★ SPECIAL STORY ★

ลำดับตอนที่ #1 : ★ SPECIAL STORY :: [Ori] BLACK VALENTINE ★

บอกก่อนนะคะ

ไรท์เตอร์เพิ่งแต่งเป็นครั้งแรกเลย

อาจจะมีข้อผิดพลาดบ้าง

ยังไงก็จะค่อยๆ ปรับปรุงและพัฒนาค่ะ


ในเรื่องนี้เป็นของตัวละครออริจินอลของตัวเองค่ะ

ในตอนพิเศษนี้จะเน้นความในใจของฝ่ายชายซะมากกว่า

ไรท์เตอร์จะใช้สีตัวอักษรช่วยนะคะ orz...

ผู้หญิง (สึบากิ)      ผู้ชาย (สมาย)


HAPPY VALENYINE DAY !~

_________________________________________


กึก กึก กึก ....
เสียงรองเท้าส้นสูงสองนิ้วกระทบพื้นช้าๆ ไปตามทางเดินของเขาวงกต สองข้างทางเดินเป็นกำแพงที่ทำจากต้นไม้เป็นพุ่มสูงพอให้พ้นหัวของคนเดินภายในได้ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบเหงาเหลือเกิน

กึก ....
เสียงรองเท้าส้นสูงหยุดลงเมื่อถึงปลายทาง เบื้องหน้าหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลคือน้ำพุ บริเวณโดยรอบนั้นคือต้นกุหลาบ ทำไมถึงเป็นกุหลาบเหรอ...? เพราะที่นี่คือเขาวชกตกุหลาบน่ะสิ

หญิงสาวผมยาวในชุดสีดำที่สวยหรูมองภาพเบื้องหน้าพร้อมนึกย้อนอดีตเมื่อปีก่อน ใบหน้าของเธอนิ่งงันเหมือนจะเย็นชา แต่แววตากลับแสดงความหวั่นไหวออกมาให้เห็น ในมือของเธอมีดอกกุหลาบอยู่ดอกหนึ่ง เธอถือมันพร้อมค่อยๆ ก้าวขาไปข้างหน้าช้าๆ เพื่อไปให้ถึงหน้าน้ำพุ



‎'ผมขอเวลาได้มั้ยล่ะ ไม่ถึงปี ผมสัญญาว่าผมจะทำให้เธอยิ้มได้'

เขาคลี่ยิ้มกว้างให้เธอ

'เธอถามว่าทำไมผมชอบมาที่นี่... ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะตอบว่า เพราะผมชอบดอกกุหลาบไง'

'ก่อนเธอจะก้าวเข้ามาในนี้ เธอรู้มั้ยว่าลานน้ำพุและเขาวงกตมันเงียบเหงาแค่ไหน..'

'เมื่อก่อนมีแค่ผมและคนสวนคนหนึ่งเท่านั้นที่จะเข้ามาในนี้ได้'

'เพราะอย่างนั้น เวลาผมเสียใจหรือซึมอะไรก็จะมาอยู่ที่นี่ ร้องไห้ได้โดยไม่มีใครเห็น'

'เธอรู้อะไรอีกมั้ย ผมรู้สึกโชคดีจัง ที่เธอสามารถเข้ามาอยู่ที่แห่งนี้ได้อีกคน'

'ผมรู้สึกว่าผมไม่เดียวดาย แล้วเธอล่ะ รู้สึกแบบเดียวกับผมมั้ย...'

'ตอนนี้ถ้าเธอถามอีกว่า ทำไมผมชอบมาที่นี่บ่อยๆ คำตอบในตอนนี้ก็คือ เธอ...'



ประโยคหลากหลายที่เขาพูดออก วกเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
เธอหยุดอยู่ตรงหน้าน้ำพุสีขาวที่สลักเป็นรูปดอกกุหลาบรอบๆ

ลมพัดผ่านยามวิกาลช่างหนาวเย็นเหลือเกิน...
ยิ่งตอนนี้ที่อยู่ตัวคนเดียว ยิ่งหนาวไปกันใหญ่

"นายรู้มั้ย ว่าทำฉันชอบมาที่นี่.."

