ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic : ที่คุณก็รู้ว่าใคร (จบแล้วครับ) won x yun
Fic : ที่คุณก็รู้ว่าใคร
Pairing : Siwon x Yunho
Rate : เด็กอนุบาลอ่านได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*แกร๊ก...*
เสียงเปิดประตูคอนโดส่วนตัวดังขึ้น ก่อนที่ร่างเพรียวของยุนโฮจะพบกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางไว้หน้าประตูบ้าน
“ของใครวะเนี่ย...ชอบมาวางอยู่หน้าประตูเรื่อยเลย”เสียงหวานอุทานเบาๆก่อนสอดส่ายสายตามองหาบุคคลที่พอจะเป็นเจ้าของช่อดอกไม้ช่อนี้ได้แต่ก็ไม่เห็นใครที่มีวี่แววนั้นเลย ตนเองจึงต้องเดินกลับเข้าห้องแล้วเอาไปวางไว้มุมนึงก่อนเดินจากห้องไป โดยที่ร่างเพรียวนั้นไม่ได้สนใจอ่านการ์ดนั้นเลยแม้แต่น้อย
ไฮสคูลชื่อดังในโซล
“เฮ้ย...ไอ้วอน วันนี้มีคนส่งดอกไม้ผิดมาให้ชั้นอีกแล้วอ่า”ยุนโฮเอ่ยเรียกร่างสูงที่นอนหมอบกับโต๊ะทำหน้าเบื่อโลกให้หันมามอง ก่อนที่จะเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายว่า
“อาจจะเป็นของแกก็ได้..รับๆไปเหอะน่า”
“อาจจะเป็นของคนอื่นก็ได้”
“แล้วไอ้ที่กองบนโต๊ะแกล่ะ แด่ยุนโฮ ถึงคุณยุนโฮ สำหรับน้องยุนโฮ ของหมามั้งเนี่ย”
“.......”
เมื่อร่างสูงเถียงชนะแล้วก็ซุกหน้าลงบนโต๊ะปล่อยให้ร่างเพรียวฮึดฮัดกับคำพูดร่างสูง ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งข้างๆแล้วกวาดของทั้งหมดปาใส่หัวไอ้เพื่อนตัวดีที่นอนอย่างสบายอารมณ์เข้าอย่างจัง
“อะไรวะไอ้ยุน แค่กูพูดความจริงแค่เนี้ย เมิงจะโกรธอะไรกันนักกันหนาวะ เจ็บนะเว้ยเฮ้ยยยย”ใบหน้าหล่อโวยวายใส่เพื่อนร่างเพรียวที่โยนของมาใส่หัว หลังๆเริ่มเป็นรองเท้าผ้าใบที่เจ้าตัวถอดมาฟาดใส่ร่างหนา
“นี่แกจะมากไปแล้วนะ นั่นมันรองเท้านะโว้ยแล้วนี่ก็หัวคน มันสมควรเอามาเล่นมั้ยห๊ะ”ซีวอนโวยวายใส่ขณะจับข้อมือบางที่กุมรองเท้าไว้เหนือศรีษะตน
“เอ่อ...คุณยุนโฮครับกรุณารับดอกกุหลาบดอกนี้ไว้ด้วยเถอะครับ”เสียงชายหนุ่มที่เดินเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือกำลังคุกเข่ามอบดอกกุหลาบสีชมพูหวานดอกโต
“อ้อ...งั้นชั้นใช้ไอ้นี่ก็ได้ใช่ป่ะ........โอ๊ยยยย”ยุนโฮหันมาคว้าดอกกุหลาบนั้นก่อนที่จะโดนหนามตำมือเข้าอย่างจัง ซึ่งทำให้ร่างสูงตรงหน้ารีบดึงมือข้างที่โดนตำเข้าไปใกล้
“สมน้ำหน้าไง บอกแล้วว่าอย่าตีๆ กรรมตามทันมั้ยแก”ซีวอนมองแล้วปล่อยมือนั้นลงก่อนไปค้นของในกระเป๋าเป้แล้วเอาพลาสเตอร์ยาปาใส่หัวเพื่อนตัวดีที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะ
