คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 002 : little pill
เฮือ
มินฮยอนสะุ้ื่น ภายในห้อมีเพียเสียหอบหายใัึ้อ หยาเหื่อไหลเปียแะไปทั้าย ทันทีที่มินฮยอนั้สิไ้ เารีบลำหาแผยาในระเป๋าสะพาย้าเียึ้นมา แล้วรอยาเม็เล็เ้าปาาม้วยน้ำเปล่าอึให่ เารับรู้ไ้ถึอาารบาอย่าที่ำลั่อัวึ้นภายในร่าายอเา แ่เพียไม่นานอาารัล่าวทุอย่า็่อยๆ ีึ้นามลำับ
มินฮยอนลุึ้นาเีย หยิบผ้าเ็ัวเินเ้าห้อน้ำไปัารัวเอ เาลับออมาพร้อมสวมเสื้อยืสีำและาเวอร์มสีเียวัน เาสำรวร่าายอัวเอหน้าระบานให่รหน้าประูห้อ ่อนะเปิประูเินลไปยัั้นล่าอัวบ้าน
บรรยาาศภายในบ้านเียบสั มินฮยอนึเินวนไปมานระทั่ไปหยุอยู่ที่หน้าห้อรัว ่วไหล่ว้าอายหนุ่มที่ำลั่วนับารทำอาหาร เา่อยๆ ้าวาเ้าไปใล้ แล้วเอ่ยทัอีฝ่าย
“อรุสวัสิ์”
“อ้าว ื่นแล้วหรอ” แเนียลหันมาอบ
“อือ” มินฮยอนพึมพำอบ “มีอะไรให้่วยไหม”
“ไม่เป็นไร ุนั่รอเถอะ” แเนียลอบทั้ที่มือยััารอาหารรหน้าอย่าล่อแล่ว
มินฮยอนไ้ยินเ่นนั้น็ยอมถอยออมานั่รอที่โ๊ะิน้าว และไม่นานนัแเนียล็เินมาพร้อมับมื้อเ้าเรียบ่าย–ไ่าว ไส้รอ นมปัปิ้ และาแฟร้อนๆ อีหนึ่แ้ว เาทำท่าะลุึ้นไป่วยแ่อีฝ่ายลับพูปรามึ้นมาเสีย่อนนเาำ้อยอมนั่ลเ่นเิม
แเนียลเินอ้อมมา้าหลัเ้าอี้อมินฮยอน นระทั่สัมผัสไ้ถึลมหายใหนัๆ บริเวท้ายทอย เารีบยมือึ้นมาบบั้นออนอย่าเยิน ่อนที่แเนียละวาานอาหารให้รหน้า และทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
โ๊ะอาหารมีเพียแ่เสียมีและส้อมระทบับาน ไม่มีบทสนทนาใเล็ลอออมาาปาอพวเาแม้แ่น้อย นมินฮยอนทนบรรยายาศอันน่าอึอัไม่ไหวึเป็นนเริ่มบทสนทนาเสียเอ
“ุมารู้ัับพ่ออผมไ้ยัไ?” มินฮยอนถาม
“ที่ริผมอยู่บ้าน้าๆ แ่เมื่อวานุพ่ออุเาลัวว่าุะอยู่นเียวไม่ไ้ เลยอให้ผมมานอนที่นี่เป็นเพื่อนุ” แเนียลเยหน้าึ้นมาสบา ่อนะหันไปสนใอาหารรหน้า่อ
“ั้นุ็สนิทับพ่อผมเลยสินะ” มินฮยอนเอาส้อมเี่ยอาหารไปมาะเอ่ยถาม
“็ใ่ แ่ถ้าะพูให้ถู ผมนับถือพ่ออุเป็นเหมือนพ่ออีนไปแล้ว เพราะั้แ่พ่อแม่อผมเสีย พ่ออุ็เ้ามา่วยเหลือผมอยู่ลอ” แเนียลอบพร้อมับวาส้อมล เอามือออวามับ้อมาที่เา “อีอย่าุไม่วรเี่ยอาหารเล่นไปมา มันเสียมารยาทนะรู้ไหม”
“โทษที..” มินฮยอนพูเสีย่อย ่อนะวาส้อมลในทันที
“่ามันเถอะ” แเนียลยัไหล่พลายแ้วาแฟึ้นื่ม
เมื่อทัู้่ทานอาหารนหม มินฮยอนอาสาเป็นนทำวามสะอาและเ็บวาโ๊ะเพื่อเป็นารอบแทนสำหรับอาหารเ้า แเนียลึเินเลี่ยไปที่ห้อนั่เล่นโยไม่ลืมเอ่ยปาวนเาว่าให้มานัู่โทรทัศน์้วยันหลัาทำวามสะอาเสร็ แน่นอนว่าเาไม่ปิเสธ
มินฮยอนหย่อนัวลนั่บนโฟาหนัสีำัวให่แ่มันลับูแบลในทันา ไหล่อมินฮยอนเบียับไหล่ว้าออีฝ่ายโยไม่ไ้ั้ใ หายับออห่า็เรว่าเาะโฟาเสีย่อน มินฮยอนึทำเป็นไม่สนใ แล้วหันมาสนใภาพยนร์บนโทรทัศน์แทน
ภาพยนร์ในเรือมาร์เวลอย่า Ant man and the wasp ำเนินเรื่อไปพร้อมับเสียหัวเราะเบาๆ อมินฮยอน บาา็ทำให้เานั่มวิ้วเป็นปนเมื่อไ้ยินำศัพท์เพาะทาวิทยาศาสร์ที่เายา แ่บาา็ลับทำให้เาหลุหัวเราะออมานเสียั
ึ่มินฮยอนไม่รู้ัวเลยว่ามีเพียแ่นที่ำลั่ออยู่ับารำเนินเรื่ออภาพยนร์ เพราะสายาอน้าๆ ลับสนใมินฮยอนมาว่าโทรทัศน์เสียอี
และเมื่อเอนเริัวสุท้ายบล มินฮยอนส่เสียร้ออุทานออมาอย่าหัวเสีย แเนียลเอ็หลุสบถออมาเ่นเียวัน พวเาทั้สอหันมามอหน้าัน่อนะหลุหัวเราะออมาพร้อมๆ ัน
หลัูหนับทัู้่ลันว่าะออไปุปเปอร์มาร์เ็ที่อยู่ไม่ไลาระแวบ้านอเานั เพื่อื้ออมาทำอาหารมื้อ่ำสำหรับ้อนรับพ่ออเา แเนียลึอัวลับไปเอารถยน์ที่บ้าน ส่วนเาเอ็ึ้นไปหยิบโทรศัพท์และระเป๋าสา์บนห้อนอนเ่นัน
ไม่นานแเนียลลับมาพร้อมับรถยน์ันสีำที่อรออยู่บริเวหน้ารั้วบ้าน มินฮยอนเห็นเ่นนั้นึรีบว้าุแบ้านออาบ้านโยไม่ลืมล็อประูอย่าแน่นหนา เมื่อเปิประูรถเ้าไปภายในห้อโยสาร ็พบว่าแเนียลเปลี่ยนมาสวมฮู้สำแทนเสื้อยืสีเ้มัวเมื่อเ้า
มินฮยอนสำรวทิวทัศน์้าทาอย่าั้อั้ใ ะที่แเนียลับรถ้วยท่าทาสบายๆ แม้ภายในรถะมีแ่เสียนรีาเพลย์ลิส์ในโทรศัพท์อแเนียลัลอไปลอเส้นทา แ่นั่น็ไม่ไ้ทำให้บรรยาาศภายในห้อโยสารอึอัแม้แ่น้อย
เมื่อทัู้่เินทาถึที่หมาย แเนียลเ็นรถเ็นเินนำเ้าไป้านในเพื่อหาวัถุิบสำหรับทำสปาเ็ี้าโบนาร่า–ที่แเนียลภูมิในัหนาว่านนั้นทำอร่อย ส่วนมินฮยอนทำไ้แ่เพียเินหลัอีนไปเท่านั้น
หลัาเลือวัถุิบนรบ มินฮยอนหันไปเห็นร้านับเวย์ที่ั้อยู่้าๆ ึเอ่ยปาวนอีนินมื้อเที่ย้วยัน่อน แน่นอนว่าแเนียลอบล โยมินฮยอนเลือสั่ Roasted Chicken 6 นิ้ว ส่วนแเนียลสั่ Italian B.M.T. แบบฟุลอ และเรื่อื่มอีนละหนึ่แ้ว
พวเาเลือนั่เ้าอี้ิระ และเพียไม่ี่นาทีถัมา ฝนระหน่ำเทลมาโยไม่ทันั้ัว ผู้น้านอวิ่หาที่หลบฝนันอย่ารีบร้อน ลิ่นื้นอไอินอ่อนๆ ลอยเล็ลอเ้ามาภายในัวร้าน มินฮยอนเหม่อมอออไป้านอ นแเนียล้อหันไปมอาม
“ั้แุ่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ฝน็ิ่อันมาสอวันแล้ว” แเนียลเอ่ยปาแว “ปิเวลาุไปที่ไหนฝนแบบนี้หรือเปล่า”
“ุอาะไม่เื่อ แ่เือบทุรั้ที่ผมออาบ้านฝน็มัะแบบนี้เสมอเลย” มินฮยอนอบ
“โะาอุมาพร้อมฝนสินะ” แเนียลพูพลาหยิบแนวิึ้นมาิน่อ
“ะเป็นอย่านั้น” มินฮยอนพูทั้ที่สายายัับ้อออไป้านอ “แล้วุอบฝนไหม?”
“ุิว่ายัไล่ะ?” แเนียลย้อนถาม
“ไม่รู้สิ..อาะไม่”
“ถ้าเป็นเมื่อ่อน็ใ่ แ่อนนี้เริ่มผมอบมันเ้าแล้ว” แเนียลผุรอยยิ้มมุมปาออมา
/ / / / /
เวลาผ่านไปสัพัให่ว่าฝนะหยุ เหลือเพียละออฝนเม็เล็เาะอยู่บนระใส พวเาึัสินใออาร้านเพื่อเินทาลับบ้าน ทันทีที่เปิประูร้าน ลิ่นื้นอไอินลอยระทบเ้ามูอมินฮยอน มันทวีูวามรุนแรึ้น นเาัะเวียนหัว มือไม้เริ่มสั่นเทา
ภายในห้อโยสารรถยน์มินฮยอนนั่ัวสั่นเป็นลูน เาแทบแทรายเ้าับเบาะรถยน์ อีทั้าเรียวทั้สอเบียเ้าหาันอย่าน่าสสาร และในอนที่รถอรอไฟรารอยู่นั้น แเนียลหันมาเห็นมินฮยอนนั่ัวสั่นเทาึเอื้อมัวไปหยิบเสื้อแ็เ็ที่เบาะหลัแล้วยื่นให้อีฝ่าย
แ่ทว่าเสื้อแ็เ็อแเนียลลับไม่่วยอะไรเาแม้แ่น้อย มิหนำ้ำยัทำให้มินฮยอนทรมานยิ่ไปว่าเ่าเสียอี เาพยายามลั้นหายใอยู่เป็นระยะเพื่อไม่ให้ัวเอสูอาาศภายในรถมานเินไป และภาวนาให้ไฟรารเป็นสีเียวเสียที
เมื่อแเนียลอรถเทียบหน้ารั้วบ้าน มินฮยอนรีบ้าวลารถ่อนะวิ่ึ้นไปั้นสอ ปล่อยทิ้ให้แเนียลุนับสถานาร์ัล่าวเพียลำพั
ทันทีที่ประูห้อนอนปิล มินฮยอนทรุัวลับพื้น รอบหน้าใสเ็มไป้วยหยาเหื่อ วามร้อนรุ่มแผ่่านไปทั่วร่า ลำอแห้ผา เาพยายามลืนน้ำลายลอแ่ลับไม่่วยอะไรเลย อีทั้ยัรู้สึไ้ถึอเหลวที่ำลัไหลึมไปนเหนอะหนะ
มินฮยอนหอบหายใหนั เมื่อเาไ้ลิ่นื้นลอยมาระทบมูอเาพร้อมับเสียฝีเท้าใล้เ้ามา ลิ่นนั้นทวีูวามรุนแรมาึ้นเรื่อยๆ นระทั่เสียฝีเท้าหยุลหน้าประูห้ออเา มือไม้อมินฮยอนสั่นเทา เาเริ่มวบุมสิอัวเอไว้ไม่ไ้ วาพร่ามัวเอ่อล้นไป้วยน้ำา
มินฮยอนบัริมฝีปาหวัสัันวามรู้สึแปลประหลาที่่อัวึ้นภายในร่าายอเา เาพยายามอบลับเสียเรียาภายนอ ทว่ามันลับยานั าเรียวเ้าหาัวเ็มไป้วยแรปรารถนา
๊อ ๊อ ๊อ
เาไ้ยินเสียเาะประูและเสียเรียอแเนียลัมาา้านอ ่อนที่เสียฝีเท้าออีนเินห่าออไปาหน้าประู เาพยายามพยุร่าอนึ้นาพื้นไป แ่สุท้าย็ทรุัวลไปเ่นเิม
ทันในั้นเสียฝีเท้าัใล้เ้ามาอีรั้ ลิ่นื้นอไอินลอยทะลุผ่านประูบานให่รหน้า มินฮยอนสูหายใเ้าลึนเ็มปอ ทัศนียภาพรหน้าเริ่มพร่าเบลอ และเาไม่สามารถวบุมสิอัวเอไ้อี่อไป
แร๊
/ / / / / /
stay tuned
ความคิดเห็น