ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Fic : หมีมอเตอร์ไซค์ Jae x Ho จบแล้วครับ
Fic : หมีมอเตอร์ไซค์
Pairing : Jae x Ho
Rate : ไม่มีหรอก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้ายแจจนจำต้องทนปั่นรถถีบ.....จะไปจีบน้องหมีคนงาม”เสียงใสดังออกจากริมฝีปากที่เอื้อนเอ่ยเจื้อยแจ้วขณะที่ร่างนั้นกำลังปั่นจักรยานโทรมๆ ไปตามทางถนน
“อี่น้องยุน...ปี๋แจมาหา...ออกมาหาปี๋หน่อยเต๊อะ.....”เสียงนั้นเอ่ยอีกรอบเมื่อแจจุงพาตัวเองและจักรยานมาจอดหน้าบ้านทรงเหนือหลังหนึ่ง
“ปี๋แจ...เปิ้นอู้แล้วจะได...ปี๋แจ...เลิกมาหายุนเต๊อะ...ยุนหมะฮับฮักอ้ายเน้อ..ปี๋แจปิ๊กบ้านไป๋เต๊อะ”ร่างบางมองโผล่หน้ามาเอ่ยกับชายหนุ่มแล้วปิดประตูกระแทกใส่
“อี่น้อง...ปี๋ฮักตั๊วะเน้ออออ...”เสียงตะโกนไล่หลังเจ้าของบ้าน แต่ขณะที่ชายหนุ่มเข็นจักรยานออกมา ก็ได้ยินเสียงคนขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาใกล้ ชายหนุ่มจึงหันไปมองแล้วก็พบว่า...
....ชายหนุ่มร่างสูงเสื้อแจ็กเก็ตทันสมัยสีดำคลุมเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงยีนส์รองเท้าบูท ใส่ถุงมือกับหมวกกันน็อคขับยามาฮ่านูโว มาจอดหน้าบ้านหลังที่ชายหนุ่มจากมา....
“เสี่ยวแต๊....กึ๊ดว่าน้องยุนจะชอบแฟซั่น....แฟซ่า...เฮอะ...แต่งตั๋ว...ก่ไม่ได้เฮื่องได๋ฮาว”แจจุงบ่นเบาๆ...เฮอะ ชุดอะไรกั๋นนั่น จะสู้เขาได้จะได เสื้อม่อฮ่อม กางเก๋งขาก๋วย ผ้าขาวม้าคาดเอว บังแดดก่อได๋ เช็ดตั๋วก่อได๋ เกิบแตะเย็นสบ๋าย....
“น้องยุน....พี่ยูชอนมา...ออกมาหาหน่อยครับ”เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ตะโกนเรียก เจ้าของบ้านร่างบางให้ออกมาพบ
“จ๋า.....ปี๋ยูชอน...ไป๋ไหน๋มาเจ้า.....ไหนอ้ายว่าจะมาหายุนตอนบ่ายไง....”เสียงหวานตอบรับ แล้วชะโงกหน้ามายิ้มหวานให้
“ก็miss youไงจ๊ะ”ยูชอนตอบกลับ แต่ร่างบางกลับทำหน้างง
“อ้ายยูชอน....มันแปลว่าหยังก๊ะ”ยุนโฮเอ่ยถาม แล้วเดินลงบันไดมาหาร่างสูง
“มันแปลว่า...คิดถึงน่ะ^^”ยูชอนตอบพลางโอบเอวร่างบางไว้
“อ้ายยูชอนอ่า...อย่าทำให้เปิ้นเขินสิ...แล้วช่วยเอามืออ้ายออกจากเอวด้วย....น้องเขิน”ยุนโฮสะบัดตัวออกจากวงแขนนั้น แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเคืองอะไร กลับหัวเราะต่อกระซิกกับไอ้หนูผีฝรั่งนั่น สร้างความน้อยอกน้อยใจแก่แจจุงยิ่งนัก....เฮามันก่เป็นได๋แค่คนจนๆ จะมีปัญญาไปหามอเตอร์ไซค์โก้ๆ ได้จากที่ๆไหน๋ ทั้งอู้ฝรั่งหวานหู ก็ยังหมะเป็นเล้ย.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
....สงสัยเฮาต้องขายนาซื้อยามาฮ่าซักกันแล้วล่ะ....
