ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 :: ฉันน่ะ..คิมแจจุงจอมเฮี้ยว
Chapter 1
“ความรัก” ? คำที่ใครหลายๆ คนให้คำนิยามว่ามันเป็นคำจำกัดความของคำว่า “ความสุข” แต่ไม่ใช่สำหรับคนคนนี้เป็นแน่น่อน ... คิมแจจุง !
.
.
.
สายน้ำที่ไหลผ่านไปแล้วไม่มีวันหวนกลับมา ... คิมซอนมิน ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักแจจุงมากที่สุด ... ผู้ชายที่เคยบอกแจจุงว่าชาตินี้ต่อให้จะมีอะไรเลวร้ายยังไงก็จะไม่มีวัน ปล่อยมือแจจุงไป ผู้ชายที่สัญญาว่าจะร่วมทางเดินทางเดียวกับแจจุงตลอดไป ...
ณ วันนี้ ... ณ ตอนนี้ ... ผู้ชายคนนี้ได้จากเขาไปแล้ว ...
“วันนี้วันครบรอบ 4 ปีของเรานะ ซอนมินที่รัก...” แจจุงเอ่ยปากขึ้นเบาๆ พร้อมกับวางช่อดอกทิวลิบสีขาวไว้หน้าศพในสุสานคริสเตียนแห่งหนึ่ง ใจกลางกรุงโซล ... คิมซอนมิน ชื่อนี้ที่ตลอด 4 ปี ก็จะยังเป็นรักแรกและรักเดียวของแจจุงตลอดไป ...
“ฉันไม่คิดว่านายจะอายุสั้นแบบนี้เลย ... ไอ้ต๊องเอ๊ย” แจจุงกล่าวด้วยคำพูดติดตลก แต่ทว่าน้ำเสียงของเขาสั่นเครือไปด้วยความสะอื้น ... ไม่ช้า น้ำตาใสๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ฉันขอโทษนะ...ฮืออ...ฉัน...ไม่น่าปล่อยนายไปเลย...ฮืออ...ฮึก...ยกโทษให้ ฉันนะ ซอนมิน” เสียงคร่ำครวญของคนสวยยังดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโทษตัวเองง่ายๆ
“คิมซอนมิน...ฉันจะรักนายตลอดไป...ฉันสัญญา...” พูดจบเพียงเท่านั้น แจจุงก็มองหน้าศพด้วยความอาวรณ์เป็นอย่างยิ่ง ... นายจะไม่กลับมาหาฉันแล้วจริงๆ ใช่ไหม ? คิมซอนมิน ...
“แม่ครับ...วันนี้เป็นวันเกิดของแม่...ป่านนี้แม่คงจะมีงานเลี้ยงเล็กๆ บนสวรรค์อยู่ใช่ไหมครับ ^^” เสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นข้างๆ เขา ... เมื่อหันไป แจจุงก็พบว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะอายุราวๆ เดียวกับเขากำลังยิ้มหวานให้ศพของคนที่คาดว่าจะเป็นมารดาอยู่ ... เขาช่างดูอ่อนโยนอะไรเช่นนี้นะ คิมแจจุงได้แต่คิดในใจ ในใจก็พลางเงี่ยหูฟังไปด้วยว่าชายหนุ่มคนนี้จะพูดอะไรกับแม่ของเขาอีก
“แม่ฮะ...ตอนนี้ผมหนักขึ้นตั้ง 2 กิโลแหนะ แม่บอกให้ผมกินเยอะๆ ใช่ไหมครับ? ผมกินเยอะๆ แล้วนะ ^^” ชายหนุ่มนิรนามยังคงเอ่ยออกไปอย่างน่ารัก ไม่มีสีหน้าของคนเศร้าเหมือนแจจุงเลยแม้แต่นิด ... นั่นมันทำให้แจจุงสนใจในตัวเขาอยู่ไม่น้อย
“ส่วนเรื่องแฟน...ผมยังหาให้แม่ไม่ได้สักทีเลยฮะ...สงสัยผมคงจะง๊องแง๊งเกิน ไปมั้งครับ เลยไม่มีใครมาสนใจผมเลย คิกๆๆ...” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ... ดวงตาเล็กๆ ทั้งสองของเขายังคงจดจ้องไปที่หน้าศพของมารดาด้วยความรัก ...ด้วยรอยยิ้ม ... แต่ไม่นาน แจจุงก็ต้องตกใจ...เมื่อเห็นว่าตอนนี้น้ำตาเริ่มจะไหลหยดอาบแก้มทั้งสองของ เขาซะแล้ว
...
“แม่ฮะ...วันนี้เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน...แต่...” คำพูดทั้งหมดกลับถูกกลืนเข้าลำคอไป...เพราะความสะอื้น
“ผมรักแม่นะฮะ...ผมเชื่อว่าบนสวรรค์น่ะ สุขสบายกว่าโลกมนุษย์เยอะแยะเลย ^^” ยิ้มทั้งน้ำตา...เขาเพิ่งจะเห็นของจริงก็วันนี้...กับผู้ชายคนนี้ ....
“ยุนโฮรักแม่ครับ รักแม่มากจริงๆ...” ยุนโฮ ? ในที่สุดแจจุงก็ได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของชายอ่อนโยนคนนี้สักที ... ทั้งๆ ที่เขาก็ดูเหมือนเด็กขี้อ้อน เด็กติดแม่คนหนึ่ง ... แต่ทำไมถึงได้สะกดให้แจจุงสนใจเขามากขนาดนี้ก็ไม่รู้
พูดจบยุนโฮก็ลุกขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับหน้าศพเบาๆ ... ไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังมีคนบางคนจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา ...
เท้าทั้งสองของยุนโฮก้าวออกไปอย่างช้าๆ ... แต่กลับต้องชะงักเพราะเสียงเรียกหวานๆ ของคนหน้าหวานๆ ที่จับจ้องเขาอยู่นานแล้ว
“เดี๋ยวสิ นายหน่ะ !” ....
