คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 (แก้ไขแล้ว)
บทที่ 2
1 เดือนต่อมา
“พร้อมนะคุโรซากิ”
“อื้ม/พร้อม!!”อิจิโกะพูดพร้อมกับคาริน
“แกดูแลน้องด้วยล่ะ”อิชชินพูดพรางลูบหัวลูกสาวแต่กลับโดนศอกเข้าไปเต็มรัก
“งั้นก็ไปกันเถอะครับ”อุราฮาราพูดก็เปิดประตูสุ่โซลโซไซตี้
.
..
...
....
“พี่อิจินี้เหรอโซลโซไซตี้”คารินพูดพร้อมกับตะลึงกับเมืองใหม่
“เอาล่ะครับไปที่หน่วย1กันเถอะครับ”อุราฮาราพูดจบก็เดินนำไป
หน่วยหนึ่ง
“อุราฮารา ไดสึเกะและ คุโรซากิ อิจิโกะ พวกเจ้าสองคนได้รับเลือกให้เป็น1ใน13หน่วยพิทักษ์ เจ้าอุราฮารา เจ้าประจำอยู่ที่หน่วยที่ 9 ส่วนเจ้าคุโรซากิ อิจิโกะ เจ้าประจำอยู่หน่วยที่5 ”หัวห้าใหญ่พูดจบรองหัวหน้าของทั้ง2หน่วยได้ก้าวออกมาเพื่อยืนเสื้อคลุมหัวหน้าให้กับทั้งสอง
“ส่วนเจ้า คุโรซากิ คาริน”
“ค่ะ”คารินขานรับด้วยความหนักแน่น
“เจ้าอยู่หน่วยที่5เพื่อคอยศึกษางานจากพี่ชายของเจ้า จบการประชุม”หัวหน้าใหญ่พูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันออกจากหน่วยที่1
“งั้นคุณคุโรซากิงั้นขอตัวไปที่หน่วยของตัวเองก่อนล่ะกันนะครับ”อุราฮาร่าพูดจบก็เดินออกไป
“สวัสดีค่ะหัวหน้า”จู่สาวน้อยร่างเล็กก็เดินเข้ามาหาอิจิโกะและคาริน
“เอ่อ...เธอมันเด็กของโทชิโร่นิ”
“ไม่ใช่นะค่ะไม่ใช่ค่ะ >/////<”
“อ่าวงั้นเรอะขอโทษด้วยล่ะกันที่เข้าใจผิด”
“ฮินาโมริ โมโมะค่ะหัวหน้าเป็นรองหัวหน้าหน่วยที่5ค่ะ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ”
“แหมๆพี่เราก็ดังใช่เล่นเลยแฮะ”คารินแซว
“ไง อิจิโกะ”จู่ชายหนุ่มผมแดงก็เดินเข้ามา
“ไงเร็นจิ คารินนี้เร็นจิเพื่อนพี่แล้วก็เจ้าของซาบิมารุด้วย”
“ไงไอ้หนู”เร็นจิทักคารินโดนการเอามือไปขยี้หัวคารินเล่น
พลัก!!