หลายวันต่อมา
“อ้ายแจ...หายไป๋ไหน๋...ทำไมหมู่นี้เฮาหมะเห็นเลย....กึ๊ดโขดจะไดเฮาป่าวเนี่ย....”ร่างบางเอ่ยพึมพำเบาๆ เมื่อไม่เห็นชายหนุ่มที่คอยปั่นจักรยานมาหาตนทุกๆวัน ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาไล่ชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย..
“ยุนเอ๊ย....ไป๋ตลาดซื้อของให่แม่หน่อย....ถ้าเจอยูชอนก่พามากิ๋นข้าวบ้านเฮาต้วยเน้อ”เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยสั่งลูกชายร่างบาง
“ครับ”ร่างบางรับคำแล้วเดินไปตลาด แต่ก็กวาดสายตาหาชายหนุ่มที่ตนไม่ได้เห็นหน้ามาหลายวัน
“ยุนเอ๊ย....ไป๋ตลาดซื้อของให่แม่หน่อย....ถ้าเจอยูชอนก่พามากิ๋นข้าวบ้านเฮาต้วยเน้อ”เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยสั่งลูกชายร่างบาง
“ครับ”ร่างบางรับคำแล้วเดินไปตลาด แต่ก็กวาดสายตาหาชายหนุ่มที่ตนไม่ได้เห็นหน้ามาหลายวัน
ตลาดสด
“อุ้ยนาจองจ๊ะ ยุนขอบ่ะก๊วย กะ หมะตัน เน้อ อย่างละสองโลเน้อ”เสียงหวานเอ่ยกับป้าเจ้าของร้าน
“ได๋.....หมะเอาอย่างอื่นต้วยเหรอ”คุณป้าผู้ใจดีเอ่ยขณะที่แถมผลไม้ให้ยุนโฮ
“อุ้ย....หมะต้องแถมให๋ยุนก่ได๋เน้อ....เกรงใจ๋”ร่างบางรีบปฏิเสธ
“หมะเปนไร....เปิ้นแถมให้....ตั้วะน่าฮัก..นิสัยดี”นาจองยิ้มให้แล้วส่งให้ยุนโฮ
“ขอบคุณครับ...^^”ร่างบางยิ้มอ่อนหวาน แล้วรับถุงมา แต่พอเงยหน้าขึ้นพบกับชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยแต่ราวกับคนละคน
“อ้ายแจเหรอ...”ยุนโฮเอ่ยเรียกชายหนุ่ม
“อืม.....ไม่เจอกันนานนี่......เป็นยังไงบ้างล่ะ”เสียงใสของแจจุงเอ่ยทักแล้วยิ้มให้ ทำเอาร่างบางถึงกับหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
.....อ้ายแจคนที่ยุนโฮเคยรู้จักช่างแตกต่างกับคนที่ยืนตรงหน้านี่โดยสิ้นเชิง ผมที่เคยเป็นสีดำยาวมัดสบายๆ กลายเป็นผมสีทองเกือบขาวซอยสั้น การแต่งตัวล้าสมัย มอซอ กลายเป็นแต่งตัวตามแฟชั่น ดูหล่อเท่ห์ขึ้นมาทันใด เรียกสายตาหวานเยิ้มจากผู้หญิงและผู้ชายบางคนแถวนั้น ทั้งคำพูดก็เปลี่ยนไป จักรยานคู่ใจกลายเป็นมอเตอร์ไซค์คันงาม ดูเข้ากัยบุคลิกคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก....ทำไมคนๆนี้ช่างดูดีอะไรอย่างนี้....
