ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไอ่เชี๊ยบรรลัย เอ้ยผิด!! ไอ่เสี่ยบรรชัย
ห๊าววววววว!!!!!!!!!!!
ดีครับ ยังอยู่กับผม เพนรูปหล่อ ((?)) เหมือนเดิมนะครับผม
"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย"
ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูเวลา อะไรกัน นอนไปตั้งนานนี่พึ่ง 5 ทุ่มเองเหรอ?
ช่างเเมร่ง หิวชะมัด โอ๊ยย!! รอยที่ซาโซริติดกาวตาช้างตอนนี้หายคันแล้ว แต่รู้สึกไม่
สบายตัวยังไงชอบกล พึ่งรู้นะเนี่ยว่าการไม่ได้อาบน้ำมันเป็นอย่างนี้ แต่ต้องทนเอาวะ รอ
ถึงพรุ่งนี้สัญญาโดนประทับตราเมื่อไหร่ ลาขาดกันที พ่อจะไปนอนแช่น้ำสามวันสามคือเลย
แล้วผมก็ลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำ ((เพน นายไปกิน…เหรอ? : มิซาเนะ)) ((จะบ้าเหรอไปล้างหน้าเฟร๊ย!!! : เพน)) ((ก็ไม่รู้อะ เห็นบ่นว่าหิวแล้วเดินไปในห้องน้ำไอ่เราก็นึก
ว่า… : มิซาเนะ)) ((หุบปากไป!!! : เพน))
ล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็ลงมาหาอะไรกินในครัว ((นึกว่าสวนหลังบ้าน : มิซาเนะ)) ((ลูกเพ่ผม วอนโดนทีน ซะแล้ว : มาคุ))
แต่จู่ๆ ป้าผิวก็วิ่งดุ่มๆ เข้ามาหาผมเเล้วร้องเรียกดังลั่นบ้าน
"คุณหนูเพนค่ะ!! คุณหนูเพน!! แย่แล้วค่ะแย่แล้วๆๆ!!"
"อะไร ((วะ)) ป้า นี่ ผมบอกให้เลิกเรียกผมว่าคุณหนูยังไงหละ ผมโตเเล้วนะ!!"ผมหัวเสีย
ใสป้าผิว
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะ…"แล้วป้าผิวก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
"ใครเหรอ?"ผมถามก่อนจะรับมา
"ฮาโหล ใครวะ!!"ผมพูดเสียงเคลียดใส่โทรศัพท์
[อะไรกัน ลูกชายบ้านอาคาซึกิทำไมพูดจาอย่างนี้หละ]ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"ช่างฉัน ((เเม่ง)) แล้วแกเป็นใครมีอะไรถึงได้โทรมาดึกๆ ดื่นๆฟร่ะ ขายประกันเหรอ ไม่เอา!!"
[ฟังก่อนสิ ตอนนี้พี่สาวแกอยู่กับฉัน ถ้ายังอยากให้นังนี่มีชีวิตอยู่ต่อไป ก็เอาตราประจำตระกูลอาคาซึกิมาให้ฉัน]
"อย่าหวังเลยว่าจะได้ เพราะมันไม่ได้อยู่กับฉัน และถ้าคิดว่าแกขู่แค่นี้ฉันจะกลัว คิดผิดแล้ว"
ผมพูดใส่โทรสัพท์อีกครั้ง
[งั้นเหรอ นี่แกคงไม่เชื่อสินะว่าพี่สาวแกอยู่กับฉันจริงๆ งั้นก็คงต้องหาหลักฐานให้ดู
หน่อยแล้ว…ฮึฮึ ฮ่าๆๆๆ]มันส่งเสียงหัวเราะอันหน้าเกลียดสยดสยองชวนอาเจียนก่อนจะวางสายไป
"คะ คุณหนูเพน มันว่ายังไงมั้งค่ะ!!"ป้าผิวเข้ามาเขย่าผม