“ขอบใจ”ยุนโฮทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะเอาพลาสเตอร์นั้นแปะบนนิ้วเรียว ร่างสูงกำยำของซีวอนกอดอกมองห่างๆ ก่อนที่จะลากคอชายหนุ่มผู้มอบดอกไม้ต้นเหตุออกไปนอกห้อง
“วันหลังนายช่วยเอาหนามกุหลาบออกให้หมดก่อนให้ด้วยนะ มันซุ่มซ่ามน่ะเห็นมั้ย”ซีวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดก่อนเตะก้นชายผู้นั้นออกไปไกลๆ
“ซุ่มซ่ามจริงๆเล้ย หมีเอ้ยยยย”
ตอนเย็น
“เฮ้ย ไอ้วอนกลับบ้านกันโว้ยยยย”เสียงตะโกนใส่หูร่างสูงของยุนโฮทำเอาชายหนุ่มที่นอนเพลินๆถึงกับตกใจจนผลักหน้าหงาย
“ไอ้บ้า.....กูกลับแล้ว แค่นี้ก็ต้องผลักด้วยอ่ะ”ร่างเพรียวลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปซึ่งมีความหมายว่างอนเพื่อนหน้าหล่อเข้าให้แล้ว
“งอนไปเลย...กูไม่ง้อเมิงหรอก”ร่างสูงตะโกนไล่หลังก่อนที่จะหยิบเป้แล้วแอบตามเพื่อนร่างเพรียวไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้แม้แต่นิดเดียว ว่าเพื่อนร่างสูงที่ตนเองทะเลาะด้วยทุกวันนั้นคอยตามมาส่งทุกวันๆโดยมิได้ขาดแม้แต่วันเดียว
“ไอ้บ้าซีวอน ไอ้เพื่อนเลวแกมันชั่วช้าที่ผลักชั้นจนตกเก้าอี้ แกๆๆๆๆแม่งเอ้ย”ยุนโฮเอ่ยบ่นไปตลอดทางขณะร่างสูงยังหลุดหัวเราะกับท่าทางสบถสาบานของคนคนนี้ไม่ได้ คนที่เขาแอบชอบมาแล้วถึงสองปี สองปีกับการอดทนและปิดบังความรู้สึก สองปีที่เขาแอบดูแลร่างบางเงียบๆ เฮ้อ...เมื่อไหร่เขาจะกล้าสารภาพรักตรงๆกับคนคนนี้ซะทีน้า
“อ้าววว....รุ่นพี่คังอิน พี่มาทำไมแถวนี้เนี่ย”ร่างเพรียวเอ่ยถามรุ่นพี่ร่างหนาที่มาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้
“พอดีพี่มาหาเพื่อนแถวนี้น่ะ แล้วเราล่ะ”คังอินเอ่ยถามพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ เรียกอารมณ์ขุ่นมัวจากซีวอนได้ดี ไอ้รุ่นพี่ตัวหน้าบึ๊กคังอินที่เป็นประธานชมรมยูโดเป็นอริกับประธานชมรมเทควันโดอย่างซีวอนมาแต่ไหนแต่ไร แถมยังมาส่งสายตาอย่างนี้ใส่ยุนโฮร่างสูงจึงหงุดหงิดขึ้นทวีคูณ
“ก็บ้านผมอยู่คอนโดนี้เองฮะพี่”ร่างเพรียวตอบเสียงใส ซีวอนเห็นดังนั้นจึงเดินตรงรี่เข้าไปกระโดดกอดคอยุนโฮกันรุ่นพี่ร่างบวมอย่างคังอินออกไปห่างๆด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“เฮ้ยยย...ไอ้วอนมาได้ไงวะ ไปเลยๆกูเกลียดเมิงแล้ว ไปเลยชิ่วๆ”ยุนโฮไล่อย่างขำๆ เพื่อนคนนี้เขาโกรธได้ไม่นานหรอก
ซีวอนจึงเคาะหัวเพื่อนรักไปหนึ่งทีก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวกูไปส่งแล้วเลี้ยงข้างมึงโอเคป่ะ เลิกงอนได้แล้ว”
