ฮงมารุของ Ikusa

ลำดับตอนที่ #16 : รับสมัครตัวละครของ [Imagine Blood]

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ ไรท์เอรินะคะ ไม่ทราบว่าผู้ปกครองชื่ออะไรคะ?

:: อิคุสะฮะ เรียกผมว่าแอมได้น้า

ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ

:: ว่างจัดฮะ และช่วงนี้ก็เบื่อๆกับการแต่งนิยายอยู่ เลยหาอะไรที่มันผ่อนคลายสมองบ้าง

เรื่องนี้อัพไม่แน่นอนนะคะ ไรท์อยากให้ผู้ปกครองกดFavoriteไว้

;: รับทราบฮะ

ลูกๆของผู้ปกครองมีสิทธิ์ตายเยอะมากนะคะ ขึ้นอยู่กับการติดตามและการจับฉลากของเรา555

:: คร้าบบบ

ขอบคุณที่มาสมัครและร่วมตอบคำถามนะคะ ^^

:: ครับผม

Application

 "พวกแกนี่มันน่าฆ่าเสียจริงๆ หึๆ "

บทที่สมัคร :: ตัวเอก

ชื่อ-นามสกุล ::  โอคุไดระ คาโต้ (Okudaira Katou)

ชื่อเล่น ::  คาโต้ (Katou)

อายุ :: 23 ปี

รูปร่าง ลักษณะ :: ผมยาวสีเทารวมเป็นหางม้ากลางศีรษะ ใบหน้าคมเข้ม ตาสองสีอันเกิดจากความผิดปกติของยีน (Add eye) ข้างหนึ่งสีเหลือง ส่วนอีกข่างสีแดงส้ม ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา แต่ใครจะไปรู้ว่ารอยยิ้มนั้นน่ากลัวว่าที่คิด สูง 160 cm (เตี้ย) หนัก 50 kg

นิสัย ::  หนุ่มที่ดูภายนอกเป็นมิตร แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เเม้แต้น้อย นอกจากจะเหลี่ยมจักขั้นทานูกิยังชิดซ้าย สุนัขจิ้งจอกยังหลีกทางให้ เขามักจะยิ้มตลอกเวลาแต่ว่าจริงๆแล้วเขานั้นไม่มีความจริงใจกับคนอื่นสักนิดเดียว ภายนอกดูสุภาพและรักความสนุก แต่หากไปยั่วปุ่มบ้าคลั่งของเขา ก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนทันทีโดยไม่รอใคร ชอบเห็นเลือดเพราะคิดว่าเป็นความงามที่หาได้ยาก ใจเย็นได้ทุกเวลาแม้กระทั้งเรื่องคอขาดบาดตาย คาโต้ก็มักจะยืนยิ้ม นั่งยิ้ม ตีลังกายิ้มอย่างสยองอยู่ตรงนั้นก่อนจะเข้าไปจัดการด้วยความว่องไว แม้จะพูดว่าชอบเห็นเลือด แต่เขาก็มีเหตุผลที่จะปล่อยหรือฆ่าคน คนที่เขาจะฆ่ามีเพียงคนที่เขาสมควรฆ่าเท่านั้น เขาไม่คิดจะเป็นเพื่อนกับใคร และไม่ขอให้ใครเป็นเพื่อน หากอยากเป็นเพื่อนกับคาโต้ก็ไม่ว่า แต่คุณก็คงถูกเขาหลอกใช้และได้รับความไม่จริงใจตอบ หากคนที่เขาเห็นว่าเหมาะสมที่จะเป็นคู่หู เขาก็จะให้ความสำคัญกับคุณและไม่คิดแม้แต่จะหลอกใช่ เป็นพวกติดของหวานและเป็นพวกกลัวสิ่งที่มีขนดกๆน่ารักๆ

ประวัติ :: เดิมคาโต้นั้นก็เติบโตมาในครอบครัวที่ปกติดี แม้ว่าจะเกิดมามีความผิปกติคือเป็นตาสองสี แต่ครอบครัวก็รักเขาดี หากแม่ของเขาไม่ปลูกฝั่งความคิดเกี่ยวกับการฆ่าคนเลวๆไม่ผิดให้เขา เขาก็ยังเป็นเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งตลอดไป แต่เพราะการปลูกฝังจากครอบครัวทำให้กลายเป็นคนเห็นการฆ่าเป็นเรื่องปกติ เริ่มกินเลือดของตนเองและบอกว่าสีเลือดคือศิลปะที่หาได้ยาก เมื่อครอบครัวได้ทิ่งเขาเพราะเหตุการณ์ฆ่ายกครัว เขาจึงเลือกที่จะไปเป็นเด็กข้างถนน ในตอนนั้นเขาได้ถูกสอนให้ใช้อาวุธในการดัดปล้นและป้องกันตัว แต่เเล้วก็ถูกอุปการะโดยเศรษฐีนีคนหนึ่ง คาโต้มีชีวิตที่ดีขึ้นแต่ก็เริ่มเบื่อหน่ายชีวิต จึงออกจากบ้านและแกล้งว่าตนเองตายไปแล้ว จากนั้นก้ใช้ชีวิตเร่ร่อนพเนจรไม่มีจุดหมายเหมือนโรนิน