"ไม่มีอะไรหรอกป้ามันว่ามันจับตัวเจ๊ไปน่ะ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เพราะคิดว่าคนอย่าง
เจ๊โคนันคงไม่เดิทะเล่อทะล่าไปให้พวกนั้นจับตัวง่ายๆ แน่
"ห๊ะ!! ว่าไงนะค่ะ โอ้ยป้าจะเป็นลม แล้วๆๆ มันต้องการอะไรค่ะคุณหนูเพน!! เราต้องรีบ
ช่วยคุณโคนันนะค่ะ!!"ป้าผิวบอกผมให้ไปช่วยเจ๊โคนันด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"โอ้ยป้า ผมเจ็บนะ ((เฟร๊ย)) นี่ป้า ป้าคิดเหรอว่าอย่างเจ๊โคนันน่ะ จะโดนไอ้พวกนั้นจับไป
จริงๆ อย่าลืมสิเจ๊โคนันของป้าเก่งขนาดไหน"ผมบอกป้าผิวหวังให้ป้าแกใจเย็นลง
"นั้นสินะค่ะ ป้าขอโทษค่ะที่ป้าโวยวาย แต่ป้าเป็นห่วงคุณโคนันจัง ติดต่อก็ไม่ได้!!"ป้าผิว
พูดแล้วเอามือกุมอกไว้
"จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวผมลองโทรไปดู"ว่าแล้วผมก้กดเบอรืไปหาเจ๊โคนัน
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ Sorry &*^*^*&^*&^*()(*_)(_)’
เอ แปลกๆ นะ เจ๊โคนันไม่เคยปิดเครื่องโดยที่ไม่ปิดต่อมาบอกก่อนนี่นา ผมถือโทรศัพท์ไว้ในมือใจก็คิดไปว่า ‘เจ๊แกคงประชุมอยู่แน่ๆ ถึงได้ปิดเครื่องไว้’ แล้วอยู่ๆ เสียงข้อความโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
ผมเปิดข้อความที่เป็นข้อความภาพขึ้นดูก็เป็นรูปของเจ๊โคนันที่โดนมัดไว้กับเก้าอี้เน่าๆ ตัวหนึ่ง
รอบๆ ก็มีพวกบอดี้การ์ดชุดดำยื่อคุมเต็มไปหมด และยังมีข้อความแนบมาด้วยว่า ‘ก่อนตีสอง ให้แกเอาตราประจำตระกูลมาให้ฉันที่ท่าเรือxx ไม่งั้น พี่สาวแก เสร็จฉันแน่’
แค่รูปก็ทำให้ผมโกรธแล้ว ข้อความที่มันแนบมาด้วยมันทำให้ผมฉุนกึกฟิวส์ขาดทันที
"น่ะนี่มัน คุณโคนันของป้า อ่อย~!!"แล้วอยู่ๆ ป้าผิวก็เป็นลมไปเพราะเห็นภาพของเจ๊โค
นัน
แล้วตูจะเอาตราประทับ มาจากไหนฟะ มันอยู่ไหนตูยังไม่รู้เลย ((ถ้ารู้คงไม่ลำบากแบก
ตัวไปให้เจ้าซาโซริเอากาวตราช้างมาติดเป็นรอยเจาะให้ซะทั่วร่างหรอก : เพน))
‘โอ้ยยย โง่อีกแล้วตู ในเมื่อไม่มีของให้มัน ก็ชิงตัวเจ๊มาเองเลยดิฟร่ะ เพื่อนตูก็มีทำไมตูไม่ใช้’
ผมนึกกับตัวเองเสร็จก็อุ้มป้าผิวไปนอนที่โซฟาแล้วกดโทรออกไปหาเพื่อนๆ ทันที
"เออ โอเค แค่นี้นะ ไว้เจอกัน"ผมวางสายไปแล้วเหยียบเฟอร์รารี่แดงแป๊ดออกจากบ้านอาคาซึกิทันที
ราวๆ 15 นาทีผมก็มาถึงโกดังร้างแถวๆ ท่าเรือxx และราวๆ อีก 5 นาทีเฟอร์รารี่ดำของอิทาจิก็ลอยมาจอดตรงหน้าผม
ย้ำนะว่าลอย เพราะล้อทั้งสี่แทบจะไม่ติดพื้นเลย
เอี๊ยด!!!
