คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยัยพี่สาวสุดป่วน และ การพบกันของฉันกับคุณเทพบุตรสุดหล่อ...>//< [70%]
---2---
"เฮ้อ!! พี่นะพี่ รอนานแล้วนะไหนบอกว่าเครื่องลงตอน 4ทุ่มเนี่ย เราก็รอมาตั้ง2ชั่วโมงกว่าแล้วนะ" ฉันบ่นด้วยท่าทีร้อนรน วันนี้ยัยลูกพี่ลูกน้องตัวดีของฉันดันจะกลับมาจากนิวซีแลนด์ โดยให้เหตุผลว่า 'คิดถึงผู้ชาย ขาว ตี๋ น่ารัก และที่สำคัญ ..หล่อ ตามแบบฉบับคนเกาหลี' ด้วยเหตุผลแค่นี้แหละฉันเลยต้องอดหลับอดนอนมารอรับยัยนี่
"เทยอน!! เทยอนนนนน!!!!!!! คิดถึงเธอจังเล๊ย!! วู้วววว" อยู่ๆก็มีแรงอันมหาศาลถาโถมเข้ามาหาฉันจากทางด้านหลังเต็มๆ อ๊ากกกกกกก ใครเนี่ย หนักมาก
"ใครเนี่ย อยู่ๆมาทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังงัย นี่!!! ฉันเจ็..." เฮือก!!!! ว่าแล้วเสียงคุ้นๆ ทันทีที่ฉันหันหลังกลับไปกะจะด่าซะให้ระลึกชาติได้ซักหน่อย ถึงกับต้องหยุดกึกชะงักฉับพลันทันท่วงที เพราะคนที่ยืนผสานสบพบสายตาอยู่กับฉันตอนนี้คือคนที่ทำให้ฉันต้องอดหลับอดนอนรออยู่นาน2ชั่วโมง ยัยพี่สาวเฮงซวยของฉันนั่นเอง
"ว่าไงจ๊ะ ฉันสวยขึ้นรึป่าว^^" โอ้ว ก้อด นี่หรือคำทักทาย ขอย้อนกลับไปอ่านได้มั้ย
"ก็ สะ..ส..สวยจ๊ะ" ตอบไปแล้ว เอิ๊กกกก แต่ว่าไปแล้วพี่ฉันก็สวยดีเหมือนกันนะ(แต่ฉันไม่ยอมรับซะอย่างใครจะทำไม)
"ป่ะ กลับบ้านกันเหอะ เหนื่อยมากมาย กว่าจะมาถึงนี่ได้ อีกอย่างผู้หญิงอย่างเรานะ ต้องพักผ่อนเยอะๆไม่งั้นไม่สวย แต่ฉันว่านะ เธอคงจะอดหลับอดนอนเยอะล่ะซิ อิอิ^^" แล้วเธอก็ลากฉันออกจากที่ตรงนั้นภายในเวลาไม่ถึง3นาที
[ชอยโบฮยอน]
ในที่สุดฉันก็ได้มาเหยียบพื้นแผ่นดินเกาหลีจนได้ หลังจากที่ไปดำรงชีวิตอยู่ที่นิวซีแลนด์เป็นเวลาหลายต่อหลายปีมาแล้ว
"นี่เทยอนจ๊ะ แวะร้านคอฟฟี่ช้อปตรงหัวมุมนั้นได้มั้ยจ๊ะ พี่อยากซื้อเค้กกลับไปกินอ่ะ" ฉันบอกให้เทยอนลูกพี่ลูกน้องผู้แสนจะน่ารักของฉันให้บอกคนขับรถจอดตรงร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่ง
"สวัสดีคะ รับอะไรดีคะ" เสียงพนักงานสาวทักทายเมื่อฉันก้าวเท้าแรกเข้าไปในร้าน
"ขอเค้กช๊อคโกแลต 2 ชิ้นคะ แล้วก็คาปูเย็นอีกแก้วนะคะ เอาใส่กล่องกลับบ้านล่ะกันคะ" ฉันบอกพนักงานคนที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ เสร็จแล้วฉันก็ไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะติดกับกระจกใกล้ๆกับหน้าร้าน เมื่อวานฉันเพิ่งจะเดินทางมาถึง เครื่องบินตามจริงที่จะลงตอน 4 ทุ่ม แต่ดันช้าไปตั้ง2ชั่วโมง ตามจริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากกลับมาซักเท่าไหร่หรอก เพราะครอบครัวฉันก็อยู่ที่นั่น เพื่อนฉันส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นั่น เพื่อนที่เกาหลีตอนนี้ก็ไม่รู้จะติดต่อใคร เพราะฉันย้ายไปที่นั่นนานมากแล้ว แต่ที่ฉันต้องกลับมานะหรอ ไม่ใช่เพราะเหตุที่ว่าคิดถึง หนุ่มๆ หล่อๆ ที่เกาหลีหรอกนะ แต่ฉันมาเพราะว่ากำลังหนีคนๆนึงอยู่นะสิ
"ขอโทษคร้าบบ ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันรึเปล่าครับ^^" อยู่ๆก็มีคนมาเรียกฉัน เสียงมันคุ้นๆแปลกๆนะเนี่ย ไม่นะ อย่าเป็นอย่างที่คิดเลย ถ้าจะเป็นพรหมลิขิต destiny อะไรนั่น ตอนนี้ฉันไม่อยากจะได้มันเลยแม้แต่ซักนิด
"มะ..ม...ไม่มั้งคะ เราคงไม่เคยรู้จักกันหรอกมั้งคะ ใช่มั้ยคะ" ฉันค่อยๆ หันไปเผชิญหน้าทีล่ะนิด ทีละน้อย เฮือกกกก!! ไม่นะ ทำไมฟ้าดินต้องมากลั่นแกล้งฉันในตอนนี้ด้วยนะ พอบ่นถึงนิดนึงมันก็โผล่มาทันทีทันใด
"ใช่ครับ ผมว่า เรารู้จักกันดีมากกว่าซะอีกจริงมั้ย^^" รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มนั่น มันปีศาจในคราบเทพบุตรชัดๆ อย่าบอกนะว่า นายนี่ตามฉันมาถึงเกาหลีเลยรึยังไง
70%
ความคิดเห็น