พลอยเพทาย

แนว : Drama / Slice of Life / Mystery

* M.D.Yukari-Chan (นางมารยูคาริ) PRESENTS *






 

        นายนั่นเหลือบแลสายตามองจ้องไปทางที่ท้อปกำลังนั่งอยู่แล้วพูดขึ้นว่า

"ผู้ชายคนนั้นมีความหมายกับคุณมากเกินกว่าเพื่อนรึเปล่า" สีหน้าของเขาค่อนข้างเครียดจริงจัง "เขาเป็นแฟนคุณด้วยหรือเปล่า"

"ม่าย -- ไม่" ฉันหลุดโพล่งเผยความจริงออกไปทันใด "ไม่ใช่แฟน (Boyfriend) ค่ะ - แค่เพื่อนเท่านั้น (Just a friend)" ฉันตอบด้วยเสียงที่แผ่วลง

ซึ่งถ้าย้อนเวลากลับไปแก้ไขตรงนี้ได้ ฉันคงจะเลือกโกหกเขา

นายนี่ดูพอใจกับคำตอบของฉัน

"โอเค --" เขาคลี่ยิ้มบางๆ น้ำเสียงเจือแววตื่นเต้นนิดๆ "ผมจะคืนตุ๊กตาให้คุณ ---" แล้วเขาก็เปิดกระเป๋าตัวเอง ตรงช่องที่มีตุ๊กตานอนอยู่ในนั้น หัวใจของฉันเต้นถี่รัวทันที แอบกลืนน้ำลายลงไปเอื๊อกหนึ่งด้วยความลุ้นระทึก "แต่มีข้อแม้หนึ่ง --" เขาพูดต่อ หัวใจฉันวูบหล่นและหยุดเต้นทันที เพราะแทนที่จะดึงเอาเจ้าหมูน้อยอุ้ยอ้ายออกมา เขากลับรูดซิปกระเป๋าตัวเองปิดคืนสภาพเดิม

"คุณมาเป็นเพื่อนพาผมเที่ยว 3 วันสิ" เขายื่นข้อเสนอฉัน "ถ้าคุณทำให้ผมพอใจประเทศไทยได้ ผมจะคืนตุ๊กตาหมูนี่ให้คุณ" เขาพูดพร้อมกับตบกระเป๋าตัวเอง

อะไรกันเนี่ย ย ย ย ย! ! ! ! ?

"นี่คือเงื่อนไข --" เขาพูดต่อพร้อมกับยักไหล่

ให้ตายสิ นี่ไม่ยุติธรรมเลยนะ เขาเห็นว่าฉันเป็น 'ทูตวัฒนธรรม' หรือยังไงกัน

"นี่คุณจะเล่นเกมกับฉันเหรอ --?" ฉันถามออกไปด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ - ตอนนี้เริ่มไม่อยากญาติดีกับเขาแล้ว

นายนั่นยักไหล่เบาๆ "ก็ทีคุณยังเล่นเกมกับหมอนั่นได้เลยนิ --" เขาบุ้ยใบ้หน้าไปทางท้อป

"ฉันบอกคุณแล้วไงว่าเกมนี้มันเป็นประเพณีของมหาวิทยาลัยฉัน - ใช่ว่าฉันจะอยากเล่น แต่ฉันแค่จำเป็นต้องเล่นไปตามเกมของคนอื่น - โอเค้ ?!" ฉันสวนเขากลับด้วยความรู้สึกขึ้งโกรธ

"ผมรู้แล้ว --" เขาพูด "แต่ปัญหาของคุณตอนนี้ก็คือ ถ้าคุณไม่ทำตามเงื่อนไขของผม คุณก็จะไม่ได้ตุ๊กตาของคุณคืน --" เขายักคิ้วท้าทายฉัน

"ไม่อยากจะเชื่อเลย !" ฉันโพล่งออกมาเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นเคือง

แต่แทนที่นายนี่จะสำนึกผิดที่ทำให้ฉันอารมณ์เหวี่ยง เขากลับส่งยิ้มให้ฉัน

"อย่าลืมสิ ว่าผมไม่ได้เอาปืนจี้ขมับคุณให้เอาตุ๊กตายัดนุ่นนี่มาใส่เป้ผมนะ" เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงนุ่มนวล ท่าทีใจเย็นสุดๆ "มองยังไง นี่ก็คือเส้นทางชีวิตที่คุณเลือกเองนะ - เพราะงั้น ต่อให้คุณจะตระหนักได้แล้วว่าคุณเลือกผิด -- แต่ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องวางใจยอมรับกับผลที่มันเกิดขึ้นให้ได้ ---"

