คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
London,England
ภายในร้านหนังสือเล็กๆแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติพากันเดินขวักไขว่เต็มท้องถนน บ้างก็เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ บ้างก็รับประทานอาหารกลางวันอย่างเร่งรีบเพื่อกลับไปทำงานที่คั่งค้างต่อให้เสร็จแต่ไม่มีใครเลยที่จะสนใจร้านหนังสือเล็กๆแห่งนี้นอกจากหญิงสาวคนหนึ่งที่มองเผินๆก็ดูเหมือนวัยรุ่นบ้าเรียนทั่วๆไป
แต่หากมองดีๆแล้วคุณก็จะถูกเธอสะกดเอาไว้ด้วยดวงตาสีน้ำเงินเกือบเทาที่ส่องประกายความลึกลับน่าค้นหาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว แต่สีนัยต์ตาของเธอกลับถูกแว่นสายตาเลนส์หนาบดบังความงามเสียมิด แล้วไหนจะผมหยิกยาวยุ่งๆนั่นอีก แต่เธอหาได้ใส่ใจไม่ เพราะเดี๋ยวพอกลับบ้านไปเธอก็จะถูกคนรับใช้เกือบสิบคนรุมแต่งหน้าแต่งตัวให้เธอ ให้พร้อมสำหรับงานเลี้ยงของพวกคนรวยที่เธอเกลียดแสนเกลียด
เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะผลักประตูไม้โอ๊คเข้าไปในร้าน เสียงกระดิ่งดังขึ้นเหนือศีรษะเป็นสัญญาณว่ามีผู้มาใหม่
ชายชราที่กำลังป้อนนมให้ลูกสุนัขโกลเด้น รีทรีฟเวอร์รีบวางมันลงบนตระกร้าประจำของมัน เจ้าลูกสุนัขครางเบาๆเมื่อถูกขัดความสุขแต่ก็ยอมนอนต่อ
เขายืนเต็มความสูงแล้วเตรียมต้อนรับลูกค้าที่นานๆจะมีเข้ามาที แต่เมื่อเห็นว่าเป็นอีดิธ เขาจึงทักทายอย่างสนิทสนม
“ไงจ๊ะกลอเรีย วันนี้จะมาอ่านหนังสือร้านลุงกี่ชั่วโมงดีล่ะ”เขาเรียกเธอด้วยชื่อกลางเพราะเธอเคยบอกว่า เธอชอบให้คนที่เธอรักเรียกเธอว่ากลอเรียแทนที่จะเรียกว่าอีดิธหรือแอนเดอสัน แต่แม่เธอเรียกเธอว่าอีดิธ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักแม่ แต่เพราะเธอไม่ค่อยสนิทกับแม่มากกว่า
“วันนี้หนูคงมาได้แป๊บเดียวเท่านั้นแหละค่ะ พอดีมีนัดกับแม่น่ะค่ะ มีงานเลี้ยงนิดหน่อย”
แป๊บเดียวของเธอคือไม่ต่ำกว่า2ชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ชายชรารู้ความหมายของคำนี้ดีจึงได้แต่ยิ้มและพูดปลอบเธอ
“ทนหน่อยเถอะจ๊ะ ไปแป๊บเดียวเอง ดีจะตายมีของกินตั้งเยอะแยะ”
“ขอบคุณค่ะ หนูไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ”
“จ๊ะ”
เธอเริ่มเดินไปยังหลังร้านที่มีหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สากลตั้งอยู่มากมายให้เลือกอ่าน คราวนี้เธอเลือกที่จะอ่านประเทศใกล้เคียงกับบ้านเกิด ไอร์แลนด์ แต่ก่อนที่จะได้หยิบหนังสือเล่มที่หมายตานั้น เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นและมาพร้อมเสียงกรี๊ดโลกแตกที่ดังมาจากภายนอก อีดิธขมวดคิ้วน้อยๆแล้วเดินมาแอบยังตู้หนังสือหน้าร้านเพื่อมาดูต้นกำเนิดเสียงกรี๊ดมรณะที่ทำลายสมาธิในการอ่านหนังสือของเธอ
“ขอโทษที่รบกวนครับ ขอหลบอยู่ที่นี่ซักพักได้ไหมครับ รอจนแฟนคลับข้างนอกออกไปหมดก่อน”
เสียงหอบๆของของผู้มาใหม่บ่งบอกถึงความเหนื่อยของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ะ! คุณเป็นนักร้องนี่ จากวงอะไรนะ ONE DIRECTION ใช่ไหม”ชายชราถาม
“เอ่อ...ใช่ครับ คุณลุงรู้จักด้วยเหรอครับ”ชายแปลกหน้า(สำหรับอีดิธ)ถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนที่รู้จักพวกเขาจะเป็นวัยรุ่นหญิงมากกว่าจะเป็นชายชราเจ้าของร้านหนังสือ
“ฉันเป็นเจ้าของร้านหนังสือนะ เห็นนิตยสารวัยรุ่นที่พวกคุณถ่ายปกบ่อยๆจนจำได้ เซนใช่ไหมล่ะคุณ หัวหยองก็แฮร์รี่ คนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ๆก็เลียม ผมทองก็เนียล... อ้อ...ไนออล หน้ากวนๆใส่เอี๊ยมนี้อะไร หลุยส์...ลูอิส ชื่ออะไรเหรอ...”ชายชราถามเซนเรื่องชื่อของลูอิสที่เขียนเหมือนคำว่าหลุยส์(Louis)
“ลูอิส ทอมลินสันครับ ไนออล ฮอแรน เลียม เพย์น แฮร์รี่ สไตล์ส ส่วนผม เซน มาลิคครับ”เซนถือโอกาสนี้แนะนำตัวเลย
“ตอนนี้ฉันมีลูกค้าวัยรุ่นอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นเด็กน่าสงสารนะ ถูกพ่อแม่บังคับให้ทำนู่นนี่ ไม่มีอิสระ บางทีเธออาจจะรู้จักคุณก็ได้นะ บางที...”
