สาวตัวร้าย & นายตัวดี รักนี้ชุลมุน

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องใหญ่ นายกับฉัน...

         ในห้อง 514 คอนโดหรูกลางใจเมือง

"เฮ้ย นี่วันๆไม่คิดจะออกไปไหนมั่งรึไง อยู่แต่ในห้องเนี่ย"
        ฉันบ่นให้ยัยอาย เพื่อนสาวสุดที่รักของฉันฟัง ฉันมาทีไรก็บ่นทุกที แล้วยัยอายก็ยังไม่พัฒนาซักที โฮ่ยยย

"ก็ไม่รู้จะไปไหน อยู่ในห้อง แต่งเพลง นอน จบ"
        ยัยอายพูดอย่างสบายๆ นี่ถ้าฉันอยู่แต่ในห้องนี้ มีหวังได้ขาดอากาศหายใจตายแน่ๆเลยล่ะ

"นี่ถ้าฉันอยู่แบบแกอ่ะนะ ฉันมีหวังได้ชักตายกันพอดี"

"เอ้า แกอย่าลืมนะว่าฉันเป็นนักแต่งเพลงผู้มีอุดมการณ์สูงส่ง ต้องใช้สมาธิเว้ย ^o^ จะให้ออกไปตะลอนๆอย่างแกล่ะไม่เอาด้วยหรอก"
        ยัยอายหันมาตอบฉัน ก่อนที่จะลงไปกลิ้งเกลือกๆกับพื้น แล้วก็หยิบกระดาษที่มีกระจายแทบจะทั่วทั้งห้อง มาเขียนยิกๆ อะไรบางอย่างลงไป ไม่ต้องถามก็รู้ ว่ายัยอายน่ะ มันเขียนเพลง

"นี่ แล้วไอ้แพมมันเป็นไงบ้าง"
        ซักพัก ยัยอายก็วางมือจากการเขียนนั้น แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน

"ยัยแพมอ่ะนะ ก็อยู่ที่ร้านหนังสือนั่นแหละ นี่ถ้าว่างๆก็ไปอยู่ที่นั่นก็ได้นะ เพื่อนๆอยู่ที่นั่นครบเลย"

"อืมๆ เอาเป็นว่าถ้าว่างๆก็จะไปแล้วกันนะ"

---------------------------------------

          ขณะนี้... เวลา17 นาฬิกา 45 นาทีแล้วล่ะ โอยๆๆ กลับบ้านแล้วดีกว่า ฉันรีบร่ำลายัยอายหลังจากที่เรานั่งคุยกันเป็นเวลายาวนานเหลือเกิน ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านนั้น ฉันก็เปิดเพลงฟังอยู่ในรถตัวเองตามปกติ และแล้วฉันก็ขับเพลินจนกระทั่ง....

        โครมมมมม !!!~

"ว๊ายยยย เอาแล้วไง"
          โอ้ววววว จอร์จ o__O มันยอดมาก ฉันรีบวิ่งลงจากรถไปดูผลงานชิ้นโบว์แดงทันที นี่ฉันไปขับรถชนรถใครเนี่ย แย่แล้วๆ ท่าทางจะแพงด้วยสิเนี่ย ฮือๆ ตายลูกเดียวแล้วปอแก้วเอ๊ยย...

"กรี๊ดดดดดดด!!! >o< อะไรกันเนี่ย"
          เสียงนังนี่ร้องมาซะเป็นซอมบี้เชียว ฮ่ะๆๆ แค่รถแพงๆ โดนชนนิดเดียว ต้องกรี๊ดด้วย -o -

"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ"
          แต่ความจริงสะใจมากเลยค่าาา >//<

"นี่เธอนึกว่ารถฉันคันละบาทสองบาทรึไงยะ ขับรถเป็นรึเปล่าเนี่ย พี่ณิตขาดูแม่คนนี้เขาชนรถนิวสิคะ..."
         ยัยบ้า แกต่างหากที่จอดรถไม่ดี อย่ามาโ?ษฉันนะ ยังมีห้าไปอ้อนแฟนอีก ผู้หญิงอะไร หน้าไม่อาย

