ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro....You,Please stop....แก้ไขๆ
ก่อนที่น้ำตาของชั้นจะไหล ได้โปรดหยุดแค่นี้
ก่อนที่ชั้นจะตัดสินใจจากไป ได้โปรดหยุดมันแค่นี้
ฉันจะได้ไม่จากนายไป เพราะตัวนายเอง
อย่าพูดอะไรออกมา และหยุดมันแค่นี้เถอะ
เมื่อก่อนรักมากแค่ไหน อย่าไปสนใจมันนะ
นายเอามาเปรียบกับตอนนี้ไม่ได้
ฉะนั้นอย่าพูดอะไรออกมา ได้โปรดหยุดมันแค่นี้
ฉันจะได้ไม่จากนายไปเพราะตัวนายเอง
.....................................................................................................
"เชี่ย!!แม่งโครตตุ๊ดเลยว่ะ!!ฮ่าๆ"
ถ้อยคำหยาบคายถูกเปล่งออกมาจากปากที่ร้ายกาจของคนๆหนึ่ง
เสียงหัวเราะชั่วร้ายแผดลั่นอยู่ในความมืด
เลือดสีแดงข้นปริออกมาจากบาดแผลที่ปลายเส้นผมไหลลงมาปลายคาง
อาการที่เรียกว่า'หัวแตก'ทำให้แสบจี๊ดไปถึงสมอง
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ รอยช้ำปรากฏอยู่ทุกที่ในร่างกาย
แขนข้างซ้ายบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเป็นร่าง
เพราะความเจ็บปวดจึงทำให้ผมไม่สามารถขยับร่างกายได้
ผมหันไปมองสิ่งรอบตัวด้วยดวงตาเพียงข้างเดียว
อ๊ะ..อย่าตกใจนะ...มันก้แค่มองไม่เห็นแค่นั้นแหละ
มันไม่บอดสนิทหรอก^^....อย่าได้...กังวลไปเลย
"เฮ้ย!!ท็อปทำไมมันยังเงียบอยู่เลยว่ะ?!!"
ขณะนั้นเองน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแสดงถึงความไม่พอใจของอีกคนดังขึ้น
เพราะไม่ได้ดั่งใจฝ่ามือของร่างหนาหวดกระทบลงบนผิวหน้าของผมอย่างเเรง
-เพี้ย-
ใบหน้าของผมหันไปตามแรงตบ
เลือดสีแดงข้นพุ่งออกมาจากริมฝีปาก...พร้อมกับบางอย่าง...
อ่า...ฟันสวยๆก้หลุดออกมาซะแล้ว...เจ็บจัง
ถ้าหากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นครั้งแรก...แค่เลือดหยดเดียวที่ไหลออกมา
ผมคงทนไม่ได้...แต่ก้นะ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่นา...
ก็ชีวิตของผมน่ะโดนคนอื่นมองแบบนี้มาตลอด...
ถูกเข้าใจผิดในสิ่งที่ไม่ได้เป็นจากเพศเดียวกัน...น่าทุเรศที่สุด!!
"ฮึ...ริมฝีปากของนายน่ะ...มันน่าลิ้มลองจริงๆนะ"
ประโยคที่ผมภาวนาขอให้ไม่ได้ยิน...ดังออกมาซะแล้ว...
แม้จะพยายามหันหน้าหนีหรือส่งเสียงร้องเพียงใด...ก็ไม่มีประโยช์น
...สัมพัสร้อนที่ลุกล้ำเข้ามายังปลายลิ้น...ส่งผลให้รู้สึก...ขยะแขยง!!
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง
ริมฝีปากร้อนยังคงลากผ่านไปยังที่อื่นๆในใบหน้า....ในขณะที่คนอื่นๆ...
ส่งเสียงเชียร์อย่างมี...ความสุข
ผมเพียงแต่หลับตาลง...และภาวนาขอให้มันผ่านไปเร็วๆ
ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของผม...
มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลรินบอกความรู้สึกที่เป็นอยู่เท่านั้น...
ทว่าอะไรบางอย่าง...ทำให้คนที่กระทำต่อผมทรุดลงพร้อเสียงร้องที่แสนทรมาน
ผมได้ยินเสียงอะไรหลายๆตามมา...แต่ไม่สมารถลืมตามารับรู้ได้
...ผมกำลังรู้สึกเหมือนใครบางคน...กำลังคว้าตัวผมเข้าไป...กอด!!!
แต่ความรู้สึกมันช่างคุ้นเคย...
"ชั้น...ไม่ได้มาช่วยนายหรอกนะ" เสียงของเขาคนนั้นดังขึ้น
ประโยคทำร้ายจิตใจนี่...มันทำให้ผมแน่ใจแล้ว...ว่าเป็นเขา...จริงๆ
"นายเป็นของชั้น...คนเดียว..."
อืม...ชั้นมันก้แค่ ของ ของนาย
"ชั้น...ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร...นายเข้าใจใช่มั้ย?"
อืม...ชั้นเข้าใจดีเลย...ไม่ต้องย้ำหรอกนะ...
"ชั้นไม่ได้มาช่วยนาย...อย่าเข้าใจผิดล่ะอีจุนโอ"
หึ...พูดอะไรแบบนั้นล่ะ?
ก็ในเมื่อ....
สิ่งที่เกิดขึ้นและความเจ็บปวด...มันทำให้ชั้นนึกถึงนาย...
สิ่งที่นายทำต่อชั้น....
มันต่างกันอยู่นิดเดียวกับสิ่งที่คนพวกนั้นทำ...มันต่างกันตรงที่ความรู้สึกของชั้น....
แต่ถ้าตัดสิ่งนั้นออกไปแล้วล่ะก็...
....นายอย่าได้มาช่วยชั้นเลย...
เพราะมัน...ก็คงจะไม่ต่างกับการถูกนายกระทำนั่นแหละ ฮวางชันซอง!!!
ทั้งหยดเลือด น้ำตา ความทรมานและความเกลียดชัง...มันก็เหมือนๆกับนายนั่นแหละ
"ฮึก...ชะ...ชั้นรู้แล้ว"
...................................................................................................................................
คือจริงๆแล้วตอนเก่ามันเป็นโฮชาน ><
แต่ไรเตอร์คิดว่าหลายๆคนคงรับไม่ได้เลยเปลี่ยนเป็นชานโฮเหมือนเดิมเลย
อยากให้ออกมาแนวไหนก็ติชมกันด้วยนะค้า ขอบคุณจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น