“เออๆเห็นแก่ความมีน้ำใจต่อเพื่อนฝูงของแกชั้นให้อภัยแกก็ได้”ร่างเพรียวตอบพลางเดินกอดคอเพื่อนรักไปอีกทาง แล้วทิ้งคังอินไว้เบื้องหลัง ในขณะที่คังอินทำหน้าไม่พอใจ
“ไอ้วอน...ซูชิน้า ซูชิๆๆๆๆ”ร่างเพรียวตะโกนเข้าหูซีวอนบ่อยครั้ง จนร่างสูงเริ่มทำหน้าเครียดเจ้าตัวดีถึงหยุด แล้วก็เริ่มต้นใหม่
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แกจะมาตะโกนใส่หูชั้นทำไมว๊ะ”ซีวอนเริ่มอดความอดทนจึงหันมาตวาดใส่ยุนโฮ ทั้งสองจึงเริ่มเถียงกลางทางเดิน
“ก็ชั้นชอบนี่ แกมีสิทธิ์เถียงเรอะ”
“มี”
“ไม่มี”
“จะกินมั้ย”
“กิน”
“ไอ้หน้าด้าน”
“ยอมรับ”
“สันดาน”
“แล้วหนักกบาลเมิงเหรอ”
“งั้นกลับบ้าน”
“ไม่กลับ”
“งั้นอยู่ไป กูจะกลับ”
“ไม่ มึงต้องเลี้ยงกูก่อนเข้าใจม้ายยย”ร่างเพรียวตะโกนเข้าหูจนร่างสูงรำคาญแล้วจับข้อมือลากเข้าร้านซูชิให้หมดเรื่อง
“ก็แค่นั้น”ยุนโฮเอ่ยพลางทำหน้ายียวนจนซีวอนหลุดขำ..ทำไมนายชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่จังเลยนะ ยุนโฮ....
“เอาชุดนี้ครับ”ขณะที่ร่างสูงตกอยู่ในภวังค์เสียงใสก็แทรกเข้ามาร่างสูงจึงรีบหันกลับไปดูพบว่าร่างเพรียวกำลังสั่งซูชิที่แพงที่สุดในร้าน
“นี่แกกะให้ชั้นหมดเนื้อหมดตัวเลยใช่มั้ย”ซีวอนเอ่ยขำๆ ของแค่นี้ไม่ทำให้คุณชายชเวถังแตกได้หรอก
“^^ แกจ่ายได้น่า”ยุนโฮตอบพลางนั่งรอซูชิอย่างมีความสุขแล้วหันมาแหย่ร่างสูงเล่นต่อ
ตอนดึก
“ฮ้าวว...ง่วงชิบหายเลย อ้าวใครส่งข้อความมาวะเนี่ย”ยุนโฮมองโทรศัพท์ในมืองงๆ ขณะที่เปิดข้อความขึ้นมาอ่าน
ฝันดีนะครับ ห่มผ้าด้วยนะ ผมคิดถึงคุณเสมอ
จาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“คนนี้อีกแล้วเหรอ...ส่งทุกวันเลยแฮะ^^”ยุนโฮยิ้มเขินๆกับโทรศัพท์ มีหลายข้อความที่ส่งหาเขา แต่คนๆนี้เป็นคนเดียวที่เขารู้สึกอบอุ่น คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เขาคงตกหลุมรักคนที่เขาไม่รู้จักคนนี้ซะแล้วสิ
ร่างสูงของชเวซีวอนที่นอนยิ้มไม่หุบกับโทรศัพท์อีกเครื่องนึงที่ยุนโฮไม่เคยรู้ เครื่องที่เขาใช้ส่งข้อความหาทุกๆวัน ก่อนที่จะเดินไปหยิบช่อดอกไม้ที่เตรียมไว้ทุกวันมาวางไว้เพื่อที่จะนำไปส่งให้ตอนเที่ยงคืนทุกวัน
ในตอนเช้า
“อ้าววว...ส่งมาอีกแล้วเหรอ...แย่จังเลยส่งผิดรึเปล่าเนี่ย”ยุนโฮเอ่ยก่อนที่จะนำไปวางไว้มุมเดิมๆ ก่อนที่จะสังเกตเห็นการ์ด จึงถือวิสาสะแอบอ่านว่าจริงๆแล้วจะส่งให้ใครกันแน่
แด่คุณยุนโฮ ผมส่งให้คุณทุกวันนะครับ ผมไม่ได้ส่งให้คนอื่นนะ ผมรักคุณ
แด่คุณยุนโฮ ผมส่งให้คุณทุกวันนะครับ ผมไม่ได้ส่งให้คนอื่นนะ ผมรักคุณ
จาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“เค้าอีกแล้วเหรอ...ใครกันนะ”ใบหน้าเรียวแดงซ่านเมื่ออ่านข้อความนั้น เขาอยากพบคนๆนี้จังเลย
ไฮสคูล
“ไอ้วอนนน...ชั้นรู้แล้วว่ะว่าใครส่งดอกไม้ให้ทุกๆวัน”ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์ดีใบหน้าหวานแดงซ่าน
“ห๊ะ....รู้แล้วเหรอว่าใคร!!!!”ร่างสูงตกใจเป็นอย่างมาก กลัวยุนโฮจะรู้ความจริง
“อยากรู้จริงๆเลยนะแก.....ก็คนที่ส่งข้อความให้ชั้นทุกวันไง”ร่างโปร่งเฉลยอย่างอารมณ์ดี
ร่างสูงค่อยโล่งอก ก่อนที่จะรีบก้มหลบเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆเอาไว้หลังจากที่ฟังคำพูดของร่างเพรียวว่า
“ชั้นว่าชั้นกำลังชอบเค้าว่ะ”
ยุนโฮสังเกตเห็นดังนั้นจึงถามว่า “ไอ้วอนแกเป็นอะไรวะมุดโต๊ะทำเพื่อ???”
“ชั้นกำลังหาดินสออยู่เว้ย”ซีวอนตะโกนตอบพลางมุดโต๊ะกวาดมือบนพื้นไปมาเพื่อกลบเกลื่อน
“แปลกคนแฮะ....แค่ดินสอเนี่ยนะ”ร่างเพรียวพึมพำก่อนจะนำไอพอดขึ้นมาฟัง โดยที่ร่างสูงยังนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างล่าง
“แม่งเอ้ยยย...ทำไมชอบคนง่ายอย่างนี้วะ....ถ้ามันรู้ว่าเป็นกูนะ...ตายๆ”ซีวอนพึมพำอยู่ข้างล่างพลางกุมขมับอย่างหงุดหงิด
ตอนเย็น
*ซู่....*
เสียงฝนโปรยปรายกระหน่ำเทลงมาท้ำให้ร่างสูงที่ซ้อมเทควันโดอยู่เพลียวมองนาฬิกา แล้วก็สะดุ้งว่านี่ใกล้เวลาที่ยุนโฮจะเลิกซ้อมเต้นแล้วกลับบ้านเต็มที ร่างสูงจึงรีบคว้าร่มและกระดาษโน๊ตวิ่งฝ่าสายฝนไป
“โอ๊ย..ตายๆๆๆ ยุนโฮเอ้ยเป็นหวัดแน่เลยแก ลืมเอาร่มมาได้ยังไงนะเนี่ย”ร่างเพรียวบ่นงึมงำอย่างหัวเสียตอนเดินมาตามทางเดิน ในขณะเดียวกันที่ซีวอนวิ่งตากฝนรีบเอาร่มมาวางไว้ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปเพราะเห็นเงาร่างเพรียวที่เดินมาทางนี้
“โอ๊ะ...มีร่มใครวางไว้ก็ไม่รู้เสร็จยุนล่ะน้า....”ยุนโฮเอ่ยอย่างร่าเริงขณะเห็นร่มที่วางไว้แล้วหยิบขึ้นมากาง กระดาษโน๊ตก็ร่วงลงพื้น ร่างบางจึงก้มตัวลงอ่าน
ร่มของคุณยุนโฮนะครับ ระวังเป็นหวัดนะ แล้วรีบกลับบ้านด้วยนะครับ
จาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“อีกแล้ว”ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้ม ใบหน้าเรียวซับสีเลือดจางๆ ก่อนที่จะเดินกางร่มนั้นแล้วกลับบ้านไป
ในขณะที่ร่างสูงแอบยืนตากฝนมองด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข ที่ร่างเพรียวหน้าแดงกับการกระทำของตน ซึ่งก็ทำให้ร่างสูงหน้าแดงได้ไม่แพ้กัน
คอนโดของยุนโฮ
“เฮ้อออ...เค้าเป็นใครกันน้า”ร่างเพรียวพึมพำ ก่อนที่จะนึกอะไรดีๆได้
“ชั้นคงต้องตามสืบแล้วแหละว่านายเป็นใคร....”
