(วิจารณ์โดยนัมเบอร์โฟร์...)
เกริ่นไว้ก่อนนะคะ ดีใจมากค่ะที่ได้ทำหน้าที่มีเกียรติในการวิจารณ์ให้กับนิยายเรื่องนี้เพราะเป็นสไตล์การเขียนที่ชอบอ่าน หวังว่าคำแนะนำสไตล์นัมเบอร์โฟร์จะช่วยพัฒนาผลงานให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เป็นกำลังใจให้นักเขียนที่มีความฝันทุกคนค่ะ


ชื่อเรื่อง : Mistaken Mission ภารกิจรัก ลวง พราง
ความเห็นสำหรับนิยายเรื่องนี้ + ชื่อเรื่อง (8) : หน้าบทความถือเป็นหน้าบ้านให้คนที่เดินผ่านหยุดมองหรือเดินผ่านเลยไป ในจุดนี้น้องทำออกมาได้ดีค่ะ จากนั้นพี่ก็มาดูโปสเตอร์ โอ๊ะ! หลงรักตั้งแต่ยังไม่ได้อ่านเพราะชอบอิมเมจของสาวน้อยคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นี่แหละค่ะที่เขาว่ากันว่าอิมเมจมีอิทธิผลต่อการสร้างภาพลักษณ์ให้กับนิยายแต่ดูเหมือนตัวละครจะไม่ได้มีแค่สองหนุ่มสาวคู่นี้แนะนำว่าให้ลงให้หมดในโปสเตอร์แผ่นเดียวจะได้รู้ไปเลยค่ะว่าใครเป็นใคร ซึ่งยังไม่จำเป็นต้องบอกชื่อก่อนก็ได้ ให้คนอ่านไปลุ้นเอาในเนื้อหาเอง แต่ของตินิดนึงว่าอิมเมจตัวละครบางตัวมันไม่เหมือนกันอ่ะ อืม อย่างคายด์เนส ถ้าเป็นอิมเมจของฟรานซิสโก้ น้องก็ต้องใช้อิมเมจของคนนั้นไปตลอดไม่งั้นจะเกิดอาการงงขึ้นมาได้ว่าสรุปแล้วมีกี่ตัวละครกันแน่ รวมถึงเคทและไอวี่ด้วยนะคะเพราะในตอนที่แนะนำคาแรกเตอร์รูปด้านบนกับด้านล่างมันไม่เหมือนกันอะจ๊ะ เอาละ ๆ มาต่อกัน พอมาอ่านบทเกริ่นนำมันทำให้อยากอ่านขึ้นมาจริง ๆ ไม่ใช่ว่ามันแหวกแนวแตกต่างอะไร มันก็เป็นนิยายรัก ๆ ของหนุ่มสาวทั่วไป แต่ชอบตรงที่คาแรกเตอร์ทุกตัวมีความน่าสนใจเป็นจุดขาย ไม่ได้เพอร์เฟกแต่มีเสน่ห์เพียงแค่นั้นก็ทำให้พี่อยากอ่านต่อในบัดดล ส่วนชื่อเรื่องเอาละมันต้องมีลูกล่อลูกชนอะไรแน่ ๆ เลย น่าติดตาม ๆ แต่ป๊าดเปิดมาอิป้าคนนี้ถึงกับเหวอ ว่าจะไม่หักคะแนนแล้วเชียวก็ต้องขอหัก เพราะตัวหนังสือมันเล็กค่ะ จุดนี้ขอให้แก้เลยนะคะเพราะเวลานักอ่านสายตาสั้นอย่างพี่เข้ามาก็ถึงกับถอนหายใจ ปรับขนาดให้ใหญ่ขึ้น 16-20 ก็น่าจะดี ส่วนตัวหนังสือใช้อะไรก็ได้ที่อ่านง่ายค่ะ อีกอย่างที่ขอหักคือการจัดวางหน้าเนื้อหา เวลาเขียนนิยายโดยปกติแล้วพี่จะพิมพ์ในเวิร์ดก่อน จากนั้นก็ค่อยก๊อปวางลงแบบฟอร์มอัพนิยายแทนการพิมพ์ลงไปในนั้น ส่วนการย่อหน้าในบทบรรยายควรใช้แท็ปมากกว่าเคาะก้านยาวตามปกติ (space bar = =) บทสนทนาก็ให้ enter ลงมาแล้วย่อหน้าอย่าให้ติดกันเป็นแพ ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจที่พี่แนะนำลองหาดูตัวอย่างได้จากนิยายของเพื่อนคนอื่น ๆ ในเด็กดีก็ได้ค่ะ ว่ามีวิธีทำอย่างไร เรื่องนี้จะช่วยเสริมให้นิยายเราดูเป็นระเบียบ อ่านง่าย สวยงามมากขึ้นและเป็นผลดีกับงานของน้องให้น่าดึงดูดได้อีกทาง
พล๊อตเรื่องโดยรวม (28) : สนุกอ่ะ ชอบมากด้วย (แอบแอดเป็นแฟนคลับด้วยแหละ ฮ่า ๆ) น่าติดตามและอยากอ่านให้ถึงตอนสุดท้ายเลย จุดขายของเรื่องนี้คือความธรรมดาของแต่ละคนที่ไม่ธรรมดา ฟังดูงง ๆ แต่จะขยายความว่าเพราะน้องสามารถทำให้ตัวละครมีเสน่ห์ในตัว อาจจะด้วยการบรรยายที่ทำให้เห็นภาพ แยกแยะได้ว่าอ่อคนนี้นะมีนิสัยแบบนี้ คนนั้นเป็นคนแบบนั้น แถมด้วยนิสัยที่หลากหลายทำให้เรื่องนี้ดูมีสีสันเพราะมีถึงสามคู่ให้ลุ้นให้เชียร์ว่าแต่ละคนจะมีวิธีการยังไงให้พิชิตใจชายหนุ่มที่หมายปอง ขอให้ทำดีแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ สู้ ๆ
