คำถามที่อยู่ในใจ

เนื้อเรื่อง

บ้านทรงไทยเรือนหมู่หลังใหญ่รายล้อมไปด้วยพรรณไม้นานาชนิด ช่วยเพิ่มความร่มรื่นน่าอยู่ให้แก่เจ้าของบ้าน ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงเลกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในซุ้มไม้เลื้อยริมน้ำ หนังสือในมือถูกวางพักไว้บนโต๊ะสนามสีขาว ก่อนจะทอดสายตาไปยังสายน้ำใสที่ไหลเอื่อยๆ ดวงตาคมมองเหม่อ ยามนึกถึงประโยคสั้นๆที่เขาเคยนึกอยากให้เป็นเพียงแค่ความฝัน...ประโยค...ที่ยังดังก้องอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา

“เราเลิกกันเถอะ”

ประโยคง่ายๆที่เขาได้ยินมาหลายครั้ง หากแต่ไม่เคยทำใจยอมรับมันได้ซะที เขา...ยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินคำๆนี้ มันคงไม่แปลก...ที่ในชีวิตของคนๆหนึ่งจะเคยได้ยินคำนี้หลายครั้ง และเขาก็คงคิดอย่างนั้นได้...ถ้าไม่เป็นเพราะ...คนที่พูดคำๆนี้กับเขา...ยังเป็นคนเดิม...เหมือนที่เป็นมาตลอด10ปีที่ผ่านมา ใครหลายคน...มองเขาอย่างไม่เข้าใจ และตั้งคำถามว่า...ทำไม...เขาจึงไม่ยอมตัดใจจากคนที่ทำร้ายเขามาหลายครั้ง...ทำไม...เขาจึงยังคงให้อภัยแก่คนๆนั้นอยู่เสมอ...อภัยให้...ทุกครั้งที่เธอกลับมาขอคืนดี

เพราะเธอคือคนที่ผมรัก

นั้นคือสิ่งที่เขาเอ่ยตอบคนเหล่านั้น... หากแต่ความจริงแล้ว...เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าความรักนั้นมันยังคงมีอยู่หรือไม่...เขารู้เพียงทุกครั้งที่เห็นเธอคนนั้นร้องไห้...หัวใจเขาก็เจ็บปวด...และเมื่อรู้ตัวอีกที่เขาก็รับเธอกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง...แต่เวลาเพียงไม่นานเธอก็จากเขาไปอีก...ก่อนที่จะกลับมาใหม่ในยามที่เธอไม่มีใคร...ราวกับว่า...มันเป็นวัฏจักรของชีวิตเขาไปแล้ว

บ่อยครั้งที่เขาเฝ้าถามตัวเอง...ว่าควรทำอย่างไรกับความสัมพันธ์นี้ดี...จะตัดใจ เขาก็ไม่อาจฝืนทนได้ แต่...การที่ต้องเฝ้ามองคนที่เขารักอยู่กับคนอื่น...มันก็ทำให้เขาเจ็บปวดอีกเหมือนกัน...ไม่ว่าจะทางไหน...ก็มีแต่เจ็บ...หรือจะเป็นเพราะเขายังรักเธอไม่มากพอ... จะมีไหมวันที่เขาจะสามารถรักเธอได้มาก...มากจนกระทั่ง...สามารถทนเห็นเธอมีคนอื่นได้โดยที่เขายังคงอยู่อย่างสบายใจ...ไม่ทุกข์...ไม่เจ็บ

เฮ้อ...

เขาได้แต่ถอนหายใจ... ยามเมื่อนึกถึงวันแรกที่ตนเองและ...คนรัก...พบกันราวกับมันเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้... เกศินี...คือชื่อของเธอคนนั้น... หญิงสาวร่างเล็กบอบบางดูน่าทนุถนอม...หน้าตาที่น่ารักราวกับตุ๊กตา กับท่าทางขี้อ้อน ทำให้เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่พบ และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมองใครอีกเลยหลังจากวันนั้น ทั้งที่ตัวเขาเองเรียกได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อเพอร์เฟค ที่มีพร้อมทั้งฐานะ หน้าตา และความสามารถ เป็นที่หมายปองของหลายๆคน

วันนั้นเป็นวันฝนตก สายฝนที่หลั่งไหลมาจากฝากฟ้าโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ทำให้เขาต้องรีบวิ่งหาที่หลบฝนก่อนที่ตัวเขาจะเปียกไปมากกว่านี้ และณ ป้ายรถเมลที่เขาเข้าไปหลบฝนนั้นเองที่เป็นจุดเริ่มต้นของเขาและเธอ

หญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ดูเหมือนจะเปียกฝนเพียงเล็กน้อยกำลังนั่งหลบฝนอยู่เพียงลำพัง และเมื่อเห็นเขาที่ตัวเปียกปอนวิ่งเข้ามา เธอก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้เขาใช้ซับหยดน้ำที่เกาะติดบนหน้าและเสื้อผ้า

ใช้ผ้านี้เช็ดสิคะ จะได้ไม่เปียกมาก

นั้นคือประโยคแรกที่เธอเอ่ยกับเขา  ก่อนที่จะมีประโยคอื่นๆตามมาอีกมากมาย ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ...กับการพบโดยบังเอิญ...ได้เปลี่ยนคนแปลกหน้าสองคนให้กลายมาเป็นคนรู้จักกัน...และกลายเป็นคนรักในเวลาอีกไม่นาน

จากการพูดคุยกันครั้งนั้น เขาได้รู้ว่าเธอเรียนที่เดียวกับเขา เพียงแต่เป็นรุ่นน้องต่างคณะ และหลังจากวันนั้นพวกเขาก็สนิทสนมกันยิ่งขึ้น ภาพของเขาที่มาส่งเธอที่คณะในตอนเช้า และอยู่รอรับเธอกลับไปส่งที่บ้านในตอนเย็น เป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นจนชินตา... เป็นอย่างนี้...จนกระทั้งเธอเรียนจบ...พร้อมกับ...การบอกเลิกครั้งแรก

เกดจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษ และเราคงจะไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเดิม เพราะฉะนั้น...เราเลิกกันเถอะค่ะ

นั่นคือเหตุผลที่เธอให้กับเขา เสียงราบเรียบดังผ่านสายโทรศัพท์...น้ำเสียงที่เธอใช้ในยามบอกเขานั้น...ราวกับเธอกำลังเล่าเรื่องดินฟ้าอากาศ...เรื่องราวที่ดูเหมือนไม่มีความสำคัญใดๆสำหรับ...เธอ หากแต่เขา...รู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกกำลังทลายลงมา...เจ็บ...เหมือนหัวใจหยุดเต้น...ราวกับเวลาหยุดหมุน...ไม่ได้ยินเสียงใดๆ...ทุกสิ่งดูมืดมนไปหมด

และไม่นานหลังจากนั้นเธอก็จากไป...มีชีวิตใหม่ตามที่เธอต้องการ ส่วนเขา...จมอยู่กับคำถามว่า...ทำไม...ความรักที่เขามีให้เธอกับช่วงเวลาเหล่านั้น...มันไม่มีค่าพอที่จะเหนี่ยวรังเธอไว้ได้เลยหรือ...หรือเขาทำอะไรผิดไป ทำให้เธอไม่พอใจ...คำถามที่ถูกถามออกไป...กลายเป็นเพียงคำถามที่ไม่มีคำตอบ...เมื่อคนที่รู้คำตอบดีนั้นไม่ยอมเอ่ยสิ่งใด...

หลายปีผ่านไป...สภาพจิตใจของเขาเริ่มดีขึ้น...แม้จะไม่ถึงขั้นลืมเธอได้...แต่ก็ไม่เจ็บปวดมากมายเหมือนที่ผ่านมา...และ...ก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลยเช่นกัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง...เธอคนนั้นก็กลับมา...เธอคนเดียวกันกับที่ทิ้งเขาไป...กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขา...รอยยิ้มสดใสที่ยังคงจารึกอยู่ในใจเขาถูกส่งมาพร้อมคำพูดที่ว่า

ไม่เจอกันนาน สบายดีหรือเปล่าคะ เกดคิดถึงพี่มากเลย เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ

เธอทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา...ราวกับว่า การเลิกกันของเรา เมื่อครั้งนั้นเป็นเพียงแค่การล้อเล่น...และเธอก็กลับเขามาในชีวิตเขา...แต่เวลาไม่นาน...เธอก็จากไปอีกครั้งด้วยประโยคใหม่ที่มีใจความเหมือนเดิม แต่...ทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าครั้งก่อน

เกด ขอโทษนะคะ แต่ตอนนี้เกดมีใครคนอื่นอยู่ เพราะฉะนั้น...เราเลิกกันเถอะ

การเลิกกันครั้งนี้...เขาได้ยินทั้งเสียงและเห็นทั้งตัว...แววตาของเธอยามที่เธอพูดประโยคนี้กับเขานั้น...ช่างดูเย็นชา...เรียบเฉย...ราวกับไม่แคร์ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร...เธอมองเขาราวกับคนแปลกหน้า...แล้วเธอก็จากเขาไปอีก...โดยไม่ยอมตอบคำถามที่เขาเพียรถามเธอว่า...ทำไม...เป็นอย่างนี้เรื่อยมา

และตอนนี้...เธอก็กลับมาหาเขาอีกครั้ง...หลังจากการหายไปจากชีวิตของเขาครั้งล่าสุด...หายไปราวตายจากกัน...เธอ...กลับมาอีกครั้งพร้อมกับคำพูดเดิม...แต่ครั้งนี้เขาเตรียมตัวพร้อมกว่าเดิม...เขาไม่ได้ยอมเธอง่ายๆเหมือนเดิม...เขายังจำได้ถึงคำพูดที่เขาบอกแก่เธอออกไปในวันนั้น...วันที่เธอกลับมาหาเขา

เธอยังคงดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไป...ยังคงดูอ่อนหวาน...น่ารักและ...ช่างอ้อนเหมือนเมื่อ 10 ปีก่อน หากแต่ที่เปลี่ยนไปคงจะเป็นเขา...เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่มีแต่คำว่ารักให้กับเธออีกต่อไป...เวลา...ได้เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นคนใหม่...หากถามว่าเขายังรักเธออยู่ไหม...เขายังคงตอบได้ทันทีว่า...รัก...หากแต่...เขาก็รู้ตัวเองดีเหมือนกันว่า...เขาไม่อาจทนรับความเจ็บปวดจากเธอได้อีกต่อไป...เขาไม่สามารถอยู่เคียงข้าง...ดูแลเธอได้อีกแล้ว

ความรัก...ช่างสวยงาม...อ่อนหวาน...และงดงาม ในขณะเดียวกัน...ความรัก...ก็ทำให้เจ็บปวด...รวดร้าว...และทุกข์ทน

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เกดคิดถึงพี่มากเลยค่ะ

เขายิ้มรับคำทักทายของเธอ และสังเกตุเห็นแววตาของเธอฉายแววสมใจในสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา รอยยิ้มยินดีปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นขัดเคืองราวเด็กถูกแย่งของเล่น ยามที่ได้ยินประโยคถัดไปของเขา

พี่ก็ยังคงรักเกดเหมือนเดิม และดีใจนะที่เกดยังคิดถึงพี่ ยังอยาก...ให้เรา...กลับมาเป็นเหมือนเดิม...

แต่...พี่ไม่คิดที่จะให้...เรา...กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ขอโทษด้วยนะ

คิ้วเรียวงามของเธอขมวดมุ่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ดวงตายังคงดูเกรี้ยวกาจและผิดหวัง เมื่อยามที่เขาเดินจากมา

ซึ่งต่างจากตัวเขา...ที่รู้สึกราวกับถูกปลดปล่อยจากบางสิ่งบางอย่าง...บางสิ่งที่ผูกมัดเขาไว้เป็นเวลานาน...รู้สึกโล่งสบายไม่ทุกข์...ไม่เจ็บปวด...ไม่อีกต่อไป...ราวกับได้พบบางสิ่งที่ทำหายไป...

ตอนนี้เขารู้แล้ว...อะไรที่ติดอยู่ในใจเขาตลอดมา...คำถาม...ที่เขาเฝ้าถามเธอคนนั้น และตัวเองตลอดมา...ทำไมเธอถึงจากเขาไปอย่างง่ายดาย...ทำไมเธอจึงทำราวกับว่าวันเวลาที่ผ่านมานั้นมันไร้ค่า...ทำไมเธอช่างเย็นชากับเขาได้เมื่อยามจากลา

เพราะเขารักเธอมากเกินไป...มากจนมองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป...สิ่งเล็กๆ หากแต่สำคัญยิ่ง...เธอไม่เคยบอกเขาว่า...รัก...ไม่เคยบอกเขาในเรื่องสำคัญๆ...ไม่เคยให้เขามีส่วนร่วมในการตัดสินใจใดๆ...และไม่เคยให้เขารับรู้เรื่องใดๆที่เธอคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัว

สิ่งที่เขามีให้เธอตลอดมาคือ...ความรัก...แต่สิ่งที่เขาได้รับจากเธอคือ...ความเจ็บปวด

สำหรับเขา เธอเป็น...คนรัก...แต่สำหรับเธอ เขาเป็นแค่...คนรู้จัก

วันเวลาที่ผ่านมาสำหรับเขามันคือ...ความทรงจำ แต่สำหรับเธอ มันเป็นเพียง...สิ่งที่ไม่จำเป็นต้องจำ

แต่ตอนนี้...เขาได้ตื่นขึ้นจากความฝันอันยาวนาน...ชีวิตของเขาได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...อดีตที่ผ่านมาเป็นเพียงบททดสอบหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา หากในที่สุด...เขาก็สามารถก้าวผ่านมันมาได้...แม้ว่าจะต้องเสียเวลาไปบ้าง...แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้เข้าใจชีวิตมากขึ้น...เข้มแข็งมากขึ้น...และเปิดใจมากขึ้น

ต่อจากนี้...เขาจะทำหน้าที่เป็นเพียง...ผู้เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ...คอยส่งความปรารถนาดีและ...ภาวนาให้เธอได้พบ...กับหนทางที่เธอปรารถนา...ได้พบคนที่เธอจะหยุดความรักไว้ที่คนๆนั้น

แดดที่อ่อนแสงลง พร้อมความมืดที่เคลื่อนเข้ามา...ดึงชายหนุ่มให้ออกมาจากภวังค์...ร่างสูงสง่าลุกขึ้นเหยียดกายเพื่อขับไล่ความขบเมื่อยจากการนั่งนานๆ...กระชับหนังสือในมือ...ก่อนเริ่มออกเดินกลับไปยังบ้าน...เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมรับวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง...พร้อมสำหรับสิ่งใหม่ๆที่กำลังจะเกิดขึ้น...พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้

อดทนเวลาที่ฝนพราย อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึง...ความแตกต่าง

เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ...ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