คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (2) เขาเป็นเด็กวิศวะ [100%]
(2) เขาเป็นเด็กวิศวะ
Hyper Part :
คนตัวเล็กข้างๆผมกำลังยืนกระสับกระส่ายเหมือนกังวลใจจากคำพูดสุดท้ายของพวกพี่ๆ แหงล่ะ! เล่นขู่กันซะขนาดนั้น แต่ผมก็พอจะรู้ว่าพวกเฮียๆแกไม่ได้พูดเล่นๆ ผู้หญิงทั้งวิศวะถึงจะรวมสถาปัตย์เข้าไปด้วยแล้วก็เถอะ ยังไงมันก็ยังมีน้อยอยู่ดี ต้องอนุรักษ์ไว้เป็นธรรมดา แต่พี่คงลืมไปว่าไอ้ตัวเล็กที่หน้าตาเหมือผู้หญิงบัดดี้ผมคนนี้มันก็น่าอนุรักษ์ไว้เหมือนกัน ตัวก็เล็ก หน้าก็ขาว แถมพอออกมายืนกลางแดดตอนนี้(พวกผมยืนอยู่กลางสนามบอล) แดดมันก็ทำให้เสื้อนักศึกษาที่สีขาวแถมยังบางโปร่งแสงซะงั้น มองเห็นเอวขาวๆที่คอดหยั่งกับผู้หญิงชัดเจนอีก
โว้ว! คนอะไรวะ! เอวสวยเป็นบ้า!
เฮ้ย! ไม่ใช่และๆ มันเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กมากๆและผมก็รู้จักมันดี ริวยะคือคนที่ผมมองมันมาตั้งแต่วันมอบตัวเข้ามหาลัยแล้ว มันไม่รู้ตัวเลยว่ามันน่ะฮอตในหมู่ผู้ชายมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาที่ทั้งขาวทั้งสวย ถึงจะคนละแบบกับโคยะน้องชายของมันก็เถอะ! แต่มึงเล่นไม่รู้สึกตัวเลยแบบนี้กูก็ลำบากใจเหมือนกันนะ
ร่างเล็กยังคงยืดคอชะเง้อมองโน่นมองนี่โดยที่ไม่รู้เลยว่าเสื้อนักศึกษามันเลิกขึ้นจนเห็นเอวขาวๆของมึงแล้ว โอ๊ย!! เลือดกำเดากูจะไหล!!
หมับ!
“อยู่นิ่งๆมั่งเหอะกูเวียนหัว พี่เขาไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า”
“พูดดีๆก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องขึ้นมึงขึ้นกูเลย” มันทำหน้ามุ่ยแบบไม่พอใจ แต่ทำไมกูเห็นว่ามันน่ารักได้วะ?
โอ๊ย! จะบ้าตาย!! มันจำผมไม่ได้แน่ๆเลย!!
ถามว่าผมเป็นใครแล้วรู้จักมันได้ยังไงน่ะหรอ? ผมชื่อไฮเปอร์ เรียนอยู่คณะวิศวะ...อะไรนะ? ไม่ได้อยากรู้ประวัติผม? แล้วตะกี้ถามอะไรฟะ!! ทำไมถึงรู้จักริวยะน่ะหรอ?...
รักแรกของตัวเองนี่นา...ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ
เจ้าตัวเค้าจำผมไม่ได้หรอก เพราะได้ข่าวมาว่าโดนพ่อทำร้ายจนช็อค ความทรงจำหายไปหมดเลย ดังนั้นผมเลยตั้งใจจะเข้าหาทั้งๆที่มันจำผมไม่ได้อย่างนี้แหละ จะได้สร้างความทรงจำใหม่ๆไปด้วยเลยในตัว หึๆ
ไม่ต้องมาคิดว่าผมเลวเลย!! ผมแค่ทำตามเสียงหัวใจเรียกร้องเท่านั้นเอง
ฮิ๊ววว! โคตรเสี่ยวเลยว่ะกู!
ภายนอกผมอาจจะดูเป็นคนเข้มๆ นิ่งๆเงียบๆ พูดแต่ละทีปากร้ายสุดๆ แต่ถ้าใครรู้จักผมจริงๆแล้วล่ะก็ คุณจะรู้ว่าคุณน่ะ คิดผิด!!!
“ไม่คิดจะถามอะไรหน่อยหรอ?” ผมลองเกริ่นๆถามริวยะที่ตอนนี้ยอมยืนเฉยๆไม่กระโดดให้เสื้อเปิดแล้ว
“นั่นสินะ? ฉันรู้แค่ว่านายชื่อไฮเปอร์แล้วก็อยู่วิศวะเท่านั้นเอง” แม้แต่ท่ากำลังคิดมันก็น่ารัก ฮิ๊วว!! ผมเป็นเอามากนะเนี่ย ผมไม่ได้อยากจะพรีเซนต์ตัวเองให้มันรู้จักมากนักหรอกนะ เพราะตอนผมอยู่มัธยมประวัติผมมันไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ อีกอย่างผมอยากให้เราค่อยๆรู้จักกันไป
เหมือนเมื่อก่อน...
RyuYa Part :
ผมคุยกับไฮเปอร์ยังไม่ทันจะรู้เรื่องดีพี่ๆก็เรียกให้เราไปเข้าแถวที่สระว่ายน้ำของมหาลัยซึ่งมัน
ใหญ่มาก=[]=!!! ถ้าตกลงไปนี่แย่แน่ๆ เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น T^T!!
หมับ!
ผมเผลอกำชายเสื้อนักศึกษาของร่างสูงข้างๆตัวไว้แน่น ผมกลัวน้ำมาก เอ่อ...ไม่ได้กลัวถึงขนาดว่าอาบน้ำไม่ได้นะ แต่ผมกลัวสระว่ายน้ำ กลัวทะเล กลัวทุกอย่างที่ตกลงไปแล้วทำให้ผมจมได้น่ะ เพราะผมเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีเกี่ยวกับน้ำมาก่อนแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรื่องอะไร โคยะเองก็รู้ในเรื่องนี้แม้ว่ามันจะไม่ปริปากบอกผมซักคำเลยก็เถอะ
เมื่อรู้สึกถึงสายตาประหลาดๆที่จ้องตอบกลับมาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาสีดำสนิทกำลังมองมายังมือของผมที่กำเสื้อเขาจนแทบจะยับ
“มึงกลัวน้ำหรอ?” ผมพยักหน้าเงียบๆ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากผม ผมไม่ชอบให้ใครเห็นเวลาผมอ่อนแอ แต่กับเรื่องนี้มันช่วยไม่ได้จริงๆ ผมเกลียดสระน้ำ TOT
“ริว?” ผมจำได้ว่าไฮเปอร์ไม่เคยขออนุญาตผมที่จะเรียกชื่อเล่นนี้ แต่เขาก็เรียกมันมาสองครั้งแล้ว
“ขอให้คู่บัดดี้ชายทั้งหมดเอาผ้าที่พวกพี่แจกให้ต่อไปนี้ผูกข้อมือกันไว้ให้ดี จากนั้น...เห็นธงโน่นมั้ย? ไอ้ที่อยู่ในน้ำนั่นน่ะ! ไม่ต้องมาทำหน้างงกูรู้ว่าพวกมึงเห็น!” พี่ไทตะโกนใส่กลุ่มเด็กวิศวะที่ทำท่าล้อเลียน ส่วนพี่ระฆังก็หันมายิ้มเชือดเชือนทับให้อีกรอบ
“พอดีว่าปีนี้วิศวะกับสถาปัตย์ไม่มีนโยบายจะตีกันนะครับคุณมึงทั้งหลาย เพราะกูกับไอ้ไทเป็นรูมเมทกัน ฮ่าๆๆ ดังนั้นเกมวันนี้จะเป็นเกมซอฟๆที่สร้างความสามัคคีให้พวกมึงและความหนุกหนานให้พวกกูเท่านั้น!” จบคำอธิบายที่แตกต่างจากทุกปีของคุณพี่ระฆัง เสียงเด็กปีหนึ่งของทั้งสองคณะก็พร้อมใจกันโห่! ดูท่าทางแต่ละคนวันนี้จะเตรียมตัวมาตีกันเต็มที่เลยสินะ = =” พอเค้าบอกว่าไม่มีการตีกันแล้วเลยหมดมู้ดเป็นแถวๆ
ผัวะ!
“พอเลยไอ้ระฆัง! อย่านอกเรื่อง กูยังอธิบายกติกาไม่จบ” เสียงฝ่ามืออรหันต์ของพี่ไททำเอาผมสะดุ้ง ผมไม่รู้ว่าพี่แกตบจริงตบเล่นหรอกนะ แต่ถ้าเป็นผมคงหัวทิ่มไปแล้วล่ะรับรองได้เลย!
“แหมๆ ก็ท่าทางมันกระเหี้ยนกระหือรือกันขนาดนั้นกูก็แค่อยากทำลายบรรยากาศเท่านั้นเอง”
“พอๆ พวกมึงตั้งใจฟังกติกากันดีๆนะ ใครทำผิดกติกากูไม่เอาไว้แน่!” ขู่ไว้เสร็จสรรพแล้วก็โยนหน้าที่อธิบายกติกาต่อให้กับพี่อีกคนที่ตัวสูงใหญ่ไม่แพ้กัน
เอ่อ...ไม่ทราบว่าพวกพี่จะสูงเอาโล่กันไปไหนครับ?
“กูชื่อยีนส์ เป็นรุ่นเดียวกับไอ้พวกห่าที่โยนภาระงี่เง่านี่มาให้กู เงียบ! แล้วฟังให้ดี กูจะอธิบายครั้งเดียว ไม่มีรอบสอง!!” พอเหลือกันแต่ผู้ชายแล้วรู้สึกว่าคำพูดคำจาพี่แต่ละคนมันจะหยาบได้ใจกันเหลือเกินนะ = =”
“ให้พวกมึงผูกข้อมือกันแล้วว่ายน้ำไปเอาธงมา จะวิธีไหนก็ได้! แต่ข้อมือห้ามหลุดออกจากกัน คู่ที่กลับมาถึงก่อนสองคู่แรกพวกกูมีรางวัลจะให้ แต่สองคู่สุดท้ายพวกมึงเตรียมตัวโดนอาญาได้เลย!!” ห๊า!! ว่ายน้ำ!! ดูก็รู้ว่างานนี้ผมตายแน่ๆ ไฮเปอร์คงจะสังเกตเห็นหน้าซีดๆของผม เขาต้องรู้ชัวร์เลยว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น
“ฉ...ฉัน...”
“ไม่เป็นไร กูจะปกป้องมึงเอง” คำพูดของเขาทำผมอึ้งไปหลายวินาที ผมไม่คิดว่าคนที่เพิ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นขนาดนี้ได้
นายเป็นใครกันแน่? ไฮเปอร์?
ผมไม่ได้สงสัยเรื่องของร่างสูงคู่หูบัดดี้ของผมเองนานนัก เพราะปัญหาหนักกว่าที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ทำให้ผมโยนเรื่องพวกนั้นทิ้งไปโดยปริยาย!!
ผมจะทำยังไงดีเนี่ย!!
ถึงไฮเปอร์บอกว่าจะปกป้องผมก็เถอะ ผมไม่เห็นว่ามันจะทำได้เลยซักนิดถ้าผมยังถ่วงเขาอยู่อย่างนี้
เฮือก!!
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อขาแตะน้ำ แล้วยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อ พี่ไทที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ส่งแรงผลักมา
“มัวกลัวอะไรอยู่ล่ะน้องริว ลงไปเลยครับ^ ^” หารู้ไม่ว่าการกระทำของพี่มันเป็นการฆ่าผมทางอ้อมชัดๆ!
ตูม!!
“ริว!!”
“พี่ริว!!” สองเสียงเรียกกันระงม เสียงแรกคิดว่าคงเป็นของไฮเปอร์ ส่วนเสียงที่สองเป็นของโคยะเจ้าน้องตัวดีที่ผมเห็นแว๊บๆว่ามันวิ่งมาดูผม
“แค่กๆ! พะ...!!” ผมโผล่พ้นน้ำได้หน่อยเดียวก็ลงไปจมต่อ เพราะขายืนไม่ถึง สระน้ำของมหาวิทยาลัยถ้าผมจำไม่ผิดมันลึกตั้งสองเมตร ไม่มีทางที่ผมจะยืนถึงอยู่แล้ว!
หมับ!
สัมผัสอุ่นๆที่มือทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามีคนคว้าผมเอาไว้ คงเป็นไฮเปอร์แหละเพราะว่าเขาอยู่ใกล้ผมที่สุด แถมข้อมือของเรายังผูกติดกันอยู่ด้วย
จากนั้นสติของผมก็ดับวูบไปแบบไม่รับรู้อะไรอีกเลย
KoYa Part :
“พี่ริว!!” ผมวิ่งเต็มสปีดฝีเท้าตัวเองแล้ว แต่ก็ยังช้าไปอยู่ดี เมื่อร่างเพรียวบางของพี่ร่วงลงน้ำไปในสภาพหน้าทิ่ม
บ้าเอ๊ย!! พี่ริวกลัวสระน้ำจะตาย เมื่อกี้แค่แหย่ขาแตะน้ำก็สะดุ้งแล้ว
ตูม!!
“เฮ้ย! ไอ้เชี่ยไท! น้องริวว่ายน้ำไม่เป็น!!” เสียงพี่ยีนส์ตะโกนมาจากอีกฟาก แล้วมันช่วยห่าไรได้ว่า ไอ้พวกพี่เชรี่ย!!
ก็ในเมื่อพี่ชายกูตกน้ำไปแล้วน่ะ!!
“อ่าวเวร! ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนเล่า=[]=!!!”
“ใครใช้ให้มึงเล่นพิเรนท์ผลักน้องเขาล่ะวะ!! ไอ้ควาย!!”
ตูม!
เสียงกระโจนลงน้ำคราวนี้ไม่ใช่คนตกลงไปแต่เป็นคนที่กระโดด (หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือโดนลาก) ลงไปเอง บัดดี้ของพี่ชายผม ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกหมอนั่นจะชื่อไฮเปอร์ เป็นชื่อที่ผมคุ้นๆหูอยู่เหมือนกันแต่ว่านึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน?
ซ่า!!
“ริว! ริว! เฮ้ย! ทำใจดีๆไว้!” อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด! น้ำนั่นทำให้พี่ช็อคจนสลบเลยทีเดียว ผมเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิดแล้ววิ่งชนไหล่พวกพี่ไทตรงไปที่ฝาแฝดของตัวเอง
แต่ผมก็ยังช้ากว่าคนที่เอาพี่ขึ้นมาจากน้ำ หมอนั่นทำการปฐมพยาบาลขั้นต้นก่อนทันที นั่นก็คือการ...
ผายปอด!!
เออ! พวกคุณ(มึง) ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผายปอด ปากโดนปากนั่นแหละครับ! คือถ้าผมเป็นคนทำเองรอบข้างคงไม่ช็อคได้ขนาดนี้ แต่นี่ถือเป็นการช่วยชีวิตพี่ เพราะฉะนั้นผมจะให้อภัยมัน = =”
แหงล่ะ! พี่อาจจะไม่รู้แต่ผมน่ะรู้ดีทีเดียวว่าพี่เป็นที่ถูกตาต้องใจเจ้าพวกหื่นกามทั้งในสถาปัตย์และลามไปถึงวิศวะขนาดไหน
เพราะฉะนั้นผมถึงพยายามปกป้องพี่ไงเล่า!!
“พี่ครับ! พี่! บ้าจริง! ตัวเย็นขนาดนี้เดี๋ยวได้หวัดแดกแน่!” ผมเลือกที่จะเมินสายตาช็อคโลกของพวกนั้นแล้ววิ่งเข้าไปเขย่าพี่แทน
ให้ตายเถอะ! เสื้อนักศึกษามันทั้งสั้นทั้งบาง พอเปียกน้ำเสื้อมันก็ลู่ลงแนบเนื้อขาวๆของพี่ซะหมด ผมแทบอยากจะควักลูกตาเจ้าพวกที่อยู่ขอบสระชะมัด! ก็แมร่งเล่นจ้องพี่กูซะตาแทบจะถลน!
“หลับตาให้หมด! ใครมองกูฆ่าพวกมึงทิ้งแน่!!” เสียงตวาดข้างๆตัวทำให้ผมต้องหันกลับไปมองอย่างอึ้งๆ ไฮเปอร์นั่นเอง! เขาอุ้มพี่ขึ้นแล้วคว้าผ้าขนหนูจากพี่ระฆังที่ส่งให้คลุมร่างพี่ชายผมเอาไว้ ก่อนจะหันมาถามผมเรียบๆ
“หอมึงกับพี่ชายอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวกูไปส่งเอง วันนี้ไม่มีเรียนแล้วใช่มั้ยล่ะ?”
“อ...อืม พวกกูอยู่บ้านน่ะซอยตรงข้ามกับประตูหนึ่งพอดี เดินลึกประมาณห้าร้อยเมตร เดี๋ยวกูไปด้วยละกัน!” รับนงรับน้องผมไม่สนใจมันและ! คอยดูนะ! ถ้าพี่ผมไม่สบายขึ้นมาไอ้พวกพี่เฮ้วๆ พวกนี้ได้โดนกระทืบแน่! โทษฐานแกล้งรุ่นน้องผู้น่ารัก(?)
ผมไม่สนใจหรอกว่าใครเป็นพี่เป็นน้อง
เพราะผมมีพี่ชายคนนี้เพียงคนเดียว!!
“พวกมึงรีบๆออกไปเลย กูให้กรณีนี้เป็นกรณียกเว้น! โคยะ! มึงจะกลับด้วยก็ได้นะแต่ไปบอกบัดดี้มึงก่อนล่ะ”
“ครับ! พี่ระฆัง! ฝากตบหัวพี่ไททีนะครับ” ผมก้มหัวให้ประธานคณะวิศวะง่ายๆแล้ววิ่งตามร่างสูงที่อุ้มร่างของพี่ชายผมไปติดๆ ได้ยินเสียงตบกะโหลกดัง ผัวะ! มาจากด้านหลัง แสดงว่าพี่ระฆังแกตอบสนองต่อความต้องการของผมเรียบร้อยแล้ว!
สมน้ำหน้า! ใครใช้ให้แกล้งพี่ชายกูวะ!!
“โคยะ!! ริวเป็นอะไรหรอ?” อรดา(ว่าที่)แฟนของพี่ชายผมตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างสลบไสลของพี่ชายผมที่อยู่ในอ้อมกอดของไฮเปอร์ มีคนมองมาแล้วซุบซิบอยู่ไม่น้อย แต่คนอย่างผมไม่ใส่ใจอยู่แล้ว พวกที่ดีแต่ปากน่ะ!
“พี่ริวตกน้ำ โคจะพาพี่ริวกลับก่อนนะ อรกลับเองได้ใช่มั้ย?”
“อะ...อืม”
“งั้นไปล่ะ ไปกันเถอะไฮเปอร์!”
“เอ๋?” ผมได้ยินเสียงอุทานตามหลัง แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปถามแต่อย่างใด เพราะตอนนี้พี่ริวสำคัญที่สุด!!
ไฮเปอร์วางร่างผอมบางของพี่ลงบนโซฟา ผมฝากมันถอดเสื้อให้พี่ชายผมก่อนจะโดนหวัดแดกก่อนจะเดินเข้าห้องไปเอาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนออกมา
หวังว่ามันจะไม่ทำอะไรพี่ชายผมนะ?
ผมพอจะรู้ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ ดูจากลักษณะท่าทาง และการที่มีสาวมาตามกรี๊ดตลอดระหว่างทางที่มาที่หอของพวกผมนี้ แต่ว่านะ...
อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ (ถ้ามีปาปริก้า!! ผัวะ! //โดนตบ) ...
ที่บอกว่ามันเกิดขึ้นได้ไม่ใช่เพราะใครหรือสาเหตุอะไรเลย มันมาจากพี่ชายผมล้วนๆ
พี่ริวเป็นคนที่ฟีโรโมนเยอะมากๆ แบบที่พี่แกไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนรอบข้างต้องลำบากเป็นประจำ และไม่ใช่แค่กับผู้หญิง แม้กระทั่งผู้ชายพี่ริวก็ถือเป็นตัวอันตรายเช่นกัน เพราะพวกนั้นจะเข้ามารุมทึ้งพี่ผมน่ะสิ = A =!!
ที่พูดๆไปนี่ไม่ได้เกินจริงเลยนะ! เพราะพี่ริวเคยเกือบโดนข่มขืนมาแล้ว!! ถ้าผมกับแม่ไปช้ากว่านี้อีกนิดเดียวล่ะก็...
และคนที่ลงมือก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย...
พ่อของพวกผมเอง!!
นี่ถึงได้เป็นสาเหตุที่ผมไม่เอ่ยปากเรื่องอุบัติเหตุเกี่ยวกับการจมน้ำของริวเลย เพราะว่าคนที่ทำคือพ่อบังเกิดเกล้าของเราเอง ริวโดนบังคับให้มีอะไรกับพ่อในบ้าน แต่เขาไม่ยอมพ่อเลยใช้กำลังบังคับโดยการกดหัวริวลงกับอ่างอาบน้ำ!!
หลังจากนั้นมาริวก็กลัวที่จะเข้าใกล้สิ่งใดก็ตามที่ทำให้เขาจมน้ำได้!!
“ไฮเปอร์! ขอบใจที่มาส่งนะ มึงมีเรียนต่อรึเปล่า?” ผมเดินออกจากห้องมาพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ แล้วก็แทบช็อค!!
ไอ้ไฮเปอร์เลือดกำเดาไหล = [] =!!!
แล้วสภาพมันอย่างกับ...ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ ก็ในเมื่อมันเล่นถอดเสื้อนักศึกษาออกโชว์ซิกแพคของมันเต็มๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะพยายามอย่างมากที่จะหันไปมองร่างกายของพี่ชายผมที่แม้จะมีผ้าขนหนูคลุมทับไว้แต่ก็ยังปิดขาขาวๆเอาไว้ไม่มิด
นี่มึงทำอะไรพี่ชายกูรึเปล่าเนี่ยไอ้เชี่ยไฮเปอร์ = [] =!!!
“โคยะ...กูกลับล่ะ! พรุ่งนี้ไปมอก็ระวังๆพวกหื่นของคณะมึงด้วยล่ะ”
“ไอ้เชี่ย! ที่ต้องระวังน่ะคณะมึงต่างหาก แม่งเยอะกว่าคณะกูอีก!!” อดเถียงกลับไม่ได้เพราะคณะผมอย่างน้อยพวกนั้นก็มีผู้หญิงเป็นอาหารตาบ้าง ช่วยลดความหื่นกระหายที่มีต่อพี่กูได้เยอะ = =” แต่กับวิศวะที่ผู้หญิงน้อยแถมยังไม่สวยอีกต่างหากแล้วล่ะก็...
พี่กูมันก็กระต่ายกลางฝูงหมาป่าดีๆนี่เอง!!!
“หึ! ดูแลพี่มึงดีๆล่ะ ตื่นมาก็เอานมร้อนให้กินซะนะ” มันยิ้มเรียบๆส่งให้ก่อนจะคว้าเสื้อนักศึกษาที่ถอดพาดไว้ที่โซฟาแล้วเดินออกไปเลย ทิ้งผมให้อึ้งกับคำทิ้งท้ายของมันอยู่คนเดียว
นมร้อนๆ... มันรู้ได้ไงวะว่าพี่ริวชอบกินนมร้อน...
ไฮเปอร์? มึงเป็นใครกันแน่?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไฮไลท์ตอนหน้า : ความแตกต่างระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง
“มึงรู้มั้ย? ทำไมผู้ชายมันถึงชอบเอาผู้ชายด้วยกันมากกว่าผู้หญิง?”
O////O!!!
“เพราะว่าเวลาครางเสียงมันกระตุ้นอารมณ์ได้ดีกว่ายังไงล่ะ แถมหุ่นบางคนยังน่า ‘ฟัด’ กว่าผู้หญิงอีก มึงระวังตัวไว้ให้ดีเหอะริว!”
ผัวะ!
“ไอ้เหี้ย! มึงพูดอะไรให้เกียรติเพื่อนกูด้วยนะไอ้สัดไฮเปอร์!”
“กูแค่เตือนริวเท่านั้นไอ้โอบี มึงมันก็แค่หมาหวงก้าง ไม่ต้องสะเออะมาเห่าใส่กูหรอก!”
“ไอ้ไฮเปอร์!!!”
คนเขียนสนับสนุนให้มันตีกันค่ะ!! กร๊ากกก!!
ความคิดเห็น