ในรถมีแค่ อิทาจิ คิซาเมะ ฮิดัน คาคุซึและโทบิเท่านั้น
โธ่เอ๊ย!! แล้วจะชวนไอ่โทบิมาด้วยทำไมกันวะ ให้ตายสิพับผ่า!! ((ไม่ได้ชวนเฟร๊ย มันกระโดดตัวลอยขึ้นรถตูเอง : อิทาจิ))
"รอนานหรือเปล่าครับรุ่นพี่!!!!!!!!!!!~"เสียงร่าเริงป่นปัญญาอ่อนของโทบิดังกระแทกหูผม
ผมไม่สนใจโทบิแต่หันไปหาพวกอิทาจิแทน
"เออที่เรียกพวกเรามาด่วนๆ อย่างนี้นายมีอะไรหรือเปล่าเพน"ฮิดันถาม
"เจ๊โคนันโดดจับตัวเรียกค่าไถ่"ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่พวกที่ได้ฟังกลับ…
"ห๊า!! ว่าไงนะ/อย่างเจ๊โคนันเนี่ยนะ!!"อิทาจิ คิซาเมะ ฮิดัน และคาคุซึแหกปากขึ้นพร้อมกัน
ส่วนโทบิ…
"อ่า เจ๊โคนันของโผมมมมมมมม ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"แล้ววิ่งไปร้องไห้ซบล้อหลังของอิทาจิ
"นี่นายล้อพวกฉันเล่นเหรอวะเพน"ฮิดันเบิกตาโตถามผม
"จริงเว้ย…"แล้วผมก็เอารูปที่อ้พวกนั้นส่งมา ให้พวกนี้ดู
"แล้วสิ่งที่มันเรียกคืออะไรเหรครับ"คิซาเมะถามน่านิ่ง
"ตราประจำตระกูล แต่ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนเลยไม่ได้เอามาด้วย"ผมพูดดูดนมในกล้องไปพลาง
((เด็กดีซะ : มิซาเนะ))
"ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า เพราะไงเราก็จะไม่เอาไอ้ตราประจำตระกูลอะไรนั้นให้มันอยู่แล้ว"ฮิดันเอ่ยขึ้นพลางหักนิ้วตัวเองกร๊อบๆ
"นั้นสิ บุกไปช่วยเลยก็ได้นี่ครับ"คิซาเมะเห็นด้วย
"แต่ฉัยว่า ขืนพุ่มพลามเข้าไปเจ๊โคนันจะเป็นอันตราย เราควรตามไปดูห่างๆ"คาคุซึพูดขึ้นบ้าง
"ฉันเห็นด้วยกับคาคุซึนะ เอาเป็นว่าให้นายขับรถเข้าไปก่อน แล้วพวกเราก็คอยตามห่างๆ"
"อืม โอเคเอาอย่างนั้นก็แล้วกัน งั้นเราไปกันเถอะ"ผมพูดแล้วโยนกล้องนมที่กินหมดทิ้งไปข้างๆ ตัว และ…
โป๊ก!!
โดนกบาลโทบิเต็มๆ
"แงๆๆๆ รุ่นพี่เพนแกล้งโผมมมมToT///"แหกปากแล้วชักดิ้นชักงอมือก็ชี้มีที่ผม
"เอาๆๆ ลุกๆ ขึ้นรถไป จะไปช่วยเจ๊โคนันมั้ยหรือจะรอนี่"ฮิดันพูดพลางกระโดดขึ้นรถไป
"ไปๆๆ โทบิเป็นเด็กดี โทบิจะไปช่วยเจ๊เพนของโทบิ"
แล้วเฟอร์รารี่คันงามทั้งสองก็ออกตัวไปยังท่าเรือxx โดยที่เพนขับนำหน้าแล้วอิทาจิก็คอยขับตามห่างๆ ห่างมากกกกกกกกกก เพื่อไม่ให้พวกนั้นสงสัย
ทางด้านเสี่ยบรรชัย
โคนัน นำเรื่อง
"นี่แม่สาวน้อย ตื่นสักทีสิ จะนอนไปถึงไหน!!"เสียงเด็กหนุ่มๆ อายุไม่น่าจะเกิน 28 เอ่ยขึ้นพลางจับฉันเขย่า โอ๊ยย!! ฉันไม่ใช่นมหนองโพนะยะ จะได้มาเขย่าก่อนดื่มน่ะ!! ว่าแต่
ไอ้หมอเนี่ยมันเป็นใครเนี่ย!!?
