BLEACH My birthday วันเกิดของฉันที่ไม่มีนาย[ukitake X kaien]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

...เรื่องราว ของ คนสองคน
 หัวหน้าหน่วยผู้อบอุ่น แต่ภายในจิตใจของเขา...
กลับแอบมีความรู้สึกดีๆให้
กับลูกน้องของตน...ชิบะ ไคเอ็น.

เพราะว่าเด้กหนุ่มคนนั้น ทำให้เขาเปลี่ยนไป
เพราะเด้กหนุ่มคนนั้นทำให้เขา อยากที่จะกลับมายิ้มอีกครั้ง


และ สิ่งที่เขารอคอยที่จะบอกกับ ...ไคเอ็น...

มันจะเป็นจริงได้ไหม


และถ้าหากเขาพูดออกไป...ความรู้สึกนี้จะไปถึงหัวใจของชายที่ชื่อว่า ไคเอ็น
...รึเปล่า...



........................................................


หวัดดีค่ะ เราเป็นเจ้าของฟิคนี้
ชื่อว่า  ukihime หรือว่า ไอซ์ ก็ได้นะ

คือเรื่องนี้ ต้องบอกก่อนว่า
มันเป็นฟิคที่เราแต่งตอนสองปีที่แล้ว

ก็ต้องขอบคุณนะคะที่ทุกคน
อุตส่าห์เสียเวลาเข้ามาลองอ่าน

ถึงแม้ว่ามันจะสั้นๆ
และพล็อตยังไม่ดีพอเท่าที่ควร แต่ว่า

ถ้าทุกคนอ่านแล้วเสียสละเวลาเม้นติชมกันสักหน่อย
เพื่อให้คนที่กำลังลองฝึกเขียนคนนี้ได้มีคำแนะนำและประสบการ์ณ
ที่จะมาลองเขียนฟิค บลีช ดู

ก็ขอขอบคุณมากนะคะ

ไม่ชอบก็อย่าด่า คนทำเค้าก็เสียความรู้สึกเป็นเหมือนกัน

ฉัน อยากให้ ฟิคนี้ เป็นฟิคแรก ในการก้าวเดินของฉัน
และไม่ได้อยากให้มันเป็น ฟิคสุดท้ายเลย

......................................................................


ขอขอบคุณ

   

 

♪ music cafe | free code ♪

เนื้อเรื่อง

Shala. la

                                …..หิมะสีขาวค่อยๆร่วงโรยลงมาจากฟากฟ้าสีคราม ปีนี้อากาศหนาวเร็วกว่าทุกปีเพราะนี่จะเพิ่งเข้าสู่เดือน 12 เองแท้ๆแต่อากาศกลับหนาวอย่างน่าผิดปรกติจึงไม่น่าแปลกใจที่ อูคิทาเกะ จูชิโร่ นายเหนือแห่งหน่วยที่ 13 จะล้มป่วยลงเพราะอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยและค่อยๆหนาวลงทุกๆที.....

                               วันนี้ก็เช่นกัน...

                               ไอชาหอมกรุ่นค่อยๆลอยขึ้นสู่ฟากฟ้ายามราตรีอันเงียบสงบและในที่สุดก็หายไปอย่างไร้รองรอยโดยไม่มีทีท่าว่าผู้ที่เป็นเจ้าของน้ำแก้วนั้นจะหยิบมันขึ้นมาดื่มเลยแม้แต่น้อย เป็นเวลานานแล้วที่อุคิทาเกะผู้เป็นเจ้าของแก้วชาใบนั้นนั่งเหมอมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

                              อุคิทาเกะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย นัยน์ตาสีมรกตคู่งามส่อแววเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัดเจน เพราะในปีนี้เขาเองที่เป็นต้นเหตุให้งานวันเกิดของตัวเองที่เหล่าสมาชิกในหน่วยทุกคนตั้งใจจะจัดให้ต้องถูกยกเลิกไปเพราะว่าตัวเองต้องมาป่วยซะก่อน แต่ถึงอย่างนั้นในวันนี้ก็ยังมีคนที่เข้ามาอวยพรวันเกิดและมาเยี่ยมเขามากมายกว่าที่คิด เริ่มจาก เคียวราคุเพื่อนสนิท ฮิซึกายะคุงที่อุตส่าห์หอบขนมมากมายมาเป็นของเยี่ยมให้

ยาจิรุจังที่อุตส่าห์เอาปลาโค่ยตัวใหญ่มาให้ หรือแม้กระทั่งพวกน้องๆทั้งเจ็ดที่พากันมายี่ยมแต่เช้าพร้อมกับของขวํญวันเกิดที่ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่ได้เปิดดูแม้แต่กล่องเดียว

                              เกล็ดหิมะยังคงร่วงลงจากฟากฟ้า อืม เป็นปีที่เท่าไหร่แล้วนะที่ได้เห็นมันในวันนี้ของทุกๆปีมันชวนให้นึกถึงภาพในวันวานที่พ้นผ่านมาเป็นเวลากว่า 2000 ปีแล้ว.....ภาพเด็กผมสีขาวราวกับหิมะที่ได้แต่นั่งมองโลกภายนอกจากหน้า ต่างห้องนอน เวลาที่ได้อยู่ภายนอกบ้านก็คือการอยู่ที่โรงพยาบาลเท่านั้น เคยแอบอิจฉาเด็กคนอื่นที่ได้เล่นนอกบ้านโดยที่ตัวเงกลับไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

                             เหลือบหันไปมองนาฬิกาพอมองไปแล้วรู้สึกน่าใจหาย เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เขารู้สึกคิดถึงเขาคนนั้น....ชิบะ ไคเอ็น ......ทำไมกันนะถึงได้รู้เหงาอย่างนี้แค่ว่าหมอนั่นหายไป....มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆนี่นา

                            ในที่สุดหมอนั่นก็ไม่มา.....

