คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : -Love only NINE-
-Love only NINE-
“ อ่ะ “
“ จะทำอะไร “ คนตัวเล็กตกใจทันทีที่มาร์คเอามือมาเช็ดให้คนตัวเล็กปากเลอะเทอะตรงหน้า
“ อยู่เฉยๆเหอะน่า เอาหน้ามานี่ “ คนตัวเล็กยิ่งถอยหนี
“ ดะ ดะ เดียว เช็ค เอง “ แบมแบมจะเอากระดาษเช็ดชู่มาเช็ดที่หน้าตัวเองแต่โดนคนตัวสูงเอามือมาจับต้นคอให้หันไปหาเค้า
“ อยู่นิ่งๆ “ มาร์คบอกคนตัวเล็กพร้อมบีบต้นคอเบาๆ มาร์คเอามือตัวเองไปเช็ดตรงที่เลอะของคนตัวเล็ก ไล่ตั้งแต่ ปลายจมูก แก้ม แล้วมุมปาก
“ อ่ะแฮ่มมม “ นิชคุณที่นั่งมองคนทั้งคู่อยู่นานล่ะ เลยแกล้งไอเบาๆให้คนทั้งคู่ช่วยดูที่มาสวีทนิดนึง กลางห้างแถมมาร์คเองก็เป็นคนดัง ถ้ามีข่าวจะมีแต่เสียกับเสีย
“ เอ่ออ “ คนตัวเล็กรีบผละหนีทั้งที ใบหน้าของเจ้าตัวแดงขึ้นอย่างชัดเจน
“ เอ่อ แบมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ “ เมื่อพูดจบผมก็ขอตัวทันที ใครจะไปนั่งอยู่ด้วยได้ เล่นส่งสายตาล้อผมกันทั้งกลุ่ม ไอ้พี่มาร์คนั้น เป็นบ้าอะไรของเค้านะ
“ เห้ยๆๆ แบมกูไปด้วย “ มีนรีบตามแบมไปทันที
“ แหมมมมม แรดยิ่งกว่ากุอีก อ่อยสะ “ มีนรีบแซวทันทีที่มาถึงตัวแบมแบม
“ อ่อย พ่องง “
“ เป็นไง พี่มาร์คมือนิ้มม่ะ หอมป่ะ เห็นมึงเคลิ้มมม ส้ะ ฮ่าๆๆ “ โอ้ยยย เอากะมันสิครับ จะคาดคัดให้ได้อะไร ใครจะไปเขินไอ้บ้านั่นกัน
“ โอ้ยยย กูไม่คุยกับมึงล่ะ “ ผมเดินหนีมันทันที ผมไม่ได้เขินนะ แค่รำคานมัน มันชอบเซ้าซี้ ผมรำคาน (?) จริงๆนะ
ที่โต๊ะอาหาร
“ อ่ะแฮ่มม เบาเบาหน่อยนะมาร์ค ฮ่าๆๆ น้องฮยองยังเด็ก “ พอคนตัวเล็กเดินไปไม่เท่าไหร่ พี่ชายที่แสนดีของเค้าก็แซวผมทันที แต่ผมชอบเวลาที่คนตัวเล็กของผมหน้าแดงนะ เค้าดูน่ารักดี ยิ่งเวลาทำหน้าบึ้งหรือไม่พออะไรผมนะ ยิ่งทำให้เจ้าตัวหน้างอทันที ผมว่าเวลาเค้าทำหน้ายังงี้น่ารักมากๆเลยต่างหาก พูดถึงคนตัวเล็กของผม ก็เดินมานู้นเรอะ นะก้มหน้าก้มตาเดียวก็สะดุดล้มหรอก
“ เห้ยยย ตัวเล็ก “ นะผมพูดขาดคำสะที่ไหน ก็คนตัวเล็กของผม ก้มหน้าจนสะดุดขาตัวเองล้มมาขนาดนั้น ดีนะที่ผมยังไวลุกไปรับได้ทัน แต่ตัวเล็กล้มมาทับผมสะนี้ แต่ก็ดีนะ ผมชอบท่า มันดู ใกล้ชิด ดีจัง
“ เอ่ออ “ คนตัวเล็กหน้าแดงทันทีที่ลืมตาขึ้นมา
“ ว่าไงหื้มมม “ ผมก็แกล้งสิครับ แกล้งเอาหน้าเข้าไปใกล้
“ เอ่อ ปะ ปล่อย ฉันก่อนสิ มันอึดอัด “ ตัวเล็กดิ้นไปมาให้ผมปล่อยเค้าออก หัวส่ายไปมา
“ หอมจัง “ คนตัวเล็กเงยหน้ามามองทันที
“ อะไรหอม “
“ ผมนาย หอมจัง “ พูดเสร็จ ผมก็ก้มลงไปหอมกลุ่มผมนุ่มนิ้มนั้น