ฉันปรือตาขึ้นหลังจากที่โดนโปะยาสลบ
"อือ นี่มัน……ที่ไหนกัน"ฉันเอ่ยขึ้นเพราะรอบกายของฉันมันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย แถมยังมีชายร่างใหญ่ ((เท่าหมีควาย)) ใส่ชุดดำแว่นตาดำยืนล้อมฉันเอาไว้
"ตื่นได้สักที่นะ"
"แกเป็นใคร แล้วทำไมแกต้องจับตัวฉันมาด้วยห๊ะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ"ฉันเอ่ยพลางดิ้นพล้างๆ
"หุบปากไปแล้วนั่งอยู่เฉยๆ ไปเฮอะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็จะมีคนมาหาเธอละ และอีกอย่างหมอนั้น ก็จะเอาตราประจำตระกูลมาให้ฉันด้วย"ไอ่เสี่ยบรรชัยนั้นพูดขึ้นพลางเชยคางฉันให้มองมัน
ถุ้ย!! อายุยังไม่ถึงสามสิบริอ่านเป็นเสี่ยเลยเหรอ แล้วชื่อเนี่ยก็บ้านนอกมาเลยบอกให้ชื่อบรรชัยเหรอ? ห่วย!! ได้ข่าวว่าที่จริงมันไม่ได้ชื่อบรรชัยหรอก มันชื่ออะไรเนี่ยแหละแต่ที่ต้องใช้ชื่อปลอม เพระทำชั่วทำเลวไว้เยอะ คงกลัวจะโดนเขียนชื่อลงสมุดเดธโน๊ตละมั้ง ((มันไปเรื่องอื่นแล้วเจ๊จ๋า : มาซาเนะ))
"เสี่ยครับ…มันมาแล้วครับ"ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาหมอนี่ก่อนที่เฟอร์รารี่แดงแป๊ดแสนคุ้นแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าฉันก่อนที่ชายหนุ่มรูปหล่อ ผมสีส้มสดรอยเจาะเต็มหน้า ((นึกวิปริตจริงๆ น่ะแหละ หมายถึงฉันนะ ที่ไปท้าให้เพนเจาะเต็มร่าง ถ้าบอกว่าแค่
ล้อเล่นหมอนั้นคงโกรธเป็นฝืนเป็นไฟแน่ๆ)) เดินออกมาจากรถแล้วมายืนตรงหน้ารถของตัวเอง
"เพน!!!"
ดีครับ ยังอยู่กับผม เพนรูปหล่อ ((?)) เหมือนเดิมนะครับผม
"นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย"
ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูเวลา อะไรกัน นอนไปตั้งนานนี่พึ่ง 5 ทุ่มเองเหรอ?
ช่างเเมร่ง หิวชะมัด โอ๊ยย!! รอยที่ซาโซริติดกาวตาช้างตอนนี้หายคันแล้ว แต่รู้สึกไม่
สบายตัวยังไงชอบกล พึ่งรู้นะเนี่ยว่าการไม่ได้อาบน้ำมันเป็นอย่างนี้ แต่ต้องทนเอาวะ รอ
ถึงพรุ่งนี้สัญญาโดนประทับตราเมื่อไหร่ ลาขาดกันที พ่อจะไปนอนแช่น้ำสามวันสามคือเลย
แล้วผมก็ลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำ ((เพน นายไปกิน…เหรอ? : มิซาเนะ)) ((จะบ้าเหรอไปล้างหน้าเฟร๊ย!!! : เพน)) ((ก็ไม่รู้อะ เห็นบ่นว่าหิวแล้วเดินไปในห้องน้ำไอ่เราก็นึก
ว่า… : มิซาเนะ)) ((หุบปากไป!!! : เพน))
ล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็ลงมาหาอะไรกินในครัว ((นึกว่าสวนหลังบ้าน : มิซาเนะ)) ((ลูกเพ่ผม วอนโดนทีน ซะแล้ว : มาคุ))
แต่จู่ๆ ป้าผิวก็วิ่งดุ่มๆ เข้ามาหาผมเเล้วร้องเรียกดังลั่นบ้าน
"คุณหนูเพนค่ะ!! คุณหนูเพน!! แย่แล้วค่ะแย่แล้วๆๆ!!"