“ดีเลยครับ ผมอยากเห็นเธอจัง”
“กลอเรีย กลอเรียจ๊ะ มาหน้าร้านหน่อยสิ ลุงมีคนอยากให้รู้จักเสียหน่อย”
อีดิธกลอกตาแล้วเดินออกจากหลังตู้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชายชราแนะนำคนให้เธอรู้จัก แต่ส่วนมาก..ไม่ใช่สิ ทุกคนเลยต่างหากที่ไม่อยากมีเพื่อนหรือคนรู้จักเป็นยัยเฉิ่มอย่างเธอ เธอจึงคิดว่าเซนเป็นคนอย่างนั้นด้วย
“กลอเรีย นี่ คุณ เซน มาลิค นักร้องดังระดับโลกเลยนะ รู้จักหรือเปล่า นี่ไงครับคุณ อีดิธ แอนเดอสัน ที่ผมพูดถึง เป็นไงจ๊ะกลอเรีย หล่อไหม?”
ชายชราแซวอีดิธที่ยืนตะลึงกับใบหน้าอันไร้ที่ติของชายตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นจมูกโด่งๆ คิ้วเข้มๆ ตาคมสวย ริมฝีปากบางเฉียบ หรือแม้กระทั่งไรหนวดเล็กน้อยที่ทำให้เจ้าตัวดูเซ็กซี่ขึ้นอีกเป็นกอง ไหนจะส่วนสูงที่คะเนทางสายตาแล้วน่าจะร้อยแปดสิบอัพอีก ต่างจากเธอที่สูงเพียงร้อยหกสิบสี่เท่านั้น องค์ประกอบทั้งหมดเมื่อมาอยู่บนใบหน้าเรียวได้รูปยิ่งทำให้เซนดูฮอตเข้าไปอีก
“สวัสดีอีดิธ แอนเดอสัน”เซนเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยังนิ่งอยู่
“สวัสดีเซน มาลิค”อีดิธตอบกลับไป เธอมีอาการเกร็งเล็กน้อยเมื่อต้องพูดคุยกับคนแปลกหน้า ถึงเธอจะออกงานสังคมบ่อยแค่ไหนก็ยังมีอาการนี้อยู่ดี ผิดกับเซนที่ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“ยินดีที่ได้รู้จักนะอีดิธ ฉันจะเรียกเธอว่าอีดิธนะ คงไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“ไม่เลย แล้วแต่คุณเลย”
“เธอรู้จักพวกเราไหมONE DIRECTIONน่ะ”
“ขอโทษนะ คือฉันไม่รู้จักน่ะ พวกคุณเป็นใครเหรอ”
“พวกเราเป็นนักร้องน่ะ เดี๋ยวแป๊บนะ”เซนเดินไปฝั่งนิตยสารแล้วหยิบมาเล่มหนึ่ง บนปกมีรูปชาย5คนกำลังอุ้มลูกสุนัขอยู่
“นี่ไง คนนี้ ไนออล ฮอแรน นี้แฮร์รี่ สไตล์ส นี้เลียม เพย์น นี้ลูอิส ทอมลินสัน ส่วนนี้ฉันเอง เซน มาลิค”เซนแนะนำสมาชิกทั้งหมดให้อีดิธฟังอย่างภูมิใจ
“ว้าว พวกคุณแต่ละคนดูดีมากเลยล่ะ โดยเฉพาะคุณ”อีดิธเริ่มคลายความเกร็งเมื่อคู่สนทนามีความเป็นกันเอง ไม่หยิ่งเหมือนดารานักร้องทั่วไป
“จริงเหรอ เขินนะเนี่ย แหม อยู่ดีๆก็มาชมกันอย่างนี้”เซนแกล้งเขิน
ทั้งคู่คุยกันอย่างถูกคอโดยมีชายชราเจ้าของร้านหนังสือนั่งฟังอย่างโล่งใจที่เห็นอีดิธเข้ากับเพื่อนใหม่ได้ดี
เมื่อเวลาผ่านไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง อีดิธก็ขอกลับบ้านก่อน โฃดยเธอสัญญากับเซนว่าจะกลับไปฟังเพลงของพวกเขา
“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะจ๊ะกลอเรีย”ชายชราถามขึ้น ก็ในเมื่อเธอยังเข้ามาได้ไม่ถึง1ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
“วันนี้แม่ให้รีบกลับค่ะ งานเลี้ยงใหญ่หน่อย”นัยต์ตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววเศร้าออกมาวูบหนึ่งก่อนจะถูบกลบด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เซน มาลิค ฉันจะไปสมัครเป็นแฟนคลับพวกคุณนะคะ”
“เช่นกับครับ บาย”แล้วอีดิธก็เดินออกจากร้าน
เซนซื้อนิตยสารที่เอาให้อีดิธดูแล้วขอตัวกลับเมื่อกลุ่มแฟนคลับสลายตัวไปแล้ว
Writer Talk
เย้! คลอดซักที ตอนนี้แต่งตั้งแต่10โมงเช้ายันบ่าย2 ทั้งที่ก็ไม่มีเนื้อหาอะไรเลย เปลี่ยนบทไปเปลี่ยนบทมา นั่งตรวจภาษาแต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร จุดบกพร่องเยอะมาก ติชมแรงๆได้ค่ะ ไม่โกรธ จะเอาไปปรับปรุง
ความคิดเห็น