ยัยน้ำแข็ง ปะทะ นายช็อกโกแลต

ลำดับตอนที่ #4 : oooช็อกโกแลตรสหวานooo2

 "แน่นอน!!!"

 "หึๆ เธอก็คิดถูกแล้ว ฉันไม่เป็นสุภาพบุรษเฉพาะเธอเท่านั้น "

 "ฉันก็ไม่ได้ขอความเป็นสุภาพจากนายนิย่ะ"

 "แต่ฉันให้เธอได้"

 "ไอเสี่ยวไปไกลๆ"

 "จะไป....."

 "นักเรียนทั้งหมดนั่งที่ได้"เสียงของอาจาร์ยดังขึ้นจึงทำให้นักเรียนทุกคนนั่งที่รวมทั้งนายชินด้วย สายตาของอาจาร์ยจ้องมองมาที่ฉันก็ที่ท่านจะขมวดคิ้วและพูดเสียงเหี้ยมว่า

 "ยัยคนนั้นน่ะ ต่ำ มาจากไหนน่ะ ขึ้นมานั่งด้านบนสิ"

 "............."ฉันได้แต่เงียบมองหน้าอาจาร์ยแบบว่าแล้วจะทำไมอยู่ก็มีเสียงนกเสียงกาตะโตนว่า

 "คุณป้าอีนังนี้นะค่ะมันต่ำไงค่ะพวกคนจนให้มันนั่งที่พื้นไปเถอะจะรู้ที่ต่ำที่สูง"ใครเชื่อแกก็โง่ที่สุดล่ะสิ

 "อ่าว ตาย!! หนูนั่งตรงนั้นไปเลยน่ะหลานฉันจะต่ำตาม"

 ".....เวงกรำ."ฉันพูดงึมง่ำแต่ตาคังมุโร่กลับหันมาหัวเราะ สรุปคืออีแก่กับอีหน้ามาเป็นป้าหลานกันตลอดทั้งชั่วโมงสายตาของเพื่อนผู้หญิงก็หันมายิ้มเยาะจนฉันต้องคลุกเข่าขึ้นมองออกไปนอนหน้าตาแล้วก็มีมือหนึ่งมาสกิดไหล่ฉัน

 "คะ..คือ ขอโทษนะจ้ะ"
                      
 ".............."  เธอคนที่สกิดฉันก้มหน้าสักพักก็พูดต่อว่า

 "เป็นเพื่อนกับฉันน่ะ"

 "............."

 "ดะ..ได้ไหม"

 "จ้ะ ฉัน เนียนจิ เนอัน"

 "ฉันชื่อมีจี ฮานะ"

 "อือ ฮานะชื่อน่ารักจัง"

 "เธอน่ารักเหมือนกัน"เราสองคนพูดกันไปขำกันไปอยู่ๆดองเซก็เดินมาหาฉัน

 "ว้าว!.."

 "มาว้าวทำไม"

 "คือไม่นึกว่าเธอจ้ะมีเพื่อนเป็นมนุษย์"ดองเซพูดแล้วเอามือชี้ไปยังฮานะจัง เธอก็เอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียวฉันแอบสังเกตุเห็นเธอหน้าแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล....

 "นี้นายไปไกลเลยฉันจะคุยกับเพื่อนฉัน"

 "อารายอ่าอุสามาหา"เขาพูดเสียงงอนเหมือนเด็กแล้วเดินจากไป

 "อานะ เธอชอบดองเซหรอ"

 "จะบ้าหรอเนอัน"อยู่ๆเธอก็ลุกขึ้นตะโกนเสียงดังจนทั้งห้องหันมามอง

 "คือท่าทีของเธอนะมันคงจะบ่งบอกน่ะ"

 "เนอันฉันอาย"เธอพูดเสร็จก็ลากฉันวิ่งไปหลังโรงเรียน เธอเพลอประวัติของเขายาวนานจนฉันรู้ว่าเขาเป็นเพลบอยที่สวนใจแต่คนสวยซึ้งเหมือนเทียบกับยัยฮานะแล้วไม่มีอะไรที่ตรงสเป็คของเขาเลย

 "ฮานะคือว่า เธอตัดใจซะเถอะ"

 "นี้เนอันทำไมพูดยังงั้นล่ะ"

 "แหม่ๆ เอาเป็นว่าเลิกฝันซะเถอะ"

 "ฝง ฝันอะไรจ้ะสาว"เสียงของกลุ่มของพวกเด็กซ่าๆก็ดังขึ้นหัวหน้ากลุ่มก็เอื้อมมือมาจับแขนฉัน

 "กริ๊ด...................ช่วยด้วยค่าๆๆ นายเอามือออกจากเนอันน่ะ"ยัยฮานะเสียงสี่ยน้ำตาคลอ

 "ฮึ่ยยัยหน้าจืดหุบปากไปซะ"นายเขมรผลักฮานะล้มลงจึงทำให้เธอร้องไห้ฟูมฟาย

 "นี้นายอย่าทำอะรไธอน่ะปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้"

 "อะคนสวยขอแล้วพี่ก็จัดให้"

 "ฉันไม่ใช่น้องแกปล่อยเพื่อนฉันไป"

 "ไม่น่าเนอัน ฮึกๆ...ฮื่อ เนอัน"

 "ฮานะไปซะ"

 "เนอัน"เธอมองตาฉันซึ่งฉันก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า

 "หนีไปซะ ฉันของร้อง"เธอก็กุลีกุจอวิ่งไปแล้วหันมามองฉันอย่างห่วงใย

 "ว้า....ไปซแล้วคนสวยงั้นเรามาสนุกกันนะ"

 "สนุกกับพ่อแกน่ะสิ"

 "นังนี้วอนซะแล้ว!!!"

 ************************
ฉันวิ่งมาอยู่ที่มุมตึกอีกข้างหนึ่งฉันทำอะรไม่ถูกน้ำตาลก็ไหลไม่หยุดเนอันจะตายไหมฉันวิ่งต่อไปก็ไปชนกับใครคนหนึ่งเขาคือดองเซและเพื่อนเขา ดองเซพยุงฉันขึ้น

 "เธอร้องไห้ทำไมน่ะ"

 "ดองเซช่วยเนอันด้วย ฮึก ฮื่อๆ..."

 "เนอันทำไม"คังมุโร่เขามาเขย่าฉันสึกร้องไห้ไม่หยุด

 "เนอันถูกรุมอยู่ที่หลังตึก ฮื่อๆ....."

-------------------------------------
\0.0/ หุหุหุ