From the cradle to the grave ยมทูตสีเงินกับนักสืบบ้องตื้น

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue (อาจจะรีไรท์)

From the cradle to the grave

Prologue

            ค่ำคืนอันเงียบสงบของกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นวิลโลว์สูงตระหง่านกลางป่าช้าที่เรียงรายไปด้วยป้ายหลุมศพหินสลักชื่อของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ผมสีเงินยวงนุ่มสลวยราวเส้นไหมพลิ้วไหวตามแรงลม นัยน์ตาสีเงินราวโลหะปรอทจับจ้องไปยังพระจันทร์วันเพ็ญด้วยสายตาเลื่อนลอย พลางคิดทบทวนในสิ่งที่ต้องเผชิญในคืนนี้และคืนที่ผ่านมา

            นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาได้กลายมาเป็น”ยมทูต”ทั้งอดีตของตัวเองก่อนหน้านี้ก็ ลืมไปหมดสิ้น ทั้งอนาคตที่ต้องรับหน้าที่เก็บกวาดวิญญาณไปตลอดชีวิต หรือจะพูดให้ถูกคือ”ตลอดกาลนาน”  เสียงระฆังของหอนาฬิกาบิ๊กแบงค์ตีบอกเวลาเที่ยงคืน เขาหยุดความคิดเลื่อนลอยลงฉับพลัน สีหน้าที่เคยสงบเสงี่ยมเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น

           จู่ๆมีมือปริศนาพุดขึ้นมาจากหลุมศพที่ใกล้ที่สุด ณ ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ ตามมาด้วยร่างเน่าเฟะของศพตั้งแต่หัวจรดเท้า ศพอื่นๆก็พุดขึ้นมาตามๆกันจนนับไม่ท้วน บางศพถูกหนอนแมลงวันชอนไช ขึ้นอืดน้ำเหลืองย้อย ลูกตาหลุดกระเด็น บางตัวเหลือแต่กระดูก บางตัวหัวขาดตีนหลุดก็มี แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ชายผมเงินคว้าจี้สร้อยรูปกางเขนเงินออกมา แล้วพึมพำเหมือนร่ายคาถา

          “เจ้าผู้เกิดจากดิน จงกลับกลายเป็นดินเสีย”

           สิ้นเสียงไม้กางเขนในฝ่ามือหลอมละลาย และขึ้นรูปใหม่เป็นเคียวสีเงิน ชายผมเงินกระชับหมวกทรงสูงสีดำบนหัวเป็นสัญญาณเชิงพร้อม เขาแสยะยิ้มมุมปากก่อนกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ชุดสีเดียวกับหมวกกลมกลืนกับสีของท้องฟ้ายามราตรีขณะที่ดวงตาสีเงินสะท้อนแสงจันทร์วาวราวกับนักล่า ชายหนุ่มเหวี่ยงเคียวฟาดไปที่ศพรายแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด คมเคียวเฉือนเนื้อจนตัวศพขาดเป็นสองท่อนเลือดสีดำไหลทะลักราวสายน้ำตก ศพที่เหลือเมื่อเห็นเพื่อนศพล้มลง พวกมันจึงกรูกันเขามาหาชายหนุ่ม เคียวในมือชายหนุ่มง้างขึ้นอีกครั้ง พร้อมที่จะฟันศพตัวใดก็ได้ที่มาถึงตัวเขาก่อน ทว่า

        “ให้ตายสิ “การล้างป่าช้า”ทำให้ผมอดหลับอดนอนไปตั้งคืนหนึ่ง ถ้าพวกคุณไม่ว่าอะไรผมจะขอใช้ท่าไม้ตายเพื่อให้งานบ้าๆนี้เสร็จไวๆซะทีนะครับ ฮ้าว...”

           เขาป้องปากหาวก่อนที่เคียวในมือจะหลอมละลายและสลาย มันพุ่งไปยังศพทั้งหมดที่อยู่ในสุสาน ทันใดนั้นศพทั้งหมดก็ลุกไหม้เปลวไฟสีขาวแผดเผาพวกมัน บางตัวดิ้นทุรนทุราย บางตัววิ่งไปยังทางออกทว่าไม่ทัน บางตัวส่งเสียงร้องโหยหวน จนคนที่อยู่ใกล้ตัวเอามือปิดหู ไม่นานนักศพทั้งหมดก็มอดไหม้จนเหลือแต่ผงขี้เถ้าสีเทา ชายหนุ่มบิดขี้เกียจก่อนจะสวมจี้ไม้กางเขนเรียกให้ถูกก็คือเคียวยมทูตมาไว้ที่คอ และหยิบพลั้วที่พิงอยู่ข้างๆต้นวิลโลว์ เดินออกไปยังทางเข้าสุสาน