วันถัดมา
“วันนี้ฝนต้องตกอีกแน่ๆเลย”ร่างเพรียวเอ่ยกับซีวอน ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้าหงึกๆอย่างซึมๆแล้วนอนต่อ
“แกเป็นอะไรรึเปล่าวะไอ้วอนซึมๆ”ยุนโฮเอ่ยถามก่อนจะพยายามพลิกตัวเพื่อนซี้ขึ้นมาคุย แต่เมื่อสัมผัสตัวพบว่าร่างนั้นร้อนจัด ร่างบางจึงอุทานด้วยความตกใจ
“แกไปทำอะไรมาน่ะ ตายยัง”
“ยัง...ชั้นไปก่อนนะ”ร่างหนาตอบก่อนกระชากกระเป๋าเป้ที่ลืมปิดจากโต๊ะแล้วเดินไป ทำให้ข้าวของร่วงกระจัดกระจาย ทั้งอุปกรณ์ช่วยชีวิตหมี ร่ม กระดาษโน๊ต ร่างสูงจึงเก็บลวกๆแล้วรีบเดินจากไป
“กระดาษไรหว่า”ยุนโฮสังเกตเห็นกระดาษก่อนขึ้นมาดูก่อนที่จะตกใจอย่างถึงที่สุด
ร่มของคุณยุนโฮ ระวังเป็นหวัดนะครับ
จาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
แล้วเรื่องราวต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัวทำเอาร่างบางมึนตื้อไปหมด ซึ่งการกระทำของร่างสูงช่างสอดคล้องกับเหตุการณ์ทั้งหลายเหลือเกิน
“บ้าน่า...ไอ้วอนเนี่ยนะ!?!”
ชมรมเทควันโด
“พี่ไหวป่ะเนี่ย นอนขดเป็นกุ้งอยู่เนี่ย”รุ่นน้องในชมรมถามอย่างเป็นห่วง
“ชั้นไหวน่า”ซีวอนตอบปัดๆก่อนที่จะชำเลืองมองนาฬิกาแล้วลุกพรวดขึ้นมา
“พี่จะไปไหนอีกเนี่ย ยังไม่ถึงเวลาเลิกซ้อมเลยนะพี่ แล้วพี่จะกลับแล้วเหรอ”คำถามหลายคำถามถูกยิงรัวจากปากบรรดารุ่นน้อง
“เออน่า....เดี๋ยวชั้นก็กลับมา ถ้าไม่กลับถึงเวลาเลิกก็ปิดห้องดีๆด้วยล่ะ”ซีวอนเอ่ยสั่งรุ่นน้องแล้วรีบเดินเอาร่มออกไปวางไว้หน้าตึกเหมือนเช่นทุกครั้ง
แต่ในคราวนี้ต่างออกไปตรงที่ยุนโฮได้แอบยืนมองการกระทำทั้งหมดเป็นเวลานานโดยไม่ยอมเข้าซ้อมในชมรมเพราะอยากรู้ความจริง
“.....มันเองเหรอเนี่ย.....”สุดท้ายก็ได้แต่เอามือปิดปาก ใบหน้าแดงซ่าน ก่อนที่จะนึกอะไรได้ก็รีบวิ่งมาให้ทันร่างสูงที่กำลังจะเดินไป
“...ไอ้วอน”