.
.
.
“คุณเรียกผมรึเปล่าฮะ?” ยุนโฮหันกลับมาตามต้นเสียง...นี่เขาไม่รู้เลยหรือไง ว่าทั้งสุสานนี้ก็มีเพียงเขาสองคน ถ้าแจจุงไม่เรียกเขาแล้วจะไปเรียกผีที่ไหนเล่า ...
“อื้ม นายนั่นแหละ...คือ นายมาเยี่ยมแม่นายหรอ?” แจจุงกล่าวด้วยถ้อยคำที่เป็นมิตร
“คะ...ครับ?” ร่างสูงแทบจะชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานๆ อย่างชัดเจน ... ปากเรียวสีชมพูสดของเขาสะกดให้ยุนโฮหันไปไหนไม่ได้เลย ... ใบหน้าขาวๆ ที่ดูเหมือนจะได้รับการดูแลมาตั้งแต่เกิดเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด ... ดวงตากลมโตทั้งสองข้าง ... แสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องเข้ามาตอนนี้ทำให้ผมของเขาช่างดูเป็นสีทอง น่าหลงใหล น่าพิสมัยเหลือเกิน ... นี่เขาเป็นผู้ชายจริงๆ หรือนี่ ?
“หน้าฉันมีอะไรผิดปกติ...รึเปล่า” แจจุงกล่าวด้วยความสงสัย เมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าจ้องเขาอย่างไม่วางตาจนน่ากลัว
“ปละ...เปล่าครับ...แล้วคุณ...” ยุนโฮกล่าวตะกุกตะกัก ... ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้หัวใจเขากำลังเต้นแรง
“อ๋อ...ฉันชื่อ คิมแจจุงนะ ...นายคงชื่อยุนโฮใช่ไหม?” แจจุงกล่าวอย่างผู้รู้
“แจจุงรู้ได้ยังไงครับว่าผมชื่อยุนโฮ...” แจจุงอดที่จะหัวเราะเล็กๆ ให้กับท่าทางซื่อๆ ของคนตรงหน้าไม่ได้
“แหม...ก็เมื่อกี้ฉันฟังนายอยู่ตลอด นายไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือไง? หื้ม? เจ้างั่ง” แจจุงกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ราวกับว่ายุนโฮเป็นคนสนิท
“อ่า...ครับ...ผะ...ผมชื่อ ชอง ยุนโฮ ^^” หน้าเรียวของร่างสูงคลี่ยิ้มให้อย่างยินดี
“นายนี่มันยิ้มแล้วดูดีชะมัดเลยนะยุนโฮ...” แจจุงกล่าวชมซึ่งๆ หน้า อย่างไม่สนใจว่าคนที่ถูกชมจะเขินแค่ไหน
“มะ...ไม่หรอกครับ...” ทั้งๆ ที่ในใจคิดว่าจะบอกออกไปว่าแจจุงก็หน้าตาดีเหมือนกัน แต่เขาก็ต้องกลืนคำพวกนั้นลงไป เพราะเขาคิดว่ามันไม่ใช่คำพูดที่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่นัก
“แล้วนี่นายจะไปไหนต่อเหรอ?” แจจุงเดินเข้ามาใกล้ยุนโฮขึ้นอีกนิด พร้อมกับเอ่ยปากถาม หารู้ไม่ว่านั่นทำให้ใจของยุนโฮยิ่งเต้นรัว เต้นรัวขึ้นอย่างเร็วเรื่อยๆ
“อ่ะ...เอ่อ...ไม่รู้เหมือนกันฮะ ผมคิดว่าผมควรจะ...กลับบ้าน...” ยุนโฮก้มหน้าก้มตาพูด ทำให้แจจุงพอจะรู้ตัวว่าเขากำลังเขิน
“นี่นายเขินอะไรนักหนาเนี่ย ? เงยหน้ามาคุยกับฉันหน่อยสิ ไม่ต้องเขินหรอก...ฉันมาดี” แจจุงกล่าวอย่างรู้ทัน นั่นทำให้ยุนโฮต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างว่าง่าย
“ผมไม่ได้เขินนะ...” ยุนโฮแก้ตัว แต่ท่าทางของเขามันช่างขัดกับคำพูดของเขาเสียจริงๆ
“ฉันไม่เชื่อหรอก ฮ่าๆๆ..” แจจุงพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ... ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ ทำไมทำอะไรถึงได้น่ารักไปซะหมดเลยนะ...ยุนโฮได้แต่คิดในใจ
“ถ้านายไม่มีที่ไป เราไปกินไอศกรีมร้านข้างหน้าสุสานกันไหม? ร้านนั้นน่ะ ของพี่สาวฉันเอง อร่อยมากเลยนะ สนใจไหมล่ะ?” แจจุงเอ่ยพร้อมกับตบบ่ายุนโฮเบาๆ
“อ่า...ถ้าแจจุงไม่รังเกียจ...” ยุนโฮยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงของแจจุงก็ขัดขึ้นมาซะแล้ว
“ใครจะไปรังเกียจเพื่อนใหม่ได้เล่า ! นายนี่ คิดมากชะมัดเลย ตาบ๊องเอ๊ย...ป่ะๆ ไปกินกันเถอะ !” ตาบ๊องงั้นเหรอ ? นั่นมันเป็นคำที่ผู้หญิงใช้เรียกกับผู้ชายที่เป็นแฟนไม่ใช่เหรอ...ยุนโฮคิด
“ครับ ยังไงก็ได้ ^^” ยุนโฮยิ้มหวานอย่างว่าง่าย แต่ในใจกลับสั่นระทวยเพราะอ้อมกอดเล็กๆ ของแจจุง
.
.
.