"อะไร ((วะ)) ป้า นี่ ผมบอกให้เลิกเรียกผมว่าคุณหนูยังไงหละ ผมโตเเล้วนะ!!"ผมหัวเสีย
ใสป้าผิว
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะ…"แล้วป้าผิวก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
"ใครเหรอ?"ผมถามก่อนจะรับมา
"ฮาโหล ใครวะ!!"ผมพูดเสียงเคลียดใส่โทรศัพท์
[อะไรกัน ลูกชายบ้านอาคาซึกิทำไมพูดจาอย่างนี้หละ]ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"ช่างฉัน ((เเม่ง)) แล้วแกเป็นใครมีอะไรถึงได้โทรมาดึกๆ ดื่นๆฟร่ะ ขายประกันเหรอ ไม่เอา!!"
[ฟังก่อนสิ ตอนนี้พี่สาวแกอยู่กับฉัน ถ้ายังอยากให้นังนี่มีชีวิตอยู่ต่อไป ก็เอาตราประจำตระกูลอาคาซึกิมาให้ฉัน]
"อย่าหวังเลยว่าจะได้ เพราะมันไม่ได้อยู่กับฉัน และถ้าคิดว่าแกขู่แค่นี้ฉันจะกลัว คิดผิดแล้ว"
ผมพูดใส่โทรสัพท์อีกครั้ง
[งั้นเหรอ นี่แกคงไม่เชื่อสินะว่าพี่สาวแกอยู่กับฉันจริงๆ งั้นก็คงต้องหาหลักฐานให้ดู
หน่อยแล้ว…ฮึฮึ ฮ่าๆๆๆ]มันส่งเสียงหัวเราะอันหน้าเกลียดสยดสยองชวนอาเจียนก่อนจะวางสายไป
"คะ คุณหนูเพน มันว่ายังไงมั้งค่ะ!!"ป้าผิวเข้ามาเขย่าผม
"ไม่มีอะไรหรอกป้ามันว่ามันจับตัวเจ๊ไปน่ะ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เพราะคิดว่าคนอย่าง
เจ๊โคนันคงไม่เดิทะเล่อทะล่าไปให้พวกนั้นจับตัวง่ายๆ แน่
"ห๊ะ!! ว่าไงนะค่ะ โอ้ยป้าจะเป็นลม แล้วๆๆ มันต้องการอะไรค่ะคุณหนูเพน!! เราต้องรีบ
ช่วยคุณโคนันนะค่ะ!!"ป้าผิวบอกผมให้ไปช่วยเจ๊โคนันด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"โอ้ยป้า ผมเจ็บนะ ((เฟร๊ย)) นี่ป้า ป้าคิดเหรอว่าอย่างเจ๊โคนันน่ะ จะโดนไอ้พวกนั้นจับไป
จริงๆ อย่าลืมสิเจ๊โคนันของป้าเก่งขนาดไหน"ผมบอกป้าผิวหวังให้ป้าแกใจเย็นลง
"นั้นสินะค่ะ ป้าขอโทษค่ะที่ป้าโวยวาย แต่ป้าเป็นห่วงคุณโคนันจัง ติดต่อก็ไม่ได้!!"ป้าผิว
พูดแล้วเอามือกุมอกไว้
"จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวผมลองโทรไปดู"ว่าแล้วผมก้กดเบอรืไปหาเจ๊โคนัน
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ Sorry &*^*^*&^*&^*()(*_)(_)’
เอ แปลกๆ นะ เจ๊โคนันไม่เคยปิดเครื่องโดยที่ไม่ปิดต่อมาบอกก่อนนี่นา ผมถือโทรศัพท์ไว้ในมือใจก็คิดไปว่า ‘เจ๊แกคงประชุมอยู่แน่ๆ ถึงได้ปิดเครื่องไว้’ แล้วอยู่ๆ เสียงข้อความโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
ผมเปิดข้อความที่เป็นข้อความภาพขึ้นดูก็เป็นรูปของเจ๊โคนันที่โดนมัดไว้กับเก้าอี้เน่าๆ ตัวหนึ่ง
รอบๆ ก็มีพวกบอดี้การ์ดชุดดำยื่อคุมเต็มไปหมด และยังมีข้อความแนบมาด้วยว่า ‘ก่อนตีสอง ให้แกเอาตราประจำตระกูลมาให้ฉันที่ท่าเรือxx ไม่งั้น พี่สาวแก เสร็จฉันแน่’