“ยุน....ยุนโฮ....เหม่ออะไร”แจจุงเอ่ยแล้วโบกมือผ่านหน้ายุนโฮไปมา
“เปล่า..จ๊ะอ้าย..แล้วอ้ายไป๋ยะอันได๋มา....ถึงได๋มี...เงิน....ลำขนาด”ร่างบางเผลอมองหน้าชายหนุ่ม ใบหน้าเรียวก็เริ่มแดงซ่านขึ้นมาเรื่อยๆ
“ก็น้องยุนชอบคนรวยๆ แต่งตัวดูดี ขี่มอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆ ไม่ใช่เหรอ พี่ก็เลยเปลี่ยนตัวเอง เอาตัวเข้าแลกเงิน....ก็แค่นั้น”แจจุงตอบด้วยสายตามุ่งมั่นแต่ร่างบางที่ฟังถึงกับผงะ.....ทำไมอ้ายแจ ต้องยะขนาดนี้......
แต่สายตาก็ไปปะอีกคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านไป ยุนโฮจึงรีบตะโกนเรียกชายหนุ่มทันที
“อ้าย.....อ้ายยูชอน...หยุดก่อนเน้อ....แม่อู้ว่า...ให๋ชวนอ้ายไปกิ๋นข้าวต้วยกันเน้ออออ”
“อ้าว...น้องยุนนี่เอง....ได้ครับ...เดี๋ยวพี่ไป...ว่าแต่น้องจะกลับยัง...ไปกับพี่เลยมั้ย”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
ร่างบางจึงพยักหน้าแล้วซ้อนท้ายร่างสูงไป แต่สายตาก็มองแจจุงครั้งสุดท้าย แล้วหันหน้าหนีเช็ดน้ำตา
.....ฮือ...อ้ายแจ....ทำไมต้องยะขนาด....เพื่อยุนแล้ว...ฮือ...สงสารอ้ายแจ...ถ้าอย่างนั้นอ้ายแจก่เป็นรับน่ะสิ.....โฮ.....อุตส่าห์หล่อนะอ้าย.....แง...เสียดายขนาด......
ซึ่งแจจุงก็ได้แต่มองตาม....ว่าแต่ ทำไมน้องต้องร้องไห้หว่า????
//โป๊ก//เสียงโลหะกลวงเคาะลงกลางหัวของร่างหนาได้อย่างพอดี
“ใครวะ!!!!!”แจจุงตะโกนแล้วหันมาก็พบกลับ
“แม่แกน่ะสิ....เอาเวลายะเงินยะทอง....มายืนป้อเขา....เงินเนี่ยเอามายะอะหยัง...ไร้สาระ....ปิ๊กบ้าน!!!!”เสียงหญิงวัยกลางคนตวาดลูกชายมาดเท่ห์ที่อุตส่าห์หายหัวไปหาเงินมา ซึ่งตัวเองก็รู้ว่าลูกชอบหนูยุนบ้านคุณชอง ก็นึกว่าจะไปหาสินสอดไปขอเค้า ตนก็ไม่ว่า ที่ไหนได้....เอามาซื้อนู่นซื้อนี่...มันน่านัก
“ครับแม่”แจจุงได้แต่เดินคอตกจูงมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน....โดนไอ้หนูฝรั่งแย่งไปอีกแล้วสิ....
บ้านตระกูลชอง
“ยูชอนเอ้ย....ไป๋มาหาสู่ขนาดนี้ เมื่อไหร่จะมาขอยุนมันซะทีหื้อ”พ่อของยุนโฮพูดขึ้นขณะกินข้าว ทำเอายูชอนยิ้มไม่หุบ.....แสดงว่าว่าที่พ่อตายกลูกให้แล้วใช่มั้ยนี่.....
“ป้อ.....อู้อะหยัง.....ยุนอายอ้ายยูชอนเน้อ....เฮาหมะได๋เป็นอะหยังกันซะหน่อย”ยุนโฮพูดขณะตักข้าวเข้าปาก ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ...แต่ใจนึงก็คิดถึงหนุ่มหน้าสวยอีกคน.....กึ๊ดแล้วเศร้าใจ....