เร็นจิน๊อคคาทีเพราะโดนศอกของคารินเข้าเต็มๆท้องก่อนจะหันมาคุยกับอิจิโกะ
“พี่อิจิแต่ตอนหนูเจอกับซาบิมารุเป็นเด็กไม่ใช่เหรอตัวประมาณเนี่ย”คารินพูดพร้อมทำท่าประกอบโดยการเอามือวางเทียบประมาณหัวไหล่
“ยัยบ้าคารินฉันไม่ได้เตี้ยอะไรขนาดนั้นนะ”จู่ซาบิมารุก็เดินเข้ามาว่าคาริน
“นี้ไงพี่ซาบิมารุ ไม่ใช่สิ่งของสะใจนะเนอะซาบิมารุ”คารินพูดพรางดีใจเหมือนได้เจอเพื่อน
“นี้แม่หนูเอาแต่เรียกว่าซาบิมารุแบบนี้ก็งงน่ะสิเพราะพวกเรา2คนคือซาบิมารุ”วานรพูด
“อ่ะ งั้นขอโทษด้วยค่ะ งั้นจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ”คารินพูดพรางทำท่านึก
“คารินพี่ไปก่อนล่ะกันนะ ซาบิมารุช่วยเจ้าช่วยพาคารินไปส่งได้รึเปล่า”อิจิโกะหันไปถามซาบิมารุ ทั้งสองก็ได้แต่พยักหน้าตอบอิจิโกะจึงเดินออกไปก่อนจะตามด้วยเสียงคาริน
“ฝากสวัสดีพี่สะใภ้ลูเคียด้วยนะพี่อิจิ”
“เออ.”พูดจบเดินไปได้2-3ก้าวก็วิ่งต่อทันทีเลย
“อิอิ คุณหนูพูดซะตรงเลยนะค่ะหัวหน้าวิ่งไปนู้นแล้ว”ฮินาโมริแซว
“หยึย คุณหนูเรอะ ไม่เอาๆ เจ๊ไม่เอาคำนี้เรียกคารินก็พอแล้ว ว่าแต่เจ๊รู้จักโทชิโร่ป่ะที่ตัวเท่าหนูผมสีขาวอ่ะ”คารินถาม
“คารินจัง/เธอถามถึงชิโร่จัง/ไอ้เตี้ยทำไม/ล่ะจ้ะ/ฟระ”ทั้ง2กล่าวพร้อมกัน
“ฮะ พอดีตอนอยู่ที่นั้นโทชิโร่ หมอนั้นมันช่วยหนูไว้เยอะน่ะค่ะ แต่ว่าซาบิมารุนายไปวาหมอนั้นเตี้ยได้ไงอ่ะหมอนั้นมันยังสูงว่านายอีกนะ”คารินดุซาบิมารุไปเล็กน้อย
“หน่อยๆ ปกป้องมันจังนะ เจ้าวานรเอาโซ่ออกทีสิ”ชายร่างเล็กเอยปากสั่งผู้ที่สูงกว่า
“หนอยเจ้าพูดแบบนี้คิดว่าข้าจะถอดให้เจ้าเรอะ”สาวร่างใหญ่กล่าวอย่างผู้มีชัย
“ยัยก้นใหญ่ข้าว่าเจ้ารีบปล่อยข้าไปแล้วเซ็นบงซากูระยอดรักของเจ้าเถอะ”งูน้อยพูดพรางกอดอก
“หนอยยย วันนี้ข้าจะยอมเจ้าล่ะกัน”วานรพูดจบก็ก้มไปเอาโซ่ที่อยู่ตรงคอของงูน้อยออก เมื่อได้รับอิสระงูน้อยก็รีบไปจับมือของสาวร่างเล็กทันที
“ไปเถอะคารินป่านี้ไอ้เตี้ยนั้นคงจะอยู่ที่หน่วย 10 ของมันก็ป้าโนตมแน่ๆเลย”พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งนำไปข้างหน้าทันทีปล่อยให้ฮินาโมริต้องวิ่งตาม
“เร็นจิเจ้านะนอนตายไปถึงไหน”สาววานรพูดพรางกระทืบ(ย่ำ!!กระทืบ)เข้าไปที่กลางหน้าท้องของหนุ่มผมแดงงจนเด้งตัวขึ้นมาทันที
“ทำข้าทำไมเนี่ยซาบิมารุ”เร็นจิถาม
“ข้าจะกลับไปที่หน่วยแล้วเจ้าจะกลับยัง”สาวถาม
“เออไปดิ”
‘ซึเดโนะชิรายูกิข้าล่ะอิจฉาเจ้ายิ่งนักที่ได้มาโอกาสอยู่เคียงข้างเซ็มบงซากุระ…’
ภายในใจกลางเมืองของเซรย์เรย์เทย์ได้มีหญิงสาว2คนเดินพูดคุยกัน หญิงสาวคนแรกมีร่างกายทรงเตี้ย(โดนตบ)ผมสีดำทรงต้นหอมส่วนคนที่สองมีร่างกายที่สูงดูเป็นผู้ใหญ่มีผมยาวสีขาวเงินร่วมถึงกิโมโนที่ตนใส่อยู่ด้วยเช่นกัน
“วันนี้สงบจังเลยนะค่ะว่าไหมค่ะท่านลูเคีย”
“นั้นสินะซึเดโนชิรายูกิ เราจะไปไหนกันดีล่ะ”ลูเคียหันไปถามสาวเจ้าด้านข้าง
“ข้าคิดว่ากำลังจะไปที่หน่วย6นะค่ะท่านจะไปรึไม่”
“ดีสิข้าจะได้ไปหาท่านพี่เบียคุยะด้วย”ลูเคียพูดทั้งสองก็ตั้งท่าจะเดินไปที่หน่วย6แต่ก็ต้องหยุดเมื่อ
“ลูเคียยย!!”
