คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่2
“นี่วัติไม่คิดจะเตรียมตัวหรอ พรุ่งนี้ต้องเรียนไปแล้วนะ”
“แป๊บเดียวก็เสร็จ ไม่งั้นภูจัดให้หน่อยดิ”
“จัดให้ได้ค่าตอบแทนปะ”
“จะเอาอะไรดีอ่ะ หอมแก้ม จูบ หรือ”วัติพูดไม่ทันจบ ภูก็ขัดขึ้น
“พอๆๆ เดี๋ยวจัดให้ก็ได้ไม่คิดค่าแรงหรอก”
“แต่อยากให้หนิ”วัติยังไม่หยุดเล่น ภูได้แต่ยิ้มๆแล้วเดินไป
วันแรกของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วย หนุ่มสาวนักฝันเดินกันขวักไขว่ ทั้งเด็กใหม่เด็กเก่า ปนเปทั่วไปหมด รวมทั้งภูและวัติต่างเดินกันหน้าตั้งหาคณะของตน เนื่องจากภูและวัติเรียนอยู่คณะเดียวกัน จึงช่วยกันดูกันถามจนสุดท้ายจึงเจอและเข้าไปร่วมกับเพื่อนร่วมชั้นที่มานั่งก่อนหน้าแล้ว
การปฐมนิเทศเด็กใหม่เป็นไปอย่างเรียบๆไปตลอดเวลากว่า2-3ชั่วโมง แต่ดูนักศึกษาแต่ละคนตั้งอกตั้งใจฟัง คงยังรู้สึกตื่นเต้นแกมดีใจอยู่กระมัง หลังจบการปฐมนิเทศ รุ่นพี่ในคณะก็ต้อนนักศึกษาใหม่ไปรวมกันใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ และเริ่มการแนะนำให้รู้จักรุ่นพี่แต่ละคนๆ
“ต่อไปจะเป็นการจับฉลากเลือกจับคู่ระหว่างพวกน้องกับรุ่นพี่นะครับ ใครได้ยินชื่อตัวเองก็ขอให้ลุกและเดินไปกับรุ่นพี่ ที่จะคู่กับน้องๆไปทั้งปีการศึกษา ยังบริเวณนู้นนะครับ”
การจับคู่ก็มีไปเรื่อย จนถึงรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อ ที ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งคณะ เนื่องจากหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ประจวบกับเป็นนักกีฬาประจำมหา’ลัย ทำให้สาวๆลุ้นกับตัวโก่งตัวงอกันเลย
“น้อง กฤธิเดชครับ คู่กับไอหล่อทีครับ”
“น้องกฤธิเดชครับ”
“ภูๆ พี่เค้าเรียกแล้ว”ภูจึงรีบลุกขานรับ
“น้องคู่กับพี่ทีนะครับ” “ครับ” สาวๆที่เคยลุ้นกันอยู่ก็นั่งหน้าหงอย กันไปตามๆกัน ทำเอารุ่นพี่ที่ประกาศชื่อยิ้มแหยะๆ
“น้องชื่อไรครับ”พี่ทีถามขณะที่หาร่มไม้แห่งหนึ่งเพื่อนั่งทำความรู้จักกัน
“ภู ครับ” “อืม ชื่อแปลกดีครับ”
“ภูจะคิดว่าเป็นคำชมนะคับ”ภูกล่าวยิ้มๆ จนหาที่นั่งไม่เหมาะเจาะ
ขณะที่สนทนากันอยู่ ภูจับสังเกตได้ว่าพี่ทีจะมองหน้าภูอยู่ตลอดเวลา ทำให้บางครั้งภูจึงจำต้องหลบสายตาแก้เขินบ้างต้องมองไปมองธรรมชาติรอบข้างบ้าง พี่ทีเป็นคนคุยเก่ง อัธยาศัยดี และคุยได้ทุกเรื่อง ทำให้ภูรู้สึก ดีใจที่มีรุ่นพี่ที่ดีคอยแนะนำไปตลอดปี
“หน้าตาน่ารักแบบน้องภู ไม่ทราบว่ามีแฟนยังครับ”พี่ทีถามกันตรงๆ จ้องภูไม่กระพริบ
“ยังหรอกครับพี่ ใครจะมาเอาผม”ภูกล่าวพร้อมหัวเราะเบาๆ
“ถ้ายังไม่มีใคร รับพี่ไว้พิจารณาได้มั้ยครับ ภู”ภูพยายามจับเท็จพี่ที แต่กลับเจอแต่เพียงความจริงใจและจริงจังในท่าที
“เฮ้ย พี่อย่าล้อเล่นอย่างนี้ดิ เดี๋ยวสาวๆพี่โกรธผมแย่ 55+”ภูพูดกลบเกลื่อน เอาตัวรอดไว้ก่อนเว้ย
“แล้วใครว่าพี่ล้อเล่นล่ะครับ”ภูถึงกับอึ้ง ขณะที่พี่ทีกำลังจะพูดอะไรมากกว่านี้ก็มีสัญญาณให้รวมตัวกัน ถือเป็นเสียงสวรรค์ของภู
