ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ..one.. ฉันจะเฝ้าคอยคุณจนกว่าคุณจะกลับมา....
그대 올 때까지 기다릴게 Cuz I can’t forget your love
คือ แด อุล แต กา จี กี ดา ริล เก Cuz I can’t forget your love
ฉันจะเฝ้าคอยคุณจนกว่าจะกลับมา เพราะฉันไม่สามารถลืมความรักของคุณได้
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
คือ แด อุล แต กา จี กี ดา ริล เก Cuz I can’t forget your love
ฉันจะเฝ้าคอยคุณจนกว่าจะกลับมา เพราะฉันไม่สามารถลืมความรักของคุณได้
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
เพล้ง!!
เสียงที่เหมือนแก้วตกลงมาจากโต๊ะและแตกนั้นดังพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างหันกลับมามองอย่างสงสัยได้...
ร่างเล็กเดินเข้ามาดูวัตถุที่แตกนั้นอย่างสงสัย...และพบว่ามันคือกรอบรูปสีชมพูที่วางไว้อยู่ตรงหัวเตียงของตนนั่นเอง
ภายในกรอบรูปสีชมพูสวย...มีรูปผู้ชายสองคนยืนข้างกันใต้ต้นไม้ใหญ่มือของคนในรูปทั้งสองได้จับกันแน่นและแววตาของพวกเขาที่สบตากันนั้นดูมีความหมาย...อย่างมากเกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้...
ร่างเล็กก้มลงเก็บกรอบรูปนี้ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม...นิ้วเรียวๆค่อยหยิบเศษแก้วที่แตกอย่างใส่ใจ
ในหัวนั้นก้คิดถึงบุคคลที่อยู่ในรูปและช่วงเวลานั้นอย่างมีความสุข...
'ด้ง~มาถ่ายรูปกับพี่เร๊วววว'
'คร้าบ~'
หัวของคนตัวเล็กซบลงที่ร่างสูงทั้งสองมองตากันและจับมือ...เมื่อถ่ายรูปเสร็จชาวต่างชาติจึงคืนกล้องถ่ายรูปให้ขณะเดียวกัน...
'พี่ครับ...ผมมีความสุขนะเวลาที่ได้อยู่กับพี่...'
'อื้ม..เหมือนกัน...ด้งพี่รักนายนะและพี่ขอบคุณตัวเองจริงๆ'
'อ่าว..มันต้องขอบคุณผมไม่ใช่หรอพี่?'
'พี่ขอบคุณตัวเองนั่นแหละ...ขอบคุณตัวเองที่ได้มาเจอกับนายไง^^...'
...สำหรับเด็กหนุ่มหัวใจของเขามักพองโตเมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้...ไม่มีแม้สักครั้งที่จะรู้สึกท้อใจ....
สายลมพัดเอื่อยๆผ่านเข้ามายังหน้าต่างห้อง...ทันใดนั้นน้ำตาหยดนึงก้ร่วงเผาะลงมาที่ฝ่ามือ...
พี่ครับ...ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน...
ร่างเล็กค่อยๆรุดตัวนั่งลงข้างเศษกรอบรูป...น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาเล็กทั้งสองข้าง...
ในหัวก้ยังคิดถึงคนที่จากไปแสนไกล...และจากไปแบบเจ็บปวด...
พี่จะคิดดถึงผมบ้างมั๊ย?....ยังจะรักผมอยู่รึป่าว?...เหมือนกับผมที่ยังรักพี่อยู่เหมือนเดิม...
ร่างเล็กร้องไห้อย่างน่าเศร้ามือเรียวหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากใต้หมอน...อะไรบางอย่างที่ว่านั้นคือแหวนสีเงิน...
แหวนสีเงินที่ดูไร้ค่า ราคาถูก มือบางหยิบมันขึ้นมาจูบอย่างทะนุทะนอม...
ทว่าตอนนั้นเองแสงไฟส่องโดนแหวนจนเกิดแสงสะท้อนแวววาว...จนทำให้เห็นตัวอักษรเล็กภายใต้แหวนอย่างเด่นชัดภายใต้แหวนนั้นมันสะท้อนออกมาว่า...
NICKHUN...HEART
แต่ทว่าเจ้าของแหวนอย่างจาง อูยองนั้นไม่เคยได้รู้ความหมายของแหวนวงนี้เลยแม้แต่นิดเดียว...
.......................................................................................................................................
อ่ะย๊ากก
ในที่สุดก้ได้เอามาลงซะทีคือว่าแต่งไว้เมื่อวานแต่มีปันหาเลยอารมเสียอ่ะล้มเลิกไปเลยนะตอนแรกอ่ะ คิคิ
แต่ว่าตอนที่ไรเตอร์นั่งส้วม(สุภาพสุดแล้วนะคะ)มันดันอยากจะแต่งกับเนื้อเพลง I Can't ด้วยมากๆ
ไรเตอร์ก้เลยแต่งแบบเนื้อเพลงมาเป็นเรื่องราวอ่ะค่ะ
พอจะรับกันได้มั๊ยอ่ะ? ไงก่ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะค่ะ...คนที่อยู่ดีๆมาเม้นแบบขาดๆหายๆมีNCค่อยโผล่มา
อะไรแบบเนี้ยอ่ะ...ขอบอกว่าไรเตอร์ความจำดีนะคะ คิคิ...
