ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...three...แม้ว่าคุณจะจากฉันไป
미안해 니가 나를 떠나도
มี อัน แฮ นี กา นา รึล ตอ นา โด
มี อัน แฮ นี กา นา รึล ตอ นา โด
แม้ว่าคุณจะจากฉันไป
.......................................................................................................................................
ซ่า~
เสียงสายฝนโถมกระหน่ำลงสู่พื้นดินราวกับพายุเข้านั้น...
พัดพาความหนาวเห็นบมากระทบผิวกายจนรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ..
ท้องฟ้าที่มื้อครึ้มเช่นนี้สามารถสร้างอารมณ์เศร้าได้ให้กับผู้ที่พบเห็นไม่ยาก...
แล้วจะน่าแปลกใจตรงไหนหากผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างฮวาง ชันซองจะยืนร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายฝนนี่...
ชายหนุ่มตัวใหญ่นั่งคุกเข่าที่ริมฟุตบาท...มือหนาสองมือถูกยกขึ้นมาเพื่อปกปิดน้ำตา
ข้างๆกายนั้นมีรูปถ่ายสองใบที่ฉีกขาดแบบยับยู่ยี่...
เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่ถูกกระทำโดยคนที่เขารักจนไม่เหลือชิ้นดี...
ไม่เหลืออะไรเลย...
แต่ทว่าตอนนั้นเอง...
"ชาน!!"
เสียงๆหนึ่งดังมาจากอีกฝากนึงของถนน...เป็นเสียงที่มาพร้อมกับอ้อมกอดอันอบอุ่น
"แกมานั่นร้องไห้ทำไมตรงนี้?!"
เสียงนั้นถามขณะที่พยามจะกอดคนร่างสูงด้วยความตกใจ
"ในเวลาแบบนี้...ชั้นต้องทำยังไง...ฮึก"
ทันทีที่เขารู้สึกตัวชันซองก้ซุกหน้าเข้าหาผู้เป็นเพื่อนและร้องไห้ออกมาอย่างท้อใจ
"ด้ง...ชั้นควรจะทำยังไงดี?เขาทิ้งชั้นไปแล้ว...มันจบแล้ว"
"อย่าทำแบบนี้ชาน...แกนั่งร้องไห้แบบนี้ชั้นงงนะเว้ย!!!"
อูยองพูดพลางกระชากเพื่อนอย่างแรงหมายให้เพื่อนตัวโตลุกขึ้น...
แต่นั่นก้ไม่ทำให้ชันซองขยับเลยแต่เป็นเขาเสียเองที่ล้มลงมา...
"ชั้น......ฮึก...ชั้นอยากกอดแก"
คำพูดของชันซองดังออกมาพร้อมหยดน้ำตา...เพื่อนตัวโตของจาง อูยอง...
จาง อูยองไม่ตอบเพียงแต่อ้าแขนเท่านั้น...ชันซองไม่รอช้ารีบโผเข้าหาผู้เป็นเพื่อนด้วยความเร็วแสง
และเริ่มส่งเสียงดัง...แม้จะน่ารำคาญมากเพียงใด...ก้ยังดูน่าสงสารอยู่ดี(สำหรับเพื่อนรักคนนี้...ชันซอง)
ย้อนไปก่อนหน้านี้...
'ชานเราเลิกกันเถอะ...'
'ทำไมล่ะนูนอ? ชั้นทำอะไรผิด?'
'นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก...แต่ชั้นผิดเองผิดที่รักนายไม่มากพอ...ขอโทษจริงๆ'
ร่างเล็กหันหน้าหนีแต่ทว่าร่างสูงนั้นได้กระชากร่างเล็กเข้ามาหาตัวแล้วกอดไว้จากด้านหลัง
'ไม่นะ...ชั้นเปลี่ยนตัวเองเพื่อนายแล้ว...นายไปไม่ได้นายโกหกใช่มั๊ย?'
แม้อยากจะให้เป็นเรื่องโกหกมากเพียงใด...
'ชั้นหมั้นแล้วชาน...ชั้นหมั้นไปแล้ว..'
แต่ก้เป็นไปไม่ได้อยู่ดี....นูนอ...
'นายอย่ารั้งชั้นไว้เลย...ขอโทษที่ขอให้นายเปลี่ยนเพื่อชั้นแต่จากนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ...'
ฝ่ามือของชันซองค่อยคลายออกช้า...ใบหน้าของเขาเริ่มบูดเบี้ยว...นูนอ...
'นายจะพูดอะไรมั๊ยชาน...ครั้งสุดท้ายน่ะ?'
ร่างเล็กถามแต่ไม่ได้หันหน้ามาหา...มันเจ็บจริงๆนะนูนอ...
'ถ้าไม่พูดงั้น...ไปล่ะนะ...หวังว่าเราคงจะไม่..ดะ.'
พรึ่บ
ชันซองโผเข้ามากอดร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้ทันที...
'นูนออย่าไป!!นายได้ยินมั๊ยนูนอ...หัวใจของชั้นมันเรียกนาย...มันเรียกนายไม่หยุด...ฮึก'
น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของฮวาง ชันซอง...
'แม้นายจะจากชั้นไป...แต่หัวใจของชั้นมันก้ยังเรียกชื่อนายอยู่...อิช นูนอ...ฮึก'
'...นายลืมชั้นเถอะ...ขอโทษนะแต่ชั้นต้องไปแล้ว...ลาก่อนฮวางชันซอง'
'นูนอ!!อิช นูนอ...ชั้น...ชั้นจะรักนาย...ตลอดไป...'
...........................................................................................................................................................
ดีค่า
เสียงสายฝนโถมกระหน่ำลงสู่พื้นดินราวกับพายุเข้านั้น...