"เพราะฉันก็ชอบดอกกุหลาบยังไงล่ะ..."

"นายรู้อะไรอีกอย่างมั้ย...."

"ฉันก็รู้สึกโชคดีที่ได้เจอนายที่นี่เหมือนกัน"

"นายทำให้เด็กผู้หญิงที่อยู่ในถ้ำมืดได้ออกมาเผชิญหน้ากับโลกภายนอกที่สดใส..."

"นายทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเดียวดายมาตลอดหลายปีได้มีรอยยิ้มอีกครั้ง"

"นายทำให้หัวใจที่ถูกกำแพงปิดกั้นจนเย็นชานั้นพังลง..."

"ฉันรู้สึกดีที่นายเป็นคนทำให้กำแพงนั่นพังลง"

"นายทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง ยิ้มที่สดใสจากใจ ที่ไม่ใช่การแสยะยิ้มที่เย็นชา"

"นายดีกับฉันทุกอย่าง ดีจน...... ฉันหลงรักนายเข้าจนได้"

"แล้วอยู่ๆ วันนึง วันที่ควรจะเป็นวันที่มีความสุขที่สุดของฉัน นายก็ทำมันพัง..."

"วันเกิดฉัน.... นายสัญญาว่าจะให้ของขวัญ..."

"ของขวัญของนายที่ให้ฉัน มันทำให้ฉันทรมานมากแค่ไหนนายรู้มั้ย..."

"มันเป็นปีแรกและปีเดียวที่ฉันได้ของขวัญจากนาย"

"มันคือความตายของนายยังไงล่ะ!!"

"นายมอบของขวัญให้ฉัน คือร่างของนายที่ไร้วิญญาณ ไม่เห็นใจฉันหน่อยเหรอ... ฮึก...."

น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลอาบแก้มช้าๆ ด้วยความโกรธและโศกเศร้า...

"สึบากิ....."

หญิงสาวที่ถูกเรียกหันหน้าไปทางด้านหลัง แล้วเธอก็พบ "ผู้ชายที่เธอกล่าวถึง"

"สมาย...."  เธอเรียกเขาแผ่วเบา

"ผมขอโทษจริงๆ ที่มันเป็นแบบนี้..."  ชายหนุ่มที่เป็นร่างโปร่งใสทำหน้าเศร้าใจ

"ฮึก.... กลับมาทำไม มาทำให้ฉันยิ่งเจ็บใจทำไมกัน..."

"อย่าร้องไห้ ได้โปรด..."

"วันนี้เป็นวันดีของเธอนะ ผมอุส่าห์แต่งตัวซะหล่อเลย"
สมายคลี่ยิ้มกว้างอย่างที่เคยทำ

‎"เธอรู้มั้ย ผมอุส่าห์ไปขอท่านเทพเลยนะ ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญผมอยากจะลงมาหาเธอ มาเป็นมนุษย์ในช่วงเวลาสั้นๆ ..."

เขาอ้าแขนกว้างๆ รอ

"มานี่สิ ผมขอกอดเธอหน่อย ผมคิดถึงเธอมากนะรู้มั้ย ผมอยู่อีกโลกได้แต่เฝ้ามอง แม้จะยืนอยู่ใกล้เธอแค่ไหน พูดกับเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยังไม่สามารถจะมองเห็น หรือพูด หรือสัมผัสกับผมได้เลยแม้แต่นิดเดียว... ฉะนั้นวันนี้ผมสามารถที่จะทำได้ ขอให้ผมกอดเถอะนะ"

เขายิ้มบางๆ และดึงแขนสึบากิเบาๆ เพื่อให้ตัวเธอเข้ามาใกล้ๆ แล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

"ฮึก... ฮือ...."  สึบากิปล่อยให้นาตาไหลลงมาอย่างหยุดไม่ได้
เธอกอดสมายเอาไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้เขาจากไปไหนอีก

"นายสามารถเป็นมนุษย์ได้แล้ว ทำไมได้แค่สั้นๆ...."