“ครับ....ถ้าคุณพ่ออนุญาต ผมจะไปบอกแม่ให้มาขอน้องครับ”เสียงทุ้มต่ำของยูชอนตอบรับอย่างแข็งขัน
“บ้าแล้ว...อ้ายยูชอน ใครจะไป๋แต่งกะอ้าย ยุนขอตั๊วะเน้อ”ยุนโฮเอ่ยด้วยความเขินอายจึงเดินไปเอาของหวาน ดีกว่านั่งเขินอายม่วนต้วนต่อหน้าป้อชาย
“ฮ่าๆๆๆ....ยูชอนเฮาหมะขออะหยังลำเน้อ..เอาแค่พอเป็นพิธี....ขอให๋เลี้ยงยุนโฮดีๆแล้วกัน”เสียงหัวเราะของพ่อยุนโฮดังลั่นร่างบางได้แต่ยืนหยิบของหวานหน้าแดงก่ำ ยูชอนได้แต่ยิ้มรับ
“อ้อ...แล้วก่มีหลานตั๊วะน้อยๆ....ให๋หมู่เฮาพ่ออุ้ย แม่อุ้ย อุ้มเล่นต้วยเน้อ”ผู้เป็นพ่อยังคงแซวว่าที่ลูกเขยต่อไปเรื่อยๆ
“ครับ...ผมจะพยายามครับ ถ้าแม่ของลูกผมไม่ว่าอะไร”ร่างสูงกล่าวรับ แล้วยิ้มกรุ้มกริ่มมองยุนโฮยกของหวานมาให้
“ป้อ....จะอู้...จะยะอะหยัง..ถามยุนก่อนเน้อ....ยุนเป็นป้อชาย...จะมี
ลูกได๋จะได”ร่างบางเขินอายกับคำพูดของพ่อตน ทั้งยังสายตาที่ร่างสูงส่งมาให้อีก
“อ้าว....เฮาก็นึกว่ามีลูกเป็นแม่ญิงซะอีก...เห็นยูชอนติดใจขนาด แถมอ้อนแอ้นขนาดนี้”พ่อของร่างบางเอ่ยแซวลูกชาย ที่เกิดเขาก็รู้แต่แรกแล้วว่าลูกคนนี้คงต้องหาลูกเขยดีๆ สมฐานะลูกซักคน - -ii จะหวังให้มีเมียคงยาก
“ป้อ!!!”ร่างบางแหวใส่ผู้เป็นพ่อ จนแม่ของยุนโฮต้องเอ็ด
“ยุนโฮ....เป็นแม่ญิงอย่ายะกิริยาหมะงามจะอี้...เดี๋ยวยูชอนหมะมาขอเน้อ...คิกๆๆๆ”แม้แต่ผู้เป็นแม่ยังแซวลูก คาดว่าไม่เกินปีนี้ขายออกแน่นอน
“เอ้อ....ยูชอนพรุ่งนี้เย็น...หมู่เฮาจะหมะอยู๋บ้าน...จะปิ๊กบ้านสายๆเน้อ...ฝากยุนโฮต้วยเน้อ”พ่อยุนโฮไว้ใจยูชอนมาก จึงเอ่ยปากฝากยุนโฮบ่อยๆ
“ครับ....ผมจะมาดูแลให้”ร่างสูงรับคำแล้วมองหน้ายุนโฮยิ้มๆ
เย็นวันถัดมา
“ป้อแม่...ไป๋มาดีๆเน้อ”ร่างบางยืนส่งพ่อแม่ ที่กำลังขึ้นรถจะไปงานเลี้ยงของเพื่อน
“จ้า”ทั้งสองรับคำแล้วจากไป
ไม่นานที่ทั้งสองไปร่างสูงของยูชอนก็ขี่มอตอร์ไซค์เข้ามา แล้วโอบเอวยุนโฮเข้าบ้าน ซึ่งการกระทำนั้นตกอยู่ในสายตาของแจจุง
“อ้ายยูชอน...อ้ายอยากกิ๋นอะหยัง...เดี๋ยวน้องจะยะให๋”เสียงหวานเอ่ยถาม ซึ่งร่างสูงก็ตอบกลับมาว่า
“อะไรก็ได้ครับ...ถ้าน้องทำพี่กินได้หมด”ร่างสูงตอบกลับสบายแล้วนั่งอ่านหนังสือภาษาอังกฤษที่ยุนโฮก็อ่านไม่ออก
“อ้ายนี่น้า....ปากหวานแต้เน้อ”ร่างบางยิ้มอ่อนหวานรับคำก่อนลงมือทำกับข้าวรสเยี่ยมให้ร่างสูงได้กิน