Ps' ด้งไม่ได้อ่านไม่ออกตรงหัวใจนิชคุณนะคะ แค่ด้งมันไม่เคยมองเห็นนะคะ..^^
เสียงที่เหมือนแก้วตกลงมาจากโต๊ะและแตกนั้นดังพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างหันกลับมามองอย่างสงสัยได้...
ร่างเล็กเดินเข้ามาดูวัตถุที่แตกนั้นอย่างสงสัย...และพบว่ามันคือกรอบรูปสีชมพูที่วางไว้อยู่ตรงหัวเตียงของตนนั่นเอง
ภายในกรอบรูปสีชมพูสวย...มีรูปผู้ชายสองคนยืนข้างกันใต้ต้นไม้ใหญ่มือของคนในรูปทั้งสองได้จับกันแน่นและแววตาของพวกเขาที่สบตากันนั้นดูมีความหมาย...อย่างมากเกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้...
ร่างเล็กก้มลงเก็บกรอบรูปนี้ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม...นิ้วเรียวๆค่อยหยิบเศษแก้วที่แตกอย่างใส่ใจ
ในหัวนั้นก้คิดถึงบุคคลที่อยู่ในรูปและช่วงเวลานั้นอย่างมีความสุข...
'ด้ง~มาถ่ายรูปกับพี่เร๊วววว'
'คร้าบ~'
หัวของคนตัวเล็กซบลงที่ร่างสูงทั้งสองมองตากันและจับมือ...เมื่อถ่ายรูปเสร็จชาวต่างชาติจึงคืนกล้องถ่ายรูปให้ขณะเดียวกัน...
'พี่ครับ...ผมมีความสุขนะเวลาที่ได้อยู่กับพี่...'
'อื้ม..เหมือนกัน...ด้งพี่รักนายนะและพี่ขอบคุณตัวเองจริงๆ'
'อ่าว..มันต้องขอบคุณผมไม่ใช่หรอพี่?'
'พี่ขอบคุณตัวเองนั่นแหละ...ขอบคุณตัวเองที่ได้มาเจอกับนายไง^^...'
...สำหรับเด็กหนุ่มหัวใจของเขามักพองโตเมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้...ไม่มีแม้สักครั้งที่จะรู้สึกท้อใจ....
สายลมพัดเอื่อยๆผ่านเข้ามายังหน้าต่างห้อง...ทันใดนั้นน้ำตาหยดนึงก้ร่วงเผาะลงมาที่ฝ่ามือ...
พี่ครับ...ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน...
ร่างเล็กค่อยๆรุดตัวนั่งลงข้างเศษกรอบรูป...น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาเล็กทั้งสองข้าง...
ในหัวก้ยังคิดถึงคนที่จากไปแสนไกล...และจากไปแบบเจ็บปวด...
พี่จะคิดดถึงผมบ้างมั๊ย?....ยังจะรักผมอยู่รึป่าว?...เหมือนกับผมที่ยังรักพี่อยู่เหมือนเดิม...
ร่างเล็กร้องไห้อย่างน่าเศร้ามือเรียวหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากใต้หมอน...อะไรบางอย่างที่ว่านั้นคือแหวนสีเงิน...
แหวนสีเงินที่ดูไร้ค่า ราคาถูก มือบางหยิบมันขึ้นมาจูบอย่างทะนุทะนอม...
ทว่าตอนนั้นเองแสงไฟส่องโดนแหวนจนเกิดแสงสะท้อนแวววาว...จนทำให้เห็นตัวอักษรเล็กภายใต้แหวนอย่างเด่นชัดภายใต้แหวนนั้นมันสะท้อนออกมาว่า...
NICKHUN...HEART
แต่ทว่าเจ้าของแหวนอย่างจาง อูยองนั้นไม่เคยได้รู้ความหมายของแหวนวงนี้เลยแม้แต่นิดเดียว...
.......................................................................................................................................
อ่ะย๊ากก
ในที่สุดก้ได้เอามาลงซะทีคือว่าแต่งไว้เมื่อวานแต่มีปันหาเลยอารมเสียอ่ะล้มเลิกไปเลยนะตอนแรกอ่ะ คิคิ
แต่ว่าตอนที่ไรเตอร์นั่งส้วม(สุภาพสุดแล้วนะคะ)มันดันอยากจะแต่งกับเนื้อเพลง I Can't ด้วยมากๆ
ไรเตอร์ก้เลยแต่งแบบเนื้อเพลงมาเป็นเรื่องราวอ่ะค่ะ
พอจะรับกันได้มั๊ยอ่ะ? ไงก่ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะค่ะ...คนที่อยู่ดีๆมาเม้นแบบขาดๆหายๆมีNCค่อยโผล่มา
อะไรแบบเนี้ยอ่ะ...ขอบอกว่าไรเตอร์ความจำดีนะคะ คิคิ...
Ps' ด้งไม่ได้อ่านไม่ออกตรงหัวใจนิชคุณนะคะ แค่ด้งมันไม่เคยมองเห็นนะคะ..^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น