‎"มันเป็นกฎของโลกนู่นน่ะ ถ้าจะเป็นมนุษย์ตลอดกาลต้องไปเกิดเท่านั้น"

"นายก็ไปเกิดซะสิ มาอยู่ด้วยกัน... แบบเมื่อก่อนไง"  สึบากิซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย

"ถ้าผมไปเกิดผมก็จะกลายเป็นเด็กอีกครั้ง และอาจจะไม่ได้มาอยู่กับเธอก็ได้นะ จะดีเหรอ... "

"ไม่... นายกลับมาหาฉันเถอะได้โปรด... รอยยิ้มของฉันมันไม่เท่ากับรอยยิ้มของนาย"

"ผมไม่สามารถกลับไปได้จริงๆ ขอโทษ... แล้วก็ขอบคุณที่ทำตามคำขอของผมครั้งสุดท้าย"




คำขอครั้งสุดท้ายของสมาย.....

ในวันนี้เมื่อปีก่อนคือวันที่สมายมีชีวิตเป็นวันสุดท้าย...

'ผมฝากกล่องนี้ให้สึบากิด้วยนะครับ'

สมายยื่นกล่องใบขนาดกลางๆ ให้กับพ่อบ้าน

'ได้โปรดอย่าบอกเธอถ้าผมเป็นอะไรไป บอกแค่ว่าผมจำเป็นต้องไปต่างถิ่นตลอดกาลก็พอ....'

และเมื่อตกกลางคืน....

'คุณหนูครับ นี่เป็นของขวัญจากคุณสมายครับ'

พ่อบ้านยื่นกล่องสีแดงที่สมายได้ฝากไว้ให้สึบากิแล้วขอตัวกลับไป
สึบากิรับกล่องด้วยความดีใจแล้วนำกลับไปที่ห้อง
แล้วก็เธอก็ค่อยๆ เปิดฝากล่องช้าๆ ด้วยความตื่นเต้น....




"สมาย... ได้โปรด..."

"ผมไม่สามารถจะอยู่ในโลกมนุษย์ได้ตลอดไปจริงๆ และนี้ก็ได้เวลาแล้ว ผมคงต้องจากเธอไปอีกแล้ว..."

"เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งไป เราเพิ่งเจอกันเองนะ..."

"ผมมีเวลาจำกัดจริงๆ และเวลาที่เหลือผมอยากบอกให้เธอเธอได้ฟัง"

"ผมอยากให้เธอยิ้ม ยิ้มต่อไป ยิ้มเผื่อผมด้วย เวลาเธอยิ้มเธอสวยมากนะ"

"ผมอยากให้เธอเปิดใจรับคนอื่นๆ ที่เข้ามา อย่าปิดกั้นตัวเองเพราะผม ผมอยากให้เธอมีความสุขมากกว่านี้"

"ผมอยากให้เธอรู้ว่า ถึงแม้เราจะสื่อสารถึงการไม่ได้แต่ผมก็อยู่ข้างกายเธอเสมอ"

"แล้วก็... ผมรักเธอเสมอ และจะรักเธอตลอดไป...."

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ สึบากิจัง...."

เขาก้มลงจูบหน้าผากของเธอแล้วไล่ลงมาจูบที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ พร้อมกับสายลมที่พัดผ่านอีกครั้ง

แต่สายลมในครั้งนี้ ได้พัดพาคนรักของเธอไปด้วย

จากร่างกายสูงโปร่งได้เริ่มแยกตัวออกเป็นกลีบกุหลาบสีแดง จากด้านล่างสู่ด้านบนจนในที่สุด.... เขาก็จากไปเธออีกครั้ง

เหลือไว้เพียงกลีบกุหลาบเท่านั้น....

ในกล่องสีแดงมีดอกกุหลาบหนึ่งดอกวางทับกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้...

'ผมขอโทษที่ไม่สามารถไปหาเธอได้ด้วยตัวเอง ผมมีเรื่องที่จะสารภาพ เธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด ขอบคุณที่ยอมรับข้อเสนอของผม ขอบคุณที่ยิ้มให้ ผมอยากให้คุณยิ้มแบบนี้ต่อไป ยิ้มเพื่อเธอและเพื่อผม ลาก่อนรักแรกและรักสุดท้ายของผม

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ แอนด์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์

สึบากิจัง....'