"ไม่อยากจะเชื่อเลย ! ! !" ฉันร้องหวีดออกมาอีกรอบด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้หมดท่า แต่เขากลับกิ๊กกั๊กขำสีหน้าของฉัน

ให้ชักตายสิ นี่ฉันดึงตัวเองเข้ามาพัวพันกับตัวอันตรายประเภทไหนกันนะ ถ้าฉันรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดปัญหาผิดพลาดจนเรื่องเลยเถิดมาไกลถึงขั้นนี้ ฉันคงขอเลือกเป้าหมายหล่อน้อยลงหน่อยที่ไม่เจ้าเล่ห์เพทุบายแบบหมอนี่

ตอนนี้เขากำลังอมยิ้มจ้องหน้าฉัน

ฉันพ่นลมออกจมูกอย่างแรงก่อนเอ่ยว่า "ต่อให้นรกเย็นเป็นน้ำแข็ง หรือหิมะทั้งโลกร้อนเดือดเหมือนไฟบรรลัยกัลป์ ฉันก็ไม่มีวันทำตามเงื่อนไขของคุณหรอก" ฉันยืดกรานอย่างเด็ดเดี่ยว - ท่าทางของฉันทำให้เขามีทีท่าตื่นตกใจในทันควัน "จะเป็นยังไงล่ะถ้าฉันเลือกจะทำตัวไร้มารยาท แย่งตุ๊กตามาจากคุณแล้ววิ่งหนีไป" ฉันเอื้อมตัวและคว้ามือออกไปไขว่คว้าหากระเป๋าของเขา แต่เขาไวกว่าและรีบฉกมันเอาไปวางไว้ที่อื่น - ใบหน้าของเขาบ่งชี้ชัดว่าเขารู้สึกไม่ประทับใจการกระทำของฉัน แต่ฉันจำเป็นต้องแคร์เขาด้วยเหรอ ?

ฉันยอบตัวกลับลงนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ ขายกขึ้นไขว่ห้าง มืดกอดอก ก่อนเอนหลังพิงติดเบาะแล้วหายใจฮึดฮัด

สีหน้าของเขาดูเครียดขึ้งขึ้นมาทันใด ตาดุคมหรี่ลงมองประเมินฉัน "ทำไมผมขอข้อแลกเปลี่ยนแค่นี้คุณต้องโมโหเหมือนว่านี่มันเป็นเรื่องใหญ่มากด้วยล่ะ ---?" คิ้วของเขาย่นเข้าหากันบ่งบอกว่าเขากำลังงงกับฉัน "ผมได้ข่าวมาว่าผู้หญิงไทยนิสัยดีไม่ใช่เหรอ และนี่ผมก็เพิ่งจะเคยมาประเทศไทยเป็นครั้งแรก - มาคนเดียวด้วย - ผมเจอสาวสวยน่าสนใจก็แค่อยากทำความรู้จัก และกำลังคิดว่า แทนที่จะใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวที่นี่ ถ้าได้มีใครสักคนพา ---"

โอ้ นั่นเป็นการพูดจาที่แรงมากเลยนะนี่ - อยากรู้จริงว่าถ้าฉันยังยืนกรานไม่ยอมตกลง เขาจะเอาฉันไปโพนทะนาให้เพื่อนฝูงร่วมชาติของเขารับฟังหรือเปล่าว่าผู้หญิงไทยไม่ได้นิสัยดีอย่างที่ใครๆ คิดกัน --?

คำพูดของเขาขาดไปแค่นั้น เพราะฉันกำลังลุกพรวดขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนขาด -- รู้สึกเหมือนร่างขยายขนาดขึ้นเพราะความโกรธ

