คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2
Chapter2
“กลับมาแล้วเหรอลูก”เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักบุตรสาวที่เพิ่งก้าวข้าวประตูบ้านเข้ามา
“ค่ะแม่ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ จะได้รีบแต่งตัว”อีดิธเดินเลี่ยงมารดาไปยังห้องของเธอ
“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ นมเตรียมชุดสำหรับคืนนี้ไว้ให้แล้ว อาบน้ำเสร็จแล้วก็เรียกนมด้วยนะคะ จะได้ไปแต่งหน้าทำผมให้”หญิงชราหรือแม่นมกล่าวจบก็เดินไปหยิบไม้ขนไก่มาปัดรูปปั้นเทพีวีนัสต่อ อีดิธถอนหายใจแล้วผลักประตูห้องนอนเข้าไป เปลื้องอาภรณ์กองไว้ที่พื้น ถอดแว่นสายตาวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง มือเล็กคว้าผ้าเช็ดตัวสีขาว มุ่งสู่ห้องน้ำ
น้ำเย็นๆช่วยให้สบายตัวก็จริง แต่มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกขุ่นมัวของเธอหายไปเลย อีดิธอยากร้องตะโกนดังๆให้สุดเสียง วิ่งหนีออกจากบ้านหลังงามไปโผล่ยังอีกโลกหนึ่งที่ผู้คนมีแต่ความจริงใจ ไม่หลอกลวงกันเหมือนสังคมที่เธออยู่
แต่นั่นมันก็แค่ความคิด สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อมารดาร่ำไป เธออยากมีเพื่อนรู้ใจสักคน เพื่อนที่เข้าใจกันในทุกเรื่อง มาแชร์ความรู้สึกหรือสิ่งที่พบในชีวิตประจำวันกัน เพื่อนคู่สุขคู่ทุกข์
แต่ก็เหมือนเดิม เป็นได้แค่ความคิด เธอไม่เคยไปโรงเรียน มาดาของเธอจ้างครูพิเศษมาสอนส่วนภายในบ้าน สอนหลักสูตรทั่วไปจนกระทั่งมารยาทชั้นสูง การเต้นรำ กิจกรรมของชนชั้นสูง การวางตัว การพูดจา เธอหวังว่าจะมีใครสักคนที่เข้าใจเธอ
อีดิธอยู่ในชุดเกาะอกสีขาว เพิ่มลูกเล่นด้วยลูกไม้แถวชายกระโปรง ผมที่เคยยุ่งถูกเกล้าเป็นมวยขนาดย่อม ประดับด้วยดอกไม้ปลอมอันจิ๋ว ดวงตาที่เคยถูกปกคลุมด้วยแว่นเลนส์หนาก็ใส่คอนแทคเลนส์แทน ใบหน้างามถูกฉาบด้วยรองพื้นบางๆ ปากบางฉาบด้วยลิปสีอ่อน
“คุณหนูสวยมากค่ะ หนุ่มๆในงานต้องตะลึงแน่ๆเลยค่ะ นมรับประกัน”
อีดิธอยากเถียงใจจะขาดว่า หนูไม่อยากมีแฟน หนูอยากมีอิสระ อยากมีเพื่อน ได้ยินมั้ย!! แต่ต้องฝืนยิ้มรับคำชม
“ขอบคุณค่ะนม”
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“อีดิธเสร็จหรือยังลูก แม่จะมาบอกว่าเปลี่ยนเวลางานจ๊ะ จาก6โมงเย็นเป็นบ่าย3 ฉะนั้น เราเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เดี๋ยวเราต้องเดินทางอีกนะลูก เร็วๆหน่อยก็ดี เจอกันข้างล่างจ๊ะลูกรัก”
“เรียบร้อยแล้ว ไปเถอะค่ะ อย่าให้คุณท่านต้องคอยนาน”หญิงชราดันหลังเธอไปทางประตู
“มาเร็วลูก เราควรไปก่อนเวลานะจ๊ะ”นาตาชาจูงมืออีดิธลงบันไดไปสู่ห้องโถง ตรงไปยังรถลีมูซีนสีดำสนิทที่จอดรออยู่หน้าประตู มีคนขับรถคอยเปิด-ปิดประตูให้
ใช้เวลาเพียง20นาทีก็ถึงที่หมาย คฤหาสน์แห่งตระกูลโรเวนน์ พันธมิตรทางวงศ์ตระกูลและการค้า
“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์โรเวนน์ครับ คุณผู้หญิง”เสียงบอดี้การ์ดประจำบ้านเอ่ยอย่างนอบน้อมเมื่อทั้งคู่ลงจากรถ
นาตาชาไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มบางๆกลับไปให้ ควงแขนอีดิธเดินเข้าห้องโถงใหญ่อย่างคุ้นเคยเนื่องจากเคยมาสังสรรค์ที่นี่บ่อยๆ