แค่รูปก็ทำให้ผมโกรธแล้ว ข้อความที่มันแนบมาด้วยมันทำให้ผมฉุนกึกฟิวส์ขาดทันที
"น่ะนี่มัน คุณโคนันของป้า อ่อย~!!"แล้วอยู่ๆ ป้าผิวก็เป็นลมไปเพราะเห็นภาพของเจ๊โค
นัน
แล้วตูจะเอาตราประทับ มาจากไหนฟะ มันอยู่ไหนตูยังไม่รู้เลย ((ถ้ารู้คงไม่ลำบากแบก
ตัวไปให้เจ้าซาโซริเอากาวตราช้างมาติดเป็นรอยเจาะให้ซะทั่วร่างหรอก : เพน))
‘โอ้ยยย โง่อีกแล้วตู ในเมื่อไม่มีของให้มัน ก็ชิงตัวเจ๊มาเองเลยดิฟร่ะ เพื่อนตูก็มีทำไมตูไม่ใช้’
ผมนึกกับตัวเองเสร็จก็อุ้มป้าผิวไปนอนที่โซฟาแล้วกดโทรออกไปหาเพื่อนๆ ทันที
"เออ โอเค แค่นี้นะ ไว้เจอกัน"ผมวางสายไปแล้วเหยียบเฟอร์รารี่แดงแป๊ดออกจากบ้านอาคาซึกิทันที
ราวๆ 15 นาทีผมก็มาถึงโกดังร้างแถวๆ ท่าเรือxx และราวๆ อีก 5 นาทีเฟอร์รารี่ดำของอิทาจิก็ลอยมาจอดตรงหน้าผม
ย้ำนะว่าลอย เพราะล้อทั้งสี่แทบจะไม่ติดพื้นเลย
เอี๊ยด!!!
ในรถมีแค่ อิทาจิ คิซาเมะ ฮิดัน คาคุซึและโทบิเท่านั้น
โธ่เอ๊ย!! แล้วจะชวนไอ่โทบิมาด้วยทำไมกันวะ ให้ตายสิพับผ่า!! ((ไม่ได้ชวนเฟร๊ย มันกระโดดตัวลอยขึ้นรถตูเอง : อิทาจิ))
"รอนานหรือเปล่าครับรุ่นพี่!!!!!!!!!!!~"เสียงร่าเริงป่นปัญญาอ่อนของโทบิดังกระแทกหูผม
ผมไม่สนใจโทบิแต่หันไปหาพวกอิทาจิแทน
"เออที่เรียกพวกเรามาด่วนๆ อย่างนี้นายมีอะไรหรือเปล่าเพน"ฮิดันถาม
"เจ๊โคนันโดดจับตัวเรียกค่าไถ่"ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่พวกที่ได้ฟังกลับ…
"ห๊า!! ว่าไงนะ/อย่างเจ๊โคนันเนี่ยนะ!!"อิทาจิ คิซาเมะ ฮิดัน และคาคุซึแหกปากขึ้นพร้อมกัน
ส่วนโทบิ…
"อ่า เจ๊โคนันของโผมมมมมมมม ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"แล้ววิ่งไปร้องไห้ซบล้อหลังของอิทาจิ
"นี่นายล้อพวกฉันเล่นเหรอวะเพน"ฮิดันเบิกตาโตถามผม
"จริงเว้ย…"แล้วผมก็เอารูปที่อ้พวกนั้นส่งมา ให้พวกนี้ดู
"แล้วสิ่งที่มันเรียกคืออะไรเหรครับ"คิซาเมะถามน่านิ่ง
"ตราประจำตระกูล แต่ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนเลยไม่ได้เอามาด้วย"ผมพูดดูดนมในกล้องไปพลาง
((เด็กดีซะ : มิซาเนะ))
"ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า เพราะไงเราก็จะไม่เอาไอ้ตราประจำตระกูลอะไรนั้นให้มันอยู่แล้ว"ฮิดันเอ่ยขึ้นพลางหักนิ้วตัวเองกร๊อบๆ
"นั้นสิ บุกไปช่วยเลยก็ได้นี่ครับ"คิซาเมะเห็นด้วย
"แต่ฉัยว่า ขืนพุ่มพลามเข้าไปเจ๊โคนันจะเป็นอันตราย เราควรตามไปดูห่างๆ"คาคุซึพูดขึ้นบ้าง
"ฉันเห็นด้วยกับคาคุซึนะ เอาเป็นว่าให้นายขับรถเข้าไปก่อน แล้วพวกเราก็คอยตามห่างๆ"
"อืม โอเคเอาอย่างนั้นก็แล้วกัน งั้นเราไปกันเถอะ"ผมพูดแล้วโยนกล้องนมที่กินหมดทิ้งไปข้างๆ ตัว และ…
โป๊ก!!