ร่างสวยพายุนโฮเดินมาจนถึงหน้าสุสาน ก็พบกับร้านไอศกรีมสีชมพู ที่ข้างในตกแต่งได้น่ารัก หวานแหวว และโรแมนติคมากๆ เหมาะสำหรับการเดทของคู่รักเป็นอย่างยิ่ง ... ความจริงแล้วยุนโฮก็ผ่านร้านไอศกรีมนี้บ่อย ตอนมาเยี่ยมคุณแม่ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาทานมัน ... กับผู้ชายหน้าสวยๆ คนนี้
“พี่อึนฮเยครับ นี่เพื่อนใหม่ของผมเอง ชื่อยุนโฮ ^^” แจจุงเอ่ยแนะนำยุนโฮให้อึนฮเย ซึ่งเป็นพี่สาวของเขา รู้จัก
“อ๋อ สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม ~ เป็นแฟนใหม่ของแจจุงหรอจ๊ะ ? ฮิฮิ” อึนฮเยเป็นผู้หญิงติดตลก เลยชอบแซวคนอื่นเขาไปทั่ว จริงไม่จริงไม่รู้ ขอให้ฉันได้แซวไว้ก่อน
“นี่พี่ ! ผมบอกแล้วไงว่าผมน่ะไม่มีทางมีแฟนใหม่หรอก...อย่ามาพูดบ้าๆ นะ” แจจุงกล่าวพร้อมกับทำหน้าบู้ใส่ผู้เป็นพี่ด้วยความฉุนเล็กน้อย เขาสัญญากับทุกคนไว้แล้วว่าเขาจะไม่มีวันรักใครได้อีก นอกจากเขา...คิมซอนมิน
“ผมเป็นเพื่อนแจจุงครับ เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี้เอง ... แจจุงเขาใจดีมากเลย พาผมมาเลี้ยงที่นี่ด้วย ^^” ยุนโฮกล่าวเหมือนคนซื่อ ... ทำให้อึนฮเยอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮ่าๆๆๆ...แจจุง เพื่อนนายคนนี้ ฉันชอบหว่ะ เขาดูซื่อๆ ดีนะ นายไปหลอกอะไรเขารึเปล่าเนี่ย ?” อึนฮเยพูดแซวแจจุงอีกครั้ง ทำให้แจจุงถึงกับทำตาขมึงใส่
“เปล่าซะหน่อยนะพี่ ! พี่อ่ะ ชอบพูดจาไร้สาระอยู่เรื่อยเลย...” แจจุงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหยิบนิตยสารภายในร้านออกมานั่งอ่านด้วยความ คุ้นเคย
“แต่ว่า ฉันจำได้นะ กับซอนมินนายก็มาพารู้จักกับพี่แบบนี้แหละ เหมือนเป็นเดจาวูเลยอ่ะ ^0^” อึนฮเยยังคงแซวไม่เลิก ทำให้แจจุงต้องตอกกลับทันที
“พี่ครับ !! ผมมาทานไอศกรีมนะ อย่าทำให้ผมต้องเครียดสิ...เอามะนาวที่นึง...ยุนโฮ นายจะกินอะไร” แจจุงสั่งของตัวเองเสร็จก็หันไปถามยุนโฮด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ปรับสีหน้าให้อ่อนโยน เพราะลืมไปว่ากำลังพูดกับเพื่อนใหม่อยู่ ...
“ผมขอเป็นช็อคโกแล็ตชิพก็แล้วกันครับพี่ ^^” ยุนโฮกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ .... แจจุงพลางคิดเรื่องที่อึนฮเยแซวไปด้วย ... อืม มันก็จริงนะ ตอนซอนมินเขาก็มาพาเจอพี่สาวที่ร้านนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยเหมือนกัน ... จะว่าไปแล้ว บางทีที่อึนฮเยแซวมันก็ไม่ผิดนะ ....
“มะนาวได้แล้วย่ะ อย่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่เลย” อึนฮเยพูดพร้อมดีดหน้าผากแจจุงเบาๆ เป็นการหยอกล้อ
“ทำไมพี่ต้องดีดหัวผมด้วยเล่า >_<” แจจุงพูดพร้อมกับหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักไอศกรีมรสมะนาวขึ้นมาลิ้มลองอย่างช้าๆ
“นี่ยุนโฮ แล้วนายอายุเท่าไหร่หรอ?” แจจุงพูดไปพร้อมกับกินไป เสียงเลยเบลอๆ นิดหน่อย
“ผมหรอ? ... 21 ครับ” ยุนโฮตอบไปพลางกับจัดการกับไอศกรีมตรงหน้าเช่นกัน
“นายอายุเท่าฉันเลยนี่นา...อืมแล้วนายเกิดเดือนไหนล่ะ?” แจจุงยังคงยิงคำถามต่อ
“ผมเกิดกุมภาครับ ^^” แต่ยุนโฮก็ยังคงยิ้มหวานสู้คำถามของแจจุงอย่างไม่เหน็ดไม่เหนื่อย
“จริงดิ O_O ! ฉันก็เกิดเดือนนี้เหมือนกันนะ .. ฉันเกิด 4 กุมภา ล่ะ ^^” แจจุงตอบอย่างดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ราศีเดียวกับตน
“ผมเกิด 6 กุมภาครับ ฮ่าๆ เราเกิดใกล้กันจังเลยนะ...” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทว่าในใจกลับพองโตขึ้นเรื่อยๆ
“นายนี่มันเกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนฉันจริงๆ นะเนี่ย ยุนโฮ ฮ่าๆๆ” เพื่อน? เพื่อนงั้นเหรอ...แสดงว่าเขาไม่สามารถจะเลื่อนฐานะไปเป็นอย่างอื่นได้ แล้วนอกจากเพื่
อนจริงๆ ใช่ไหม? ... ชองยุนโฮ แล้วแกจะคิดเรื่องแบบนี้ทำไมวะ อย่าลืมสิ ว่าคิมแจจุงเขาเป็นผู้ชาย ... นายจะบ้าไปแล้วเหรอไง ชองยุนโฮ !?
