สลับรัก แผนลับสุดวุ่น

ลำดับตอนที่ #3 : เบื่อเซ็ง~

เบื่อ!!!

“เบื่อ เบื่อ เบื่อ เซ็ง เซ็ง เซ็ง โอ๊ยเบื่อโอ๊ยเซ็ง จะแย่แล้วนะ”

“แกจะเบื่อแกจะเซ็งอะไรกันหนักหนาฮ่ะ”

“เชอะ อย่างเธอจะไปเข้าใจอะไรล่ะยัยแรบบี้เล่นเข้าไปซิเกมนะเล่นเข้าไป เล่นแล้วมันอิ่มไหมล่ะ” ฉันประชด

“อิ่ม” อ๊ากกก ฉันแดกดันนะ

แรบบี้ติดเกมมากวันๆหนึ่งเล่นทีละไม่รู้กี่ชั่วโมงและต้องเล่นทุกวัน ฉันละไม่เข้าใจจริงๆว่าเล่นเกมแล้วได้อะไร สนุกต้อง

ไหน ฉันเคยถามมันว่าติดเกมแบบนี้จะเอนทรานได้ไหม มันตอบกลับมาหน้าตาเฉยว่า “อย่าลืมว่าฉันคือ H.C.” เล่นเอา

ฉันเถียงไม่ออกเลย ฉันก็รู้นะว่ามันเก่งแต่ที่รู้ยิ่งกว่านั้นคือฉันเก่งกว่า อิอิ 

“เบื่อโว๊ยยยย” ฉันยังบ่นกวนประสาทแรบบี้ต่อ

“แกก็ไปหาอะไรทำดิ ไม่งั้นก็หาอะไรมายัดปากไว้ ฉันรำคาญ”

“เชอะฉันไปหาอะไรกินก็ได้ แล้วแกเอาอะไรป่าว”

“เอาเลย์มา2ห่อ ฮานามิ 1 เค้ก1 นม1 น้ำส้มอีก1 น้ำเปล่าด้วย แล้วก็เอาคุกกี้มาให้หน่อยดิ”

โหที่มันให้ฉันไปหาของยัดปากนี้คือกะจะใช้ฉันว่างั้นเหอะ แล้วสั่งมาทีทำยังกับฉันมี20มือแล้วฉันจะถือมาหมดไหมเนี่ย ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวหยิบขนมทั้งที่จะหยิบได้และหอบกลับไปวางกองต้องหน้ายัยแรบบี้ ก่อนจะหยิบเค้กชอคโกเลตขึ้นมากิน อ้าม อ้าปากกว้างๆแล้วก็งับ หุหุ ชั่งอร่อยอะไรอย่างนี้

“แอออกไออ้างออกอันเออะ” ฉันชวนแรบบี้ออกไปข้างนอกทั้งที่ขนมเค้กยังเต็มปาก

“แออ้อไออวนโอเออ่ะเอิดอิ อุ๊กแอ็กแอ็ก อ้ามอ้าม”ว๊ายขนมติดคอยัยแรบบี้ น้ำน้ำ ฉันไม่ได้ตั้งใจฆ่าแกนะ ฮือๆ

“โอ๊ยเกือบตายแน่ะ เพราะแกเชียว”

“ฉันขอโทษน้า” แต่เอ๊ะมันเป็นความผิดฉันเหรอ ช่างเถอะ

“แล้วเมื่อกี้แกพูดอะไรอ่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”

“อ๋อ ฉันบอกว่าให้แกไปชวนโอเอกับเฟิสดิ”

“ฉันเบื่อมันแล้วอ่ะ”

“แต่นายโอเอมันไม่เบื่อเธอนี้ ไป๊ไปเล่นกับพวกมันเหอะ”ยัยนี้พูดแปลกๆแต่ก็เอาเหอะ หุหุฉันไปหาเรื่องแกล้งนายโอเอ

ดีกว่าและแล้วก็ไปอ้อนให้เฟิสเลี้ยงติม ความคิดยัยแรบบี้นี้ดีจริงๆ

“งั้นฉันไปหาโอเอกับเฟิสนะ” คิกคิกจะได้กินติมแหละ

“ไปเหอะ”