โดนกบาลโทบิเต็มๆ
"แงๆๆๆ รุ่นพี่เพนแกล้งโผมมมมToT///"แหกปากแล้วชักดิ้นชักงอมือก็ชี้มีที่ผม
"เอาๆๆ ลุกๆ ขึ้นรถไป จะไปช่วยเจ๊โคนันมั้ยหรือจะรอนี่"ฮิดันพูดพลางกระโดดขึ้นรถไป
"ไปๆๆ โทบิเป็นเด็กดี โทบิจะไปช่วยเจ๊เพนของโทบิ"
แล้วเฟอร์รารี่คันงามทั้งสองก็ออกตัวไปยังท่าเรือxx โดยที่เพนขับนำหน้าแล้วอิทาจิก็คอยขับตามห่างๆ ห่างมากกกกกกกกกก เพื่อไม่ให้พวกนั้นสงสัย
ทางด้านเสี่ยบรรชัย
โคนัน นำเรื่อง
"นี่แม่สาวน้อย ตื่นสักทีสิ จะนอนไปถึงไหน!!"เสียงเด็กหนุ่มๆ อายุไม่น่าจะเกิน 28 เอ่ยขึ้นพลางจับฉันเขย่า โอ๊ยย!! ฉันไม่ใช่นมหนองโพนะยะ จะได้มาเขย่าก่อนดื่มน่ะ!! ว่าแต่
ไอ้หมอเนี่ยมันเป็นใครเนี่ย!!?
ฉันปรือตาขึ้นหลังจากที่โดนโปะยาสลบ
"อือ นี่มัน……ที่ไหนกัน"ฉันเอ่ยขึ้นเพราะรอบกายของฉันมันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย แถมยังมีชายร่างใหญ่ ((เท่าหมีควาย)) ใส่ชุดดำแว่นตาดำยืนล้อมฉันเอาไว้
"ตื่นได้สักที่นะ"
"แกเป็นใคร แล้วทำไมแกต้องจับตัวฉันมาด้วยห๊ะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ"ฉันเอ่ยพลางดิ้นพล้างๆ
"หุบปากไปแล้วนั่งอยู่เฉยๆ ไปเฮอะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็จะมีคนมาหาเธอละ และอีกอย่างหมอนั้น ก็จะเอาตราประจำตระกูลมาให้ฉันด้วย"ไอ่เสี่ยบรรชัยนั้นพูดขึ้นพลางเชยคางฉันให้มองมัน
ถุ้ย!! อายุยังไม่ถึงสามสิบริอ่านเป็นเสี่ยเลยเหรอ แล้วชื่อเนี่ยก็บ้านนอกมาเลยบอกให้ชื่อบรรชัยเหรอ? ห่วย!! ได้ข่าวว่าที่จริงมันไม่ได้ชื่อบรรชัยหรอก มันชื่ออะไรเนี่ยแหละแต่ที่ต้องใช้ชื่อปลอม เพระทำชั่วทำเลวไว้เยอะ คงกลัวจะโดนเขียนชื่อลงสมุดเดธโน๊ตละมั้ง ((มันไปเรื่องอื่นแล้วเจ๊จ๋า : มาซาเนะ))
"เสี่ยครับ…มันมาแล้วครับ"ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาหมอนี่ก่อนที่เฟอร์รารี่แดงแป๊ดแสนคุ้นแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าฉันก่อนที่ชายหนุ่มรูปหล่อ ผมสีส้มสดรอยเจาะเต็มหน้า ((นึกวิปริตจริงๆ น่ะแหละ หมายถึงฉันนะ ที่ไปท้าให้เพนเจาะเต็มร่าง ถ้าบอกว่าแค่
ล้อเล่นหมอนั้นคงโกรธเป็นฝืนเป็นไฟแน่ๆ)) เดินออกมาจากรถแล้วมายืนตรงหน้ารถของตัวเอง
"เพน!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น