เหมืองแห่งความเจ็บ

ลำดับตอนที่ #1 : วันว่างๆกับความรู้สึกที่เบื่อหน่าย

             ผมหยุดงานมาได้2วันแล้ว เหตุผลมาจากงานที่ทำนั้นหมดแต่คนที่เป็นเพื่อนร่วมงานนั้นยังอยู่กันพร้อมหน้า

ผมทราบมาจาก นาย! เพื่อนร่วมงานแต่เป็นพี่1ปีว่าพรุ่งนี้ก็ต้องหยุดอีก  ผมใช้เวลาว่างนอนซะส่วนใหญ่  ในห้องที่

ร้อนอบอ้าวนั้น  มันช่างทำให้การนอนของผมนั้นมันไม่สบายเอาซะเลย  ผมโทรไปหาคนนั้นทีคนนี้ทีก็ไม่มีใครรับสาย

คิดทบทวนดูผมยังไม่ได้ไปเยี่ยมแม่เลยตั้งแต่ปีใหม่มานี้เลย  ผ่านมา7เดือนแล้วที่ยังไม่ได้พบท่าน  เงินค่าแรงออกมาได้

4วันแล้วยังพอเป็นค่ารถไปไหนมาไหนได้บ้าง  พอคิดได้ดังนั้นผมก็ไปบอกกับหัวหน้างานว่า\"ผมอยากไปเยี่ยมแม่ที่ราช

บุรีน่ะครับ  ไปสักอาทิตย์จะได้ไหมครับ\"  ผมบอกไปด้วยสีหน้าเหมือนคนกล้าๆกลัวๆ  อันเนื่องมาจากไม่ค่อยได้พูดด้วยกัน

สักเท่าไร  \"อืมม์!งานช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีแล้ว  ฝากความคิดถึงไปให้แม่นายด้วยละกันฮะๆ\"พี่เขาพูดด้วยดี  นิสัยก็ดี  เป็นคน

ยิ้มง่าย  \" แล้วจะไปวันไหน\"เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ  \"ผมจะไปวันนี้ครับ  อยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำ\"ผมตอบไปในใจดีใจที่

พี่เขาอนุญาติ  \"งั้นรึ! ก็ไปดีมาดีนะ  พี่ก็อยากไปเที่ยวที่ไหนดูบ้างเหมือนกัน  แต่แหม กรัทันหันจัง\" พี่เขาพูดแล้วก็เอามือ

ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงควักแบงค์500ออกมาแล้วส่งให้ผม\"เอ้าพี่ส่งค่ารถ\"  ผมขอบคุณแล้วรับมา  ร่ำลาเสร็จก็กลับ

มาที่ห้องจัดการเกบข้าวของเสื้อผ้าที่จำเป็นจะต้องใช้ใส่กระเป๋า  อาบน้ำเสร็จก็ออกเดิืนทางโดยไม่รั้งรอ

    ผมมาขึ้นรถเมลที่ปากซอยในช่วงที่กำลังรอรถอยู่ก็เกิดเสียงเอะอะมาจากข้างหลัง  \"เฮ้ยพวกเรามันไปทางนั้นแล้ว! อย่า

หนีนะมึง\"เสียงของวัยรุ่นที่ยังใส่ชุดของนักศึกษา ตะโกนกัวโหวกเหวก  ไม่ใช่เรื่องอะไรกันหรอกครับพวกนี้มันก็หาเรื่องกับ

นักศึกษาจากสถาบันอื่นนั่นแหละ  ผมเห็นบางคนถือไม้ก็มี  แม้กระทั่งมีดก็มี  พวกมันไล่ต่อยไล่ฟันกันแทบทุกวัน  ณ ป้าย

รถเมลแห่งนี้  เสียงวี๊ดว้ายของพวกผู้หญิงดังขึ้นเมื่อวัยรุ่นคนหนึ่งโดนทีแล้วล้มเซมาโดนพวกเธอที่หลบอยู่ข้างๆฟุตบาท

เด็กโชคร้ายคนนี้โดนเขาใช้ของแข็งตีอย่างแรง  ไม่เหลือพวกที่ตามมาข้างหลังต่างพากันรุมกระทืบซ้ำ  ผมที่หลบอยู่อีกมุมหนึ่ง

พอเห็นก็นึกสงสาร  เสียงนกหวีดดังปรี๊ดๆไล่ตามมาตำรวจนั่นเอง  แค่ได้ยินเสียงนกหวีด พวกที่กำลังตะลุมบอนกันอยู่ก็สลาย

ตัวไปตามทิศต่างๆ  ตำรวจ2นายมาพยุงพวกที่โดนตีแล้วหนีไปไม่ได้อีกที่เหลือก็ไล่จับพวกที่กำลังวิ่งหนี  ผมเห็นภาพตำรวจพุง

พลุ้ยวิ่งไล่เด็กวัยรุ่นช่างน่าตลกนัก  สังคมบ้านเมืองเราก็ยังมีพวกหากินในเครื่องแบบอยู่มาก  นับวันยิ่งเสื่อมลงๆเรื่อยๆ

       เสียงโวยวายจางลงแต่กลับมาเป็นเสียงของการด่าการสาบแช่งของคนที่เห็นเหตุการณ์แทน  ผ่านไปได้สักพักก็เงียบหาย

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  นี่แหละกรุงเทพ เมืองแห่งการวุ่นวาย  ถ้าผมไม่มีความจำเป็นผมคงไม่เอาชีวิตน่าเบื่อของผมเข้ามา

ให้เมื่อยประสาทเป็นแน่