ยัยน้ำแข็ง ปะทะ นายช็อกโกแลต

ลำดับตอนที่ #6 : 000..ช็อก...000

 "ถึงว่าหัวเธอร้อนๆ"

"รู้สึกพวกนายสนิทกันจังนะดองเซ"

"ฮึ่ยยัยบ้านี้หรอฉันไม่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงหรอก"

"ทำไมล่ะน่ารักดีออกเนอะยู"

"มั้ง แต่โหดไปนิด....อุ๊บ"ฉันยิ้มส้มในกระเช้าคว้างใส่ยู นายคังมุโร่รีบประคองฉันนั่งดีๆ

"ยัยโหด นอนเงียบก็ดีแล้วตื่นมาทำไม"

"ก็นายนั้นแหละดองเซ ฮานะเลยเกลียดฉันแล้วก็ผู้หญิงกว่าครึ่งด้วย"ฉันทำท่าทางอนใส่ดองเซ

"โอ๋ๆ โอเคเดี๋ยวฉันให้คังมุโร่คุมครองเธอเอง"

"เฮ้ย! ยัยนี้น่ะ/ตานี้น่ะ"

"น้า.....คังมุโร่"ดองเซทำท่าอ้อนวอน

"โอเคๆ"

"ชิ....ไม่พอใจก็ไม่ต้องย่ะ"

"ฉันทำเพื่อเพื่อนเว้ย"

"เหรอะจ้ะ"

"ชิ ยัยบ้า"

"เรื่องของฉัน"

"ยัยน้ำแข็ง"

"ตัวฉันเย็นรึไงย่ะ นายช็อกโกแลตเน่า"

"หึ ยัยน้ำแข็ง"

"พอทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้"นายชินเดินเข้ามาพูดเสียงดุใส่ฉันกับคังมุโร่คงทนดูต่อไปไม่ไหว

"อย่ามายุ่ง!!!"ฉันกับคังมุโร่พูดพร้อมกัน

"ขอโทษครับ"นายชินรีบพูดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟากับยู

----------------------------------------------------

"อ่าวนักเรียนนั่งที่"ฉันรีบยกมือบอกอาจารย์

"อาจารย์ค่ะ หนูไม่มีโต๊ะนั่ง"

"ไปหาสิ เอ๊ะ! โต๊ะหมดแล้วนี้น่า นั้นเธอก็นั่งพื้นต่อไปล่ะกัน โฮะๆ"ยัยแก่ขยิบตาให้ยัยหน้าม้า ร้ายทั้งสองคนเลยชั่วโมงแรกชั่วโมงพละทุกคนเดินลงไปหมดเหลือแต่ฉันกับฮานะ

"อีแก่เอ้ย!!"ฉันสบถออกมาเบาๆ แล้วหันไปมองฮานะ ดวงตาเธอแดงก่ำ เธอไม่พุดกับฉันมาสองวันแล้วนะฉันชักอึดอัดแล้วฉันเขาไปสะกิดฮานะเบาๆ

"ฮานะเธอโกดฉันอยู่หรอ"

"..........."เธอนั่งเงียบ

"นี้อานะฉัน.."

"อย่ามายุ่งกับฉัน"เธอพูดเสียงเรียบ

"ฮานะ ที่จริงแล้วรูปนั้นน่ะไม่ใช่อย่างที่เธอและทุกคนคิดน่ะ"

"ไม่ใช้เหรอๆ...เธอรู้ไหมครั้งแรกทีฉันเจอเขา เขาช่วยฉันไม่ให้ถูกรถชน เขาทำให้ฉันปลื้มมา ตั้งหลายปีเกือบ3ปี"

"............"

"แต่เธอๆ มาไม่กี่วัน ก็ได้ใกล้ชิดกับเขา ใช่นิเธอมันสวย ฉันมันยัยหย้าจืดอย่างที่เธอพูด ฉันไม่คิดเลยว่าคนอย่างเธอจะแย่งคนรักเพื่อน"

"ฮานะ  ฉันไม่ได้ชอบดองเซ เราบังเอิญเจอกันเท่านั้นแล้วเขาก็มาช่วยฉันถือของ"

"หึ..บังเอิญเธอจะมาอวดฉันล่ะสิว่าเขามาช่วยเธอ อย่ามาเล่นละครเป็นคนดีนะ ใช่อย่างที่ฮาวายพูดจริงๆ เธอมันเพื่อนทรยศ!!"