“แล้ว......น้องยุน....ถ้าพี่จะขอน้องยุนมาเป็นลูกสะใภ้แม่พี่...น้องจะตกลงมั้ย”เสียงทุ้มห้าวเอ่ยแล้ววางหนังสือลง แล้วเดินมากอดร่างบางไว้
“อะหยังกันอ้าย....ปล่อยน้า.....”ยุนโฮเอ่ยเอียงอาย
“งั้นตอบมาสิครับ”ยูชอนเอ่ยแล้วพลิกหน้าร่างบางให้หันมาหา
“แล้วแต่อ้ายเน้อ....น้องตามใจอ้ายเสมอ”ยุนโฮตอบเบาๆแล้วแกะมือร่างสูงออก
“แสดงว่าตกลงนะครับ”เสียงทุ้มหล่อเอ่ยกระซิบข้างหู แล้วกดปลายจมูกบนแก้มนิ่มเบาๆ ยุนโฮได้แต่เอียงอายแล้วทำอาหารต่อ
ทั้งสองก็ได้กินอาหารกันอย่างหวานชื่น โดยที่ร่างบางไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คนตรงหน้าคิดจะทำอะไรกับตน
ในระหว่างที่ยุนโฮล้างจานอยู่นั้น ก็มีมือปริศนามือนึงโอบมาทางด้านหลังแล้วเริ่มกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น ทั้งยังซุกไซร้ซอกคอขาวของร่างบาง ยุนโฮถึงกับสะดุ้งแล้รีบหันกลับมามอง พบว่าคนที่กระทำอย่างนั้นอยู่คือยูชอน ผู้ชายที่เขาไว้ใจตลอดมา!!!
“อะ...อ้ายยูชอน.....ปล่อยยุน.....เฮายังหมะได๋แต่งกัน...จะยะจะอี้หมะได้”ร่างบางเริ่มลนลาน เขาไม่คิดว่ายูชอนจะทำอะไรอย่างนี้
“เอาน่า...น้องตกลงแล้วนี้...จะช้าจะเร็วก็ต้องเกิดเรื่องอย่างนี้อยู่ดี....พี่เพียงแค่อดใจไม่ไหวเอง....ไม่เป็นไรหรอก.....พ่อแม่น้องก็ไม่อยู่.....เราจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็ได้...นะ”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆแล้วประกบริมฝีปากกับร่างบาง ซึ่งยุนโฮได้แต่เบี่ยงบ่ายก้มหน้าแต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี แม้จะใช้กำลังทั้งหมดผลักออกก็ไม่เป็นผล
“ใครก่ได้....ช่วยยุนต้วยเน้อ......หมะเอาเน้อ....อ้ายยูชอน....เปิ้นกลัว...ฮือ”ร่างบางเริ่มโวยวาย
แต่แล้วก็มีเสียงพังของดังขึ้น พร้อมกับผมสีทองสว่างของใครบางคนที่เดินเข้ามาปล่อยหมัดใส่ร่างสูงที่กำลังจะขืนใจเขาอยู่รอมร่อ แล้วรีบดึงมือเขาวิ่งหนีออกมาพาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไปทันที
“อ้าย....แจ.....ฮึก.....”ร่างบางถึงกับร้องไห้เมื่อกอดเอวร่างหนาไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัวเน้อ....นะ”แจจุงเอ่ยปลอบแล้วพาไปยังท่าน้ำแห่งหนึ่ง
“อ้ายแจ”แต่ร่างหนาก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆยุนโฮก็เอ่ยเสียงเขียวขึ้นมา
“โกรธอะไรพี่เหรอ”แจจุงย้อนถามเบาๆ.....ท่าไม่ดีซะแล้ว....