หมับ โครม!!
“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะอิจิโกะ”ลูเคียถามอิจิโกะทันทีหลังจากที่อิจิโกะเข้ามากอด
“อุ้ย งั้นข้าขอตัวนะค่ะ”ซึเดโนะชิรายูกิพูดจบก็เดินห่างออกไป
“ตกลงเจ้ามีอะไรรึอิจิโกะ”
“ทำไมอ่ะลูเคียฉันกอดเธอไม่ได้เหรอ”อิจิโกะพพูดน้ำเสียงน้อยใจ
“ไม่ใช่กอดไม่ได้..”
หมับ
หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามากอดทันที
“ฉันคิดถึงเธอที่สุดเลยลูเคีย ยัยจิบิของฉัน”อิจิโกะพูดอย่างดีใจ
“เจ้านี้มัน ช่างเถอะแต่ข้าก็ค..”สาวร่างน้อยยังพูดไม่ทันจบริมฝีปากบางสีอมชมพูดก็ถูกปิดทับด้วยริมฝีปากอันอบอุ่นชอบชายร่างสูง เมื่อเวลาผ่านไปสักพักร่างบางเกิดการประท้วงเพราะเมื่อขาดอากาศหายใจจึงได้ทุบไปที่อกของร่างสูงเบาๆ
“ฉันรักเธอที่สุดเลยลูเคีย”ร่างสูงพูดเสร็จสิ้นก็ก้มลงไปหอมแก้มของร่าบางด้านล่างจากนั้นก็วิ่งหนีไป
“อิจิโกะเจ้านนี้มันช่างกวนข้าจริงๆ”ลุเคียวิ่งตามไปรอบเซย์เรย์เทย์
‘…ข้าก็รักเจ้าเช่นกันอิจิโกะ...’
หน่วยที่10
“โทชิโร่~”ตะโกนดังเข้าไปในหน่วย 10
“มีอะไร”เสียงของผู้ที่ถูกเรียกดังออกมาจากประตูอีกกฝั่ง
“ขอเข้าไปหน่อยสิ”คารินถาม
“ไม่ใช่”เจ้าตัวพูดเบาก่อนจะทำท่าเดินออกไป
“ชิโร่จังฉันก็มาด้วยนะถ้าไม่ให้ข..”
ครือออ
ยังไม่ทันที่รองหัวหน้าหน่วย 5 พูดจบ ประตูหน่วย 10 ก็ถูกเปิดออก
“แหมๆโทชิโร่พอรู้ว่าพี่สาวมาก็เปิดให้ทันทีเลยนะนายนี้มันโคตรจำรำเอียงเลยนะ”คารินพูดเบาๆแต่มีรึจะรอดจากหูของหัวหน้าหน่วย 10
“เธอตอนนี้เธอก็สังกัดหน่วยแล้ว ต้องเรียกฉันว่าหัวหน้าฮิซึกายะสิ”
“แล้วทำไมยัยคนนี้ถึงเรียกนายได้ยังกะเรียกหมาเลยล่ะฟระ”ซาบิมารุที่เงียบอยู่พักสักถามขึ้น แต่หัวหน้าหน่วย10ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับฮินาโมริก่อนจะเปิดประตู
‘...ก็เพราะยัยนี้มันพิเศษที่สุดยังไงล่ะ…’
“อะไรวะเจ้าโทชิโร่ลำเอียงเป็นบ้าเลย”คารินสถบ
“คารินไม่ต้องไปสนใจหมอนั้นหรอกน่ะไปเดินรอบเซย์เรย์เทย์กันดีกว่านะ”ซาบิมารุชวนคารินแต่เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบซาบิมารุเลยจูงมือคารินเดินออกไปนอกประตูหน่วย 10 แทนซะงั้น
‘..หมอนี้ดูๆไปก็น่ารักแฮะ...’
ตอนที่2 จบไปแล้วเป็นยังไงบ้างรู้สึกยังไงก็บอกด้วยนะฮะจะได้ปรับเปลี่ยนจุดไม่กีของตัวเอง
ความคิดเห็น