“เหนื่อยปะ”
“ไม่เหนื่อยอ่ะ แล้ววัติอ่ะ”
“ไม่ค่อยเหนื่อยอ่ะ แต่อยากกลับบ้านไงไม่รู้ ภูจะไปไหนป่าว”
“ม่ายอ่ะอยากกลับบ้านเหมือนกัน แล้วนี่ รุ่นพี่วัติเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีอ่ะ แต่ปากเหม็นเป็นบ้าเลย”เราทั้งสองต่างหัวเราะกันอย่าสนุกสนาน จนกระทั่ง
“น้องภู น้องภู จะไปไหนครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”พี่ทีพูดออกมาจากรถยนต์คันหรูสีดำ ขณะที่เราจะเดินไปที่จอดรถของวัติ
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมคงกลับกับวัติ พี่ทีครับนี่วัติเพื่อนผม”
“ครับๆ ไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆหรอ”พี่ทีพูดส่งสายตาอ้อนวอน
“เกรงใจน่ะครับ ผมกลับกับวัติดีกว่า และผมก็พักอยู่กับวัติเค้าอ่ะครับ”
“หรอครับ งั้นพี่ฝากน้องพี่ด้วยนะวัติ แต่คราวหลังไม่มีปฏิเสธนะครับน้องภู”แล้วพี่ทีจึงแล่นรถคันหรูออกไป
“ปะ วัติอยากกลับเต็มทนและ”
“.....”
“วัติๆ เป็นไร.....เอ๊ย รอด้วย”วัติเอาแต่จ้ำเอ้าๆ เดินดุ่มๆไปอย่างเร็ว
“นี่..แฮ่ก...ใจคอเนี่ย...จะไม่รอกัน หน่อยหรอ”
“ขึ้นรถ”
“ไม่ คุยกันก่อนซิ ทำไมอยู่ๆวัติเป็นแบบนี้”
“ขึ้นรถ!”วัติยังคงย้ำคำเดิมแต่หนักแน่นขึ้น
“ตอบมาก่อนซิ ทำไมอยู่ๆวัติเป็นแบบนี้ วัติเป็นอะไรไป”ภูเริ่มมีน้ำโหบ้าง
“โอ๊ย..กูก็เป็นของกูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เลิกเซ้าซี้เป็นเด็กๆได้มั้ย กูรำคาญ!”
ภูถึงกลับพูดไม่ออกแม้เพียงอาทิตย์เดียวแต่ภูก็รู้ว่า วัติเป็นคนไม่ใจร้อน โทสะร้ายแบบนี้ ภูได้แต่ยืนนิ่งจนรถของวัติแล่นลับตาไป แล้วจะกลับไงว่ะเนี่ย ไอวัติมึงเป็นอะไรของมึงว่ะ ภูได้แต่เดินโต๋เต๋ ไปมาในมหาวิทยาลัย จนมีรถคันหรูคุ้นตาขับมาเทียบทางเท้า
“อ่าว น้องภูยังไม่กลับอีกหรอครับ แล้ววัติล่ะ”
“วัติกลับไปแล้วครับ”ภูตอบเสียงเศร้า
“ทะเลาะกันหรอครับ งั้นรอพี่ไปเอาของก่อนนะครับ อย่าไปไหนนะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
ภูนั่งรอบนทางเท้าอยู่ซักพัก พี่ทีก็วนรถกลับมารับ ตลอดทาง ภูได้เพียงแต่ถามคำตอบคำ ภูยังรู้สึกกลัว กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย ภูได้แต่ภาวนาไม่ให้ วัติโกรธเกลียดภูไปมากกว่านี้
“ใกล้ถึงยังครับ”
“เลยสะพานลอยข้างหน้าไปหน่อยก็ถึงแล้วครับ”
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ครับ มีไรก็ปรับความเข้าใจกันนะครับ”
“ครับ”
“ติ๊งหน่อง”เสียงกริ่งครั้งที่ 5 ของภู แต่ยังปราศจากคนมาเปิดประตูให้
“วัติเปิดประตูให้เราหน่อยซิ”
“วัติ”
ไม่นานวัติจึงเดินมาเปิดประตูให้สีหน้าดีขึ้นกว่าที่มหาวิทยาลัยแล้ว
“ขอโทษนะที่ทิ้งไว้แบบนั้น”
“เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นเหตุผลได้มั้ย”
“ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ”วัติตอบขณะที่เดินหันหลังเข้าบ้าน
“วัติ ขอร้องอย่าทิ้งเราไว้คนเดียวอีก เรา.....”
“ขอโทษนะ ภู เราขอโทษ”วัติพูดขณะที่วิ่งเข้ามาสวมกอดภูอย่างแรงจนทั้งคู่เกือบทรงตัวไม่อยู่ ทว่ากลับมีความอบอุ่นแทรกเข้ามาในจิตใจของทั้งสอง ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่อยากเพียงหยุดเวลาเอาไว้ หรือภาวนาให้เวลาเดินไปให้ช้าที่สุด ความรู้สึกบางอย่างไม่สามารถสื่อร้อยเรียงออกมาเป็นตัวหนังสือหรือคำพูดได้ หากแต่ภาษากายเป็นสื่อ สื่อสารระหว่างคนทั้งสอง กับความรู้สึกเหนือคำบรรยาย
ไม่มีใครบอกซึ่งกันละกัน
แต่ผมก็รู้ว่าต่างรู้กันอยู่แก่ใจ
เวลากว่าหลายปีที่เราทั้งสองต่างโหยหามัน
แต่มันกลับอยู่แค่ปลายไร่ เพียงลำธารสายเล็กๆกั้น
บางคำที่ผมและวัติไม่เคยให้กับใคร
คำว่า “รัก”
ตัวหนังสือค่อยๆถูกบรรจงเขียนลงบนไดอารี่เล่มครีม ด้วยรอยยิ้มแห่งความปิติ
นี่ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่า เปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส ภูได้แต่คิดยิ้มๆ ภูไม่เคยเชื่อใน บุพเพสันนิวาส หรือความรักจากหนังน้ำเน่าจนมาพบกับตัวเอง ทำให้ภูเข้าใจคำว่า ความรักมากยิ่งขึ้น
แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่เราก็รู้กันดีและมั่นใจว่า เราจะมีกันและกันตลอดไป...
ตัวหนังสือยังถูกร้อยเรียงไป ดูเหมือนจะไม่มีวันหมดเสียด้วย หนึ่งหน้า สองหน้า สามหน้า และยังจะมีหน้าต่อๆไป
ไม่ต้องมีคำบรรยาย / Mr.Team
จะแต่งจะเติมถ้อยคำ สักกี่หมื่นคำ ให้เอาความดีๆ มารวมกัน
คงจะต้องคุย ยกเรื่องราวสักร้อยพัน เพื่อบอกว่าตัวเธอเป็นเช่นไร
ต้องบอกต้องอธิบาย สักกี่หมื่นวัน เพื่อรวมความเป็นจริงที่เป็นเธอ
ใจที่งดงาม และความดีของเธอ ก็เกินที่ใครๆ จะเข้าใจ
* จะเป็น(จะตาย)ยังไงก็ไม่สำคัญ แค่ขอให้ฉันนั้นได้รักเธอ
ก็ใจมันยินยอม มันยังอยากจะรักเธอ ไม่ห็นต้องพูดอะไรให้มันมากมาย
** ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง
ไม่ต้องบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ
ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ
ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ
จะเปลี่ยนเอาใครทดแทน สักกี่หมื่นคน ให้แทนเธอคนเดียวไม่มีทาง
จะดีสักเท่าไร ฉันไม่เอาสักอย่าง ก็มีเธอคนเดียว ทั้งหัวใจ
(ซ้ำ * , ** , **)
ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ
ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ
ความคิดเห็น