“อ้ายแจ.....มาช่วยยุน.....ทำไม....”ร่างบางเค้นเสียงถาม แต่ประโยคนั้นทำเอาร่างหนารู้สึกโกรธ
“หมายความว่ายังไง...ชอบนักเหรอ....ที่จะโดนมันทำอย่างนั้นน่ะฮะ”เสียงใสที่เคยพูดดีๆกลับกลายเป็นเสียงตะคอกน่ากลัว
“หมะใจ้อย่างนั้น”ยุนโฮเอ่ยเสียงแผ่วเบาแล้วมองหน้าแจจุงที่ทำหน้าตาสงสัย แต่ก่อนที่ร่างหนาจะพูดอะไรต่อยุนโฮก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“แต่ทำไม.....อ้ายแจ....ต้องพังประตูบ้านยุนต้วย....ห๊า”ร่างบางแหวใส่เต็มหู แจจุงก็หน้าซีดทันทีเมื่อได้ยิน.....นี่ตรูเป็นพระเอกไม่ใช่เหรอ ก็ในหนังพระเอกต้องพังประตูบ้านนางเอกไม่ใช่เรอะ......
“ฮือ...ผีบ้านผีเฮือนต้องโขดแน่ๆเลย....เฮาผิดไป๋แล้ว....แงๆๆๆ....บ้านยุนต้องล่มจมแน่ๆเลย...อ้ายแจ”ร่างบางโวยวายทุบแจจุงเป็นการใหญ่.....ป้อกับแม่โขดแน่ๆ......
“อ่าจ๊ะ.....เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปซ่อมให้เลยนะ”แจจุงพูดอย่างหวาดๆ.....ผีบ้านผีเรือนจะมาหักคอตูมั้ย ยิ่งถ้าแม่รู้ว่าไปพังประตูบ้านคนอื่นมาล่ะก็.....โดนแม่ก่นด่าสาปแช่งแล้วจัดพิธีขอขมาผีบ้านผีเรือนเลยล่ะมั้ง....
“แต่ก่ต้องขอบคุณอ้ายลำขนาด.....ถ้าหมะได๋อ้าย....ยุนคง....”ยุนโฮพูดพลางหน้าแดง
“ไม่เป็นไร...พี่ทำไปเพราะเป็นห่วงเรา....แล้วที่สำคัญ....พี่รักเรามากๆเลยนะ”แจจุงพูดแล้วสบตายุนโฮ
“แต่ยุนคงฮับฮักอ้ายหมะได้.....”ร่างบางเอ่ยแล้วก้มหน้าลง
“ทำไมล่ะ...พี่เป็นอย่างที่น้องยุนชอบทุกอย่างแล้ว....แล้วทำไมน้องยังคงปฏิเสธพี่....หรือน้องรักไอ้หนูฝรั่งนั่นมากจริงๆ”แจจุงละล่ำละลักถาม
“ก่...อ้ายเอาตั๊วะเข้าแลกไป๋แล้วนี่”ยุนโฮตอบเสียงอ่อย....เสี้ยด๋าย....
“ก็ใช่....แปลกตรงไหน....”แจจุงงงสิครับ
“ก่....อ้ายเป็นรับ.....ยุนก่รับ....แล้วยุนก่....หมะรุกให๋อ้ายเน้อ”ร่างบางบอกหน้าแดงก่ำ
“ห๊า!!!!!”แจจุงถึงขั้นตกกะใจ......อยากโดด เอาหัวทิ่มคลองตายจริงๆ ตุเนี่ยนะรับ คิดได้ไง ไอ้ที่ไปจีบทุกๆวันเนี่ย ไม่ได้ช่วยให้น้องเข้าใจอะไร ให้มันง่ายขึ้นเลยเร้ออออออ- -^^^........
