ใครหลอก!?.....

เนื้อเรื่อง

เรื่อง :: ใครหลอก!?.....

                แม้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีจะก้าวเข้ามาในชีวิตคนเรา   แต่เรื่องภูตผีปีศาจยังคงอยู่คู่กับทุกคน   ที่เกริ่นเรื่องมาอย่างนี้   เพราะผมกำลังจะพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง   ซึ่งเธอมีความสามารถพิเศษที่เธอเองก็ไม่ได้ปลื้มกับมันเท่าใดนัก...

                เธอสามารถเห็นวิญญาณได้ครับ   ไม่เพียงเท่านั้น ... เธอมีความสามารถอื่นๆที่หลากหลาย

                มีน เป็นเด็กสาวหน้าตาธรรมดา ไม่ได้น่ารักหรือสวยกว่าใคร   ความสามารถของเธอเท่านั้นที่ทำให้มีนดูต่างจากคนอื่น   มีนกลายเป็นเด็กไม่มีเพื่อนเพราะบ่อยครั้งที่เธอวีนแตกกับเหล่าวิญญาณที่ชอบฉายภาพเหตุการณ์ก่อนตายซ้ำไปซ้ำมา   ทุกคนจึงคิดว่าเธอบ้า.....

                วันนี้ก็เป็นวันปกติที่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกเสียจาก   มีนได้การบ้านปิดเทอมชุดใหญ่ และ.....   มีผู้ชายเข้าหาเธอ.....   ถึงเหตุผลการเข้าหาจะไม่ใช่การจีบ หรือ สานสัมพันธุ์ความเป็นเพื่อน   แต่มีนก็รู้สึกอิ่มเอมใจเล็กน้อย  ที่มีคนกล้าเข้าใกล้เธอ...

                “มีคนว่าเธอเห็นวิญญาณ   จริงเหรอ?”     เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย   ผมหน้าของเขาถูกเสยขึ้นจนตั้งเด่นกว่าใบหน้า   มีนมองผมตั้งๆ นั่นไม่วางตาขณะคุยกับเขา

                “พูดอะไรน่ะ...ใครจะไปเห็น...สิ่งที่อยู่ต่างมิติกับเราได้”     มีนพูดเสียงอ่อน พยายามรักษามารยาทไม่ให้เด็กหนุ่มรู้สึกรังเกียจ

                “...”     เด็กหนุ่มนิ่งเงียบสนิท   ก่อนพูดต่อ     “ฉันชื่อ เซน รุ่นน้องเธอปีหนึ่ง ชอบเรื่องท้าทาย   คืนนี้ 2 ทุ่ม เจอกันที่โรงเรียน   ฉันจะรอใต้ต้นสัก”     ว่าจบก็หมุนตัววิ่งรี่ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว     มีนเบิกตาโตไม่เข้าใจเหตุการณ์   และสิ่งที่เซนตั้งใจจะทำ

                .....แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะเลือกชุดสวยๆใส่ก่อนออกไปพบเซน

                มีนเดินมาถึงโรงเรียนด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ   เธอเห็นเงาเซนรออยู่ใต้ต้นไม้   มีนรีบวิ่งไปหาด้วยอาการดีใจ   แต่แล้ว... เธอต้องชะงักกึก ตัวเย็นเจี๊ยบตาเบิกกว้าง... เมื่อภาพที่เห็นไม่ใช่เซน... แต่เป็นวิญญาณคนผูกคอตาย!!

                “ไม่นะ   ม...ไม่เอา...”     มีนครางเสียงสั่น   เมื่อดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เธอ   ลำตัวยาวของเขาคนนั้นห้อยไปมา   ใบหน้านั้นแสดงความทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด ลิ้นจุกปากน้ำลายไหลย้อย ตาเบิกโปนอย่างน่ากลัวจ้องเขม็งมาทางมีนไม่เลิก   ปลายเท้าลอยอยู่เหนือพื้นเพียงแค่ไม่กี่เซ็นกระตุกเป็นระยะ...   

                มีนเอามือขวาอุดปากที่ครางไม่หยุดแน่น     น้ำตาไหลอาบแก้มคิ้วขมวดเป็นปม ความรู้สึกตอนนี้อยากวิ่งหนีไปให้ไกล   แต่ดวงตาที่จับจ้องอยู่ทำให้เธอวิ่งไม่ออก...

                ในระหว่างที่มีนกำลังกระวนกระวายอยู่นั้น   สายลมวูบใหญ่ลอยพัดผ่านตัวเธอ พร้อมกับร่างของเซนที่วิ่งผ่านตัวเธอไป   เด็กหนุ่มตรงไปยังต้นไม้ซึ่งมีร่างคนผูกคอตายกลอกสายตาตามเขาไม่วางตา   มีนพยายามเปล่งเสียงห้าม...   เซนคิดว่ามีคนผูกคอตาย จึงรีบเข้าไปช่วย   ร่างที่ห้อยลอยนั้นเกร็งแน่น   ลำตัวกระตุกเร็วกว่าเดิม   ตาเบิกอ้าค้างกลับกลอกเหลือกขึ้นข้างบน   ลิ้นที่จุกปากอยู่ทะลักออกนอกปากพร้อมน้ำลายเหนียวหนืดเปรอะเปื้อนไหล่ซ้ายเด็กหนุ่ม    ที่พยายามนำเขาลงจากเชือกคล้องคอ

                “บ้าเอ๊ย~!!!”     เซนสบถเมื่อเขาเอาเชือกไม่ออก   มันแน่นเกินไป   เซนสะบัดมีดพับออกแล้วรีบเร่งตัด เขาพยายามช่วย   เชือกขาด!!!

