ยอมรับการเปลี่ยนแปลง2

เนื้อเรื่อง

แม่พูดแบบนี้ประจำกับฉัน
"แม่หวัดดีจ๊ะ"
"มาถึงตอนไหน แม่นึกว่าไม่มา ปิดเทอมเหรอ"
"จ๊ะ" เป็นคำตอบสั้น ๆ
แม่ทำกับข้าวรอนานแล้ว นี่ก็ 6 โมงเย็นได้ ฉันอาบน้ำแล้วก็มากินข้าวกับแม่
แม่ยังทำกับข้าวอร่อยเหมือนเดิม ฉันอยู่กับน้าไม่ได้ทำกับข้าวกินเองมีแต่ซื้อข้าวแกงถุงมากิน ฉันมาที่นี่ 3 วันก็ต้องกลับไปชวนน้องแนนลูกของน้าที่ฉันไปอยู่ด้วยมาเที่ยวกันเพราะแนนก็ปิดเทอมน้าเค้าก็จะมาเที่ยวด้วย
มีรถมอไซด์มาจอดหน้าห้อง เป็นผู้ชายอายุราวประมาณ 22 - 23 ปีได้เค้ามาถามหาพ่อ จริง ๆ แล้วเค้าเป็นโฟร์แมนคุมงานที่พ่อทำอยู่ พ่อก็มาคุยกับเค้า พ่อบอกให้ฉันหาน้ำมารับแขก ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากะอีตาโฟร์แมนนี่เลย บอกไม่ถูก 
พูดมากอีกต่างหาก เฮ้อ แถมยังอายุน้อยจะมีประสบการณ์เท่าไหร่กัน

วันรุ่งขึ้นฉันต้องออกไปช่วยแม่กับพ่อทำงาน เป็นงานปูนเทพื้นฉันรู้สึกหงุดหงิดกับหน้าอีตาโฟร์แมนนี่จัง!!!
เราทำงานกันจนดึกเพราะต้องรอรถปูนมาเทเดี๋ยวปูนจะแห้งก่อน 
"ตานี่ยืนคุมตลอดเลยทำไมน้า เราถึงไม่ชอบเค้าเลย"คิดในใจ...
ในที่สุดก็เสร็จซะที

วันที่3 เราสามคน พ่อ แม่ ลูกต้องมาทำงานกัน ส่วนคนงานก็หยุดพัก ฉันไม่รู้หรอกว่างานวัดที่พ่อให้ทำ เราต้องวัดไปทำไม รู้แต่ว่าต้องทำให้เสร็จ 
และแล้วมันเหมือนนรกเป็นใจให้เจออีตาโฟร์แมนนี่อีกแระ
ลืมบอกไป เค้าชื่อ วิท จบวิศวะกรรมโยธา ตอนนี้อายุ23ปี พึ่งทำงานเป็นโฟร์แมนครั้งแรก 
เมื่อวานสะดุดตอเข้าก็เลยเจ็บเท้า แต่วันนี้ต้องมาช่วยพ่อทำงานอีก

"อ้าวช่างยา วันนี้ลูกน้องไม่ทำงานกันหรอคับ" 
"วันนี้หยุดกัน"พ่อพูด
"แล้วทำกันสามคนจะเสร็จหรอคับ"
"คนงานเค้าพักกันรอเทปูนพรุ่งนี้ นี่ก็พาลูกพาเมียมาทำ"
"ช่างยา ฝีมือสู้ลูกน้องไม่ได้เลยนะ"
"เครื่องมือมันไม่พร้อม ผมไม่ได้ไปซื้อ"

พ่อกับอีตานั่นคุยกันนานมาก

วันนี้ฉันไปรับแนนกับน้าตอนเย็น ๆ คงจะกลับพรุ่งนี้

พอรับแนนมาอยู่ด้วยฉันก็มีเพื่อนซะที งานที่นี่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว พ่อบอกว่าจะย้ายงาน (ติดตามตอนต่อไป)