ข้างไร่...ในเมือง(Y)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

           มีบางคนกล่าวอย่างมั่นใจไว้ว่า ธรรมชาติ สามารถดึงดูดจิตใจเราให้คล้อยตามสายลม ลำธาร และแสงแดด จนลืมเรื่องราวร้ายๆได้เป็นปลิดทิ้ง แต่คงไม่เป็นจริงต่อ ภู ชายหนุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยประจำจังหวัดคนนี้เป็นแน่ เพราะบางครั้งเรื่องราวในอดีตกรีดลึกจนไม่อาจเยียวยาได้ เหลือไว้ซึ่งแผลเป็นที่สัมผัสเมื่อไหร่ จำต้องใจสั่นคลอนไปทุกครั้งครา

           ภู เหม่อมองออกไปยัง หุบเขา ที่ขึ้นสลับซับซ้อนกันอย่างลงตัว แสงแดดทอจ้าออกจากระหว่างหุบเขาดูสบายตา ฝูงสัตว์บ้างวิ่งหยอกล้อ บ้างกินหญ้าอยู่เป็นกลุ่มๆ ต้นไม้หลากสายพันธุ์ปลิวไสวเอนใบตามสายลมอ่อนๆยามเย็น ที่พัดนำกลิ่นไอดินมากระทบจมูกบางๆ หากเทียบกับภาพ คงเป็นภาพที่สรรสร้างจากจิตรกรมือเก่งระดับโลกเลยทีเดียว แต่กลับไม่ได้ประทับอยู่บนสายตาคู่นี้ของภูเลยแม้แต่น้อย

           ภู มีเรื่องต้องคิดมากกว่าจะเก็บรายละเอียดความงามจากไร่ของตน นักศึกษามหาวิทยาลัยเป็นเรื่องใหม่ ที่ภูจำเป็นต้องปรับตัว แม้เขาจะภูมิใจมิน้อยที่สามารถต่อระดับปริญญาให้พ่อแม่ได้ภูมิใจ การเรียนมหาวิทยาลัยคงทำประโยชน์ให้แก่ไร่ของเขาได้เป็นอย่างมาก  หากแต่ภูตอนนี้คงไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องในอนาคตไกลถึงขนาดนั้น เนื่องจากมีบางเรื่องทำความลำบาก และหนักใจมา รบกวนและ แทรกแทนที่

            เนื่องจากไร่ของ ภู อยู่ห่างจากตัวเมืองเป็นอันมาก ทางพ่อแม่ของภูจึงไปปรึกษา พ่อแม่ของ วัติ ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นของ ภู มาตั้งแต่เด็ก วัติเป็นเด็กชายวัยเดียวกันกับ ภู อาศัยอยู่ไร่ข้างๆกันกับ ภู โดยมีแม่น้ำสายเล็กๆกั้น วัติจำต้องไปเรียนในตัวเมืองตั้งแต่ มัธยมจึงมีความชำนาญในการเดินทางหรืออาศัยในเมือง โดยวัติมีบ้านอยู่ภายในตัวเมืองด้วยทำให้สะดวกต่อการเดินทาง พ่อแม่ของวัติจึงชักชวนตัว ภู มาอาศัยด้วยกัน และวัติกับภูก็เรียนอยู่ที่เดียวกัน จึงไม่มีปัญหาใดๆ เรื่องน่าจะจบลงด้วยดี แต่ตัวภูกับวัติไม่ค่อยถูกคอกันซักเท่าไหร่ การอาศัยอยู่ในชายคาเดียวกันจึงเป็นเรื่องหนักในของภู

“พี่ ภู คุณแม่เรียกให้ไปกินข้าว” เสียงตะโกนอย่างไม่เต็มใจของน้องชายตัวดี, ภาค

“เออ” ภูตอบไปห้วนๆ รู้สึกหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะความคิดของเขา

“นี่ตาภู แม่มีของโปรดให้ลูกเต็มเลยนะ กะเลี้ยงส่งก่อนไปเรียนในเมือง..”แม่พูด ยิ้มแป้นขณะเห็นภูเดินเข้ามา

“ขอบคุณครับ แม่ ภู สัญญาว่าจะรีบเรียนรีบจบ กลับมาหาแม่ครับ”ภูไม่พูดเปล่า พร้อมกอดและหอมแม่ไปฟอดใหญ่

“จ๊ะ... รีบกินซะแล้วรีบไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้ต้องเช้า”

“ครับ”

ภูต้องรีบตื่นแต่เช้าตรู่ นั่งรถเข้าไปในเมือง พ่อแม่วางแผนให้ภูลองไปอาศัยในเมืองก่อน อาทิตย์หนึ่งเพื่อปรับตัวกับ สถานที่ใหม่ บ้านใหม่  ทั้งคืนภูนอนไม่ค่อยหลับ ใจเต้น ตึก ตัก โดยที่ภูก็ไม่เข้าใจตัวเอง ได้แต่คิดว่าจะ คุยกันอย่างไร จะอยู่กันได้มั้ย  จะต้องทำตัวอย่างไร คิดวนไปวนมาจนเช้า ทำให้ตื่นมารู้สึกเพลียๆ

“แม่....เราไปเช่าหออยู่ก็ได้หนิหน่า”

“อ่าว ทำไมล่ะนี่แม่ก็ตกลงกับเค้าไปแล้ว จะมาเปลี่ยนใจไรตอนนี้ หา”

“ก็... แม่ก็รู้ว่าผมกับวัติไม่ถูกกัน”

“โอ๊ย นั่นมันเด็กๆ นี่ก็โตๆกันแล้ว เดี๋ยวก็คุยกันรู้เรื่อง”

“ครับๆ”ภูตอบเสียงอ่อย ทำไงได้ เป็นไงเป็นกัน

ภูถึงบ้านวัติประมาณ 8โมงเช้า ใจยิ่งเต้นหนัก ทำตัวไม่ถูก ได้แต่กัดฟันเดินลงจากรถ

“ติ๊ง หน่อง” อีกไม่นานก็มีเด็กหนุ่มยิ่งออกมาจากบ้านในชุดนอน

“ครับๆ มาแล้วครับ” วัติวิ่งกระหืดกระหอบมา ยังหน้าบ้านพร้อมสังเกตเพื่อนที่อยากเจอเป็นแรมปี