“อ้ายแจ......แต่ยุนก่ขอบคุณแต้เน้อ...ที่ช่วยยุน”ยุนโฮเอ่ยแล้วก้มหน้าเรียกความเอ็นดูจากชายหนุ่มเป็นอย่างมาก
“ยุนโฮ....พี่ว่าเราเข้าใจอะไรพี่ผิดแล้วละ.....”ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วตามด้วยคำบอกเล่า
“คือว่า...พี่คิดว่าพี่ต้องใช้เงินในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อให้เราชอบ....พี่ก็เลยเข้าเมืองไปหางานทำ....แล้วพี่ก็ได้งาน”
“อ้ายขายตั๊วะเพื่อยุน....โฮ.....”ยุนโฮโวยวาย
“ไม่ใช่ครับ....ฟังก่อนสิ”แจจุงเอ่ยเสียงเข้ม แล้วมองหน้ายุนโฮแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นใบหน้าเรียวนั่งฟังตาแป๋วอยู่
“คือพี่ก็หาไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีคนมาสะกิดพี่ เขาบอกพี่ว่าพี่อยากเป็นนายแบบมั้ย เงินดี พี่ก็เลยตกลงแล้วเค้าก็เปลี่ยนพี่ ให้กลายเป็นแบบนี้ เดี๋ยวภาพของพี่ก็ออกมาแล้วล่ะ อีกไม่กี่วันหรอก”
“อ้าว....งั้นอ้ายก่หมะใช่รับน่ะสิ”ยุนโฮถามงงๆ
“พี่รุกแต่กำเนิดนะครับ แล้วเราคิดอกุศลอะไรเนี่ย แก่แดดจัง”แจจุงเอ่ยพลางกลั้วหัวเราะ.....ดูหน้ายุนโฮสิ แก้มแดงน่ารักชะมัด.....
“......งั้นยุนรับฮักอ้ายก่ได๋.....”ยุนโฮเอ่ยแล้วก้มหน้าก่อนจะพูดต่อว่า
“แต่ยุนอยากให้อ้าย...ยะตั๊วะกับยุนแบบเดิม....อู้คำเมืองแบบเดิม....ได้มั้ย”ร่างบางอ้อนวอน
“ได๋สิ...อี่น้อง....พี่ฮักน้องเน้อ”
“บ้า....”
“พออู้ฮัก...ก่หาว่าบ้า....จะเอาจะได”แจจุงเอ่ยแล้วโอบยุนโฮไว้หลวมๆ
ยูชอนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ยิ้มๆ....เรื่องอย่างนี้เขาไม่แคร์ ถ้าน้องไม่รักเขาก็ไม่ว่า ถ้าน้องมีความสุขเขาก็ดีใจ เมื่อกี้เขาทำไม่ดีกับน้องไว้ก็จริง แต่จะไปขอโทษตอนนี้ก็ยังไงอยู่......และที่สำคัญ แม่โลมาน้อยที่เปลี่ยนเสื้อบ้านอยู่บ้านหลังนั้นยวนใจเขา ยิ่งกว่ายุนโฮเป็นไหนๆ.....
หลายวันถัดมา
“น้องยุน.....ปี๋แจมาหา...ออกมาเต๊อะ.......”แจจุงตะโกนอยู่หน้าบ้าน พอยุนโฮได้ยินก็รีบลงมาหา
“อ้ายแจ....ทำไมเอามอเตอร์ไซค์มา.....อ้ายจะไป๋รถถีบเน้อ”ยุนโฮแหวใส่
“โอ้ย....พอเอารถถีบมาน้องก่อยากไป๋มอเตอร์ไซค์.....เอาน่าไป๋ได๋หมดแหละ”ร่างหนาพูดเสร็จก็ฉุดยุนโฮขึ้นรถแล้วเร่งเครื่องไปทันที
“อ้ายแจ.....ช้าๆ...เน้อ....เปิ้นกลัวต๋าย”ร่างบางกอดเอวแจจุงไว้แน่นหลับตาปี๋
“เห็นเคยอู้ว่าชอบมอเตอร์ไซค์.....เสียใจเน้อ.....โวยโวยน่ะดีแล้ว”เสียงเอ่ยตอบอย่างทะเล้นแล้วขี่ต่อไป
ริมบึงน้ำ
พอมาถึงยุนโฮแทบล้มทั้งยืน ถ้าไม่มีแจจุงประคองไว้คงกองกับพื้นไปแล้ว แต่ยุนโฮก็ยังเอ่ยแจ้วๆใส่แจจุง
“อ้าย....ไหนอ้ายว่า...จะเอารูปอ้ายมาให่ยุนผ่อไง”
“นี่ไง”แจจุงเอ่ยแล้วเอารูปในซองให้ยุนโฮ แล้วโอบเอวไว้หลวมๆ
......อ๊า....ผีฟ้ามาโปรด...อ้ายแจ.....หล่อขนาด.....ถอดเสื้อถ่ายรูป.....อ๊ายยยย...ล่ำสมป้อชายแต้ๆเน้อ....นี่สินะ.....ที่ว่าเอาตั๊วะเข้าแลกน่ะ.......
