기다리다가 지친다 음~ U Know 넌 넌 내맘아니? 우~
คีดารีดากา ชิชินดา อืม~ยู โนว นอน นอน เนมามานี? อู~
เหนื่อยที่จะคอย อืม~รู้มั๊ย เธอ เธอจะรู้ใจของฉันไหม?
........................................................................................................................
"ไอ่แทค~มากินข้าวเร๊วว"
เสียงที่(พยายามจะ)สดใสของนิชคุณดังขึ้นมาจากชั้นล่างของตัวบ้าน
"เออๆรู้แล้วเว้ย"
เสียงที่พยายามจะสดใสเช่นเดียวกันของอ๊ค แทคยอนดังตอบกลับไปบ้าง
มือหนาๆด้านๆของคนตัวใหญ่จับรูปเล็กๆขึ้นมาเอาใว้แนบหน้าครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อยๆเก็บลงในกล่องสีชมพูลูกไม้
รอยยิ้มเศร้าๆเผยออกมาเล็กน้อยก่อนจะถูกแทนด้วยใบหน้าที่ร่าเริงเต็มที่...
"ไหนๆๆมีไรกินบ้างคร๊าบบบ"
ร่างสูงกระโจนเข้าไปกอดเพื่อนก่อนจะใช้มือฉวยหยิบหมูสามชั้นที่พึ่งทอดเสจร็แล้วเข้าปากเคี้ยวหยับๆอย่างอารมณ์ดี
"แทค...มึงทุเรศเสมอเลยนะเพื่อน-_-"
นิชคุณว่าแล้วจัดการเบิ๊ดกระโหลกไป1ทีข้อหากระทำตัวอุบาทว์แบบไม่เคยเปลี่ยนแปลง...นี่แหละแทคยอน
"เออ...ว่าแต่วันนี้โทรคุยกับพี่เจย์ยังว่ะ?"
"หืม?อ๋อๆโทรไปแล้วๆแต่เค้าไม่รับว่ะ"
นิชคุณที่กำลังซอยหัวหอมอยู่ชะงักนิดนึงก่อนหันไปมองเพื่อนที่ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่กับหมูชิ้นใหญ่บนจาน
ก่อนที่จะวางมีดและเดินมานั่งข้างๆเพื่อนของตัวเองอย่างเศร้าใจ
"แทค...พวกแกเลิกกันแล้วอย่างเป็นทางการแล้วใช่มั๊ยว่ะ?"
"อืม...ก้เป็นอย่างนั้นแหละ...^^"
"ทำไมว่ะ?พวกแกรักกันไม่ใช่หรอ?"
"อืม...แต่พวกเราต่างคนก้ต่างมีหน้าที่ของตัวเองว่ะคุณ...เราอยู่กันคนละโลกคนละสังคมนะ.."
"ชั้นก้อยู่ในที่ๆชั้นควรอยู่พี่เจย์เค้าก้มีที่ของเขาเหมือนกัน...เขามีความสุขกับเพื่อนๆของเขาชั้นก้เหมือนกัน..."
คำตอบที่ดูข่มขื่นของแทคยอนนั้นทำให้นิชคุณรู้สึกโศกเศร้าไปกับเพื่อนรักเสมือนกับเรื่องของตัวเองเลยทีเดียว...
"พอเหอะๆเลิกถามๆกินดีกว่าว่ะหิวจะแย่แล้วเนี่ย^^"
แทคยอนตัดบทก่อนจะหยิบผักมากำไว้ในมือแล้วกัดทีเดียวหายไปครึ่งนึง...
"แกเลิกยิ้มเหอะว่ะไอ่แทค...เห็นแล้วแปลกๆอ่ะชั้นไม่ชอบเลย"
"หึ...แกจะให้ทำอะไรล่ะไอ้คุณ...ถ้าไม่ยิ้มชั้นก้ร้องไห้อ่ะเอาอะไร?^^"
เมื่อนิชคุณฟังคำตอบของเพื่อนรักจบก้ไม่ถามอะไรต่อก่อนจะเดินออกจากบ้านไปทันที...แทคยอนไม่ถามอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่านิชคุณจะไปไหน.
ทันทีที่เสียงรถเคลื่อนออกจากตัวบ้านไป...ชายหนุ่มก้วางของกินทุกอย่างในมือแล้วนั่งเฉยๆไม่ทำอะไร...ดวงตากลโตของชายหนุ่มมองออกไป
ยังท้องฟ้านอกหน้าต่างพลางคิดถึงคนที่อยู่ไกลแสนไกล...
น้ำตาของเขาหยดลงมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...เหนื่อยแต่หยุดไม่ได้....รู้ว่ายากแต่ยังทำ...
จะมีใครรู้บ้างมั๊ย?...ว่าคนคนนึงที่อยู่ตรงนี้เหนื่อยแค่ไหน...เหนื่อยแทบตายกับการที่เฝ้ารอ...รอสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง...
รอสิ่งที่เรียกว่าพัก แจบอม...ไม่ใช่แจปาร์ค
...........................................................................................................................................................................................
แงๆๆๆ
ไรเตอร์เศร้ามากๆตอนนี้คือว่าไรเตอร์ไปมีทแจมาใครไปมาบ้างๆๆๆ
ไรเตอร์ไปจับมือแจมาด้วยแต่ดันมาเศร้าใจก้ไอ่ตรงที่ว่าที่ไนน์เอนเตอร์เทนอ่ะ ทั้งทูพีเอ็ททั้งแจบอมอ่ะพูดถึงแตงโมปั่นเหมือนกันเลยอ่ะ
เหมือนอะไรสักอย่างที่สื่อถึงกันเสมออ่ะ...ยิ่งพูดยิ่งเศร้า...
เอาเป็นว่าอ่านแล้วก้เม้นๆด้วยนะคะ...ตอนนี้มีใครเศร้าบ้างมั๊ยอ่ะ?
ความคิดเห็น