“อะ...อื้ม...นั่นน่ะสินะ” ยุนโฮตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ ให้กับแจจุงคนสวยตรงหน้า ... ตอนนี้เขาสับสนไปหมด ทำไมเขาต้องใจสั่นเวลาอยู่กับแจจุง หรืออาจจะเป็นเพราะเพิ่งได้อยู่กับคนแปลกหน้า (ที่หน้าตาดี) แบบนี้เป็นครั้งแรกกันนะ ? เอาล่ะ เขาจะพยายามคิดแบบนั้นแล้วกัน ...
“นี่ยุนโฮ ขอมือถือของนายหน่อยสิ...” แจจุงพูดไปพลางอมไอศกรีมไปด้วย ทำไมเขาถึงได้น่ารักน่าหยิกแบบนี้นะ
“อ่า จะเอาไปทำอะไรหรอ?” ยุนโฮเริ่มพูดจาเป็นกันเองขึ้น ด้วยการตัดหางเสียงออก เขาคิดว่ามันแลดูบ้านนอกชะมัดยากเลย
“เถอะน่า เอามาเถอะนะ” แจจุงพูดด้วยสีหน้าท่าทางออดอ้อน ที่ยุนโฮเห็นเมื่อไหร่ ก็ระทวยเมื่อนั้น
“ครับ ครับ...” ยุนโฮพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองขึ้นมา พร้อมยื่นให้กับคนสวยอย่างเต็มใจ แต่แฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
แจจุงบรรจงกดอะไรบางอย่าง เมื่อเรียบร้อย เขาก็ยื่นให้กับยุนโฮพร้อมกับยิ้มเล็กๆ ให้
“นี่เบอร์ฉันเองนะ เมมไว้แล้วด้วย แจจุงนะ...” แจจุงพูดพร้อมหยิบและเบือนหน้าไปอ่านนิตยสาร ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ ... ผิดกับยุนโฮที่ใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเหลือเกิน ... นี่เขาได้เบอร์แจจุงมาอยู่ในครอบครองแล้วเหรอเนี่ย ? ทำไมแจจุงถึงได้ทำเหมือนมันไม่มีอะไรผิดปกติแบบนั้นเล่า
หรือเขาอาจจะเป็นคนที่ผิดปกติไปเอง ? ...
“เอ่อ ขอบคุณนะ แจจุง... ^^” ถึงจะยังไง ก็ขอบคุณ ขอบคุณที่นายไว้ใจและให้เบอร์ฉันนะ คิมแจจุง
.
.
.
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ กลับเองได้ใช่ไหม?” เมื่อเห็นว่านั่งอยู่ที่นี่นานแล้ว...แจจุงจึงเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่ายุนโฮเริ่มที่จ
ะหยิบกระเป๋าแสดงท่าทางว่าจะกลับแล้ว
“อ๋อ ผมกลับเองได้ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ^^ งั้นฉันลาล่ะนะ พี่อึนฮเย สวัสดีครับ แจจุง ฉันไปแล้วนะ ^^” ยุนโฮเอ่ยปากลาพี่อึนฮเยก่อนเป็นอันดับแรก เธอได้แต่ส่งยิ้มลาให้อย่างน่ารัก เขาแอบเสียดายเล็กน้อยที่จะไม่ได้เจอกับแจจุงอีกแล้ว หรือไม่ก็คงจะอีกนานเลย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันใหม่นะ แล้วฉันจะโทรหา ^^!” แจจุงกล่าวลาอย่างสดใส
อ๋า !~ ไปเที่ยวกันใหม่ พรุ่งนี้งั้นเหรอ ... เขาจะได้เจอแจจุงอีกทีใช่ไหม ... บอกทีสิว่านี่ไม่ใช่แค่ฝันไป
“จริงเหรอ? พรุ่งนี้ผมจะได้เจอกับแจจุงอีกแล้วใช่ไหม?” ยุนโฮพูดด้วยแววตาที่ลุกเป็นประกาย
“อื้ม ฮ่าๆ ทำไมหรอ หรือนายไม่อยากเจอฉันแล้ว?” แจจุงหัวเราะให้กับท่าทีที่แสนซื่อของยุนโฮ
“เปล่า ! เปล่าเลยนะแจจุง ผมอยากเจอแจจุงมากต่างหากล่ะ...” ยุนโฮพูดแต่ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง บ่งบอกถึงความเขินอายที่มีอยู่ ณ ขณะนี้
“งั้นเดี๋ยวฉันโทรหานะ รอรับโทรศัพท์ด้วยล่ะ ไม่รับโกรธ แบร่ :P” แจจุงแลบลิ้นให้อย่างน่ารัก ... โอ้พระเจ้า คนตรงหน้าผม ... ทำไมเขาทำให้ผมใจหวิวได้เรื่อยๆ เลยนะ...คิมแจจุง นายจะร้ายมากเกินไปแล้ว !
“อ่า...โอเค งั้นผมไปก่อนนะ บ๊ายบายครับแจจุง ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ^^” ยุนโฮกล่าวลา ... แต่แล้ว เรื่องไม่น่าคาดฝันก็เกิดขึ้น ...
จุ๊บบบบบบบ ~
“แล้วเจอกันนะ ตาบ๊อง ! >O<”
ริมฝีปากอิ่มจุ๊บลวกๆ ลงบนแก้มอย่างรวดเร็ว...พร้อมกับคำพูดสั้นๆ แล้วก็หายเข้าร้านไป... ทิ้งให้คนที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ต้องอาย เขินหน้าแดงอยู่หน้าร้าน ...