“!?!”ร่างสูงหันมามองอย่างตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะทำเป็นปกติแล้วเอ่ยทัก “มีไรวะ”
ยุนโฮก็ได้แต่แหงนหน้ามองสายฝนที่เริ่มโปรยปราย แล้วเอ่ยอย่างตะกุกตะกักว่า
“แก...แกจะกลับด้วยกันมั้ย”
ซีวอนส่ายหัวแล้วทำเหมือนจะเดินกลับบ้าน ร่างบางจึงรีบหยิบร่มขึ้นมาแล้ววิ่งตามร่างสูงไป แล้วเอ่ยกับร่างสูงเบาๆว่า
“งั้นกลับด้วยกันได้มั้ยล่ะ ฝนตกแล้วนะ แกไม่สบายไม่ใช่เหรอ”
“แกจะให้ชั้นไปส่งแกล่ะสิ”ร่างสูงเอ่ยพลางแย่งร่มในมือยุนโฮมาถือแล้วเอียงไปทางร่างบางเพื่อไม่ให้คนข้างๆเปียกฝน
ยุนโฮเห็นการกระทำอย่างนั้นแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้ก่อนที่จะแย่งกระเป๋าเป้ของซีวอนมากอดไว้
“เดี๋ยวกระเป๋าแกเปียก แล้วทำไมแกไม่เข้าร่มล่ะ แกไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ”ยุนโฮเอ่ยถาม
“เออน่า ไม่ตาย”
ยุนโฮเห็นอย่างนั้นจึงดันร่มเข้าไปหาร่างสูง แล้วก้าวไปเบียดร่างสูงก่อนเอ่ยเบาๆว่า “จะได้ไม่เปียกทั้งคู่ไง”
ซีวอนก็ถึงกับหน้าแดงแล้วเอ่ยถามตรงๆว่า “เป็นไรวะ”
ยุนโฮได้แต่ส่ายหน้างุดๆ ก่อนที่จะเอ่ยประโยคชวนตะลึงสำหรับซีวอนว่า “ดอกไม้สวยดีนะ แกไปซื้อจากร้านไหนมาล่ะ”
“แก...แกรู้แล้วเหรอ”
“แล้วทีหลังน่ะไม่ต้องเอาร่มมาวางไว้แล้วไปนะ อยู่รอด้วย จะได้กลับด้วยกัน”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น....”
“ข้อความน่ะส่งบ่อยๆแล้วเปลืองเงิน บอกก่อนชั้นกลับบ้านก็ได้”
“......”
“แล้วก็ไม่ต้องปิดบังชื่อแล้วนะ”
“งั้นก็ได้ ชั้นจะบอกแกตรงๆ”
ร่างสูงจับร่างเพรียวหันมามองหน้ากอ่นจะบอกว่า “ไอ้ยุน ชั้นรักแกว่ะ ชั้นรักแกมานานแล้ว แล้ว...เอ่อ”
ยุนโฮเหลือตามองซีวอนแวบนึงก่อนจะทำหน้าเศร้าแล้วพูดว่า “โทษทีนะ ต่อไปนี้ชั้นคงเป็นเพื่อนแกไม่ได้อีกต่อไปว่ะ”
ร่างสูงถึงกับชะงัก กำหมัดแน่น ก่อนที่จะประหลาดใจกับการกระทำของร่างบาง....
ยุนโฮเดินเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มซีวอนเบาๆก่อนจะเอ่ยอย่างอายๆว่า “ทำไมแกไม่ขอชั้นคบล่ะ หรือแกต้องให้ชั้นขอคบ” ร่างสูงก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่ ยุนโฮจึงตัดสินใจเอ่ยว่า “ก็ได้...งั้นซีวอน นายคบกับชั้นนะ”
“!?!แล้วแก...ไม่...รังเกียจชั้นเหรอ”ร่างหนาเอ่ยถาม
“ก็ชั้นบอกแล้วไง ชั้นชอบคนที่ส่งข้อความ ส่งดอกไม้ คอยดูแลชั้น ซึ่งคนๆนั้นก็คือนาย แสดงว่าชั้นก็ชอบนายด้วยไง แล้วยิ่งเป็นนายชั้นก็ไว้ใจ เข้าใจยัง”ร่างเพรียวเอ่ยอย่างอายๆ
“อืม...งั้นเรามาคบกัน แล้วชั้นสัญญาว่าจะทำกับนายเหมือนอย่างเดิม ทุกๆวัน”ซีวอนเอ่ยรับปาก ก่อนจะโน้มตัวประกบปากกับร่างบางอย่างเนิ่นนานกลางสายฝน ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
“เอ่อ...เรากลับบ้านกันเถอะ”ยุนโฮเอ่ยพลางก้มหน้าก่อนที่มือหนาของซีวอนจะเลื่อนมากุมมือของร่างบางไว้แล้วพาเดินกลับบ้าน
คอนโดของยุนโฮ
“รีบเข้านอนนะ อย่านอนดึกล่ะ ห้ามเล่นเกมเกินสามทุ่มนะ แล้ว....”ซีวอนบอกกับยุนโฮหลังจากที่มาส่งแต่ก่อนจะพูดจบยุนโฮได้แนบริมฝีปากกับซีวอนเบาๆสร้างความประหลาดใจแก่ซีวอนเป็นอย่างมาก
“นายตัวร้อนนะ ค้างที่นี่ก็ได้ ชั้น..จะได้ดูแลนายบ้างอ่ะ”ยุนโฮพูดพลางขวยเขิน แต่พอร่างสูงทำท่าจะปฏิเสธ ร่างเพรียวจึงรีบดึงแขนร่างสูงเข้ามาในห้อง แล้วพาไปนั่ง ก่อนที่จะเตรียมยาและเช็ดตัวให้
ซีวอนจึงนอนมองแล้วอมยิ้มกับการกระทำนั้น ก่อนที่จะหลับตาลง
วันถัดมา
วันนี้เป็นอีกวันที่ซีวอนต้องประหลาดใจ ตั้งแต่เขาเดินเข้าชมรมมาพวกรุ่นน้องก็ต่างยิ้มแปลกๆ ก่อนที่จะดำเนินการซ้อมตามปกติ แต่วันนี้มันต่างออกไปต่างตรงที่...
ร่างเพรียวของยุนโฮวิ่งตากฝนมาหาร่างสูง ยืนยิ้มอยู่หน้าชมรมทำให้ซีวอนรีบวิ่งออกไปหาแล้วจูงเข้ามา
“นายตากฝนมาหาชั้นทำไมเนี่ย เปียกหมดแล้ว”ร่างหนาบ่นพลางเอาผ้าขนหนูของตัวเองมาเช็ดผมเช็ตตัวให้ยุนโฮ
“ก็ชั้นกลัวว่านายจะตากฝนไปหาชั้นไง”ยุนโฮตอบอย่างอารมณ์ดี ซีวอนถึงกับยิ้มก่อนจะโอบกอดเบาๆแล้วบอกว่า “วันหลังชั้นจะไปรับ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” ร่างเพรียวได้แต่ก้มหน้าซ่อนหน้าแดงๆไว้
“เหอะๆพี่ครับ เกรงใจรุ่นน้องหน่อยเถอะครับ อิจฉานะครับตั้งแต่เมื่อวานแล้วเนี่ย”หลายเสียงเอ่ยขึ้น ทำให้ซีวอนสะดุ้งแล้วคิดได้ว่าไอ้พวกนี้คงเห็นภาพเมื่อวานแล้วแน่ๆ พอหันกลับไปมองหน้าพวกมันก็ยิ้มเผล่แล้วเผ่นแนบไป แต่ร่างสูงกลับตะโกนเรียกไว้
“....เอ่อ...พี่...ผมไม่ได้ตั้งใจแซวนะ”
“ยังไม่ชัดใช่มั้ย..ได้”ร่างสูงพูดจบแล้วประกบปากกับยุนโฮทันที ก่อนที่จะบอกว่า ”แล้วเอาไปประกาศนะว่าชั้นกับยุนโฮคบกันแล้ว ห้ามใครมาจีบแฟนชั้นอีก ไป...”