“ อ่ะ อะ ไอ้ โรคจิต ปล่อยดิว่ะ “ คนตัวเล็กยิ่งดิ้นเข้าไปใหญ่ที่ผมก้มหอมผมเค้า ผมจึงต้องปล่อยให้เค้าลุกอย่างจำใจ
“ เอ่อ แบมอิ่มแล้วเรากลับกันเถอะฮ่ะ “ โห้ยยยย ไอ้พี่มาร์คมันทำอะไรของมันว่ะ พี่คุณ กับ ไอ้มีนก็อยู่ ไปทำที่บ้านก็ไม่ได้ เอ้ยยย ไม่ได้ๆๆ ที่ไหนก็ไม่ได้ เป็นอะไรของมึงว่ะไอ้แบม เลิกๆๆเลิกคิด
“ เป็นอะไรมึงไอ้แบม สะบัดผมอยู่นั้นรู้แล้วว่าผมหอม แหมมม ใช้ยาสระผมยี่ห้ออะไรจ้าาา “ พอผมเงยก็เห็นสายตาล้อๆจากเพื่อนตัวดีของผม ผมอยากจะหายตัวได้จริงๆๆ โอ้ยย น้องแบมจิบ้าาา
หลังจากเดินออกมาจากร้านอาหาร ผมก็รีบเดินไปรอที่รถทันที ตามมาด้วยไอ่ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมเขินขนาดนี้ ไอ้เพื่อนชอบแซว แล้วก็พี่ชายข้างบ้าน
“ ตัวเล็ก พี่ไปก่อนนะ แล้วยังไงเดียวพี่โทรไปหานะ “ พี่คุณ ของผมน่ารักใช่ไหมล่ะ ห้ามจีบนะ คนนี้ผมหวง
“ แบมแบมกุไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน ไปล่ะฮ่ะพี่มาร์ค “ ไอ้มีนมันยังไม่เลิกส่งสายตาแบบนี้อีกแล้วครับ จะแซวอะไรนักหนา
“ ไปเถอะ “ ผมรีบไล่มันทันที ด้วยความลำคาน
“ ไม่ต้องห่วงกูไม่อยู่เป็นกาขาดควายหรอก “ ไอ้มีนมันก้มมากระซิบผมคำ แล้วไอ้กาขาดควายของมันคืออะไร
“ บ้านสิขาดควาย “ ผมรีบตะโกนด่ามันไป ทันทีที่คิดได้ว่าไอ้กาขาดควายของมันคืออะไร
“ นี่ ตัวเล็ก “
“ อะไร “ เอาสิครับ ผมเหวี่ยงให้ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
“ จะกลับไหมบ้าน “ ดูมันทำหน้าสิครับ คิดว่าตัวเองหล่อมากมั้ง เออ มึงหล่อ คนอะไร ทำอะไรแม่งก็ดูดี
“ กลับดิ “ ผมรีบขึ้นรถไปซ้อนมันทันที ไอ้พี่มาร์คมันส่งหมวกกันน้อคมาให้ผมอีก ผมขี้เกียดใส่เลยถือเอาไว้
“ ทำไมไม่ใส่หมวก “ นะ คิดไม่ทันจะพูดอะไร หันมาโวยวายกับผมล่ะ ตกลงจะเป็นคนอาศัยที่บ้านหรือมาเป็นพ่อกันแน่
“ ขี้เกียด เดียวก็ถึงบ้านล่ะ ถือไปยังงี้แหละ “
“ อะ เห้ย จะทำอะไร “ อยู่ๆไอ้พี่มาร์คมันก็เอี้ยวตัวหันหน้ามาหาผม
“ อยู่นิ่งๆดิ บอกให้ใส่ก็ดื้อ ถ้าเกิดรถล้มขึ้นมาจะทำไง ยิ่งโง่ๆอยู่เดียวก็โง่กว่าเดิมหรอก “ ดูปากไอ้พี่มาร์คมันครับ ดูมัน
“ โอ้ยยยยยยย จะกัดทำไมเนี้ย ”
สมครับ อยากปากดีเอง ไม่รู้จักแบมแบมสะแล้ว
“ ไม่รู้ อยากกัดจะทำไม แล้วจะกลับไมบ้านอ่ะ หรือ ไม่กลับ “ ย้อนครับ ไอ้ตัวเล็กนี้มันแสบจริงๆ กัดมาได้ ไหล่ผมเป็นรอยแล้วมั้งนะ อย่าให้ถึงเวลาของผมนะ จะคิดทบทั้งต้นและดอกทันที
ผ่านไป 2 อาทิตย์ที่มาร์คได้มาเรียนที่โรงเรียนคมทิตจันทร์ ซึ่งทั้งเค้าและแบมแบมเองก็ยังจิกกัดกันอยู่ จนบางครั้งมีนเองยังแซวคนทั้งคู่เลย ว่าเมื่อไรจะลงเอยกันสักที
“ อ่ะ นั่งที่กันให้เรียบร้อย ครูมีเรื่องจะแจกให้ทราบ “