นี่มันอะไรกันเนี่ย คิมแจจุ๊งงงง >////////<
- to be continued -
“ความรัก” ? คำที่ใครหลายๆ คนให้คำนิยามว่ามันเป็นคำจำกัดความของคำว่า “ความสุข” แต่ไม่ใช่สำหรับคนคนนี้เป็นแน่น่อน ... คิมแจจุง !
.
.
.
สายน้ำที่ไหลผ่านไปแล้วไม่มีวันหวนกลับมา ... คิมซอนมิน ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักแจจุงมากที่สุด ... ผู้ชายที่เคยบอกแจจุงว่าชาตินี้ต่อให้จะมีอะไรเลวร้ายยังไงก็จะไม่มีวัน ปล่อยมือแจจุงไป ผู้ชายที่สัญญาว่าจะร่วมทางเดินทางเดียวกับแจจุงตลอดไป ...
ณ วันนี้ ... ณ ตอนนี้ ... ผู้ชายคนนี้ได้จากเขาไปแล้ว ...
“วันนี้วันครบรอบ 4 ปีของเรานะ ซอนมินที่รัก...” แจจุงเอ่ยปากขึ้นเบาๆ พร้อมกับวางช่อดอกทิวลิบสีขาวไว้หน้าศพในสุสานคริสเตียนแห่งหนึ่ง ใจกลางกรุงโซล ... คิมซอนมิน ชื่อนี้ที่ตลอด 4 ปี ก็จะยังเป็นรักแรกและรักเดียวของแจจุงตลอดไป ...
“ฉันไม่คิดว่านายจะอายุสั้นแบบนี้เลย ... ไอ้ต๊องเอ๊ย” แจจุงกล่าวด้วยคำพูดติดตลก แต่ทว่าน้ำเสียงของเขาสั่นเครือไปด้วยความสะอื้น ... ไม่ช้า น้ำตาใสๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ฉันขอโทษนะ...ฮืออ...ฉัน...ไม่น่าปล่อยนายไปเลย...ฮืออ...ฮึก...ยกโทษให้ ฉันนะ ซอนมิน” เสียงคร่ำครวญของคนสวยยังดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโทษตัวเองง่ายๆ
“คิมซอนมิน...ฉันจะรักนายตลอดไป...ฉันสัญญา...” พูดจบเพียงเท่านั้น แจจุงก็มองหน้าศพด้วยความอาวรณ์เป็นอย่างยิ่ง ... นายจะไม่กลับมาหาฉันแล้วจริงๆ ใช่ไหม ? คิมซอนมิน ...
“แม่ครับ...วันนี้เป็นวันเกิดของแม่...ป่านนี้แม่คงจะมีงานเลี้ยงเล็กๆ บนสวรรค์อยู่ใช่ไหมครับ ^^” เสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นข้างๆ เขา ... เมื่อหันไป แจจุงก็พบว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะอายุราวๆ เดียวกับเขากำลังยิ้มหวานให้ศพของคนที่คาดว่าจะเป็นมารดาอยู่ ... เขาช่างดูอ่อนโยนอะไรเช่นนี้นะ คิมแจจุงได้แต่คิดในใจ ในใจก็พลางเงี่ยหูฟังไปด้วยว่าชายหนุ่มคนนี้จะพูดอะไรกับแม่ของเขาอีก
“แม่ฮะ...ตอนนี้ผมหนักขึ้นตั้ง 2 กิโลแหนะ แม่บอกให้ผมกินเยอะๆ ใช่ไหมครับ? ผมกินเยอะๆ แล้วนะ ^^” ชายหนุ่มนิรนามยังคงเอ่ยออกไปอย่างน่ารัก ไม่มีสีหน้าของคนเศร้าเหมือนแจจุงเลยแม้แต่นิด ... นั่นมันทำให้แจจุงสนใจในตัวเขาอยู่ไม่น้อย
“ส่วนเรื่องแฟน...ผมยังหาให้แม่ไม่ได้สักทีเลยฮะ...สงสัยผมคงจะง๊องแง๊งเกิน ไปมั้งครับ เลยไม่มีใครมาสนใจผมเลย คิกๆๆ...” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ... ดวงตาเล็กๆ ทั้งสองของเขายังคงจดจ้องไปที่หน้าศพของมารดาด้วยความรัก ...ด้วยรอยยิ้ม ... แต่ไม่นาน แจจุงก็ต้องตกใจ...เมื่อเห็นว่าตอนนี้น้ำตาเริ่มจะไหลหยดอาบแก้มทั้งสองของ เขาซะแล้ว
...
“แม่ฮะ...วันนี้เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน...แต่...” คำพูดทั้งหมดกลับถูกกลืนเข้าลำคอไป...เพราะความสะอื้น
“ผมรักแม่นะฮะ...ผมเชื่อว่าบนสวรรค์น่ะ สุขสบายกว่าโลกมนุษย์เยอะแยะเลย ^^” ยิ้มทั้งน้ำตา...เขาเพิ่งจะเห็นของจริงก็วันนี้...กับผู้ชายคนนี้ ....
“ยุนโฮรักแม่ครับ รักแม่มากจริงๆ...” ยุนโฮ ? ในที่สุดแจจุงก็ได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของชายอ่อนโยนคนนี้สักที ... ทั้งๆ ที่เขาก็ดูเหมือนเด็กขี้อ้อน เด็กติดแม่คนหนึ่ง ... แต่ทำไมถึงได้สะกดให้แจจุงสนใจเขามากขนาดนี้ก็ไม่รู้
พูดจบยุนโฮก็ลุกขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับหน้าศพเบาๆ ... ไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังมีคนบางคนจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา ...
เท้าทั้งสองของยุนโฮก้าวออกไปอย่างช้าๆ ... แต่กลับต้องชะงักเพราะเสียงเรียกหวานๆ ของคนหน้าหวานๆ ที่จับจ้องเขาอยู่นานแล้ว
“เดี๋ยวสิ นายหน่ะ !” ....