"คุณ --! คุณ --!" ฉันชี้หน้าเขา อยากด่าเขาเต็มแก่ แต่โชคร้ายยิ่งที่ดันด่าไม่ออก

ไอ้บ้านี่ ฉันอัดมันซักหมัดดีมั้ยนะ - เขาไม่รู้หรือยังไงว่าความหมายโดยรวมของผู้หญิงพาฝรั่งเที่ยวน่ะหมายความว่ายังไง - ไม่ว่าจะเปิดจุดเริ่มต้นด้วยทริปสุดขาวสะอาด บริสุทธิ์เหมือนผ้าไม่ได้ย้อมขัดสี พาเขาวัดทำบุญนู่นนั่นนี่ แต่สุดท้ายแล้ว ของแลกเปลี่ยนกันหลักๆ มันก็หนีไม่พ้น 'เซ็กส์' แลก 'เงิน' หรอก - แล้วนี่ผู้คนจะคิดยังไง ถ้าสมมติมีคนถามเขาว่าฉันเป็นใคร แล้วเขาบอกความจริงว่าฉันคือสาวพาเที่ยวของเขา ?! จะมีใครซื่อพอจะตั้งคำถามต่อด้วยเหรอว่า 'คุณได้มีเซ็กส์กับเธอมั้ย' เพื่อให้เขาได้มีโอกาสกางปีกปกป้องฉันว่า 'โอ้ ไม่เล้ย ไม่เลย เธอแค่เป็นเพื่อนพาผมเที่ยวรอบกรุงและอยากได้ตุ๊กตาหมูตุ๋นตัวเล็กๆ น่ารักเป็นของแลกเปลี่ยน' - นี่มันฟังดูงี่เง่าชะมัด - คิดว่าฉันจะเต็มใจ แสนปลาบปลื้มยินดี ดี๊ด๊าที่ได้ควงกับหนุ่มหน้าหล่อออกไปเดินร่อนตะลอนเฉิดฉายไหนต่อไหนโดยแลกกับการถูกชาวบ้านมองจิกด้วยสายตาว่าฉันขายตัวให้ชาวต่างชาติเหรอไงฮึ ?! ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ส่วนหน้าตาเขาก็อยู่ในช่วงวัยทำงาน ภาพลักษณ์ภายนอกแค่นี้ก็แย่พอดูอยู่แล้ว

-- และถ้าสมมติเขานัดฉันในวันที่มีเรียนแล้วฉันต้องออกไปเจอเขาในสภาพสวมชุดนิสิตเต็มยศล่ะ? ผู้คนจะมิพาลเข้าใจผิดนึกว่าฉันกำลังทำงานรับจ็อบพิเศษและนั่นคือวิธีที่ฉันเลือกหาเงินส่งตัวเองเรียนหรอก
เหรอ ?! --- เทพเจ้า! เทพเจ้า! ! --- นี่มันแย่ยิ่งกว่าการถูกกล่าวหาว่าเป็น 'เด็กเสี่ย' 'เด็กป๋า' อีกมั้ง !? เพราะการเดินเคียงคู่ไปกับผู้ชายไทยแก่ๆ ที่ยังแรงไฟ ยังมีโชคดีหน่อยที่อาจถูกเข้าใจผิดว่า 'มากับพ่อ' แต่กับผู้ชายอย่างนายคนนี้! -- เทพเจ้า! เทพเจ้า! ! !

"คุณ --!" ปลายนิ้วของฉันยังคงชี้หน้าเขา

"ว่าต่อสิ --" เขาชี้นำฉัน

แต่ทว่าฉันยังอ้าปากค้าง พูดต่อไม่ออก

ท่ามกลางแสงไฟที่หม่นมัว ราวกลับมีแสงสว่างเรืองรองรอบตัวของเขา

"คุณมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องวัฒนธรรมของคุณหรือเปล่า" เขาพยายามช่วยชี้นำฉัน "หรือว่าเรื่องศาสนา -- นี่ผมแค่เดานะ"

"เออ ใช่สิ!" ฉันโพล่งออกมา มือยังชี้หน้าเขาอยู่ "ทั้งสองอย่างนั่นแหละ --" ฉันพ่นลมหายใจเดือดปุดออกมา

"ว่ามาสิ -- ผมอยากฟังนะ" เขาพยายามให้กำลังใจฉัน

"ฉัน -- ฉัน --" ฉันหดนิ้วตัวเองกลับมา

"คุณทำไมครับ --?" คิ้วของเขาเลิกขึ้นนิดหนึ่ง "ฮึ ?"

"ฉัน -- ฉันขอกลับบ้านไปเปิดดิกฯ หาคำพูดก่อนได้มั้ยแล้วเดี๋ยวจะเฟสบุ๊คไปบอก"

หน้าหล่อเหลาของเขาชะงักกึกไปแป๊บหนึ่ง แล้วเขาก็หัวเราะลั่นทันที ส่วนฉันก็ได้แต่เม้มปาก ปั้นหน้าไม่ถูก       

        

นางมารยูคาริ =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= :)