“งั้นฉันไปล่ะ”

“อืม”

“เออ ไม่ไปด้วยกันเหรอ”ฉันพยายามชักชวนสุดฤทธิ์

“ไม่ล่ะฉันจะเล่นเกม”

“อืมอืมงั้นไปแหละ”

“อืม”

“ฉันไปนะ”

“อืม ถ้าแกยังบอกว่าฉันไปนะอีกครั้งล่ะก็แกตาย”

“แหะๆงั้นฉันไปนะ”

“เซียมซี!!! “

“กรี๊ดดดดดดฉันขอโทษ” ฉันรีบเปิดประตูแล้วกระโดดออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว” เฮือก หวังว่ามันคงไม่ฆ่าฉันจริงๆพ่อแก้วแม่ช้างช่วยลูกด้วย

“แง ยัยแรบบี้ฉันไม่ได้แกล้งแกนะ จริงๆนะ” ฉันพยายามช่วยแกไม่ให้ติดเกมนะ

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยแค่จะบอกว่าฉันไปด้วยรอแปบนึง” เฮอ! ค่อยยังช่วยนึกว่าจะตายซ่ะแล้ว

“อืมๆเร็วๆนะ”

ฉันล่ะหนักใจกับเพื่อนฉันแต่ละคนจริงๆ นิสัยเริ่มจะแปลกขึ้นไปทุกทีๆ ถ้าไม่ติดว่าฉันคบกับพวกมันมาตั้งแต่ม.1ฉันจะเลิกคบกับพวกมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย พวกเรา4คน ฉัน แรบบี้ เฟิส และโอเอ พวกเราสนิทกันมากเพราะเรียนด้วยกันมาตลอด6ปีถึงแม้แต่ละคนจะมีนิสัยเพี้ยนๆแปลกๆ(ฉันคิดว่าเป็นเพราะพวกมันอัจฉริยะมากเกินไปเลยเพี้ยนๆ)แต่ฉันก็รักพวกมันทุกคน

“เซียมซี เฮ้ย เซียมซี” ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“ฮะเสร็จแล้วเหรอ”

“เอออ่ะดิไป”แรบบี้ว่า

พวกเราออกจากห้องเพื่อไปหานายโอเอที่ชั้นล่าง(ถ้าไม่ออกจากห้องแล้วจะไปได้ไงล่ะเขียนแปลกๆนะเนี่ย) ห้องของฉันกับแรบบี้อยู่ชั้น4โซนA ส่วนห้องของนายโอเอกับเฟิส (อยู่ห้องเดียวกัน) อยู่ชั้น3โซนA พูดแบบนี้คงจะงงฉันจะอธิบายให้ฟัง คือว่า ในหนึ่งชั้นจะแบ่งออกเป็น2โซน คือโซนAและโซนB หนึ่งโซนจะมีเพียง1ห้องใหญ่อยู่ด้วยกัน2คน ในห้องก็จะมี 2 ห้องนอน 1ห้องน้ำ 1ห้องครัว และ 1 ห้องนั่งเล่น   หุหุ ไฮโซใช่ไหมล่ะอิจฉาฉันล่ะซิ คิกคิก

~ก๊อก ก๊อก~

“คร้าบบบบบ” เสียงหล่อมาเชียวนะนายโอเอ คิดว่าสาวที่ไหนมาหาย่ะ

“ว๊ากกกกก ผีหลอก” ดูมันทัก

“ถ้าน่าตาสวยๆอย่างฉันเหมือนผี แล้วหน้าตาเฮ่ยๆอย่างแกล่ะ” พูดได้เจ๋งมากยัยแรบบี้

“กำ ฉันก็แค่ตกใจที่พวกเธอมาหาอ่ะ” นายโอเอว่า

“แล้วจะให้ฉันกับแรบบี้ยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม”

“เออเออโทษทีเข้ามาซิ”

 นายโอเอหลีกทางให้พวกฉันเข้าไป โหห้องสะอาดกว่าห้องของฉันอีก ฉันว่านะพวกนี้ต้องแอบจ้างแม่บ้านให้มาทำความสะอาดให้แหงๆเลยไม่งั้นไม่สะอาดขนาดนี้หรอก