                           น้ำชาแก้วเดิมหมดความอุ่นเหลือเพียงความเย็นชืดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ……

                           แต่ช่างเถอะก็หมอนั่นติดภารกิจที่โลกมนุษย์นี่นาจะไม่มามันก็ไม่เรื่องแปลกอะไร เดี๋ยวเค้ากลับมาค่อยไปฉลองกัน 2 คนก็ได้นี่นา คืนนี้ก็ทนเหงาไปก่อนอีกแค่ 2-3 วันก็กลับแล้วฝ่ายนั้นเองก็คงคิดเหมือนกันกับเรานั่นแหละ....พอคิดได้ดังนั้นร่างสูงจึงจำใจปิดไฟเข้านอน                                                                                  

                          แต่แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็ต้องตกใจอย่างยิ่งเมื่อได้พบกับร่างบางที่เดินเข้ามา  นัยน์ตาสีท้องฟายามรัตติกาลอันเงียบงันแต่แฝงไว้ซึ่งความอบอุ่นและเยือกเย็น

                          “ไคเอ็น?” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตาพลางลุกขึ้น

                          “สุขสันต์วันเกิดนะครับ หัวหน้า”ร่างบางเข้าโผกอดร่างสูงที่ยังไม่ทันระวังตัว จนร่างทั้งสองล้มลงบนพื้นห้องโดยที่ร่างทั้งสองล้มทับกัน...

                          “นายมาได้ยังไง”อุคิทาเกะเอ่ยถามร่างบางที่อยู่เบื้องหน้า

                          “....ทำไมล่ะครับ ที่สำคัญคือท่านกำลังรอข้าอยู่รึเปล่าล่ะครับ......”

                          “....ข้า.....”

                           “ปีนี้อยากได้ของขวัญอะไรพิเศษอะไรรึเปล่าครับ”นัยน์ตาสีดำอันแสนซุกซนของเด็กหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นรองหัวหน้าหน่วยที่ 13 จ้องมองนัยน์ตาสีมรกตอย่างเจ้าเล่ห์

                         “พอแล้ว....”คำตอบจากผู้เป็นเจ้านายทำให้เธออมยิ้ม

                         “แค่วันนี้นายมาหาชั้นก็พอแล้ว”

                         “งั้นข้าจะอวยพรว่า......”เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนริมฝีปากงามไปยังหูของอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบเบาๆ”อยู่เป็น....ข้าไปอีกนานๆก็แล้วกันนะ

                          ....แต่ก่อนเขาเคยคิดว่าการที่มีชีวิตอยู่มาได้นานนี่เป็นกำไรของชีวิตแล้วและหากว่าซักวักหนึ่งร่างกายอันเปราะบางนี้จะยอมแพ้ให้กับกาลเวลาจนต้องสูญสลายไปตัวเขาเองก็จะไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อยสำหรับคนที่แม้แต่หมอที่รักษาในตอนเด็กยังวินิจฉัยเลยว่าคงอยู่รอดไม่ถึง 30 ปีด้วยซ้ำ   แต่ในวันนี้เขากลับเปลี่ยนใจหากอยู่ต่อไปได้อีกซักร้อยปีหรืออีกซักพันปีเพื่อปกป้องเขา เขาคนนั้นคนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็คงดีไม่น้อย .....

                          “ขอบใจนะ.....ไคเอ็น”ริมฝีปากบางได้สัมผัสกับริมฝีปากงามของเด็กหนุ่มพร้อมกับมือที่โอบกอดร่างบางไว้ อย่างแนบแน่น

                         นัยน์ตาสีรัตติกาลเบิกโพลงอย่างตกใจก่อนที่ค่อยๆหลับตาลงอย่างอุ่นใจ

                           “.....ฉันชอบนาย.........”คำพูดนั้นเบาราวกับเสียงกระซิบของสายลมที่ค่อยๆผ่านไปและจางหายไปกลางอากาศแต่มันยังคงดังก้องในใจของเด็กหนุ่มผู้เป็นรองหัวหน้า

                         “ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันนะครับที่ข้าเองก็รู้สึกชอบท่าน รักตั้งแต่เราได้พบกันมั้ง”นิ้วมือเรียวยาวของเขาค่อยลูบไล้ไปบนเส้นผมสีขาวของผู้ที่นอนหนุนตักอย่างทะนุถนอมลมหายใจรวยรินของร่างสูงค่อยๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอนั่นแสดงว่าร่างสูงนั้นนอนหลับสนิทไปแล้ว.....

                         “หลับแล้วเหรอ...ลมหายใจของข้า.....”

                          สายลมยังคงพัดพาเอาเกล็ดหิมะอันหนาวเหน็บพลิ้วกระจายไปทั่วเซย์เรย์เทย์อีกครั้งแต่ครั้งนี้ข้าจะไม่เหงาอีกต่อไป.....

                         ขอบใจนะ.....ไคเอ็น

                                              _____________________________________________