ยุนโฮได้แต่นั่งเอียงอายกับการกระทำของซีวอน คนที่เค้าก็รู้ว่าใคร
00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ที่มาของฟิคเรื่องนี้ครับ
Song:ที่คุณก็รู้ว่าใคร
หากคุณตื่นตอนเช้าเเล้วพบว่ามีช่อดอกไม้ใหญ่
มองหาเจ้าของคุณก็ไม่เห็นใคร
ไม่ต้องแปลกใจเพราะช่อนั้นมันเป็นของคุณ
กลางคืนก่อนเข้านอนแล้วพบว่ามีเบอร์ที่ไม่คุ้น
ส่งเป็นข้อความว่าเค้าคิดถึงคุณด้วยถ้อยคำอ่อนละมุน ว่าคืนนี้ฝันดีรีบเข้านอน
(*)
ก็จะมีใครอีกเหล่าแค่อยากให้เซอร์ไพส์กลัวเหงา
คุณไม่ต้องไปตามหาว่าใคร
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกลนานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
คุณก็รู้ว่าใครคุณก็รู้ใช่ไหม
เมื่อไรเจอลมฝน กลัวเปียกปอนหนาวกาย
ต้องรีบไปให้ทันในใจหวังเพียงขอมีร่มซักคัน
ไม่ต้องแปลกใจ ถ้าคุณบังเอิญเห็นมันวางอยู่ตรงนั้น
( ซ้ำ *)
ก็จะมีใครอีกเหล่า แค่อยากให้เซอร์ไพส์กลัวเหงา
คุณไม่ต้องไปตามหาว่าใคร...
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกลนานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
อยากให้รู้ไว้เพียงว่ามีอีกคนที่คิดถึงคุณอยู่ตรงนี้
แบ่งความรู้สึกดีที่มีมาให้คุณได้เสมอ
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิมคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ ดูแลระยะไกล นานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกล นานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
คุณก็รู้...ว่าใคร
มองหาเจ้าของคุณก็ไม่เห็นใคร
ไม่ต้องแปลกใจเพราะช่อนั้นมันเป็นของคุณ
กลางคืนก่อนเข้านอนแล้วพบว่ามีเบอร์ที่ไม่คุ้น
ส่งเป็นข้อความว่าเค้าคิดถึงคุณด้วยถ้อยคำอ่อนละมุน ว่าคืนนี้ฝันดีรีบเข้านอน
(*)
ก็จะมีใครอีกเหล่าแค่อยากให้เซอร์ไพส์กลัวเหงา
คุณไม่ต้องไปตามหาว่าใคร
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกลนานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
คุณก็รู้ว่าใครคุณก็รู้ใช่ไหม
เมื่อไรเจอลมฝน กลัวเปียกปอนหนาวกาย
ต้องรีบไปให้ทันในใจหวังเพียงขอมีร่มซักคัน
ไม่ต้องแปลกใจ ถ้าคุณบังเอิญเห็นมันวางอยู่ตรงนั้น
( ซ้ำ *)
ก็จะมีใครอีกเหล่า แค่อยากให้เซอร์ไพส์กลัวเหงา
คุณไม่ต้องไปตามหาว่าใคร...
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกลนานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
อยากให้รู้ไว้เพียงว่ามีอีกคนที่คิดถึงคุณอยู่ตรงนี้
แบ่งความรู้สึกดีที่มีมาให้คุณได้เสมอ
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิมคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ ดูแลระยะไกล นานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
ไม่ต้องสงสัยนั่นคือความจริงใจของผม
คนเดิม...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกล นานแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
คุณก็รู้...ว่าใคร
อยากจะบอกว่าฟังเพลงนี้แล้วชอบมากๆเลยจับแต่งฟิก55555
เห็นบางคอมเม้นต์บอกว่าด่ากันเยอะจัง คือแบบว่าอยากสื่อบรรยากาศให้ดูเป็นเพื่อนห้าวๆกันน่ะครับ ไรท์เตอร์ไม่ได้หยาบคายแต่ประการใดนะครับ --a (เหรอ....)
เอาละเห็นหลายคอมเม้นต์ รีเควสมินยุนมาก็จัดไป เรื่องlove you my barber ชื่อเรื่องสิ้นคิดดีเนอะ ถ้ายังไงก็ช่วยกันตั้งชื่อเรื่องใหม่ด้วยนะครับ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น