ความสามารถพิเศษ :: แผ่รังสีอำมหิตได้ออกมาตลอด ยิ้มได้น่ากลัวมาก (?) , การต่อสู้มือเปล่า

ชอบ :: ของหวาน

เกลียด :: คนเลว , ของที่ขนดกๆ และของน่ารักๆ

ไม่ชอบ :: -

อาวุธที่ถนัด :: ดาบญี่ปุ่น

ลักษณะการพูดจา :: พูดแบบผู้ใหญ่ ลงคำว่าครับเฉพาะคนที่แก่กว่าตน และจะเรียกพวกเขาว่าคุณ ส่วนพวกเด็กๆจะใช้คำว่าแก และมักจะพูดห้วนใส่พวกเด็กๆหรือพวกที่เขาเห็นแล้วรู้สึกไม่ชอบ

เหตุการณ์จำลอง(เฉพาะตัวเอก)

คาโต้ ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมรอบตัว คาโต้ก้าวท้าวลงจากเตียงสีขาวก่อนจะร่ายสายตามองไปรอบๆตัวเอง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็พบเพียงแต่ความมืดที่ไม่สิ้นสุด ในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ตนเอง คาโต้สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันไปตามเสียง จึงได้พบกับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีลักษณะการแต่งตัวเหมือนผู้ดี เด็กหนุ่มคนนั้นจ้องมองมาที่ คาโต้ อย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว

”สวัสดีครับ...ผมอเล็กไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?”

 

:: คาโต้ผู้ไม่เคยรู้จักคำว่าเพื่อนหันไปมองด้วยสายตาชวนขนหัวลุก ก่อนจะตอบไปด้วยนำ้เสียงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนว่า "คมบัววะ โอคุไดระ คาโต้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" พร้อมกับรอยยิ้มที่ชวนสยอง

 

เด็กหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอเสียงเบา คาโต้มองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ดันแว่นขึ้นพลางมอง คาโต้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไปจากตอนแรก 

“ผมรู้นะว่าคุณกลัว แต่อย่ากลัวไปเลย ผมไม่ใช่คนที่คุณควรจะกลัว”พูดจบก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

:: จู่ๆ ชายหนุ่มก็เบิกตากว้างราวกับชายตรงหน้าช่างเป็นมนุษย์ผู้วิเศษ "อย่างนั้นเหรอ แกนี่น่ากลัวจริง" เขาพูด

 

ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้สีแดงเหมือนบังลังก์ของราชาที่โผล่มาจากไหน คาโต้ก็ไม่ทันจะเห็น

 

:: สีหน้าของคาโต้ภายนอกอาจดูนิ่งเฉย แต่เอาจริงเขานั้นมีคำถามมากมายสุมอยู่ในอก

 

“เอาล่ะ ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยมากมายในหัวอันน้อยนิดของคุณ แต่อีกไม่นาน...คุณก็จะรู้เอง หมดเวลาของราชาอย่างผมแล้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก”เด็กหนุ่มส่งยิ้มอันใสซื่อให้กับ คาโต้ ก่อนจะหายไปพร้อมกับหมอกขาว  คาโต้กำลังจะเอ่ยปากถามแต่อยู่ดีๆก็มีหมอกขาวจากที่ไหนไม่รู้มาล้อมรอบหลังจากนั้นก็สลบไปพร้อมกับตื่นขึ้นมาบนเตีงนอนของตนเอง

 

:: ดวงตาที่สีแดงเปิดขึ้นเป็นอัยนดับแรกพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูชวนสยองและไร้ความเป็นมิตร คาโต้ลุกขึ้นจากที่นอน จากนั้นก็ปิดขี้เกียจ พร้อมกับรวบผมสีเทาของตน “หวังว่า...ผมจะได้พบอีกครั้งนะ อเล็กซ์” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเเผ่วเบา และเป็นเวลาเดียวกันที่ดวงตาสีเหลืองอำพันเปิดขึ้น