“เฟิสล่ะโอเอ”ฉันถาม

“อยู่ในห้องครัว”นายโอเอว่า

"ว้าวทำอาหารอยู่ใช่ไหม ไปหาเฟิสดีกว่า” หมับ! นายโอเอดึงคอเสื้อไม่ให้ฉันไปไหน

“ไม่ต้องเลย ฉันยังไม่อยากไปเสียค่าปรับกับคุณแม่บ้านนะ คราวที่แล้วเธอก็ทำจานฉันแตกไปไม่รู้กี่ใบฉันไม่ให้เอเข้าไปหรอก”

“เชอะก็แค่จานแตกไม่กี่ใบทำมาเป็นพูด”ฉันสะบัดหน้าบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังงอนอยู่ง้อด่วน

“แรบบี้เธอไปช่วยเฟิสหน่อยสิ เธอทำอาหารเก่งนี้” แรบบี้หันมามองหน้านายโอเอประมาณว่า เรื่องอะไร ทำให้นายนั้นต้องรีบพูดต่อว่า

“คือพวกเธอมาเพิ่มอีก2คนเฟิสจะได้ทำเพิ่มให้ไง”

“อืมก็ดีนะแรบบี้ เฟิสจะได้มีคนช่วย”

“อืม”ยัยแรบบี้ตอบสั้นๆแล้วเดินไปในครัว ที่จริงก็อยากเข้าไปทำมาเล่นตัวเพื่อนฉัน

“นี้แล้วแกจะปล่อยเสื้อฉันได้ยัง”นายโออันยังหิ้วฉันอยู่เลย

“ขอโทษๆฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสื้อยับหมด

“ปล่อยให้2คนนั้นอยู่ด้วยกันจะดีเหรอ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันตาย”

“ไม่เป็นไรหรอก” นายก็รู้จักยัยแรบบี้ดีนี้

“ไม่เป็นไรเมื่อวานก็กดน้ำเฟิสเกือบตายนี้นะ”เหมือนนายโอเอจะเพิ่งนึกออกเลยทำหน้าสยดสยองออกมา

“แหะๆ หวังว่าฉันคงจะไม่ต้องไปเสียค่าปรับนะ”นายนั้นพูด

“เหอๆฉันก็ว่าอย่างนั้น ไปหาอะไรเล่นกันดีกว่า” ฉันตบไหล่นายโอเอที่สูงกว่าฉันเกือบ20เซ็น แล้วลากมันไปที่ห้องนั่งเล่น

ฉันกับนายโอเอนั่งเล่น PS3 กันอย่างเมามัน มิน่ายัยแรบบี้ถึงติดนักติดหนาขนาดเล่นกันแค่2คนยังสนุกได้ขนาดนี้ แล้วเกมออนไลน์มันจะไม่สนุกได้ยังไง แต่ฉันเลยเซ็งตะหงิดๆขึ้นมาซ่ะแล้วซิ

“แกเล่นอะไรของแกอ่ะ ฉันเล่นแพ้แกตลอดเลยนะ “ฉันบ่นอุบ ก็แน่แหละตั้งแต่เล่นมาฉันก็แพ้มันตลอด

“อ้าว นี้ฉันผิดหรอ “

“ก็ใช่น่ะซิ นี้แกไม่รู้ตัวเลยหรอว่าแกกำลังแกล้งสาวน่าน้อยน่ารักบอบบางน่าทะนุถนอมอยู่อ่ะ “

“แหวะ~ พูดมาได้ไม่อายปากนะ “

“อ๊ากกกก~~แกว่าฉันหรอ แกตาย “ลูกถีบเซียมซีล่องหน พลั่ก!!!