“นี่.....น้องกึ๊ดอกุศลอยู่ใช่มั้ย”แจจุงเอ่ยถาม
“หะ...เปล่าเน้อ”ยุนโฮปฏิเสธ
“เหรอ.....เลือดกำเดาไหลแล้วน่ะ”ร่างหนาเอ่ยแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้เบาๆ ยุนโฮได้แต่ยืนหน้าแดงก่ำ
......ว่าที่เมียเฮา...นี่หื่นแต้ๆ....ใช่แล้ว....เฮากะยุนโฮกำลังจะแต่งงานกัน.....หลังจากที่ยุนโฮไปบอกป้อตาแม่ยายว่า เสียวตั๊วะให่เฮาไป๋แล้ว.....จริงๆแล้ว....เฮายังหมะเคยยะอะหยังลำกว่ากอดเลย.....แล้วในตอนนี้เฮาก่เป็นนายแบบชื่อดัง...รวยจนสามารถเก็บเงินค่าสินสอด....โดยที่ป้อตาแม่ยาย....หมะรังเกียจอีกด้วย....
“น้องยุน....เปิ้นฮักตั๊วะเน้อ”แจจุงตะโกนประกาศไปทั่ว ใบหน้าของยุนโฮแดงก่ำ บ่นอุบอิบแล้วเดินไป
หลังจากยุนโฮแต่งงานไปแล้วสองปี
“อ้ายแจ.....ไป๋ไหน๋มา....เปิ้นอู้ให่อ้ายไป๋ซื้อของ....ทำไมอ้ายหายไป๋ครึ่งวัน....อ้ายไป๋กับอ้ายยูชอนมาใช่มั้ย....อ้ายไป๋หาแม่ญิง...คนไหนมาใช่มั้ย”เสียงหวานแหวลั่นบ้านหลังงามที่ตนสร้างเป็นเรือนหอ ทั้งยังเดินท้องโตออกมาบิดหูร่างหนา
“เปล๊า......ยูชอนเปิ้นลากปี๋ไป๋......ปี๋หมะเกี่ยว”แจจุงร้องลั่นแล้วกอดยุนโฮไว้พลางลูบท้องเบาๆ....นี่ตรูทำไปได้ยังไงวะ งงตัวเอง....ที่สำคัญ เอานางมารน้อยนี่มาเป็นเมียได้ยังง๊ายยยย!!!.....
“อ้อ....แสดงว่าอ้ายยูชอนคือตั๊วะการ....ยุนโฮ...สูปล่อยอ้ายแจเต๊อะ.....เดี๋ยวเฮาไป๋จัดการอ้ายยูชอนเอง”เสียงแหลมสูงของจุนซูเอ่ยขึ้นแล้วเดินกระแทกเท้าออกไป
แต่ความดวงดีของแจจุงก็เหลือเกินที่ยูชอนขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาพอดี เจอกับแจจุงจึงรีบตะโกนเรียก
“ไอ้แจๆ...ขึ้นมาเร็วๆ”
แจจุงจึงหอมแก้มยุนโฮแรงๆแล้วโดดขึ้นรถไป แต่ก็ตะโกนทิ้งท้ายไว้ว่า
“น้องจ๋า....ปี๋ฮักตั๊วะลำขนาดเน้อ.....แต่ความเจ้าชู้หมะเข้าใครออกใครเน้อ”
เมื่อทั้งสองจากไปได้แต่ปล่อยให้เคะทั้งสองยืนฮึดฮัดไม่พอใจ......ไอ้สองตัว....ปิ๊กบ้านเมื่อไหร่...เมิงตายยยยย......จะเอาไอ้มอเตอร์ไซค์นั่นทุ่มหัวพวกแก๊......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้ว ภาษาเหนื่อแต่งยากมากๆเลย-- ถ้าไม่เข้าใจคำไหนก็โพสทิ้งไว้นะครับ เดี๋ยวไรท์เตอร์จะมาแปลให้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น