"......"

"เถียงสิๆ อ๋อเธอคงคิดว่าเธอไม่คบกับฉันแล้ว เธอาจมีผู้ชายหล่อ สวยมาคบกับเธอล่ะสิ ยัยหน้าด้าน อย่างที่ฮาวายบอก"
ฮาวายๆ ยัยฮาวายเธอมันเลว

"ฮานะทำไมเธอเชื่อคนอย่าสงฮาวายล่ะ"

"ก็เขาดีกว่าเธอ ไม่ทรยศฉัน เอมันผุ้หญิงเห้นแก่ผู้ชาย"

"ฮานะเธอกำลังโดนฮาวายปั่นหัวน่ะ"ฉันกำมือแน่น ตะคอกใส่ฮานะ เธอทำท่าจะร้องไห้ แล้วกลั่นเอาไว้ ยัยฮาวาย

"ปั่นหัวคนที่ปั่นหัวฉันมันเธอไม่ใช่เหรอ"

"........"ฉันไม่พูดอะไรภายในใจอยากจะตะคอกด่าเธอ ในเมื่อเธอคิดว่าฉันผิดไม่เชื่อใจฉันเราคงคบกันไม่ได้แล้วฮานะ

"ต่อไปนี้ฉันจะเป็นเพื่อนกับฮาวาย เเละเธอ ไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป"ฉันรีบวิ่งออกไปหน้าห้อง ไปชกกำแพงดัง ปึง ฉันหันไปด้านขาวเห็นพวกคังมุโร่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่มือขอ งฉันรู้สึกเลือดจะไหลหลดลงพื้นดัง แมะๆ ดองเซพูดขึ้น

"เนอัน.."

"ขอโทษนะพายัยนั่นลงไปไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"ฉันกลั่นน้ำตาแล้ววิ่งไปตังฉันบนสุด มันรู้สึกว่าพอมองกระจกในแต่ละชั้นแล้วเห็นภาพฮานะกับฮาวายเดินไปไหนมาไหนด้วยกันฉันก้ละเลงชกมันทุกบานที่เห็น นี้มัน สิบสองชั้น สิบสองบาน

เพล้งๆ เพล้ง  เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้งๆ

"แฮ่กๆ ทำไมล่ะ ทำไมฉันต้องโกรธขนาดนี้"ฉัน ชกกระจกบานสุดท้ายแล้ววิ่งขึ้นด้านฟ้า ซวยแล้วฉันได้จ่ายค่ากระจกแน่นอน เหอๆ

 ฉันขึ้นไปนั่งบนด้านฟ้าอย่างหมดแรงเลือดที่มีก็ไหลไม่หยุด ถ้าหยุดก็แปลกเล่นซะอาคารเรียนกระจนหมด ฮ่าๆๆ ฉันบ้าไปแล้ว รู้สึกมึนๆ เลือดไหลท่วมเสื้อเหมือนโดนยิงฉันยิ้มกับตัวเองแล้ว หายเครียดก็ไปเรียน อ่าวเวรแล้ว แล้วเลือดไม่หยุดฟ่ะ นอนต่อดีกว่าเอิ้กๆ
------------------------------------------------------
(ดองเซ)
พวกผมเห็นภาพเนอันทะเลาะกับฉานะวิ่งมาต่อยกับกำแพงแล้วอึ้งๆ

"นี้ๆ ยัยนั้นจะตายรึปาว"

"ไอบ้า ยูว่าแต่เราไปดูกันปะ"

"ก็ดี"

"ไปสิ"
พวกผม สี่คนเดินไปบนอาคาร ผู้คนกำลังฮืออาอะไรกันนะ กระจกแตก มีเลือดด้วย

"น้องๆ"

"ครับ"

"ใครทำกระจกแตก"

"ไม่ทราบอะครับ แต่มันแตกตั้งแต่ชั้น หนึ่งถึงชั้น สิบสองเลยอะครับ"

"หา!" พวกเราทั้งสี่ อุทานออกมาแล้วมองหน้ากันว่า เนอันแน่ๆ ต่างคนต่างวิ่งขึ้นไปด้านบน
-----------------------------------------------------------------