พัดพาความหนาวเห็นบมากระทบผิวกายจนรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ..
ท้องฟ้าที่มื้อครึ้มเช่นนี้สามารถสร้างอารมณ์เศร้าได้ให้กับผู้ที่พบเห็นไม่ยาก...
แล้วจะน่าแปลกใจตรงไหนหากผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างฮวาง ชันซองจะยืนร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายฝนนี่...
ชายหนุ่มตัวใหญ่นั่งคุกเข่าที่ริมฟุตบาท...มือหนาสองมือถูกยกขึ้นมาเพื่อปกปิดน้ำตา
ข้างๆกายนั้นมีรูปถ่ายสองใบที่ฉีกขาดแบบยับยู่ยี่...
เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่ถูกกระทำโดยคนที่เขารักจนไม่เหลือชิ้นดี...
ไม่เหลืออะไรเลย...
แต่ทว่าตอนนั้นเอง...
"ชาน!!"
เสียงๆหนึ่งดังมาจากอีกฝากนึงของถนน...เป็นเสียงที่มาพร้อมกับอ้อมกอดอันอบอุ่น
"แกมานั่นร้องไห้ทำไมตรงนี้?!"
เสียงนั้นถามขณะที่พยามจะกอดคนร่างสูงด้วยความตกใจ
"ในเวลาแบบนี้...ชั้นต้องทำยังไง...ฮึก"
ทันทีที่เขารู้สึกตัวชันซองก้ซุกหน้าเข้าหาผู้เป็นเพื่อนและร้องไห้ออกมาอย่างท้อใจ
"ด้ง...ชั้นควรจะทำยังไงดี?เขาทิ้งชั้นไปแล้ว...มันจบแล้ว"
"อย่าทำแบบนี้ชาน...แกนั่งร้องไห้แบบนี้ชั้นงงนะเว้ย!!!"
อูยองพูดพลางกระชากเพื่อนอย่างแรงหมายให้เพื่อนตัวโตลุกขึ้น...
แต่นั่นก้ไม่ทำให้ชันซองขยับเลยแต่เป็นเขาเสียเองที่ล้มลงมา...
"ชั้น......ฮึก...ชั้นอยากกอดแก"
คำพูดของชันซองดังออกมาพร้อมหยดน้ำตา...เพื่อนตัวโตของจาง อูยอง...
จาง อูยองไม่ตอบเพียงแต่อ้าแขนเท่านั้น...ชันซองไม่รอช้ารีบโผเข้าหาผู้เป็นเพื่อนด้วยความเร็วแสง
และเริ่มส่งเสียงดัง...แม้จะน่ารำคาญมากเพียงใด...ก้ยังดูน่าสงสารอยู่ดี(สำหรับเพื่อนรักคนนี้...ชันซอง)
ย้อนไปก่อนหน้านี้...
'ชานเราเลิกกันเถอะ...'
'ทำไมล่ะนูนอ? ชั้นทำอะไรผิด?'
'นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก...แต่ชั้นผิดเองผิดที่รักนายไม่มากพอ...ขอโทษจริงๆ'
ร่างเล็กหันหน้าหนีแต่ทว่าร่างสูงนั้นได้กระชากร่างเล็กเข้ามาหาตัวแล้วกอดไว้จากด้านหลัง
'ไม่นะ...ชั้นเปลี่ยนตัวเองเพื่อนายแล้ว...นายไปไม่ได้นายโกหกใช่มั๊ย?'
แม้อยากจะให้เป็นเรื่องโกหกมากเพียงใด...
'ชั้นหมั้นแล้วชาน...ชั้นหมั้นไปแล้ว..'
แต่ก้เป็นไปไม่ได้อยู่ดี....นูนอ...
'นายอย่ารั้งชั้นไว้เลย...ขอโทษที่ขอให้นายเปลี่ยนเพื่อชั้นแต่จากนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ...'
ฝ่ามือของชันซองค่อยคลายออกช้า...ใบหน้าของเขาเริ่มบูดเบี้ยว...นูนอ...
'นายจะพูดอะไรมั๊ยชาน...ครั้งสุดท้ายน่ะ?'
ร่างเล็กถามแต่ไม่ได้หันหน้ามาหา...มันเจ็บจริงๆนะนูนอ...
'ถ้าไม่พูดงั้น...ไปล่ะนะ...หวังว่าเราคงจะไม่..ดะ.'
พรึ่บ
ชันซองโผเข้ามากอดร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้ทันที...
'นูนออย่าไป!!นายได้ยินมั๊ยนูนอ...หัวใจของชั้นมันเรียกนาย...มันเรียกนายไม่หยุด...ฮึก'
น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของฮวาง ชันซอง...
'แม้นายจะจากชั้นไป...แต่หัวใจของชั้นมันก้ยังเรียกชื่อนายอยู่...อิช นูนอ...ฮึก'
'...นายลืมชั้นเถอะ...ขอโทษนะแต่ชั้นต้องไปแล้ว...ลาก่อนฮวางชันซอง'
'นูนอ!!อิช นูนอ...ชั้น...ชั้นจะรักนาย...ตลอดไป...'
...........................................................................................................................................................
ดีค่า
อันนี้คือเพลง even if yuo leave me-2pm นะคะ
เพื่ออารมณ์ควรหาเพลงมาเปิดๆด้วยน้า
มาแก้ๆๆๆตอนนี้สนุกกว่านะคะ ฮ่าๆๆ
ps.อ่านแล้วไม่เม้นพวกแกเป็นไรกันนักหนาห๊ะ
ไม่เม้นก่ไม่ต้องอ่านหนังหน้าทำด้วยอะไรอ่ะว่าจะยืมเอามาทำรองเท้าหน่อย^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น