.
.
.
“คุณเรียกผมรึเปล่าฮะ?” ยุนโฮหันกลับมาตามต้นเสียง...นี่เขาไม่รู้เลยหรือไง ว่าทั้งสุสานนี้ก็มีเพียงเขาสองคน ถ้าแจจุงไม่เรียกเขาแล้วจะไปเรียกผีที่ไหนเล่า ...
“อื้ม นายนั่นแหละ...คือ นายมาเยี่ยมแม่นายหรอ?” แจจุงกล่าวด้วยถ้อยคำที่เป็นมิตร
“คะ...ครับ?” ร่างสูงแทบจะชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานๆ อย่างชัดเจน ... ปากเรียวสีชมพูสดของเขาสะกดให้ยุนโฮหันไปไหนไม่ได้เลย ... ใบหน้าขาวๆ ที่ดูเหมือนจะได้รับการดูแลมาตั้งแต่เกิดเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด ... ดวงตากลมโตทั้งสองข้าง ... แสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องเข้ามาตอนนี้ทำให้ผมของเขาช่างดูเป็นสีทอง น่าหลงใหล น่าพิสมัยเหลือเกิน ... นี่เขาเป็นผู้ชายจริงๆ หรือนี่ ?
“หน้าฉันมีอะไรผิดปกติ...รึเปล่า” แจจุงกล่าวด้วยความสงสัย เมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าจ้องเขาอย่างไม่วางตาจนน่ากลัว
“ปละ...เปล่าครับ...แล้วคุณ...” ยุนโฮกล่าวตะกุกตะกัก ... ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้หัวใจเขากำลังเต้นแรง
“อ๋อ...ฉันชื่อ คิมแจจุงนะ ...นายคงชื่อยุนโฮใช่ไหม?” แจจุงกล่าวอย่างผู้รู้
“แจจุงรู้ได้ยังไงครับว่าผมชื่อยุนโฮ...” แจจุงอดที่จะหัวเราะเล็กๆ ให้กับท่าทางซื่อๆ ของคนตรงหน้าไม่ได้
“แหม...ก็เมื่อกี้ฉันฟังนายอยู่ตลอด นายไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือไง? หื้ม? เจ้างั่ง” แจจุงกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ราวกับว่ายุนโฮเป็นคนสนิท
“อ่า...ครับ...ผะ...ผมชื่อ ชอง ยุนโฮ ^^” หน้าเรียวของร่างสูงคลี่ยิ้มให้อย่างยินดี
“นายนี่มันยิ้มแล้วดูดีชะมัดเลยนะยุนโฮ...” แจจุงกล่าวชมซึ่งๆ หน้า อย่างไม่สนใจว่าคนที่ถูกชมจะเขินแค่ไหน
“มะ...ไม่หรอกครับ...” ทั้งๆ ที่ในใจคิดว่าจะบอกออกไปว่าแจจุงก็หน้าตาดีเหมือนกัน แต่เขาก็ต้องกลืนคำพวกนั้นลงไป เพราะเขาคิดว่ามันไม่ใช่คำพูดที่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่นัก
“แล้วนี่นายจะไปไหนต่อเหรอ?” แจจุงเดินเข้ามาใกล้ยุนโฮขึ้นอีกนิด พร้อมกับเอ่ยปากถาม หารู้ไม่ว่านั่นทำให้ใจของยุนโฮยิ่งเต้นรัว เต้นรัวขึ้นอย่างเร็วเรื่อยๆ
“อ่ะ...เอ่อ...ไม่รู้เหมือนกันฮะ ผมคิดว่าผมควรจะ...กลับบ้าน...” ยุนโฮก้มหน้าก้มตาพูด ทำให้แจจุงพอจะรู้ตัวว่าเขากำลังเขิน
“นี่นายเขินอะไรนักหนาเนี่ย ? เงยหน้ามาคุยกับฉันหน่อยสิ ไม่ต้องเขินหรอก...ฉันมาดี” แจจุงกล่าวอย่างรู้ทัน นั่นทำให้ยุนโฮต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างว่าง่าย
“ผมไม่ได้เขินนะ...” ยุนโฮแก้ตัว แต่ท่าทางของเขามันช่างขัดกับคำพูดของเขาเสียจริงๆ
“ฉันไม่เชื่อหรอก ฮ่าๆๆ..” แจจุงพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ... ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ ทำไมทำอะไรถึงได้น่ารักไปซะหมดเลยนะ...ยุนโฮได้แต่คิดในใจ
“ถ้านายไม่มีที่ไป เราไปกินไอศกรีมร้านข้างหน้าสุสานกันไหม? ร้านนั้นน่ะ ของพี่สาวฉันเอง อร่อยมากเลยนะ สนใจไหมล่ะ?” แจจุงเอ่ยพร้อมกับตบบ่ายุนโฮเบาๆ
“อ่า...ถ้าแจจุงไม่รังเกียจ...” ยุนโฮยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงของแจจุงก็ขัดขึ้นมาซะแล้ว
“ใครจะไปรังเกียจเพื่อนใหม่ได้เล่า ! นายนี่ คิดมากชะมัดเลย ตาบ๊องเอ๊ย...ป่ะๆ ไปกินกันเถอะ !” ตาบ๊องงั้นเหรอ ? นั่นมันเป็นคำที่ผู้หญิงใช้เรียกกับผู้ชายที่เป็นแฟนไม่ใช่เหรอ...ยุนโฮคิด
“ครับ ยังไงก็ได้ ^^” ยุนโฮยิ้มหวานอย่างว่าง่าย แต่ในใจกลับสั่นระทวยเพราะอ้อมกอดเล็กๆ ของแจจุง
.
.
.