“ มึงว่า เจ้โหดจะมีไรมาคุยกับเราว่ะ “ แบมแบมหันไปกระซิบกับมีนที่นั่งอยู่ข้างหลังตนเอง
“ นาย กันต์พิมุก นายจะนั่งฟังฉัน หรือออกมายืนอธิบายแทน ห้ะ “
“ เอ่อ นั่งฟังฮ่ะ “ มาร์คถึงกับหลุดขำออกมา เพราะเห็นคนตัวเล็กโดนครูด่า มันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เพราไม่มีวันไหนที่ คนตัวเล็กของเค้าจะไม่โดนด่า
“ ฉันจะมาบอกว่า โรงเรียนจะมีการปิดภาคเรียนกัน 2 อาทิตย์ ส่วนเหตุผลพวกเธอไม่จำเป็นต้องรู้ “ พอครูบุษบาพูดเสร็จนักเรียนทั้งห้องก็พากันเฮ้ลั่นห้องทันที
“ อ่ะ นิ่งๆๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ปิดการเรียนการสอนยังงี้ยังไงก็ต้องมีการบ้านแน่นอนจ้ะ ไม่ต้องเสียดาย “ หลังจากเฮ้กันไม่นาน นักเรียนก็ต่างพากันโห้ ทั้งที
“ อ่ะ หรือว่างานเดียวไม่พอ อยากได้หลายงาน “ ครูบุษบายิ้มหวานหยาดเยิ้ม นักเรียกทุกคนต่างพากันกลืนน้ำลายไม่เว้นแม้แต่มาร์ค
“ เอาล่ะ งานที่ครูจะสั่งคือ วันหยุดยาวนี้ นักเรียนมีโปรแกรมไปช่วยเหลือคนอื่น หรือชุมชน หรือธรรมดา อย่างไร ครูจะให้จับกลุ่มกัน กลุ่มล่ะ 3 คน อ่ะ นาย มาร์ค นายต้องอยู่กลุ่มเดียวกับนาย กันต์พิมุกเท่านั้น “ เก้งกวางเหล่าชะนีทั้งหลายในห้องต่างพากันส่งเสียงเสียดายกันไปหมดความหวังจะได้ใกล้ชิด นักร้องหนุ่มหมดสิทธิ์ทั้งที มีแต่เจ้าของชื่อที่ทำหน้าบึ้งทันที
“ เอ่อ อาจารย์ฮ่ะ ทำไมต้องเป็นกลุ่มผมอ่ะ “ แบมแบมยกมือถามทันที
“ ก็นายเป็นคนดูแลเค้า จะให้ไปอยู่กับคนอื่นทำไม หรือนายอยากทำคนเดียวล่ะ “
“ กะ ก็ได้ครับ “ แบมแบมก้มหน้ารับอย่างอดไม่ได้
“ ดีมาก เอาล่ะทุกคนจะกลุ่มแล้วส่งรายชื่อให้ฉันทันที “ นักเรียกทุกคนต่างพากันหากล่มอยู่และคิดว่าจะไปทำอะไรกันดี
พักกลางวัน
“ โห้ยย จะหยุดทั้งที ไม่มีการบ้านก็ไม่ได้ จะอะไรกับนักเรียนนักหนาเนี้ย “ มีนบ่นออกมาอย่างเบื่อๆก็เค้าอยากนอนอยู่บ้านสบายๆไม่ต้องไปไหน ไปทำอะไรไง
“ นั้นดิ มึง กูก็เบื่ออ “ แบมแบมพูดลากเสียงหันหน้าไปหามาร์คทันที ซึ่งมาร์คเห็นก็แค่นยิ้มออกมาให้คนตัวเล็กหงุดหงิดกว่าเดิมที่เค้าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรใช่ไหม นั่งบ่นกันอยู่ไม่นาน แบคฮยอนก็เดินเข้ามาหาแบมแบมทันที
“ ฮยองงงง ฮยองรู้ยังว่าโรงเรียนเราจะปิดการเรียนการสอนด้วยแหละ “ แบมแบมหันไปกอดคนมาใหม่ทันที
“ ฮยอง เป็นไร ดูแปลกๆนะ “ แบมแบมว่าพลางมองหน้าแบคฮยอนทันที
“ แบมแบม ฮยองต้องกลับเกาหลีแล้วล่ะ “ พอแบคฮยอนพูดเสร็จ แบมแบมถึงกับปล่อยมือที่กอดแบคฮยอนออกแล้วเงยหน้ามองคนที่พูด