                ร่างยาวหล่นตุ้บ!!!   นอนแน่นิ่งกับพื้น...   เซนถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบเข้าไปดูร่างนั้นอย่างเป็นห่วง   แต่เซนก็ชะงัก เมื่อจู่ๆ มีนเกิดกรีดร้องขึ้นมา!!!

                “ไม่นะเซนนนนนน!!!!!   อย่าเข้าไปใกล้มัน   ม่าย!!!!!!   อย่านะ  อย่าๆๆๆๆ!!!!”     มีนกรีดร้องอย่างคนเสียสติ   เธอส่ายหัวไปมาพร้อมร้องเสียงหลง  น้ำตาไหลพราก หัวคิ้วมุ่นด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

                “คนกำลังจะตายนะเฮ้ย!!!”     เซนตะคอกกลับ

                “ไม่นะ....ไม่ใช่...  นั่นมันไม่ใช่... ไม่ใช่เลย~   ฮือ...”     มีนครางเสียงสั่น   เมื่อสายตาเหลือกเบิกโตของร่างนั้นเหลือบมามองเธอด้วยแววตาโกรธแค้น

                “คุณ!   คุณ!   เป็นอะไรมากไหมคุณ!”     เซนเขย่าร่างนั้นให้ได้สติ     แต่แล้วเซนก็ต้องเกร็งตัวจัด เมื่อฝ่ามือเรียวยาวเย็นเฉียบ เอื้อมจับต้นคอเขาอย่างแผ่วเบา   ความเย็นยะเยือกสัมผัสผ่านร่างกายขนทุกเส้นพากันตั้งชัน...   เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง เอื้อก!! ร่างกายสั่นสะท้าน ริมฝีปากเม้มเกร็งแน่น...

                ร่างที่นอนอยู่ค่อยๆเคลื่อนกายเข้าหาเขา   ใบหน้าซีดขาวขอบตาโปนๆเขยิบเข้าใกล้หูเซนอย่างใจเย็นพร้อมหัวเราะเสียงแผ่วเบา   ฝ่ามือที่เย็นราวน้ำแข็งลูบไล้แก้มเด็กหนุ่มปานกับหลงใหล   ร่างนั้นเคลื่อนใบหน้ามาเผชิญหน้ากับเซนที่ตาโตค้างลมหายใจติดขัด     ริมฝีปากซีดเผือดแย้มรอยยิ้มเหยียดยาว   ฉีกรอยยิ้มจนเนื้อบริเวณมุมปากแยกขาดออกจากกัน เห็นฟันกรามด้านในแทบทุกซี่     เซนรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกในคอเมื่อสัมผัสถึงลมหายใจเหม็นเน่าของเจ้าของร่างยาว   มันเหม็นคละคลุ้งจนน่าสะอิดสะเอียน   ร่างนั้นแลบลิ้นยาวเหนียวน้ำลายแตะหนืดตรงต้นคอ   พลางหัวเราะคิกคัก เมื่อเจอสิ่งที่ถูกใจ....

                “หยุดนะ!!!!!”     ร่างทะมึนหันควับไปทางมีนที่ตะโกนร้องห้าม   มีนสะดุ้งเฮือกสั่นสะท้านแต่ก็ต้องฝืนใจพูดต่อ     “ฉ...ฉันรู้นะ   ว่าเขาคลื่นวิญญาณตรงกับ....ธ...เธอ”     มีนพูดตะกุกตะกัก   เธอแทบอยากจะร้องไห้เมื่อร่างทะมึนนั่นกอดรัดเด็กหนุ่มเสียแน่นและมองเธอกลับตาขวาง

                “เธอเข้าสิงร่างคนอื่นไม่ได้นะ!!!   มันบาปมาก!!!”     คำพูดของมีนไม่ได้สะเทือนถึงร่างทะมึนแม้แต่น้อย   ร่างนั้นใช้ฝ่ามือแตะหน้าอกเด็กหนุ่มและค่อยๆจมหายไป...     มีนอ้าปากค้างครางเสียงหลงเมื่อเห็นสิ่งที่วิญญาณตนนั้นทำ   เซนเหลือบสายตาขอความช่วยเหลือมาทางเธอ   หน้าของเขาเหมือนอยากจะเปล่งเสียงร้อง แต่ด้วยเพราะอะไรไม่ทราบได้  ทำให้เขาไม่สามารถที่จะเปล่งเสียง หรือ แม้แต่ขยับร่างกาย!!

                มีนส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา  ขนาดเธอเองยังกลัวจนไม่กล้าแม้กระทั่งวิ่งหนี.....  