การเล่าเรื่อง การบรรยาย (28) : เป็นการบรรยายแบบบุคคลที่สาม ชอบที่สุด! เพราะเราจะได้รู้เบื้องลึกความรู้สึกของทุกตัวละคร บทบรรยายจึงมีความสำคัญพอ ๆ กับบทสนทนาที่ตัวละครพูดกัน มันเป็นองค์ประกอบที่จำเป็นและขาดไม่ได้ เพราะถ้าขาดการจินตนาการตามก็ไม่เกิด เรื่องการบรรยายของน้องถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีทีเดียว แต่มีบางครั้งที่อาจจะหลุด ๆ ออกมาบ้าง เช่นตอนท้ายของตอนสี่ที่บอกว่าเจอาร์กับไอวี่เป็นเพื่อนกัน แต่พออ่านไปเอ้าทำไมเป็นน้องรหัส กลับมา กลับมาตั้งสติก่อนโพสต์ลงนะจ๊ะ อิอิ ค่อย ๆ อ่าน ทำความเข้าใจกับมันดี ๆ ว่าที่เราเขียนไปมันถูกต้องตามที่วางแผนไว้ดีแล้วหรือยัง ใจเย็นกับมันให้มากแล้วค่อย ๆ โพสต์ลงไปอย่างมีศิลปะ (อะไรของมัน?) เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งแก้ไขมันอีกรอบยังไงล่ะ

ตัวละคร + ความสมจริง (20) : ชอบทุกตัวละครรวมถึงตัวละครปริศนาที่ยังไม่ออก ฮ่า ๆ แต่ละตัวคือมนุษย์ธรรมดาเดินดินกินแฮมเบอร์เกอร์ไปวัน ๆ นี่แหละ คายด์เนส ก็เป็นหนุ่มตาน้ำข้าวที่กินเหล้าเป็น จีบหญิงได้ สกปรกซกมก พูดจามึน ๆ ขี้รำคาญ เออ มันใช่เลยอ่ะ ธรรมดามาก ส่วนเคทก็เป็นสาวมั่นใจ กล้าได้กล้าเสี่ยง แผนสูงและเป็นตัวของตัวเองสุด ๆ ถึงกล้าที่จะแย่งแฟนของเจอาร์ได้ ฮ่าๆ มันก็ดูเหมือนคนจริง ๆ แบบนี้อยู่บนโลก ต่อไปไอเวอรี่ ก็เป็นสาวเนิร์ดที่ดูไม่ค่อยสนใจโลก การแต่งตัวเชยและซ้ำซากสุด ๆ แถมยังแอบชอบหนุ่มนักกีฬาอย่างฌอนที่เป็นพี่ชายของเจอาร์สาวสวยมาดมั่น ทุกอย่างดูธรรมดามากค่ะ แต่มันมีเสน่ห์ของมันอย่างน่าประหลาดจนแอบกริ๊ดไปเรียบร้อยแล้ว หวังว่าจะทำให้ตัวละครทุกตัวโดดเด่นเจิดจรัสแบบนี้ต่อไปนะคะ

ภาษาและคำผิด (8) : มาพูดถึงเรื่องภาษานั้นไปทางฝั่งตะวันตกชัดเจนเป็นจุดเด่นจริง ๆ ค่ะ วิธีการเขียนก็ทำให้รู้สึกเสมือนว่าเราไปอยู่ในอีกฝั่งของโลกอันแสนงดงาม (เพ้อเจ้อมาก) แม้ว่าจะไม่ได้อธิบายลักษณะของสถานที่ชัดเจนว่าเป็นสถานที่ใดในโลกใบนี้แต่กลับมีกลิ่นระเหยมาจากการบรรยายในแต่ละฉากได้ว่า อ่อนี่เรากำลังอยู่ในต่างประเทศแหละ มหาวิทยาลัยสักที่ในอเมริกาละมั้ง อีกทั้งคนแต่งเข้าใจนิสัยของชาวตะวันตกค่อนข้างดี (เพราะเห็นว่าน้องชอบอ่านแนว ๆ นี้ด้วย) จึงทำให้มีอิทธิพลในงานเขียน คนอ่านก็พลอยอินไปกับมันด้วยนั่นเอง แต่เรื่องที่ควรจะต้องใส่ใจนั่นก็คือ คำผิดจ้า!! มีทุกตอน อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ ฮ่า ๆ มันเป็นเรื่องที่ควรใส่ใจในลำดับต้น ๆ เลย เพราะถ้าเขียนผิดคนอ่านชะงัก เสียอารมณ์ในการอ่านได้เลย คำผิด คำตก ควบกล่ำ เอาในแน่ใจก็เปิดพจนานุกรมค่ะ ควรมีไว้ข้าง ๆ กายทุกครั้งที่เขียน อย่าคิดว่ามันไม่สำคัญ เป็นนักเขียนต้องใส่ใจเรื่องนี้ เรากำลังเล่นกับภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของชาติเลยนะจะบอก จะตกต่ำจะรุ่งโรจน์ก็เพราะเรา ๆ นี่แหละจ๊ะ ฉะนั้นใส่ใจมาก ๆ หันกลับมาตรวจเช็คในแต่ละตอนบ่อย ๆ ฝึกนิสัยเราไปในตัวและจะทำให้เราเป็นนักเขียนที่เลิศที่สุดในปฐพี มาดูคำผิดที่เจอค่ะ เนื้อหาสั้น ๆ แบบนี้อ่านเจอง่ายมาก คือ กล่าวโดน กล่าวโดย, ขวั่กไขว่ ขวักไขว่, ยูฯ ยูนิเวอร์ซิตี้ มหาวิทยาลัย แนะนำว่าอย่าใช้คำย่อค่ะ คนอ่านที่ไม่มีประสบการณ์เค้าจะงงได้, ถึงกลับ ถึงกับ, พยาม พยายาม, ปกหนังสือน้ำตาล ปกหนังสือสีน้ำตาล, ละแก้ม ระแก้ม, เล็ด เคล็ด, สงเสียง ส่งเสียง, กับปิด กลับปิด, อัตโนมัต อัตโนมัติ, รื่องจำเป็น เรื่องจำเป็น, ความเหนื่อยกิจกรรม ความเหนื่อยจากกิจกรรม,หล่อส่ายหัว หล่อนส่ายหัว,สดุ้ง สะดุ้ง, ต่อให้อย่างรู้ ต่อให้อย่างรู้ทัน และชื่อคนจ๊ะ สรุปว่าชื่อคายน์เนส เขียนยังไงจ๊ะ พี่ก็เขียนตามไม่ถูก
รวมคะแนนทั้งหมด
ชื่อเรื่อง+ความคิดเห็น (8) พล๊อตเรื่อง (28) การเล่าเรื่อง การบรรยาย (28)
ตัวละคร ความสมจริง (20) ภาษาและคำผิด (8) รวมทั้งสิ้น 92 คะแนน

(วิจารณ์โดยนัมเบอร์โฟร์...)
