ฉันมีสิทธิ์ มีความสุขไหม

บางทีฉันก็รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากหายใจ แค่พยายามจะสูดหายใจเข้า หายใจออก เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อ บางครั้งก็รู้สึกว่ามันทำได้ยากลำบากเหลือเกิน
        บางทีฉันก็อยากหลับไป แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
        อยากจะตายไปให้พ้นจากชีวิตนี้
        แต่ก็ยังต้องอยู่รับกรรมต่อไป

"ขอบอกไว้ก่อนนะ ฉันจะไม่เอาเด็กออก แล้วคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาสงสารเห็นใจ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ฉันมีเงินพอที่จะเลี้ยงดูลูกเองได้"
        พูดเหมือนเข้มแแข็ง แต่ทำไมฉันรู้สึกอยากร้องไห้
        "ทำไมล่ะ ไม่อยากให้ผมช่วยบ้างเหรอ" เขาทำเหมือนเค้นถามฉัน เขาจับแขนฉันแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมพูดเหมือนกีดกันผม เหมือนผมไม่ได้มีส่วนร่วมกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น" เสียงเขาฟังดูสั่นๆ "ผมจะไม่มีสิทธิ์คิดเลยเหรอ ว่าลูกในท้องเธอก็เป็นลูกผมเหมือนกัน"
        "..!" ประโยคสุดท้ายทำฉันสะดุ้ง