ร่างสวยพายุนโฮเดินมาจนถึงหน้าสุสาน ก็พบกับร้านไอศกรีมสีชมพู ที่ข้างในตกแต่งได้น่ารัก หวานแหวว และโรแมนติคมากๆ เหมาะสำหรับการเดทของคู่รักเป็นอย่างยิ่ง ... ความจริงแล้วยุนโฮก็ผ่านร้านไอศกรีมนี้บ่อย ตอนมาเยี่ยมคุณแม่ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาทานมัน ... กับผู้ชายหน้าสวยๆ คนนี้
“พี่อึนฮเยครับ นี่เพื่อนใหม่ของผมเอง ชื่อยุนโฮ ^^” แจจุงเอ่ยแนะนำยุนโฮให้อึนฮเย ซึ่งเป็นพี่สาวของเขา รู้จัก
“อ๋อ สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม ~ เป็นแฟนใหม่ของแจจุงหรอจ๊ะ ? ฮิฮิ” อึนฮเยเป็นผู้หญิงติดตลก เลยชอบแซวคนอื่นเขาไปทั่ว จริงไม่จริงไม่รู้ ขอให้ฉันได้แซวไว้ก่อน
“นี่พี่ ! ผมบอกแล้วไงว่าผมน่ะไม่มีทางมีแฟนใหม่หรอก...อย่ามาพูดบ้าๆ นะ” แจจุงกล่าวพร้อมกับทำหน้าบู้ใส่ผู้เป็นพี่ด้วยความฉุนเล็กน้อย เขาสัญญากับทุกคนไว้แล้วว่าเขาจะไม่มีวันรักใครได้อีก นอกจากเขา...คิมซอนมิน
“ผมเป็นเพื่อนแจจุงครับ เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี้เอง ... แจจุงเขาใจดีมากเลย พาผมมาเลี้ยงที่นี่ด้วย ^^” ยุนโฮกล่าวเหมือนคนซื่อ ... ทำให้อึนฮเยอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮ่าๆๆๆ...แจจุง เพื่อนนายคนนี้ ฉันชอบหว่ะ เขาดูซื่อๆ ดีนะ นายไปหลอกอะไรเขารึเปล่าเนี่ย ?” อึนฮเยพูดแซวแจจุงอีกครั้ง ทำให้แจจุงถึงกับทำตาขมึงใส่
“เปล่าซะหน่อยนะพี่ ! พี่อ่ะ ชอบพูดจาไร้สาระอยู่เรื่อยเลย...” แจจุงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหยิบนิตยสารภายในร้านออกมานั่งอ่านด้วยความ คุ้นเคย
“แต่ว่า ฉันจำได้นะ กับซอนมินนายก็มาพารู้จักกับพี่แบบนี้แหละ เหมือนเป็นเดจาวูเลยอ่ะ ^0^” อึนฮเยยังคงแซวไม่เลิก ทำให้แจจุงต้องตอกกลับทันที
“พี่ครับ !! ผมมาทานไอศกรีมนะ อย่าทำให้ผมต้องเครียดสิ...เอามะนาวที่นึง...ยุนโฮ นายจะกินอะไร” แจจุงสั่งของตัวเองเสร็จก็หันไปถามยุนโฮด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ปรับสีหน้าให้อ่อนโยน เพราะลืมไปว่ากำลังพูดกับเพื่อนใหม่อยู่ ...
“ผมขอเป็นช็อคโกแล็ตชิพก็แล้วกันครับพี่ ^^” ยุนโฮกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ .... แจจุงพลางคิดเรื่องที่อึนฮเยแซวไปด้วย ... อืม มันก็จริงนะ ตอนซอนมินเขาก็มาพาเจอพี่สาวที่ร้านนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยเหมือนกัน ... จะว่าไปแล้ว บางทีที่อึนฮเยแซวมันก็ไม่ผิดนะ ....
“มะนาวได้แล้วย่ะ อย่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่เลย” อึนฮเยพูดพร้อมดีดหน้าผากแจจุงเบาๆ เป็นการหยอกล้อ
“ทำไมพี่ต้องดีดหัวผมด้วยเล่า >_<” แจจุงพูดพร้อมกับหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักไอศกรีมรสมะนาวขึ้นมาลิ้มลองอย่างช้าๆ
“นี่ยุนโฮ แล้วนายอายุเท่าไหร่หรอ?” แจจุงพูดไปพร้อมกับกินไป เสียงเลยเบลอๆ นิดหน่อย
“ผมหรอ? ... 21 ครับ” ยุนโฮตอบไปพลางกับจัดการกับไอศกรีมตรงหน้าเช่นกัน
“นายอายุเท่าฉันเลยนี่นา...อืมแล้วนายเกิดเดือนไหนล่ะ?” แจจุงยังคงยิงคำถามต่อ
“ผมเกิดกุมภาครับ ^^” แต่ยุนโฮก็ยังคงยิ้มหวานสู้คำถามของแจจุงอย่างไม่เหน็ดไม่เหนื่อย
“จริงดิ O_O ! ฉันก็เกิดเดือนนี้เหมือนกันนะ .. ฉันเกิด 4 กุมภา ล่ะ ^^” แจจุงตอบอย่างดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ราศีเดียวกับตน
“ผมเกิด 6 กุมภาครับ ฮ่าๆ เราเกิดใกล้กันจังเลยนะ...” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทว่าในใจกลับพองโตขึ้นเรื่อยๆ
“นายนี่มันเกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนฉันจริงๆ นะเนี่ย ยุนโฮ ฮ่าๆๆ” เพื่อน? เพื่อนงั้นเหรอ...แสดงว่าเขาไม่สามารถจะเลื่อนฐานะไปเป็นอย่างอื่นได้ แล้วนอกจากเพื่
อนจริงๆ ใช่ไหม? ... ชองยุนโฮ แล้วแกจะคิดเรื่องแบบนี้ทำไมวะ อย่าลืมสิ ว่าคิมแจจุงเขาเป็นผู้ชาย ... นายจะบ้าไปแล้วเหรอไง ชองยุนโฮ !?