"นี่ ขอโทษเถอะ มาหาว่าฉันขับรถไม่เป็นเหรอ ขอถามหน่อยสิว่าคนขับรถของเธอเขาจอดรถยังไง รถฉันถึงได้มาชนน่ะ -o - ตอบมาซิ"
        เฮอะ เรื่องอะไรฉันจะบอมให้ยัยนี่ด่าอยู่ฝ่ายเดียว ท่าทางจะเป็นลูกผู้ดีมีสกุลนะเนี่ย แต่มารยาทนี่ไม่ไหวแฮะ

"อ๊าย... นี่เธอมองว่าพี่ณิตของฉันเป็นคนขับรถเหรอ หยาบคายที่สุด"
         อู๊ยย ตายล่ะ พี่ณิตของฉัน ฟังแล้วอยากจะอ้วก...

"อ้าว ก็คนขับรถที่บ้านฉันอ่ะนะ แต่งตัวอย่างนี้เปี๊ยบบบ..เลยล่ะ ^o^"

"นี่เธอ จะพูดอะไรก็พูดให้มันดีๆหน่อยนะยะ รู้มั้ยว่าฉันลูกใคร ฉันน่ะลูกรัฐมนตรีนะยะ"
        ยัยนิว อะไรนั่นหันมาแว้ดๆ ใส่ฉันต่อ ไปกินนกหวีดมารึยังไงยะ เสียงถึงได้แหลมขนาดนี้เนี่ย

"ลูกใครฉันไม่สนหรอก แต่เธอหัดบอกแฟนเธอด้วยนะว่าให้จอดรถเป็นที่เป็นทางหน่อย ชาวบ้านเขาจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนแบบนี้"

"ย่ะ"
       ยัยนิวเชิดใส่แล้วหันไปควงแขนอีตาคนชื่อณิตนั้นต่อ นายคนนั้นก็พยายามแกะแขนออกจากยัยนิว ฮ่าๆๆ เขารังเกียจเธอนะเนี่ย รู้ตัวป่าว -o -

"นี่เธอ ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับนิวซะหน่อย"
         อีตาณิตคนนี้จู่ๆก็พูดขึ้นมา หน้าตาเคร่งเครียดเลยทีเดียว จะไปประชุมสภารึยังไงห๊ะ

"ฉันถามเรอะ -o - ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ช่วยอบรมแฟนของนายด้วยละกัน ว่าให้ทำตัวดูมีคุณค่ากว่านี้หน่อย...ลูกรัฐมนตรี แต่มาทำตัวเกาะผู้ชายไปวันๆ"
         ฉันพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยความสะใจ ยัยนิวลูกรัฐมนตรีคนนั้นได้แต่กรี๊ดๆๆแล้วก็กรี๊ด ท่าทางจะสติแตกไปแล้วนะนั่นน่ะ โฮ่ๆ ชัยชนะเป็นของฉันล่ะ

        จนมาถึงบ้าน ฉันจอดรถแล้วลงไปดูสภาพรถของตัวเอง แล้วถอนหายใจอย่างรุนแรง จนคนข้างๆบ้านหันมามองว่าฉันกำลังทำอะไร

"เฮ้อออ TT^TT รู้งี้เรียกค่าเสียหายก่อนมาก็ดี ไม่น่าเลยเรา"
        เซ็งจริงๆ ขณะที่ฉันกำลังลูบๆคลำๆรอยที่ไปชนมานั้น พี่หวานเพื่อนบ้านที่แสนน่ารัก รู้ทุกความเป็นไปของคนในหมู่บ้าน (ความจริงเรียกสอดรู้สอดเห็น...) ก็เดินเข้ามาทักด้วยรอยยิ้มแป้นแล้นมาแต่ไกล