“อ๊ากกกกก” ไม่ใช่เสียงนายโอเอหรอก แต่เป็นเสียงฉันต่างหาก

“แกหลบฉันทำไมอ่ะ “

“ไม่หลบแกก็ถีบโดนฉันซิ “ถามโง่ๆนะเรา

“แต่ฉันเจ็บอ่ะ แงๆ “โอ๊ยก้นและสะโพกอันกลมกลึงของฉันจะบุบบี้ไม่เป็นทรงรึป่าวนะ

“เจ็บมากไหม “นายโอเอนี้ถามโง่ๆเหมือนฉันอีกแล้ว เจ็บน้ำตาจะเล็ดอยู่แล้ว

“เจ็บดิ ถามมาได้ แกไปเอายามาทาก้นให้ฉันเลย “

“ได้ๆ แปบนึงนะ “นายโอเอผลุบหายเข้าไปในห้องนอน แล้ววิ่งหน้าตาตื่นกลับมาหาฉัน

“แกถอดกางเกงดิ “O_o

“อ้าว เร็วๆซิ เด๋วมันจะปวมนะ แกเจ็บขนาดถอดเองไม่ได้เลยหรอ งั้นเด๋วฉันถอดให้“

“อิตาบ้า ฉันผู้หญิงนะย่ะ แกจะมาถอดกางเกงฉันทำไม “อ๊ากมันเซ่อจริงๆเลย

“เออ ลืมว่าแต่แกเป็นผู้หญิงด้วยเหรอ 555 “กรี๊ด~รับไม่ได้ค่ะรับไม่ได้

“ไปตายซ่ะไป “ฉันสะบัดหน้างอนๆ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด “

ฉันหันไปตามต้นเสียง พบยัยแรบบี้กับเฟิสยืนทำหน้าเหวออยู่ที่ประตู

“แกจะกรี๊ดทำไม “

“พวกแกทำอะไรกันน่ะ “

“ทำอะไรยัยบ้าก็...ก็...กรี๊ด!!!!~”

สภาพฉันกับนายโอเอชวนให้คิดไปในแง่ลบมากๆ ก็นายนั้นเล่นมาคร่อมอยู่บนตัวฉันแถมยังจับ...>___< อย่าคิดลึกก็แค่จับเข็มขัดฉันอยู่ก็เท่านั้นเอง เหอๆ แค่นั้นจริงๆนะ

“ เฮ้ย ฉันขอโทษ “

“ ไอ้โอเอแกไปบอกปรัตยัยเซียมซีแล้วใช่ไหม แล้วยัยบ้ามันไม่รับรักแกใช่ไหมแกถึงจะคิดรวบรัดเพื่อนฉันใช่ไหม “ ห่ะ เมื่อกี้ยัยแรบบี้ว่าอะไรนะ ใครชอบใคร

“แกว่าใครชอบใครนะ ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัด “

“ ฉันบอก..อุ๊บ “ อ้าวเฟิสจะปิดปากยัยแรบบี้ทำไม ฉันยังไม่รู้เรื่องเลย

“ โอเอ แกจะบอกกับเซียมซีเอง หรือว่าจะให้ยัยปากสว่างนี้บอก “ โอ๊ยนี้พวกแกตรงนี้ยังมีฉันอยู่นะย่ะ ฉันไม่รู้เรื่อง

“ เออ...เออ “ ไอ้บ้าแกจะเอออีกนานไหม แล้วฉันจะรู้ไหมชาตินี้

“ คือฉัน...ฉัน..ชอบ..”

นู๋มาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว นู๋มาลี... เสียงโทรศัพท์ฉันเอง ฉันหยิบขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเพราะมันดันมาอยู่ตรงสะโพกฉันพอดี โอ๊ยเจ็บจริงๆ ฉันดูหน้าจอโทรศัพท์พบว่าเป็นแม่ของฉันเอง

“ ค่ะแม่มีอะไรรึป่าวค่ะ ถึงโทรหาหนูได้  ห๊า!!ว่าไงนะค่ะ คะเดี๋ยวหนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ“

“ เซียมซีใครเป็นอะไร “ ยัยนี้แอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ น่าเกลียดจริงๆ

“ ป่าวฉันคิดถึงบ้านน่ะ วันนี้ฉันจะกลับบ้าน ไปล่ะ “

“เฮ้ยๆ “ฉันรีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อนๆ และลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังเจ็บก้นอยู่ ก็จะไม่ให้ลืมได้ไงก็

ในเมื่อคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันกำลัง...