คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (4) รู้ตัว [100%]
(4) รู้ตัว
RyuYa Part :
ผมพาอรมาซื้อของขวัญให้เพื่อนที่ห้างใกล้ๆมหาลัย ระหว่างทางเราคุยกันตลอดแต่ว่า...
มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย!!
อรถามถึงแต่เรื่องของไฮเปอร์กับโอบี ผมก็ได้แต่บอกเธอว่าสองคนนั้นเป็นเพื่อน โอบีคงสนิทนานหน่อยแต่กับไฮเปอร์น่ะเพิ่งจะรู้จักกันไม่นานนี้เองแถมเค้ายังเป็นบัดดี้ผมด้วย
“ริวนี่ดีจังเลยเนอะ มีหนุ่มๆหน้าตาดีมารุมล้อมตั้งสองคนแน่ะ” เธอพูดยิ้มๆแต่ผมกลับทำหน้าแหยอย่างบอกไม่ถูก
“ผมเป็นผู้ชายนะอร! อรพูดอย่างกับผมเป็นผู้หญิงอย่างงั้นแหละ”
“ฮิๆ ก็ริวน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงบางคนอีกนี่นา อรพูดจริงๆนะ”
“อร!” พอโดนผู้หญิงแท้ๆบอกว่าผมน่ารักกว่าเขาแล้วผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน มันทั้งรู้สึกเอ๋อ แปลกๆรวมไปจึงเจ็บหน่อยๆที่ว่าทำไมผมไม่มีความเป็นชายอยู่เลยงั้นหรอ?
แล้วยิ่งคนพูดเป็นคนที่ผมชอบแล้วด้วย = =” น่าเศร้าชะมัด T ^ T
ตอนนี้ผมกำลังเดินมาส่งอรที่หอ เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วล่ะ สำหรับผมเมื่อก่อนก็ถือว่าดึกและควรจะถึงบ้านได้ตั้งนานแล้ว แต่สำหรับเวลานี้ผมอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้ว มันก็ควรจะมีการเปลี่ยนแปลงบ้างอะไรบ้าง
“อรจะเข้าหอแล้วนะคะ ริวก็กลับบ้านดีๆนะคะ ระวังโดนฉุดล่ะ หุหุ >w<///” ผมไม่รู้ว่าเธอพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ก็แอบเสียวสันหลังอยู่เหมือนกันเพราะดันไปนึกถึงคำพูดของไฮเปอร์เข้า!
‘มึงรู้มั้ย? ทำไมผู้ชายมันถึงชอบเอาผู้ชายด้วยกันมากกว่าผู้หญิง?’
‘เพราะว่าเวลาครางเสียงมันกระตุ้นอารมณ์ได้ดีกว่ายังไงล่ะ แถมหุ่นบางคนยังน่า ‘ฟัด’ กว่าผู้หญิงอีก มึงระวังตัวไว้ให้ดีเหอะริว!’
จะบ้าเรอะ!! ผมเป็นผู้ชายนะ! ผมเป็นผู้ชาย!! ผมเป็นผู้ชายนะได้ยินมั้ย!!!!?
“ผมเป็นผู้ชายนะอร ไม่มีใครมาทำอะไรผมหรอก” ผมตอบกลับเรียบๆแล้วยิ้มให้ อรพยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วโบกมือลาผมเพื่อจะขึ้นหอ (หอเธอเป็นหอหญิงล้วนผมเลยไม่สามารถขึ้นไปได้)
“งั้นก็บ๊ายบายค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ^ ^”
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
ผมเดินออกมาจากซอยหอพักของอรได้ไม่นานเท่าไหร่นักก็รู้สึกถึงสายตาแปลกๆที่มองมา พอหันกลับไปมองก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด ผู้คนยังเดินกันปกติแม้จะไม่พลุ่กพล่านมากนักแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเดินเลย
เสียงฝีเท้าดังตามหลังมาเป็นระยะๆ ผมเริ่มเดินให้เร็วขึ้น แต่ก็ไม่ทันเพราะพวกนั้นเร็วกว่า
“นี่...น้องชาย”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนกระชากจากด้านหลัง ร่างของผมกระแทกเข้ากับผนังที่เย็นชื้นในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่งที่เป็นที่ทิ้งขยะหลังหอในซอยๆหนึ่ง
รอบข้างเต็มไปด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตาที่ผมไม่รู้จัก แต่ทุกคนมีสิ่งๆหนึ่งที่เหมือนกันนั่นก็คือ...
ใบปลิวในมือที่มีรูปผม!!
นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย!!
“โห! ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกว่ะ หึๆ” คนที่จับแขนผมไว้เลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่พวกนั้นถืออยู่เต็มๆตา
Ryu หนุ่มสวยหน้าใส สูงขาว หุ่นกำลังดี ได้ลองรับรองเพียงคืนเดียวต้องติดใจ สถานที่ติดต่อ บริเวณซอยหอพักนักศึกษา สามารถต่อรองราคากันได้
นี่มันบ้าอะไรกัน!!!
ผมมองไม่เห็นทางออกของการแก้ปัญหานี้เลยแม้แต่น้อย คนประเภทนี้คงพูดแค่ว่า ‘ขอโทษครับ ผิดคนแล้วล่ะ’ เค้าคงไม่เชื่อแน่ๆ ผมจะทำยังไงดี? ผมจะทำยังไงดี?
“เฮ้ย! กูเห็นน้องเค้าก่อนนะเว้ย!”
“อะไรของมึง! กูเจอน้องเค้าก่อนต่างหาก!”
“เอ๊ะ! ไอ้ห่านี่ จะมีเรื่องเรอะ!”
“มึงจะเอารึไงเล่าห๊า!!” เหมือนจะมีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อย ทางออกทางเดียวของผมในตอนนี้ก็คือโทรขอความช่วยเหลือจากใครซักคน เพราะลำพังผมเพียงคนเดียวคงไม่สามารถวิ่งฝ่าคนตัวใหญ่ๆนับสิบคนที่ยืนขวางทางเข้าตรอกได้หรอก!!
“ใครก็ได้! ขอร้องล่ะ!” ผมไล่กดรายชื่อในโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย จนกระทั่งมาถึงชื่อสองชื่อที่อยู่ติดกันพอดี
ไฮเปอร์ กับ โอบี...
น่าแปลกที่ผมเลือกที่จะกดโทรหาไฮเปอร์ที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่นัก ทั้งๆที่กับโอบีผมสนิทกับเค้ามาตั้งสิบกว่าปีแท้ๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ลางสังหรณ์ของผมบอกว่าเขาช่วยผมได้!
ตู๊ด...ตู๊ด...
“รับสิ! รับสิไฮเปอร์! ไหนนายบอกว่าจะช่วยฉันไงถ้าฉันไม่ไหวน่ะ!!” ผมภาวนาอย่างแรงกล้าให้อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ผม แล้วเขาก็รับจริงๆ
[ฮัลโหล! ริวหรอ?]
“ฮึ่ก! ไฮ...เปอร์! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!!”
[ริว! มึงอยู่ที่ไหนน่ะ! ริว!!]
"ฮือ!!! ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!!" ร่างกายของผมสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมกลัว! ความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนกับว่าผมเคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนประทุขึ้นมาในหัวผมโดยที่ไม่สามารถหยุดได้ น้ำตาเอ่อล้นและคลออยู่เต็มสองตา ก่อนจะค่อยๆไหลออกมาเงียบๆ
ใครก็ได้...ช่วยผมที!!
“เฮ้ย! ใครจะยังไงไม่รู้ล่ะ! แต่กูขอก่อน!”
เฮือก!
ผมสะดุ้งทันทีที่มือกร้านมาจับไหล่ผม ก่อนที่ร่างกำยำจะเบียดแทรกกายเพื่อมาอยู่กลางตัวผม ผมทั้งร้องทั้งดิ้นแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผลในเมื่อแรงของผมมีน้อยเกินไป
แคว่ก!
เสื้อนักศึกษาที่แต่เดิมทีมันก็บางอยู่แล้วถูกฉีกขาดกระจุยอย่างไม่ใยดี เผยผิวขาวๆที่ปกติผมไม่ค่อยให้ใครเห็นเพราะผมไม่ยอมถอดเสื้อ พวกมันตาลุกวาวก่อนจะกดหัวผมติดกำแพง ลิ้นสากๆเริ่มเลียจากคอผมและเลยลงมาทีหน้าอก
ไม่นะ!! ไม่เอา!! กลัว!!
ไฮเปอร์!!
Hyper Part :
เนื่องจากว่าผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างนิ่งเงียบ แต่เปิดปากพูดทีกวนตีนชิบหาย! ทำให้ผมตีซี้กับพวกรุ่นพี่ได้อย่างรวดเร็ว (เป็นสกิลส่วนตัวที่ได้มาตอนเรียนมอปลาย) และก็เพราะไอ้ความสามารถนี้เองที่ทำให้...
ผมโดนพวกรุ่นพี่จิกหัวใช้ต่อแม้ว่าจะไม่มีเรียนแล้วก็ตาม - -“
ช่างเป็นความสามารถที่นำมาซึ่งความซวยจริงๆ แถมตอนนี้พวกปีใหญ่ๆ(ปีสามกับปีสี่)เริ่มจะคุยกันแล้วว่าจะให้ใครสืบทอดรุ่น (เป็นประธานรุ่นคนต่อไป....แหมๆ พูดซะหยั่งกับสืบทอดตำแหน่งมาเฟีย= =”) แล้วไอ้หน้าโหดๆเถื่อนๆอย่างผมก็เลยโดนเพ่งเล็งเป็นคนแรก เนื่องจากกฎประจำตัวประธานรุ่นของวิศวะก็คือ...
หล่อ! โหด! กล้า! บ้าและกวนตีนอันดับหนึ่ง!!!
อะไรมันจะตรงกับผมได้ทุกข้อขนาดนี้ = [] =!!! ช่างอเมซิ่งดีแท้!!
แต่ถ้าเป็นประธานรุ่นวิศวะ เวลาที่ผมจะสามารถกระโดด(ดึ๋งๆ)ไปจีบริวได้ก็จะน้อยลง ไม่เอา! ไม่เอานะ T ^ T ผมอุตส่าห์วางแผนอนาคตของเราสองคนไว้แล้วแท้ๆ (อะไรจะเร็วปานนั้น) เพื่อให้ริวได้รู้จักผมมากกว่านี้ผมต้องโผล่ไปบ่อยๆ เพราะฉะนั้น
ผมไม่ยอมเป็นประธานรุ่นเด็ดขาด!!!
“เฮ้ย! ไอ้ไฮเปอร์! บัดดี้เอ็งที่ตกน้ำเมื่อวานนี้เป็นไงมั่งวะ?” พี่ระฆัง ประธานรุ่นปีสามของคณะวิศวะเดินหน้าโหดมากอดคอผมอย่างสนิทสนม ตอนที่พวกพี่ๆคุยกันว่าจะให้ผมเป็นประธานรุ่นทั้งๆที่ผมค้านหัวยันฝาบ้านนั้น ก็ได้พี่ระฆังนี่แหละที่ช่วยค้านอีกแรง ผมจึงรอดจากการโดนยัดเยียดฐานะประธานรุ่นให้มาจนได้
เพราะผมซี้กับเฮียแก...
แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยการโดนใช้งานเยี่ยงทาสแบบนี้ล่ะนะ เฮ้อ! คนหล่อกลุ้ม!!
“เหมือนจะเป็นไข้ครับพี่ ผมจับตัวเมื่อเช้าอุ่นๆด้วย...ไม่รู้ว่าถึงบ้านรึยัง เห็นบอกว่าจะไปซื้อของกับเพื่อนน่ะครับ”
“แหมๆ รู้ตารางชีวิตเค้าดีจังนะมึง...จีบอยู่ล่ะสิ” ผมชะงักไปนิดนึงเพราะไม่นึกว่าพี่แกจะดูออกด้วย เห็นลุคแบดบอยแบบนี้ก็เหอะ แต่พี่แกติ๋มจะตายเรื่องผู้หญิง ไม่เห็นจะไปจีบใครที่ไหนเลย มีแต่คนมาจีบแต่พี่แกก็ไม่เอา!
“พี่รู้ได้ไง? หน้าผมมันบ่งบอกขนาดนั้นเลยหรอ?” สงสัยผมต้องเก็บอาการให้มากกว่านี้แล้วมั้ง ไม่งั้นเดี๋ยวริวจะรู้ตัวซะก่อน แย่เลย!
“หึๆ ไม่อยากจะคุย กูน่ะเชี่ยวเรื่องพวกนี้!”
“หา? พี่เนี่ยนะ? วันๆไม่เห็นสนใจสาวเลยแท้ๆ เชี่ยวได้ไงวะ?”
“ก็ไม่ได้สนผู้หญิงนี่หว่า!”
“!!”
“ก็คนที่กูจีบอยู่ตอนเนี๊ยะ! มันผู้ชาย!!” แม่เจ้า = O =!!! มิน่าล่ะ พี่แกถึงได้ดูออก นี่ถ้าผู้หญิงพวกนั้นรู้จะช็อคโลกแตกมั้ยเนี่ย ที่พี่ระฆังผู้สุดแสนหล่อลากกระชากมดลูกยัยพวกนั้นน่ะ...
ชอบผู้ชาย!!!
ถ้าให้มานั่งเดาเอาตอนนี้... ไม่รู้สิ ตอบไม่ได้ ยังไม่เห็นหน้าคนที่เฮียแกจีบเลยนี่หว่า?
“เออ! ช่วงนี้บอกน้องคนนั้นให้ระวังตัวด้วยล่ะ” จู่ๆหัวข้อสนทนาก็ถูกเปลี่ยนโดยรุ่นพี่จอมโฉด (ผัวะ! >>ไฮเปอร์โดนตบกระโหลก)
“ทำไมเรอะพี่?”
“แถวๆมหาลัยช่วงนี้เหมือนจะโดน ‘ล่า’ อยู่น่ะ เพื่อนมึงยิ่งหน้าสวยๆอยู่ด้วย พวกแม่งไม่ล่าผู้หญิงแล้วเพราะท้องมีลูกได้ เลยหันมาล่าเจ้าพวกนี้แทน กูเองก็บอกให้ไอ้ไทเตือนแฟนมันอยู่” พี่ไทไท รูมเมทของพี่ระฆังเป็นอีกคนที่มี ‘เมีย’ เป็นผู้ชาย เพิ่งอยู่ม.6เอง (โคตรเสี่ยงคุกเสี่ยงตาราง) ไอ้เด็กหน้าสวยนั่นชื่อ พระพาย ผมเคยเห็นอยู่ครั้งนึง เพราะพี่แกพามาแนะนำตอนไปกินเหล้าด้วยกันครั้งก่อน (คณะวิศวะรับน้องแยกก่อนเปิดเทอม พวกผมเลยสนิทกับพวกพี่ๆแล้ว)
ครืด! ครืด!
เพราะว่าทำงานอยู่ ผมเลยเปิดระบบสั่นของมือถือตัวเองเอาไว้ ว่าแต่...
ใครกันนะ? ที่โทรมาเวลาอย่างนี้
“ฮัล...”
[ไฮ..เปอร์ ช่วยด้วย!! ช่วยฉันด้วย!!] เสียงปลายสายที่ดังลอดมาคือเสียงที่ผมรู้จักดี ริว!!!
"ริว! มึงอยู่ที่ไหนน่ะ! ริว!!"
[ฮือ!!! ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!!] เสียงของเขาสั่นครือเหมือนคนไร้ที่พึ่ง แสดงว่าต้องกำลังเผชิญกับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองอยู่แน่ๆ
‘แถวๆมหาลัยช่วงนี้เหมือนจะโดน ‘ล่า’ อยู่น่ะ เพื่อนมึงยิ่งหน้าสวยๆอยู่ด้วย พวกแม่งไม่ล่าผู้หญิงแล้วเพราะท้องมีลูกได้ เลยหันมาล่าเจ้าพวกนี้แทน กูเองก็บอกให้ไอ้ไทเตือนแฟนมันอยู่’ สิ่งที่พี่ระฆังเพิ่งจะพูดไปแว๊บเข้าหัวผมโดยไม่ต้องคิด ต้องเป็นเรื่องนี้แน่ๆ นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ริวไม่ยอมง่ายๆ แต่ถ้าเกิดว่าทำอะไรไม่ได้...
หมอนั่นก็คงต้องยอมเหมือนเดิม!
"ริว!!" ไอ้เวรตะไลพวกนั้น!! ถ้าริวเป็นอะไรไปล่ะก็ผมไม่เอาพวกมันไว้แน่!!