"ต๊ายยย... คุณน้องปอแก้ว เอารถไปชนอะไรมาคะเนี่ย เยินเชียว"

"ก็อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก"

"โถๆๆ เอางี้ดีมั้ยคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่หวานจะพาคุณน้องไปทำบุญล้างซวย ดีมั้ยคะ ^O^"

"เอ่อ... แต่ปอว่าไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เกรงใจพี่หวานซะเปล่าๆ แล้วปอก็มีงานด้วย"
        ฉันจำใจโกหกคนแก่ไปหนึ่งครั้ง เพราะว่าฉันไม่อยากไปไหนมาไหนกับพี่หวานน่ะสิ คนอะไร อยากรู้ไปซะทุกเรื่อง -o -

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

          ร้านหนังสือ มินิบุ๊ค

"อ้าวมาไงเพื่อน ^o^ มาแต่เช้าเลย"
          เสียงใสๆของยัยแพม เจ้าของร้านหนังสือมินิบุ๊คที่พ่อของมันตั้งไว้ให้ก่อนที่พ่อมันจะบินไปอยู่อเมริกา  วันนี้ยัยแพมทักทายฉันด้วยอาการร่าเริงแจ่มใส แต่ฉันน่ะเหรอ เศร้าสนิท...

"เป็นอะไรเหรอ หน้าตาไม่ค่อยจะดี"
          ยัยแพมถามต่อ จะดีได้ไงล่ะ แกไม่รู้นี่ว่าฉันไปเจออะไรมา

"ก็ขับรถไปชนท้ายรถไฮโซมาอ่ะดิ เซ็งชะมัดเลย ตอนนี้รถเข้าอู่ต้องนั่งแท็กซี่มาเนี่ย"
           พอฉันนั่งปุ๊บ ฉันก็บ่นๆๆให้ยัยแพมฟัง ซึ่งแพมก็ได้แต่แอบหัวเราะ ก่อนที่จะไปจัดหนังสือต่อไป ...แกจะหัวเราะอะไรยะ

"ว่าไงจ๊ะเพื่อนเลิฟฟฟ ^O^ น้ำนิ่งสุดสวยมาแล้ว จุ๊กกรู้วววว"
           และแล้วยัยป่วน น้ำนิ่งก็โผล่หน้ามาให้เห็น วันนี้ยัยน้ำนิ่งมาพร้อมกับกีต้าร์ตัวใหญ่แล้วก็ข้าวของอีกต่างๆนานา ยังกับกระเป๋าโดเรมอนแน่ะ ยัยน้ำนิ่งวางของแล้วก็เดินมานั่งกับฉัน

"อ้าว มาแล้วเหรอน้ำนิ่ง" แพมทักทายเพื่อนด้วยความสดใส

"ไงเพื่อน...-o - "

"หน้าตาแกไม่ค่อยดีเลยว่ะ"

"จะดีได้ไงล่ะ เมื่อวานไปมีเรื่องมา รถก็พัง เงินก็ไม่ได้"

"สมน้ำหน้า ^__^"

          อ๊ายๆๆๆ นี่ยัยน้ำนิ่ง ยัยเพื่อนทรยศ TToTT ไม่คิดที่จะปลอบกันมั่งเลยรึยังไงยะ มาถึงก็มาซ้ำเติมกันเชียว สภาพจิตใจฉันตอนนี้มันลดระดับลงเป็นศูนย์แล้วนะยะ แกจะให้มันติดลบเลยรึไง

          ขณะที่ฉันกำลังนั่งๆนอนๆอ่านหนังสือในร้านนี้ เพื่อนๆทุกคนก็ทำกิจกรรมต่างๆกันไป ยัยแพมก็กำลังทำขนมอยู่ข้างๆ โต๊ะ ส่วนยัยน้ำนิ่งก็นั่งเล่นกีต้าร์แล้วก็ร้องเพลงง๊องแง๊งๆ อยู่บนโซฟา ...ไม่นานนักอายก็เดินเข้าร้านมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สวยขึ้น และสดใสกว่าเดิม