“อ้าวคุณหญิง มาพอดีเลย แขกเริ่มทยอยมาแล้วจ๊ะ ไงจ๊ะอีดิธ ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นเยอะเลยนะ”อลิซาเบท โรเวนน์ออกมาต้อนรับทั้งคู่ จริงๆแล้วนานของเธอแค่เดือนเดียวที่อีดิธไม่ได้มางาน ส่วนนาตาชามาเกือบทุกคืน
“ขอบคุณค่ะ คุณน้าก็สวยขึ้นเยอะเลยค่ะ ยังไม่แก่เลยนะคะ”อีดิธฝืนใจชมตามหลักสูตรมารยาทที่เรียนมา
“แหม เด็กสมัยนี้ปากหวานกันจัง เข้างานเถอะ เดี๋ยวตอนหกโมงเย็นจะมีงานเต้นรำนะจ๊ะ จับคู่กันตามสบายเลย”
อีดิธกะจะแอบแวบออกมาจากงานเมื่อถึงเวลาเต้นรำ แต่เธอถูกมารดาบังคับด้วยสายตาให้นั่งอยู่กับที่ หัวเราะกับมุขตลกแป๊กๆของแขกในงาน ซ้ำร้ายคุณหญิง อลิซาเบทยังพาลูกชายของหล่อนมาแนะนำให้เธอรู้จัก สัญชาตญาณของเธอบอกว่าไอ้ผู้ชายคนนี้แหละ ที่แม่ของเธอต้องใช้สายตาบังคับให้เต้นรำตอน6โมงเย็นแน่ๆ
“หนูอีดิธจ๊ะ น้ามีคนอยากให้รู้จักกันเอาไว้จ๊ะ อีดิธจ๊ะ นี้โรเบิร์ต ลูกชายน้า โรเบิร์ต นี่ หนูอีดิธจ๊ะ รู้จักกันไว้หน่อย”
ทั้งคู่ยื่นมือออกมาจับกันละกัน ฝืนยิ้มให้กันอย่างเซ็งจิต
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ตีบอกเวลา18นาฬิกา ไฟในงานถูกปิด เหลือเพียงแสงสลัวๆจากเทียนตามจุดต่างๆ นาตาชาและอลิซาเบทต่างดันลูกตัวเองออกมา โรเบิร์ตโค้งตัวให้อีดิธนิดๆตามมารยาท เธอรีบย่อเข่าอย่างรวดเร็ว มือหนาโอบเอวเล็ก มือบางทาบกับอกร่างสูง ฝ่ามือคนทั้งคู่กับกบกัน
ทั้งคู่เต้นรำเงียบๆก่อนที่โรเบิร์ตจะเริ่มบทสนทนา
“หวัดดีนีน้อย เบื่อใช่มั๊ยกับงานสังคมแบบนี้ ฉันล่ะเบื๊อเบื่อ เสียเวลาหาหนุ่มๆหมดเลยดูซิเนี่ย ไอ้เราก็หวังจะมาเจอผู้ชายหล่อๆในงานดั๊นมาเจอชะนีขี้เหร่แบบเธอ เซ็งเจรงๆ” โรเบิร์ตพล่ามไปเรื่อยๆไม่สนสายตาอึ้งปนตะลึงของอีดิธเมื่อรู้ว่าชายตรงหน้าไม่ได้เป็นชายอย่างที่เธอคิด
“คุณโร...เบิร์ตเป็น..”ยังพูดไม่ทันจบเสียงใหญ่ที่พยายามดัดก็ร้องห้ามเบาๆ
“โน๊ววว โน๊วๆๆ หล่อนรู้ว่าฉันเป็นคนประเภทไหนแล้ว เรียกชื่อเฉพาะในวงการเราดีกว่าจ๊ะ ฉันชื่อเบอร์ตี้นะจ๊ะ เรียกใหม่ด้วย และใช่จ๊ะ ฉันเป็นตุ๊ด รู้แล้วเหยียบไว้ล่ะ ยังไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนร่วมอุดมการณ์จ๊ะ”
“ค่ะ คุณเบอร์ตี้”
ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็สนิทกันได้อย่างรวดเร็วเพราะคุยกันถูกคอในหลายๆเรื่อง อีดิธรู้สึกดีขึ้นที่มีคนคอยให้ระบายเรื่องต่างๆ โรเบิร์ตก็เป็นผู้ฟังที่ดีใช้ได้เลยล่ะ เข้าใจเธอในทุกๆเรื่อง แล้วยังให้คำแนะนำในเรื่องต่างๆได้ด้วย
บางทีพระเจ้าก็ไม่ใจร้ายหรอกเนอะ จริงมั้ย...
Writer Talk
ปลื้มปริ่ม..มีคนหลงเข้ามาอ่านด้วยยย เปิดมาเจอคนคอมเมนต์ โมเมนต์ตอนนั้นอยากจุดพลุฉลองมากกกกกกกก ไรต์คงอัพไม่ได้บ่อยๆนะคะ ติดเรียน ครูสั่งการบ้านเยอะมาก เปิดเทอมมาอาทิตย์เดียวสั่งงานมโหฬารชนิดที่ว่าทำชาตินี้เสร็จชาติหน้า ขอความกรุณารีดเดอร์ที่น่ารักช่วยเมนต์ด้วยนะคะ อยากด่าด่าได้เลยค่ะ เป็นความกรุณามากที่จะติชมแบบแรงๆ จะได้ปรับปรุง ไรต์เป็นมือใหม่หัดแต่ง
ความคิดเห็น