“ไอ้เปอร์! ไอ้เปอร์! นั่นจะไปไหนวะเฮ้ย!!” เสียงเฮียระฆังดังไล่หลังมาแต่ว่าผมไม่สนจะฟังอีกต่อไป เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมกังวลที่สุดคือริว!!!
แล้วพวกมึงจะได้รู้ ว่าการมาแตะต้องคนของกูน่ะมันเป็นยังไง!!!
จู่ๆฝนก็ตกลงมาทั้งๆที่เมื่อกี้ฟ้ายังใสอยู่แท้ๆ
ผมคิดว่าริวคงอยู่เกือบจะถึงบ้านตัวเองแล้วแน่ๆ เลยวิ่งตรงไปที่ซอยประตูหนึ่ง แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ มีกลุ่มชายฉกรรจ์เกือบสิบคนวิ่งออกมาจากตรอกหลังร้านทำผมร้านหนึ่ง ตรงนั้นเป็นมุมอับ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็มองไม่เห็นแน่ๆ
แต่ว่าการที่พวกมันวิ่งออกมาแบบนี้ นั่นก็หมายความว่า...
“ริว!!!” ผมรีบวิ่งสวนเข้าไปทันที แล้วภาพที่ผมได้เห็นก็ทำให้ผมเกือบช็อค!!
“แค่ก! ไฮ...เปอร์ หรอ?” ดวงตาของเขาเลื่อนลอยจนดูว่างเปล่า ผมใจหายวาบพาลคิดไปถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเข้า!!
รึว่าพวกนั้นมัน!!
ผมรีบวิ่งไปคว้าร่างบางมาสำรวจ เสื้อนักศึกษาสีขาวถูกฉีกกระชากขาดกระจุยจนกลายเป็นแค่เศษผ้าเล็กๆเท่านั้น แต่กางเกงสแลคสีดำยังอยู่ดี แค่มีรอยฉีกขาดนิดหน่อยตรงหัวเข่าและต้นขา และเมื่อมองดีๆจนถึงท้ายที่สุดแล้วผมก็พบว่า
ตามร่างกายท่อนบนของริวเต็มไปด้วยคราบน้ำสีขาวขุ่น ที่เหมือนจะฉีดพ่นมาจากหลายทิศทาง
ผมกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ถึงพวกมันจะไม่ได้ล่วงเกินริวก็เถอะ แต่แบบนี้มัน...
“ฉัน...ทำอะไรผิดหรอ? ไฮเปอร์...” ร่างเล็กพูดขึ้นเรียบๆ ผมมองหน้าเขาแล้วก็พบว่า
เขากำลังร้องไห้!!
ร้องเงียบๆโดยที่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มีเพียงน้ำใสๆที่ไหลจากดวงตาเป็นทางเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขาร้องไห้ แล้วดวงตาของผมก็ไปสะดุดเข้าให้กับใบปลิวแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ด้านหลัง
Ryu หนุ่มสวยหน้าใส สูงขาว หุ่นกำลังดี ได้ลองรับรองเพียงคืนเดียวต้องติดใจ สถานที่ติดต่อ บริเวณซอยหอพักนักศึกษา สามารถต่อรองราคากันได้
ผมเกือบสบถคำหยาบออกมาแล้วเชียว บ้าเอ๊ย! ใครกันวะ! ทำกับริวได้ขนาดนี้!!
เขาเพิ่งเข้าปีหนึ่งมาได้ไม่กี่วันแท้ๆ จะไปสร้างศัตรูที่ไหนได้กัน!!
หมับ!
ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นริวร้องไห้ด้วยใบหน้าที่ดูว่างเปล่าและสิ้นหวังแบบนั้น ผมคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้ทันที โดยไม่สนว่าตัวเองจะเปรอะเปื้อนคราบที่น่ารังเกียจนั่นไปด้วยก็ตาม ผมรู้ดีว่าริวคงเจ็บปวดกว่าผมหลายร้อยเท่าที่โดนเจ้าพวกนั้นทำลายศักดิ์ศรีลงไปแบบนี้
แต่อย่างน้อย...
ขอแค่ให้เขาระบายออกมาให้ผมฟัง แค่นั้นก็ได้!
แต่อย่าเก็บเอาไว้จนตัวเองต้องพังทลายลงไปทีละน้อยๆแบบนี้!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไฮไลท์ ตอนหน้า
ความคิดเห็น