"สวัสดีจ้า เพื่อนๆทุกคน ^o^"

"-o - โว้วว นี่แกไปทำอะไรมาเนี่ย ดูสวยขึ้นเป็นกอง"
          เพื่อนๆทุกคนต่างหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แล้ววิ่งมาหายัยอายทันที กรี๊ดๆๆ สวยจริงๆว่ะเพื่อนเรา เหอะๆๆ

"เอ่อ.....ก็.... ก็ไม่มีอะไรหรอก"

"ฮั่นแน่ๆ >//< แกไปแอบมีแฟนใช่มั้ยยัยอาย บอกมาซะดีๆ"
         ยัยน้ำนิ่งทำหน้าที่เค้นหาความจริง

"บอกมา !!!~ >o<"
         เพื่อนๆ พร้อมใจกันถาม โดยมิได้นัดหมาย

"บอกก็ได้ๆ ก็แค่มีคนส่งดอกไม้มาให้ฉันอ่ะ ส่งทุกๆวันเลยด้วย ฉันก็เลยมีความสุขน่ะสิ >o< อ๊ายยย"
          ยัยอายเขินจนหน้าแดง และถูกเพื่อนๆแซวกันพักใหญ่ ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย ว่าคนอย่างยัยอายจะมีคนส่งดอกไม้มาให้ด้วย ความจริงยัยอายนี่ เป็นคนที่รู้จักคนน้อยยยยย มากๆๆๆ ใครกันนะที่ส่งดอกไม้มาให้มัน

-----------------------------------------------------------

            เย็นนี้ อายเดินขึ้นไปยังห้องของตน ก็เจอกับชายคนหนึ่ง ยืนถือช่อดอกไม้อยู่ที่หน้าห้อง อายมองด้วยความสงสัยและระแวง ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไป พออายเดินเข้าไป ชายคนนั้นก็มองอาย พออายเปิดประตูห้องเท่านั้นแหละ ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาอายทันที

"ขอโทษนะครับ คุณอยู่ห้องนี้เหรอครับ"
        ชายคนนี้คือวิทย์นั่นเอง วิทย์ถามอายด้วยความงงเล็กน้อย

"ทำไม แล้วนายมีอะไร"

"เปล่าครับๆ"

"ฉันไม่เชื่อ นี่นายเป็นโรคจิตใช่มั้ย นี่นายมาดักรอฉันเหรอ ช่วยด้วยค่าาาาา >O< ช่วยด้วยยยย!!!!~"
          อายร้องอย่างสุดเสียง แต่วิทย์ก็เอามือมาปิดปากอายไว้ซะก่อน

"เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่นะ ผมมาหาคนที่ชื่อปอแก้วต่างหาก"

"อ๊ายย.. นี่แกสืบขนาดรู้ว่าเพื่อนฉันชื่อปอแก้วเลยเหรอยะ อย่างนี้ต้องเจอสั่งสอนซะหน่อยแล้ว"
         อายดิ้นหลุดออกมาจากแขนของวิทย์ได้ ก็ชกหน้าวิทย์ทันที

"โอ๊ยย!!!~ ผมเจ็บนะ"

"ไอ้โรคจิตอย่างนาย สมควรเจอแบบนี้" 
       
          อายถอยมาตั้งหลัก ก่อนที่จะเตะผ่าหมากไปอีกหนึ่งที วิทย์ร้องไม่ออก ลงไปกองกับพื้นด้วยควมเจ็บปวด ส่วนอายก็ได้แต่ยืนหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว วิทย์พยายามจะอธิบาย แต่อายก็ไม่ยอมฟัง เกิดการทำร้ายร่างกายกันเล็กน้อย จนมีคนมาเห็นแล้วโทรแจ้งตำรวจ ไม่นานตำรวจก็มาถึง

"ผมขอเชิญคุณสองคนไปสงบสติอารมณ์ที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ"

------------------------------------------------------------