“อะ...อื้ม...นั่นน่ะสินะ” ยุนโฮตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ ให้กับแจจุงคนสวยตรงหน้า ... ตอนนี้เขาสับสนไปหมด ทำไมเขาต้องใจสั่นเวลาอยู่กับแจจุง หรืออาจจะเป็นเพราะเพิ่งได้อยู่กับคนแปลกหน้า (ที่หน้าตาดี) แบบนี้เป็นครั้งแรกกันนะ ? เอาล่ะ เขาจะพยายามคิดแบบนั้นแล้วกัน ...
“นี่ยุนโฮ ขอมือถือของนายหน่อยสิ...” แจจุงพูดไปพลางอมไอศกรีมไปด้วย ทำไมเขาถึงได้น่ารักน่าหยิกแบบนี้นะ
“อ่า จะเอาไปทำอะไรหรอ?” ยุนโฮเริ่มพูดจาเป็นกันเองขึ้น ด้วยการตัดหางเสียงออก เขาคิดว่ามันแลดูบ้านนอกชะมัดยากเลย
“เถอะน่า เอามาเถอะนะ” แจจุงพูดด้วยสีหน้าท่าทางออดอ้อน ที่ยุนโฮเห็นเมื่อไหร่ ก็ระทวยเมื่อนั้น
“ครับ ครับ...” ยุนโฮพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองขึ้นมา พร้อมยื่นให้กับคนสวยอย่างเต็มใจ แต่แฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
แจจุงบรรจงกดอะไรบางอย่าง เมื่อเรียบร้อย เขาก็ยื่นให้กับยุนโฮพร้อมกับยิ้มเล็กๆ ให้
“นี่เบอร์ฉันเองนะ เมมไว้แล้วด้วย แจจุงนะ...” แจจุงพูดพร้อมหยิบและเบือนหน้าไปอ่านนิตยสาร ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ ... ผิดกับยุนโฮที่ใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเหลือเกิน ... นี่เขาได้เบอร์แจจุงมาอยู่ในครอบครองแล้วเหรอเนี่ย ? ทำไมแจจุงถึงได้ทำเหมือนมันไม่มีอะไรผิดปกติแบบนั้นเล่า
หรือเขาอาจจะเป็นคนที่ผิดปกติไปเอง ? ...
“เอ่อ ขอบคุณนะ แจจุง... ^^” ถึงจะยังไง ก็ขอบคุณ ขอบคุณที่นายไว้ใจและให้เบอร์ฉันนะ คิมแจจุง
.
.
.
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ กลับเองได้ใช่ไหม?” เมื่อเห็นว่านั่งอยู่ที่นี่นานแล้ว...แจจุงจึงเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่ายุนโฮเริ่มที่จ
ะหยิบกระเป๋าแสดงท่าทางว่าจะกลับแล้ว
“อ๋อ ผมกลับเองได้ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ^^ งั้นฉันลาล่ะนะ พี่อึนฮเย สวัสดีครับ แจจุง ฉันไปแล้วนะ ^^” ยุนโฮเอ่ยปากลาพี่อึนฮเยก่อนเป็นอันดับแรก เธอได้แต่ส่งยิ้มลาให้อย่างน่ารัก เขาแอบเสียดายเล็กน้อยที่จะไม่ได้เจอกับแจจุงอีกแล้ว หรือไม่ก็คงจะอีกนานเลย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันใหม่นะ แล้วฉันจะโทรหา ^^!” แจจุงกล่าวลาอย่างสดใส
อ๋า !~ ไปเที่ยวกันใหม่ พรุ่งนี้งั้นเหรอ ... เขาจะได้เจอแจจุงอีกทีใช่ไหม ... บอกทีสิว่านี่ไม่ใช่แค่ฝันไป
“จริงเหรอ? พรุ่งนี้ผมจะได้เจอกับแจจุงอีกแล้วใช่ไหม?” ยุนโฮพูดด้วยแววตาที่ลุกเป็นประกาย
“อื้ม ฮ่าๆ ทำไมหรอ หรือนายไม่อยากเจอฉันแล้ว?” แจจุงหัวเราะให้กับท่าทีที่แสนซื่อของยุนโฮ
“เปล่า ! เปล่าเลยนะแจจุง ผมอยากเจอแจจุงมากต่างหากล่ะ...” ยุนโฮพูดแต่ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง บ่งบอกถึงความเขินอายที่มีอยู่ ณ ขณะนี้
“งั้นเดี๋ยวฉันโทรหานะ รอรับโทรศัพท์ด้วยล่ะ ไม่รับโกรธ แบร่ :P” แจจุงแลบลิ้นให้อย่างน่ารัก ... โอ้พระเจ้า คนตรงหน้าผม ... ทำไมเขาทำให้ผมใจหวิวได้เรื่อยๆ เลยนะ...คิมแจจุง นายจะร้ายมากเกินไปแล้ว !
“อ่า...โอเค งั้นผมไปก่อนนะ บ๊ายบายครับแจจุง ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ^^” ยุนโฮกล่าวลา ... แต่แล้ว เรื่องไม่น่าคาดฝันก็เกิดขึ้น ...
จุ๊บบบบบบบ ~
“แล้วเจอกันนะ ตาบ๊อง ! >O<”
ริมฝีปากอิ่มจุ๊บลวกๆ ลงบนแก้มอย่างรวดเร็ว...พร้อมกับคำพูดสั้นๆ แล้วก็หายเข้าร้านไป... ทิ้งให้คนที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ต้องอาย เขินหน้าแดงอยู่หน้าร้าน ...
นี่มันอะไรกันเนี่ย คิมแจจุ๊งงงง >////////<
- to be continued -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น