ชื่อเรื่อง : I Just Realise ขอโทษที..พอดี เพิ่งรู้ว่ารักเธอ
ความเห็นสำหรับนิยายเรื่องนี้ + ชื่อเรื่อง (8) : อ้าว! พี่จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน พอเข้าไปดู ใช่จริง ๆ ด้วย ได้ข่าวว่ารีไรท์กันใหม่ พี่ก็เลยต้องเข้าไปเช็คดูอีกครั้งก่อนที่จะลงมือวิจารณ์ มาพูดถึงเรื่องหน้าบทความก่อนแล้วกันค่ะ หน้าบ้านสวยและเหมาะกับแนวเรื่องดี แต่ตินิดหน่อยตรงสีตัวหนังสือที่เป็นการเกริ่นนำเรื่อง อย่าใช้สีสะท้อนแสง จาง หรืออ่อนจนเกินไป สีที่เหมาะสม อ่านแล้วรู้สึกสบายตาคือโทนเข้ม มันจะช่วยให้สายตาของเราไม่ทำงานหนักนะคะ หรือถ้าน้องเกิดคิดว่าการใช้สีดำอาจไม่เข้ากับธีมที่ทำ พี่แนะว่าให้ใช้สีโทนเดียวกับธีมแล้วเบรกให้มันขุ่นเข้มจะดีกว่าค่ะ มาดูการจัดหน้ากันบ้าง อืม ในส่วนนี้นะ เตยต้องปรับย่อหน้าและการจัดหัวกับท้ายให้เท่ากันโดยใช้เครื่องมือในเวิร์ดนั่นแหละเข้ามาจัดการ (ย่อหน้าใช้แท็บ จัดเนื้อหาเท่ากันทั้งด้านหน้าและด้านหลังใช้การกระจาย) และตัวอักษรที่น้องบอกว่าเมื่อเอามาวางลงในบทความแล้วเป็นสีเทา ลองเอาวิธีพี่ไปทำดูนะคะ คือให้น้องคลุมดำแล้วใช้สีในเครื่องมือโดยที่ไม่ใช่สีดำอัตโนมัติแต่เป็นสีดำในหลุมสีแทน จากนั้นก็เอาไปวางใหม่ดูนะคะ ปกติแล้วพอกดดูตัวอย่างมันจะขึ้นสีดำให้เลย แต่ถ้าไม่ก็ให้คลุมดำและกดเลือกสีในฟอร์มอัพบทความแทนแล้วกัน (ถ้าไม่ได้ผลก็ลองเข้ามาปรึกษาพี่โดยตรงเลยก็ได้นะ ยินดีจ๊ะ ^^ ) ส่วนชื่อเรื่องก็ดูกระชับ เข้าใจเนื้อเรื่องได้เลยว่าต้องออกมาประมาณไหน ถือว่าดีค่ะ
พล๊อตเรื่องโดยรวม (27) : เป็นเรื่องราวความรักของหนุ่มสาววัยกระเตาะที่ฝ่ายหญิงเป็นคนตามตื้อหนุ่มน้อยที่ชื่อรีซ แต่หนุ่มรีซดันเป็นพวกใจแข็ง เย็นชา จนทำให้สาวน้อยนามว่ารีนต้องชอกช้ำบ่อย ๆ เหตุเพราะหนุ่มคนนี้มีอดีตที่ลืมไม่ได้ แต่ลึก ๆ ลงไปข้างในก็ดูเหมือนจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาทีละนิด จากตัวบทเรื่องค่อนข้างน่าสนใจในระดับหนึ่งค่ะ เพราะเรื่องราวเริ่มด้วยความไม่ชอบ ไม่พอใจมาก่อน แตกต่างจากเรื่องอื่นที่ค่อย ๆ นับความสัมพันธ์จากศูนย์ไปถึงร้อย แต่สำหรับเรื่องนี้ติดลบมาก่อน ฮ่า ๆ ทำให้คนอ่านคิดว่า เออ...แล้วมันจะชอบสาวน้อยคนนี้ได้ยังไงกันน้าและคอยลุ้นว่าสาวรีนจะชนะใจหนุ่มรีซด้วยวิธีไหน
การเล่าเรื่อง การบรรยาย (25) : เตยใช้วิธีเล่าเรื่องโดยให้ตัวนำเป็นคนเล่า มันเป็นการเขียนที่นักเขียนมือสมัครเล่นใช้กันค่อนข้างเยอะ และความท้าทายมันมีอยู่ว่า เตยจะทำออกมาให้คนอ่านจินตนาการได้ไกลแค่ไหน? คนอ่านจะอินไหม? จะคล้อยตามไปกับเรื่องหรือเปล่า? ถือเป็นหัวใจหลักของงานเขียนทุกงาน แล้วพอพี่มาอ่านอีกครั้งดูเหมือนว่าเตยจะเข้ามาแก้ไขในส่วนที่พี่เคยติงไปแล้วด้วย(ดูดีๆ ก็จะเห็นว่าพี่เม้นท์ทุกตอน ^^) แต่ก็มีเรื่องที่จะต้องแก้ไขอยู่ค่ะ เช่นตอนที่น้องเตยบรรยายถึงกลุ่มเพื่อนถ้าเกิดว่าเตยจะเอาเพื่อน ๆ ของรีซมาเป็นตัวประกอบที่จำเป็นในเรื่องแล้ว น้องเตยก็ควรที่จะใส่รูปลงไปด้วยเพื่อให้คนอ่านได้ทราบว่าหน้าตาของแต่ละคนเป็นยังไง (เพราะเพื่อนมีหลายคน) ส่วนการบรรยายลักษณะน้องเตยก็ทำได้ดีแล้วจ๊ะ แต่ถ้าเกิดน้องเตยไม่ได้นำเพื่อน ๆ มาเป็นตัวประกอบสำคัญในบทต่อ ๆ ไป แนะนำว่าให้เขียนบรรยายรวม ๆ ไม่กี่บรรทัดแทน แต่การบรรยายจะทำให้รู้สึกเบื่อหากน้องบรรยายมากเกินไปจนบางทีลืมไปว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือเหตุการณ์ระหว่างตัวพระนาง ลองไปอ่านทวนบ่อย ๆ นะคะ ว่าควรจะตัดส่วนไหนทิ้งไปได้บ้าง เพราะบางอย่างก็ไม่จำเป็นถึงขนาดที่จะต้องอธิบายรายละเอียดลึกขนาดนั้น หันมาสนใจการบรรยายความรู้สึกของรีซให้ลื่นขึ้น และเติมความโดดเด่นให้รีนดูมีอารมณ์ให้มากกว่านี้เพราะอ่าน ๆ ไปดูรีนจะด้อยกว่าซัมเมอร์ไปเลยด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่รีนเป็นตัวเอก ส่วนการใช้ตัวประกอบเชื่อมเหตุการณ์เช่นแซม ที่บอกว่าให้เบอร์โทรกับรีนไป พี่ขอบอกเลยว่าพี่แทบจำไม่ได้เลยว่าแซมออกมาตอนไหนของนิยาย จนต้องกลับไปอ่านใหม่ ส่วนนี้น่าจะให้แซมดูมีบทบาทขึ้นมาหน่อยก็ได้นะคะในตอนที่เล่นบอลกัน อาจจะเป็นว่าแซมเดินเข้าไปทักรีน เพราะเห็นว่ารีนเอาแต่มองไปทีรีซแล้วก็พูดคุยนิดหน่อยจนแซมแอบให้เบอร์มา ซึ่งอาจจะไม่ต้องบอกว่าให้ก็ได้ แต่ทิ้งเหตุการณ์ไว้ว่าแซมเข้าไปคุยกับรีนนะ เพื่อในตอนที่ห้าที่เฉลยนั่นจะได้เกทว่าอ่อ ที่แซมเข้าไปคุยนี่ก็แอบขอเบอร์จากเค้าด้วยนี่เอง