                ร่างนั้นค่อยๆจมลึกเข้าไปในตัวเด็กหนุ่มจนถึงข้อศอกแขน   พลางแสยะยิ้ม เพราะกำลังจะได้ร่างกายใหม่...

                “มีน.......มีน.......ช่วย....ด้วย”     มีนตะลึงงันหันกลับไปมองหน้าเด็กหนุ่มที่ขยับปากสั่นๆกึ่งๆกระตุก เรียกชื่อเธอ และร้องขอความช่วยเหลือ!!!   และแล้วมีนก็ทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุดในชีวิตเธอไป

                “นี่วิญญาณตรงนั้น!!!   ถ้าอยากได้ร่างกายนักก็มาเลย   มาที่ฉันนี่!!!”     ได้ผล! ร่างทะมึนชะงักนิ่ง   กลับกลอกสายตาหันมามองมีนที่กำลังหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัวขั้นสุดยอด     แต่มีนตัดสินใจแล้วว่า   เธอต้องช่วยเพื่อนคนแรกของเธอให้ได้   แม้เขาคนนั้นไม่คิดกับเธอว่าเพื่อนก็ตามที...

                “อยากได้ร่างกายนักก็มาสิงฉัน   แต่ต้องปล่อยเขาไป!!”

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~!!!!!!!!!!!

                มีนกรีดลั่นเมื่อร่างทะมึนนั่นคลานด้วยความรวดเร็วเข้ามาหาเธอและจับเธอล็อกแน่นกับพื้น     ร่างทะมึนแสยะยิ้มฉีกกว้างยิ่งกว่าเดิม   เหมือนรอคอยโอกาสนี้มานานแสนนาน   มันไม่รอช้าใช้ฝ่ามือแตะเนินหน้าอกและค่อยๆจมหายเข้าไปในตัวมีนเช่นเดียวกับที่เคยทำกับเซน     มีนรับรู้ชะตากรรมตัวเองและยอมรับมันอย่างเต็มภาคภูมิเพราะเธอได้ช่วยเพื่อนคนแรกของเธอไว้ได้

                “เซน!!   รีบหนีไป!!   ไม่ต้องห่วงฉัน!!”     มีนตะโกนไล่   ในขณะที่เซนมีท่าทีลังเล

                “รีบหนีไปเร็วเข้า   ไม่ต้องห่วงฉัน   รีบไปให้ไวไม่ต้องห่วง   เร็วเข้า!!!”     มีนเร่ง

                “...   ใครเขาห่วงเธอกันยัยโง่!”     เซนแลบลิ้นใส่มีน พลางยืนกอดอกทำหน้าตาเบื่อหน่าย ซึ่งท่าทางนั้นทำให้มีนมุ่นคิ้วแปลกใจ     “เธอนี่มันโง่จริงๆเลยน๊า~   โดนคนหลอก แล้วยังมาโดนผีหลอกอีก”

                “ฉัน...ไม่เข้าใจ”

                “เป็นไง   แฟนฉันสวยไหม   คนที่กำลังเข้าสิงร่างเธออยู่น่ะ... กว่าจะหาร่างผู้หญิงที่คลื่นวิญญาณตรงกับแฟนสุดที่รักของฉันได้   แทบแย่เลยแน่ะ”

                “ไม่จริง.....ฉันไม่....เชื่อ”     มีนแทบอยากกรีดร้อง

                “ร่างของเธอน่ะติดตรงที่มีพลังป้องกันตัวเจ้าของด้วย จึงเข้าสิงง่ายๆไม่ได้   ก็เลยต้องเล่นละครกันนิดหน่อย   พอเธอตอบตกลงเท่านั้นแหละ   ฉันนี่แทบหลุดขำเลยสิ ให้ตายเหอะ! ฮ่าๆๆๆ”

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

                เสียงกรีดร้องและเสียงหัวเราะผสมผสานกันภายใต้แสงเงาจันทร์...   ขณะนี้การเข้าสิงเสร็จสมบูรณ์...

                “ไงที่รัก   ชอบร่างใหม่ที่ผมหามาให้ไหม”     เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวาน   ขณะที่เด็กสาวอีกคนค่อยๆหันหน้าเผชิญกับเขาด้วยดวงหน้าเฉยชา     “ในที่สุดคุณก็มีร่างกายเสียที   ฮ่าๆๆๆ   ยัยผู้หญิงนั่นก็โง่เป็นบ้า”

                เด็กหนุ่มหัวเราะร่วน ขณะที่เด็กสาวเองก็ฉีกรอยยิ้มแสยะ...

                “ใช่...ยัยผู้หญิงโง่”     เด็กสาวพูดเสียงเย็นราวกับน้ำแข็ง   แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงหัวเราะชอบใจ

                “โง่สุดๆ   ฮ่าๆๆ”

                “ช่าย~..........แกเองก็โง่ไม่ต่างไปจากยัยผู้หญิงนั่นหรอก...”    

                ฉีกยิ้มกว้าง~!

                “เอ๊ะ!!............บ้าน่า!!!!    อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!”

+++จบ+++