“ ทำไม ทำไมพี่แบคถึงต้องกลับ “ แบมแบมเรียกแบคฮยอนว่าพี่แบค ถึงกับทำให้แบคต้องดึงแบมเข้ามากอด ก็คนตัวเล็กของเค้าเริ่มจะร้องไห้ล่ะไง ถึงกับเรียกแบบที่แม่ของแบมแบมอยากให้เรียก
“ คือที่บ้านพี่ต้องมีเรื่องนิดหน่อย พี่เลยต้องกลับไปด่วน “
“ พี่แบคจะกลับเมื่อไร “ แบมแบมถามทั้งๆที่ตาแดงๆ มาร์คมองคนตัวเล็กตาแดงๆจึงเอื้อมมือไปจับมือคนตัวเล็กที่ว่าอยู่บนโต๊ะ แล้วบีบเบาๆให้คนตัวเล็กหายเศร้าทันที
“ คืนนี้ “ พอแบคฮยอนพูดจบ ตัวเล็กถึงกับน้ำตาซึม ทำไมเค้าถึงรู้เรื่องเป็นคนสุดท้ายด้วยล่ะ
“ แล้วแม่แบมรู้ยัง “
“ รู้แล้วแหละ พี่เข้าไปบอกท่านแล้ว ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมนะ มีไรก็โทรหาพี่ได้ตลอด ว่างๆพี่จะมาหา เราก็ว่างๆไปหาพี่ด้วยนะ “
“ ฮ่ะ “ ช่วงเวลาที่เหลือตอนนี้ก่อนที่แบคฮยนจะไปแบมแบมตัวติดกับเค้าตลอด ซึ้งเค้าโทบอกแม่ของแบมแล้วว่าน้องชายตัวเล็กนี้อยู่รอไปส่งเค้าที่สนามบิน ซึ่งแม่แบมก็ไม่ว่าอะไร เพราะเข้าใจดี
สนามบิน
“ ฮึก พี่แบค อย่าลืมน้องแบมนะ ” แบมแบมเอาแต่กอดแบคฮยอนแน่น
“ พี่จะไปลืมได้ไง น้องชายพี่ทั้งคนนะ พี่ไปก่อนนะ
“ ฮ่ะ ถึงแล้วโทหาแบมด้วยนะ “ แบคฮยอนพยักหน้าให้แบมพร้อมน้ำตา ก็เค้ามาอยู่กับน้องชายคนนี้เกือบปี รักแบบน้องชายแท้ๆ พอมาห่างกันแบบนี้อดจะใจหายไม่ได้ แบมแบมที่ยืนร้องไห้ หลังจากที่แบคฮยอนเดินไปแล้ว มาร์คเห็นคนตัวเล็กยืนร้องไห้ สะอื้นจนเค้ากลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นลมไป มาร์คเลยเดินไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้
“ ไม่ร้องสิ เดียวแบคฮยอนเป็นห่วงนะ เลิกร้องแล้วกลับบ้านกันเถอะ “ มาร์คพูดพลางจับมือคนตัวเล็กให้เดินไปขึ้นรถกลับบ้าน ตลอดทางตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้จนหลับไป มาร์คจึงเอาผ้าห่มที่อยู่บนรถมาห่มให้คนตัวเล็กเพราะกลัวคนตัวเล็กจะหนาว
ประเทศเกาหลี
“ โอ้ยยย เบื่ออออออออ “ แจ็คสันตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ทำให้ยองแจตะโกนตาม
“ โอ้ยยย รำคานนนนนน “
“ นี่นายรำคานฉันอ่อไอ่แตง “
“ แตงบ้านมึงดิ กูยองแจ “
“ ไอ้แตง “
“ ไอ้สั้น “
“ ไอ้แตงงงงง “
“ไอ้สั้นนนนน “
“ รู้ได้ไงว่าสั้นเคยเห็นอ่อ”
“ มึงง พูดอะไร “ ยองแจหน้าแดงทันทีที่แจ็คสันพูดจบ
“ อ่ะ เลิกเล่นกันได้และทั้งคู่อ่ะ รำคาน “ เจบีที่ทนฟังอยู่นานเริ่มทนไม่ไหว
“ ก็คนมันคิดถึงมาร์คฮยองนี่หว่าทำไงได้ “ แจ็คสันพูดพลางทำหน้าเศร้า เค้าไม่ได้แกล้ง แต่เค้ากำลังคิดถึงพี่ชายเค้าจริงๆ เจบีเองดูก็รู้
“ ถ้าคิดถึงก็ไปหาสิ ไม่เห็นยาก …“
มาต่ออย่างต่อเนื่อง55555
จะเป็นยังไงต่อไป ฝากติดตามด้วยนะ
ความคิดเห็น