ตัวละคร + ความสมจริง (16) : ตัวละครที่ทำให้พี่มองว่าไม่สมจริงก็ดูจะเป็นรีน เหมือนใครต่อใครก็เอ็นดูเธอมากจนเกินไป เหตุผลว่าอ่อนแอมันทำให้พี่รู้สึกว่า เออ...แล้วไงเหรอ? เธอจะทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้เป็นอย่างเดียวเลยหรือไง? แถมพากันเชียร์เธออีกด้วยซึ่งพี่คิดว่าตามปกติคงจะไม่ใช่แบบนี้แน่ ๆ เพราะโดยปกติหนุ่มสาวฝั่งโน่นชอบคนที่โดดเด่นมันใจสุด ๆ ใครอ่อนแอหน่อยนี่เป็นแกล้ง มองว่าเนิร์ดอะไรทำนองนั้น แต่ถ้าเตยอยากเขียนให้มีอารมณ์สาวน่ารักอ่อนไหวง่ายก็ควรเพิ่มเสน่ห์ให้กับเธอ อาจจะเป็นว่าชอบช่วยเหลือเพื่อน มีความสามารถอะไรซักอย่างที่โดดเด่นหน่อยก็ได้ละมั้ง แทนที่จะทำตัวปวกเปียกจนบางทีพี่ก็รำคาญตามรีซ (ฮ่า) ส่วนรีซ บางความรู้สึกยังแสดงออกคล้าย ๆ ผู้หญิง เช่น ความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนที่ดูจะหวานไปหน่อย หรือคิดเล็กคิดน้อยเยอะเกินไป ผิดวิสัยผู้ชายปกติค่ะ ตรงนี้น้องปรับแก้ได้โดยปรับการเขียนให้ดูแข็งแรง มาดแมนกว่านี้ ตัวอย่างฉากที่เพื่อนหนุ่มของรีซกระโดดโลดเต้นเพราะดีใจที่ได้อยู่ด้วยกัน เปลี่ยนจากกระโดดเป็นแท็กมือกัน ทำท่าประจำกลุ่มแทนก็ได้มันก็จะดูว่ารีซก็เท่ดีนะ หรือเป็นว่าเห็นเพื่อนกระโดดอย่างนั้นก็ทำท่าส่ายหัว หรือผลักเพื่อนแล้วจับล็อกคอหัวเราะแบบขำกลิ้งใส่กันก็ดูเป็นภาพลักษณ์ของเด็กผู้ชายที่ชอบแกล้งกันบ่อย ๆ เป็นต้น
ภาษาและคำผิด (8) : พี่ว่าน้องเขียนเรื่องอยู่ในอารมณ์ของแนวที่น้องเขียนได้ดีทีเดียว เหลือแค่เขียนยังไงให้คนอ่านจินตนาการตามได้ง่าย ๆ ลื่นไหล ไม่ติดขัด ซึ่งส่วนนี้สามารถพัฒนาได้เรื่อย ๆ โดยการหาประสบการณ์จากการดู ฟัง อ่าน แหล่งที่ช่วยเหลือได้ดีเยี่ยมคือ เพลง ภาพยนตร์ หนังสือ เพราะบางอย่างเราคงไม่มีประสบการณ์ตรงได้แน่ ๆ เก็บประสบการณ์เยอะ ๆ จากสิ่งเหล่านี้ก็จะทำให้น้องเริ่มเขียนได้ดีขึ้น พัฒนาขึ้น และการเปิดใจรับฟังข้อเสียของเราจากคนอื่นก็ช่วยทำให้เราเขียนงานได้ดีขึ้นด้วยแต่ก็ไม่ได้บอกว่าน้องต้องทำตามคนอื่นหมดนะคะ แค่รับฟังแล้วใช้ความคิดของตัวเองปรับเปลี่ยนหาทางแก้ที่ดีที่สุดให้กับตัวเองก็แล้วกัน พี่เชื่อว่าเตยทำได้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องคำผิดจากที่อ่านมาก็มีค่ะแต่ไม่เยอะ แสดงว่าเตยตรวจสอบค่อนข้างดีทีเดียวเลย หมั่นทำบ่อย ๆ นะคะแล้วเราจะเขียนผิดได้น้อยลงอย่างมาก ^^

รวมคะแนนทั้งหมด
ชื่อเรื่อง + ความคิดเห็น (8) พล๊อตเรื่อง (27) การเล่าเรื่อง การบรรยาย (25)
ตัวละคร ความสมจริง (16) ภาษาและคำผิด (8)
รวมทั้งสิ้น 84 คะแนน

มันเกิดจากการจิ้มลิงค์มาเรื่อย ๆ เพราะอยากหาอะไรอ่านแก้เบื่อ
มาเจอเรื่องนี้ก็รู้สึกอยากอ่านตั้งแต่อิมเมจ หนูลิลลี่ผู้น่ารัก
พอได้เข้าไปอ่านในตอนแรกก็รู้สึกได้ว่าคนแต่งเขียนบรรยายได้ดีมาก
กลิ่นไอของตะวันตกลอยมาแตะจมูกเลย แม้จะเขียนลักษณะบุคคลที่หนึ่ง คือตัวเอก
แต่ก็ไม่ดูเป็นการเล่าแบบเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว คนแต่งกระจายความสำคัญของบทให้ตัวละครอื่นด้วย
แนวเรื่องที่แปลกใหม่ทำให้คนอ่านเริ่มคิดขึ้นมาว่า เอ๊ะ? เรื่องนี้จะมาไม้ไหนนะ ไหนลองอ่านต่อไป
ปรากฎว่าเริ่มติดใจแนวเรื่องมากขึ้น ๆ จนต้องมานั่งวิจารณ์ให้คะแนนกันเลยทีเดียว
รู้สึกดีมากที่ตัวเองเจอนิยายที่ถูกจริตอีกเรื่องแล้ว หวังว่าคนแต่งจะไม่ใจร้ายทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปนะ
รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อ่านในแต่ละตอน และอยากจะรู้ว่าตอนต่อไปเป็นยังไง
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ไรท์เตอร์เขียนต่อไปจนบทสุดท้ายนะคะ สู้ๆ ^^

Centralia เมืองหลอน ซ่อนปมหัวใจ!
เกณฑ์การให้คะแนนเต็ม 100
ชื่อเรื่องและความสอดคล้องของเนื้อหา (10/10)
เป็นนิยายรักที่ปนความสยดสยอง โหดและน่ากลัว แนวทางของเรื่องจะผสมกันไปมาแบบนี้อยู่ตลอดจึงเป็นชื่อที่เหมาะสมค่ะ
ความสนุก (20/30)
ความสยดสยองของฉากถือว่าทำได้ดีทีเดียวเลยค่ะ อาจจะมีฉากคล้ายๆ เรื่อง Silent Hill อยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับตรงเป๊ะๆ ผู้แต่งยังขยายเรื่องออกไปให้น่าสนใจมากขึ้นและในขณะเดียวกันก็พยายามใส่เรื่องราวกุ๊กกิ๊กของพระนางไปด้วย ถือเป็นเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่งแต่ผู้เขียนยังไม่สามารถทำให้ผู้อ่านผวาได้ (เราอ่านตอนกลางคืนอ่ะ) ผู้แต่งควรเพิ่มอารมณ์ให้รู้สึกหวาดกลัว หลอน ผวา ผ่านทางตัวละครเอกให้เนียนกว่านี้หน่อยก็น่าจะทำให้เรื่องมันอินมากกว่านี้นะคะ แต่ก็ยังไม่สามารถตัดสินได้มากเพราะเพิ่งเขียนไม่กี่ตอนเองเนอะ ยังไงก็พยายามแล้วกันค่ะ
การบรรยาย (17/20)
เขียนบรรยายอยู่ในระดับดีเลยค่ะ แต่การบรรยายยังเหมือนขาดความสมจริงอยู่นะคะ อาจเป็นเพราะการที่ผู้แต่งใส่อิโมติค่อนหรือเสียงเอฟเฟ็กลงไปทำให้มันดูการ์ตูนๆ แทนที่จะหลอนมันก็จะไม่หลอนนะคะ ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงการใช้เสียงจะดีกว่ายกตัวอย่าง
ฉากที่วินเซนต์เข้ามาช่วยฝาแฝดและมีเสียงของมันร้องออกมา ควรบรรยายไปเลยว่า แต่แล้วบานกระจกก็แตกกระจายหนึ่งร่างกระโจนเข้ามาหาร่างใหญ่ยักษ์ที่ร้องเสียงแหลมอันน่ารังเกียจกำลังใช้มีดเล่มยาวจ้วงทะลุคอเด็กสาวตรงหน้า ร่างใหญ่ชะงักเมื่อถูกเขายื้อแย่งมีดคมก่อนที่เด็กสาวจะสะบัดตัวให้พ้นจากพันธนาการนั้นอย่างรวดเร็ว
อารมณ์ตัวละคร รู้สึกยังบรรยายไม่สุดนะคะ เพราะผู้แต่งปูเรื่องว่าเด็กแฝดเห็นพ่อกับแม่เสียชีวิตแบบสยดสยองด้วย ก็น่าจะบรรยายให้เห็นถึงความรู้สึกโดยละเอียดเพื่อจูงให้ผู้อ่านรู้สึกสงสารเห็นใจ อีกอย่างก็คือฉากหวานๆ ที่เข้ามาแทรกมันทำให้อารมณ์ดูเก้ๆ กังๆ ลองนึกภาพให้เป็นเราดูก็ได้ค่ะว่าเจอพ่อแม่สภาพแบบนั้นจะรู้สึกยังไง คงไม่มีอารมณ์ไปเขินกับใครถึงจะหล่อมากก็ตามที ซึ่งจุดนี้ค่อนข้างเป็นจุดใหญ่ที่ทำให้ความสมจริงมันน้อยลงไปด้วยค่ะ
ถ้าผู้แต่งเขียนให้ตัวพระนางแสดงความห่วงใยในแบบของความสงสารหรือเห็นอกเห็นจะน่าจะดีกว่า เพราะมันจะเหมือนการพัฒนาความสัมพันธ์ไปทีละนิดจนกลายเป็นความรู้สึกดีทำให้เกิดเป็นความรักความผูกพัน ดีกว่าที่จะให้นางเอกแสดงความเขินอายเพราะมันเพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆ มา มันคงไม่หายในวันสองวันหรือแม้กระทั่งเป็นปี (เพราะพ่อแม่เสียแบบโศกนาฏกรรมเลยนะคะ) ควรให้นางเอกดูมุ่งมั่นกับความคับแค้นที่พ่อแม่ถูกฆ่าจะดูสมจริงมากกว่า อันนี้ยกตัวอย่างการเขียนบรรยายความเศร้าโศก

ฉันทรุดฮวบลงกับพื้นหญ้า น้ำตาไหลนองเต็มหน้าเมื่อเห็นภาพที่ทำให้โลกของฉันแตกสลาย พ่อ..นอนนิ่งจมกองเลือดสีแดงสดที่ไหลออกจากบาดแผลเหวอะหวะ นั่นใช่พ่อของฉันจริงๆ นะเหรอ ฉันถามตัวเองทั้งๆ ที่เห็นมันเต็มตา มือสั่นเทาเอื้อมสัมผัสผมสีบลอนด์ของท่าน อยากให้ภาพตรงหน้าเป็นเพียงความฝันอันน่ากลัวเสียยังดีกว่า แต่มันก็ปรากฏชัดเจนจนทำให้ฉันร้องไห้โฮออกมาเหมือนคนบ้า เป็นต้น
ความถูกต้องของหลักภาษา/การใช้คำให้ถูกความหมาย/การเขียนถูกผิด (19/20)
คำผิดคำตก มีแต่ไม่เยอะค่ะ นิดๆ หน่อยๆ เช่น กุ่มไหล่-กุมไหล่, เชือดขอ –เชือดคอ, เซนทราเลีย – เซ็นทราเลีย, พาด – ฟาด, ทก – ทำ, โพลง – โพล่ง, กระพริบ – กะพริบ, ปริบาก – ปริปาก, เลิกลั่ก – เลิ่กลั่ก, สีบอล์น – สีบลอนด์ เป็นต้น
ขี้เถ้าสีดำ อยากแนะนิดหนึ่งว่าจากการอ่านผู้แต่งบอกว่าเป็นหมอกสีขาวขุ่น ก็ควรจะให้ขี้เถ้ามันเป็นสีที่กลมกลืนกับคำบรรยายข้างต้นไปค่ะ ใช้เป็นขี้เถ้าสีขาวขุ่น สีเทา หรือสีควันบุหรี่ก็ได้
ความสวยงามของบทความ (20/20)
อยากติงนิดเดียวแค่เรื่องรูปคาแรกเตอร์ค่ะ เพราะจากที่อ่านอารมณ์ของเรื่องเป็นแนวตะวันตก เรื่องเกิดขึ้นอยู่ในต่างประเทศ ตัวละครก็น่าจะมีรูปลักษณ์ไปทางนั้นด้วยหรือถ้าไม่อยากเปลี่ยนก็น่าจะเขียนระบุไปว่าเป็นเชื้อสายเอเชียที่มาพำนักอยู่ที่นี่อะไรประมาณนี้เพื่อให้ตัวละครและแนวเรื่องมันกลมกลืนและดูสมจริง
แต่ขอชมเรื่องย่อที่อธิบายว่าทำไมต้องเป็นสถานที่นี้บอกเรื่องราวให้คนที่ไม่เคยดูหนัง Silent Hill ให้เข้าใจพอสังเขปก็ดูจะเป็นเอกลักษณ์ของนิยายเรื่องนี้ดีค่ะ
รวม 86 คะแนน
ส่วนตัวคิดว่าแนวเรื่องมันดีอยู่แล้วค่ะ เพียงแค่เพิ่มความหลอนเข้าไปให้มันดูสมจริงมากกว่านี้อีกหน่อย ผู้แต่งอาจจำเป็นที่ต้องหาประสบการณ์จากการอ่านหนังสือ ดูหนังเพื่อซึมซับถึงอารมณ์ของมันออกมา อาจจะลองเขียนบรรยายแล้วให้เพื่อนๆ อ่านดูก็ได้นะคะ หรืออ่านเองก็ได้แล้วลองนึกดูว่าเราอินมากน้อยขนาดไหน หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะช่วยให้ผู้แต่งพัฒนาการเขียนให้ดีขึ้นเรื่อยๆ นะคะ
Miss Suika ยินดีให้บริการ

The weeping Rock
เกณฑ์การให้คะแนนเต็ม 100
ชื่อเรื่องและความสอดคล้องของเนื้อหา (10/10)
เนื้อเรื่องกับชื่อสอดคล้องกันมากค่ะ ดังนั้นจึงเป็นชื่อที่เหมาะที่สุดแล้ว
ความสนุก (25/30)
ไม่เคยอ่านนิยายแนวนี้มานานมากแล้วค่ะ นอกจากจะเล่าเรื่องให้เทียบเคียงกับตำนานท้องถิ่นที่น่าสนใจมากๆ ยังเสริมเรื่องให้มีการหักมุมหลายทีจนทำให้ผู้วิจารณ์รู้สึกอยากชื่นชมขึ้นมาเลย เสียดายที่ผู้แต่งเขียนจบเร็วอยากให้มีรายละเอียดและทำให้เราซึมซับความสัมพันธ์ของตัวละครมากกว่านี้นะคะ เพราะตัวละครมีถึง 14 คนเลย (ยังไม่นับรวมแม่และครอบครัวลึกลับ) มันจึงไม่มีทางเป็นไปได้ว่าผู้วิจารณ์จะจำตัวละครได้ทั้งหมด ลำพังแค่จะจำชื่อก็จำไม่ได้แล้วค่ะ เนื่องด้วยผู้วิจารณ์ไม่มีประสบการณ์ในการอ่านชื่อยากๆ กระทั่งสถานที่ หรือตำนาน ทำให้เกิดอาการอัดข้อมูลเข้าสมองอย่างกะทันหันและทำให้เลือกที่จะจำบางตัวละครที่เด่นๆ เท่านั้น
มันน่าเสียดายนะคะ โครงเรื่องแปลกมาก น่าสนใจ และน่าดึงดูดสุดๆ เลย ถ้าผู้แต่งขยายเรื่องให้มากขึ้น อธิบายแต่ละคนให้ผู้อ่านมีประสบการณ์กับทุกตัวละครทีละนิดๆ รับรองว่านักอ่านต้องจำได้หมดแน่นอนค่ะ เพราะการเขียนนิยายจำเป็นต้องเล่าเรื่อง ให้รายละเอียด เพื่อให้เกิดอารมณ์ร่วมและคล้อยตามมันถึงจะเป็นนิยายที่สนุกและน่าติดตามค่ะ
การบรรยาย (20/20)
นิยายเรื่องนี้เน้นการบรรยายเป็นหลักและบรรยายลักษณะคล้ายกับนิทานหรือตำนาน ผู้แต่งมีความสามารถมากพอในการบรรยายค่ะ มันลื่นไหลและน่าอ่านในสไตล์นิยายแนวตะวันตกเลยค่ะ อีกทั้งมีการอธิบายคำศัพท์ใหม่ๆ ที่ผู้วิจารณ์ไม่มีประสบการณ์ให้ทราบอีกด้วย เหมือนเป็นการอ่านตำนานและเรียนรู้เรื่องราวใหม่ๆ ที่ไม่เคยได้อ่านมาก่อนจึงทำให้รู้สึกดีค่ะ (เหมือนกับการได้ฟังเรื่องเล่าสนุกๆ เรื่องหนึ่ง) แต่อย่างที่บอกค่ะนิยายนั้นจำเป็นต้องเล่าเรื่อง เสนอรายละเอียด ซึมซับให้ผู้อ่านรู้สึกผูกพันกับตัวละคร นิยายจึงจะสนุกและประสบความสำเร็จ เมื่อผู้แต่จำกัดตอนหรืออาจตั้งใจให้จบเพียงเท่านี้ ในตอนสุดท้ายจึงค่อนข้างจะรวบรัด ทำนองหักคอกันเลยทีเดียว บทสรุปทุกอย่างเฉลยไว้ในตอนนั้นหมดแล้ว อารมณ์ของผู้อ่านจึงไม่ค้างคา จบก็คือจบแบบไม่มีให้ลุ้นอะไรต่อไป ขอแนะนำว่าถ้าจะลงนิยายในเด็กดีควรเว้นระยะการลงนิดหน่อยเพื่อหาผู้อ่าน เว้นให้มีการรอคอย มันถึงมีเสน่ห์นะคะ
วกกลับมาพูดถึงการบรรยายโดยสรุปผู้แต่งบรรยายได้ดีมากแล้วค่ะ มีคำผิดเพียงเล็กน้อยและจะขอกล่าวในหัวข้อต่อไป
ความถูกต้องของหลักภาษา/การใช้คำให้ถูกความหมาย/การเขียนถูกผิด (18/20)
การใช้เครื่องหมาย
เครื่องหมายปรัศนี ความจริงในภาษาไทยเรามีคำซึ่งเป็นเครื่องหมายคำถามอยู่แล้ว เช่น หรือ ไหม ใคร อะไร ไหน กี่ เป็นต้น จึงไม่จำเป็นต้องใช้ปรัศนี
ไม้ยมก หลังเครื่องหมายต้องเคาะวรรคหนึ่งครั้งแล้วเขียนต่อนะคะ เพราะมันจะได้ดูอ่านง่ายไม่ติดกันเป็นแพ
คำถูกผิดและเขียนตกหล่น
เกลียดคร้าน – เกียจคร้าน, อัฒจรรย์ – อัฒจันทร์, ประเมิณ – ประเมิน, ขี้เหล่ – ขี้เหร่, จับมอง – จับจอง, สันณิจฐาน – สันนิษฐาน, รอบนิ้วมือ – รอยนิ้วมือ, อุตส่า – อุตส่าห์, อย่างเชื่อ – อย่างไม่เชื่อ,สะกดกั้น – สะกดกลั้น เป็นต้น
ความสวยงามของบทความ (20/20)
ไม่มีอะไรติค่ะ เรียบร้อยดีทุกอย่าง
รวม 93 คะแนน
ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่รวบรัดมากขนาดนี้จะกลายเป็นนิยายที่น่าทึ่งมากเลยค่ะ ส่วนตัวชอบมากค่ะ มีสไตล์และความแปลกใหม่จนอยากให้ผู้แต่งเขียนอีกเรื่องมาให้วิจารณ์กันเลย หวังว่าจะใช้คำวิจารณ์ในการพัฒนาชิ้นงานอื่นๆ ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
Miss Suika ยินดีให้บริการ

ได้ใช้บริการร้านนี้มาสามเรื่องแล้ว ทำงานค่อนข้างไวและเห็นถึงความตั้งใจของผู้วิจารณ์เสมอ
ทุกครั้งจะได้รับคำแนะนำ จุดบกพร่องที่นักเขียนพลาด ทำให้สามารถพัฒนางานของตัวเองให้ดีขึ้น
แถมยังได้เห็นฟิตแบคของผู้วิจารณ์ที่อ่านนิยายของตัวเองอีกด้วย ซึ่งเป็นหนึ่งกำลังใจที่สำคัญ
ที่อยากเขียนงานต่อและอยากเขียนให้ดียิ่งขึ้นไปอีกทั้งคุณภาพและความสนุก
หวังว่าร้านนี้จะอยู่กันไปนานๆ นะจ๊ะ จะได้ใช้บริการในเรื่องต่อๆ ไปด้วย ^^

Girl of satan ช่วยที! ผีสั่งให้รักนาย
เกณฑ์การให้คะแนนเต็ม 100
ชื่อเรื่องและความสอดคล้องของเนื้อหา (10/10)
เหมาะสมกับสไตล์ของนิยายดีค่ะ เนื้อหาเกี่ยวข้องกับความรักวัยรุ่นหนุ่มสาวและมีเรื่องผี ๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง ปล. Satan เป็นชื่อเฉพาะให้เขียนตัวใหญ่อักษรแรกของคำค่ะ
ความสนุก (25/30)
เป็นนิยายแนววัยรุ่นราว ๆ 12-18 ปี ถ้าช่วงอายุนี้อ่านก็ถือว่าสนุกทีเดียว แต่เนื่องด้วยโครงเรื่องที่มีความคล้ายคลึงกับนิยายตลาดคือมีกลุ่มคนหน้าตาดีก่อตั้งคลับ นางเอกก็จะต้องชมชอบหนุ่ม ๆ มีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เข้ามา ถ้ามองจุดนี้ถือว่าไม่น่าสนใจ แต่ผู้แต่งกลับโยงเรื่องให้เกี่ยวข้องกับเรื่องผีที่ดูไม่น่าจะเป็นไปได้เข้ามามีบทบาทสำคัญ อีกทั้งแทรกเรื่องตลกขำขันตลอดทั้งเรื่องจึงดูไม่น่าเบื่อ นิยายเรื่องนี้จึงไม่ใช่แนวหวานแววเกลื่อนตลาดไปซะทีเดียวแต่ยังมีเรื่องสืบสวนให้ลุ้นและน่าติดตามค่ะ
การบรรยาย (17/20)
วิธีการเขียนบ่งบอกระดับของผู้อ่านได้ชัดเจนค่ะ เพราะผู้ใหญ่มากหรือวัยรุ่นที่เบื่อการบรรยายแบบนี้ก็คงมองข้ามนิยายเรื่องนี้ไปเลยเนื่องจากว่าผู้แต่งใช้เทคนิกการเขียนบรรยายเป็นภาษาพูด ไม่ใช่ภาษาทางการที่สละสลวย มีคำวิบัติ การคิดคำใหม่เกิดขึ้นตลอดทั้งเรื่อง จึงเป็นนิยายเฉพาะกลุ่ม เด็กวัยรุ่นมักชอบการบรรยายที่สนุกสนาน อ่านแล้วไม่เคร่งเครียด ก็ถือว่าเป็นทั้งจุดเด่นและจุดด้อยในคราวเดียวกัน ตามจริงแล้วผู้วิจารณ์เห็นความสำคัญในเรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามหลักภาษา เพราะนักเขียนต้องเห็นความสำคัญของเรื่องนี้เป็นหลัก เราทำหน้าที่สื่อสารกับคนอ่าน เราจึงเป็นผู้สืบทอดและอนุรักษ์ภาษาไปโดยปริยาย แต่ผู้แต่งย่อมมีจุดประสงค์ในใจอีกอย่าง อาจต้องการเน้นความบันเทิงสนุกสนาน ไม่อยากใช้ภาษาเป็นทางการมากจนทำให้นิยายลดความน่าสนใจลงไป แต่ผู้วิจารณ์ก็อยากให้ผู้เขียนลองปรับทัศนคติดูว่าการใช้ภาษาทางการให้ชำนาญ ใช้บ่อย ๆ เราก็ทำให้นิยายสนุกได้เช่นกัน เพราะการเลือกใช้คำตามใจฉัน มันก็ได้อรรถรสแค่เฉพาะกลุ่ม ไม่ได้สื่อสารกับคนอื่น ๆ หรือสามารถเข้าใจจุดประสงค์หรือความหมายของคำนั้น ๆ ได้ทุกคน จึงอยากให้ตระหนักถึงเรื่องนี้ให้มาก ๆ นะคะ แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าผู้แต่งบรรยายได้สนุกและน่าติดตามค่ะ แต่จะขอติงอีกเรื่องหน่อยค่ะ
การเขียนบทสนทนาที่ไม่มีการบรรยายต่อท้าย บางครั้งก็เป็นอุปสรรค์ให้ผู้อ่านได้ค่ะ เพราะไม่รู้ว่าบทสนทนานี้ใครเป็นคนพูดกันแน่ โดยเฉพาะในบทนำที่ไม่ได้บรรยายรายละเอียดเนื้อหามากนัก อาจทำให้ผู้อ่านสับสนและเกิดการละเลยใส่ใจว่าบทสนทนานี้ใครเป็นผู้พูดกันแน่นะคะ
ข้อสงสัย อายุของพระเอกกับนางเอกและชีเน่ว่าใช่รุ่นเดียวกันหรือไม่ จากที่อ่านดูเหมือนจะอายุใกล้เคียงกันแต่พอฉากที่นางเอกกับพระเอกไปโรงเรียนสตรีล้วนแล้วนางเอกเปรยขึ้นมาว่า “ฉันเพิ่งเรียบจบมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ” ทำให้ผู้วิจารณ์เอะใจ เมื่อทั้งคู่เริ่มสืบหาข้อมูลจากโรงเรียนมัธยมที่ได้กล่าวไว้ว่าเป็นโรงเรียนเก่าของชีเน่ จากบอร์ดติดประการว่ามีใครเสียชีวิตในโรงเรียนบ้างซึ่งย่อมต้องประกาศผู้เสียชีวิตที่เสียไปหมาด ๆ สอดคล้องกับที่นางเอกพูดว่าชีเน่เพิ่งเสียไปไม่นาน นั่นทำให้อนุมานได้ว่าชีเน่ต้องเป็นนักเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ในขณะที่เสียชีวิต หากเป็นแบบนั้นอายุระหว่างพระเอกกับนางเอกก็น่าจะห่างกันพอควร แต่ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นหากชีเน่เรียนมหาวิทยาลัยและจบชีวิตลง การสืบสวนก็ไม่น่าจะค้นหาในโรงเรียนเก่าเพราะถือว่าเป็นข้อมูลที่ยังไม่ล่าสุด ถ้าจะหาข้อมูลน่าจะหาจากมหาวิทยาลัยน่าจะเป็นไปได้มากกว่า เมื่อผู้แต่งไม่ระบุอายุของตัวละครให้ชัดเจนก็เลยทำให้ผู้วิจารณ์เกิดความสงสัยขึ้นมาค่ะ
ความถูกต้องของหลักภาษา/การใช้คำให้ถูกความหมาย/การเขียนถูกผิด (17/20)
คำถูกผิดและเขียนตกหล่น ไม่ค่อยเห็นค่ะจุดนี้ผู้แต่งทำได้ดีทีเดียว ขอยกตัวอย่างที่เห็นบางคำนะคะ ยกเว้นคำวิบัติที่ผู้แต่งตั้งใจก็จะขอกล่าวข้ามไปค่ะ เช่น เมามันส์ – เมามัน, เอาละ – เอาล่ะ, แว้บ – แวบ, หรับ – รับ, เหมือนอยู่ในมือ – อยู่ในมือ, บันลัย – บรรลัย, เริด – เริ่ด (ถ้าเป็นภาษาทางการมาจากเลิศ เริดจะมีความหมายไม่ตรงกับที่ผู้แต่งตั้งใจสื่อสาร), หว่า – กว่า, อย่ – อยู่, ซิกส์แพ็ค – ซิกแพค, กระพริบ – กะพริบ, กลีวผี – กลัวผี, เหมือซดขี้ไก่ – เหมือนซดขี้ไก่, ฉันยืนนิ่งเป็นเบื้อ – ฉันยืนนิ่งเป็นบื้อ, งุนงงอสงไขย – งุงงงสงสัยจะเหมาะกว่า คำว่าอสงไขยไม่ได้มีความหมายไปในทางเดียวกันกับคำว่างุนงง, โชคตา – โชคชะตา, ประเมิณ – ประเมิน, เสือผ้า – เสื้อผ้า เป็นต้น
เครื่องหมาย
จุดไข่เปล่า เช่น “...ต่อด้วยข้อความ” อันนี้ผู้วิจารณ์ได้รับคำแนะนำจากกองบก. ท่านหนึ่งบอกว่าโดยหลักภาษาไทย การใช้จุดไข่ปลามักจะใช้ท้ายประโยคที่มีการอธิบายยืดยาวและย่นประโยคให้สั้นลง หรือถ้าใส่หน้าข้อความแล้วก็ต้องใส่หลังข้อความในกรณีที่ยกข้อความมาจากที่อื่น ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องใส่จุดไข่ปลา ให้ผู้แต่งบรรยายไปว่าตัวละครเว้นระยะการพูด หรือหยุดเงียบชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อไปแทนน่าจะดีกว่าค่ะ
ปรัศนี ? ตามความเป็นจริงหลักภาษาไทยไม่มีใช้ค่ะ เพราะในภาษาไทยมีคำไทยที่เป็นคำถามในตัวมันเองแล้ว เช่น หรือ เหรอ หรือไม่ อะไร ที่ไหน อย่างไร
ดังนั้น เหรอ? จึงไม่จำเป็นต้องมีเครื่องหมายคำถามกำกับด้านหลังค่ะ
ตัวอิโมติค่อน เป็นเรื่องปกติที่นักเขียนแนววัยรุ่นใส ๆ มักนิยมใช้อิโมติค่อนในการสื่อสารกับคนอ่าน แต่สำหรับผู้วิจารณ์กลับมองเห็นว่าการเขียนคำบรรยายลักษณะท่าทางจะทำให้ผู้อ่านเข้าใจการสื่อสารของผู้แต่งได้มากกว่า ซ้ำยังเป็นการฝึกทักษะการบรรยายให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นอีกด้วย ผู้วิจารณ์จึงไม่แนะนำให้ผู้แต่งติดการใช้อิโมติดค่อนในการเขียนนิยายค่ะ
การใช้คำที่เหมาะสม
พังเป็นเสี่ยง ๆ คำว่าเสี่ยง ๆ น่าจะใช้ในลักษณะของสิ่งที่สามารถแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ มากกว่าที่จะเป็นประตูค่ะ แต่จากฉากตรงนี้ที่นางเอกจามขวานลงที่ประตูน่าจะใช้เป็นว่าพังประตูจนไม่เหลือชิ้นดี หรือพังจนใช้การไม่ได้อีกต่อไป เป็นต้น
ทำเอาแขนฉันแทบกลับมาซ้ำอีกรอบ ฉากที่นางเอกถูกพระเอกบีบแขนจนเกิดรอยช้ำ คำพูดนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ค่ะ ตามธรรมชาติถ้าแขนช้ำแล้วมันก็จะปรากฏรอยขึ้นมาอยู่อย่างนั้น อีกหลายวันกว่ารอยจะหาย มันจะไม่มีทางหายไปภายในเวลาสั้น ๆ ดังนั้นควรแก้เป็นว่า ทำเอาแขนฉันช้ำยิ่งกว่าเดิม
เพิงขยะของฉันแล้วเป็นที่เรียบร้อย (ตอนแปด) กับฉันที่บัดนี้หลังติดกับกำแพงด้านหลังแล้วเรียบร้อย (ตอนเก้า) เรียงประโยคแปลก ๆ นะคะ ควรแก้เป็นว่า เพิงขยะของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และ กับฉันที่บัดนี้หลังติดกำแพงเป็นที่เรียบร้อย
กระโปรงบานพร้อย คำว่าพร้อยจะใช้ขยายคำว่า กระโปรงลายพร้อย ดังนั้นจึงไม่น่าจะใช้ขยายกระโปรงบานค่ะ ตัดออกไปเลยก็ได้จะทำให้เข้าใจความหมายมากกว่า
ความสวยงามของบทความ (20/20)
เรียบร้อยดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร
รวม 89 คะแนน
ลองเอาคำแนะนำไปปรับปรุงนิยายให้ดีขึ้นนะคะ เชื่อว่าถ้ารับฟังความคิดเห็นของผู้วิจารณ์ผู้แต่งก็จะสามารถทำให้งานนิยายมีคุณภาพมากยิ่งขึ้น ขออภัยที่ส่งงานช้าค่ะ หากมีข้อผิดพลาดก็ขออภัยด้วยค่ะ
Miss Suika ยินดีให้บริการ