คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHP.7
CHP.7
แฮก... แฮก.. แฮก....
แน่ะ ไม่ต้องสงสัยกันนะว่าเสียงอะไร กูรู้นะว่าพวกมึงคิดอะไรอยู่ เอาเถอะๆ เข้าเรื่องๆ เสียงเมื่อกี้นี้คือเสียงหอบหายใจของผมเองแหละ มันบั่บ.. บั่บ... ไม่ไหวล่ะ เหนื่อยมากเลย ผมวิ่งตะโกนเรียกชื่อเจลโล่กับจงออบมานานเกือบชั่วโมงแล้วละ เงียบมาก ไม่มีสัญญาณตอบรับจากทั้งสองซักนิดเดียว ไม่อยากจะขอไรมากนะ แต่ขอร้องเหอะนะ เจลโล่จงออบช่วยออกมาเร็วๆเถอะนะจ่ะ คืออยู่คนเดียวมันก็เปลี่ยวบ้างไรบ้างนะ ผมเปลี่ยนจากการวิ่งเป็นเดินแทน หอบจะแดกล่ะกู... ถ้าอีก 5 นาทีผมหาทั้งคู่ไม่เจอนะ! ผมจะ.... จะ...
.
.
.
ตามหาต่อไป...
รู้นะว่าแอบด่าผมอยู่ในใจกันใช่มั้ยล่ะว่าเจลโล่หายตัวไปทั้งคนผมยังมาระรื่นชื่นบานไร้สาระอยู่ เหตุผลมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ 1.กลัวผี 2.กลัวผี 3.กลัวผี 4.กลับไปอ่าน 1-3 ใหม่ซะนะ โฮะๆ เพราะฉะนั้นการพูดกับตัวเองคนเดียวนี่ล่ะดีที่สุดล่ะ กร้าก ฮิ
สวบ สวบ
“เฮ้ย! ใครหน่ะ?!!!” ผมหันขวับไปมองทางต้นเสียงทันที ตกใจตายห่า อิเชี่ยนั่นเสียงอะไรน่ะ ผมว่าได้ยินเสียงแว่วเหมือนคนเดินเหยียบใบไม้อยู่ หูดีใช่มั้ยล่ะ คิคิ ที่จริงแล้วผมตกใจจนแทบอยากจะกรี๊ดเลยนะจะบอกให้ แต่เกรงใจคนอ่านอยู่ บั่บ เรื่องนี้ผมเป็นเมะไง จะหลุดไม่ได้ ทำใจกล้าไปงั้นแหละ ตอนนี้หัวใจผมเต้นเป็นจังหวะเพลงโคม่าล่ะจ่ะ จะไม่ไหวแล้ว!!!!! กลัวผี!!!! แม่จ๋าช่วยแดแด้ด้วย T^T ถ้าคุณผีออกมานะผมจะร้องเพลงวันชอทแถมด้วยการยิงรัวๆแมร่งเลย..!!!
“กูเอง” เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“คนเชี่ยอะไรชื่อกู กูไม่รู้จักมึงงงงงงง” ถึงผมจะหันไปมองแต่ก็หลับตาอยู่นะ ผมไม่ให้ผีมันหลอกผมหรอก หลับตาที่นี้กูก็มองไม่เห็นมึงล่ะ กร้าก ฉลาดแท้เนอะ
“สัส ใช่เวลาเล่นมั้ยเนี่ยมึง ลืมตาขึ้นมาเลย” ไอผีตัวนี้มันชักจะยังไงๆล่ะนะ พูดกับผมแบบธรรมดาๆไม่ได้แม่ม เสียงแมร่งคุ้นๆด้วย เหมือนใครว่ะนึกก่อน กลิ่นปากอย่างนี้ผมจำได้ดีเลยนะ... อ้อ อ้อ!
ไอแจ้นี่เอง... พอผมนึกขึ้นได้ว่าเป็นกลิ่นปากมันปุ๊บก็รีบลืมตาโพลงทันที
“โธ่! ที่รักทำไมคุณไม่บอกตั้งนานว่าเป็นคุณล่ะ!!!” ทันทีที่ผมลืมตาเห็นมาหน้ามันผมก็แทบกระโจนตัวเข้าใส่มันเลย ธู้ธ ผมไม่ต้องบ้าพูดคนเดียวอีกแล้ว ฮือ มีคนให้บ่นล่ะ กิ
ป๊าบ..!
“ใช่เวลามั้ยมึง?” หน้าตามันโคตรจะระเอือมระอาผมสุดๆ แถมซ้ำด้วยการตบหัวผมอีก ถ้าผมเป็นบ้าขึ้นมาแม่มจะไปกัดมันเป็นคนแรก! ห่ะ วันนี้มันวันซวยอะไรของผมว่ะเนี่ย...!
“.......” ผมเบะปากน้อยใจฮิ ไม่พูดกับมันแหละ แมร่งงอลอยู่นะ ง้อกูด้วยนะ
“สัสนี่ กูรู้นะว่ามึงงอลกูอยู่ แต่ตอนนี้คุณมึงรีบกลับหอก่อนเถอะ”
“แล้วโล่ออบอ่ะ?” ผมอดถามอย่างสงสัยไม่ได้
“ตอนนี้อยู่หอกันหมดแล้วโว๊ยยยยย เหลือแต่มึงนี่แหละ กูถึงได้ออกมาตามหา” ธู้ธ ไม่รีบๆบอกตั้งแต่แรก
“โอเคกลับ” พอผมรู้ว่าโล่ออบกลับหอไปแล้วก็รีบเดินมุ่งหน้ากลับหอทันที ผมยังไม่ได้บอกใช่มะว่าที่ที่พววกผมยืนคุยตั้งนานนั่นเป็นแถวๆห้องน้ำหลังโรงเรียน บั่บ... กูก็กลัวนะ ตั้งแต่ตอนนคุยกับไอแจ้ล่ะ รู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลา ผมเลยรีบชิ่งเดินออกมาจากที่นั่นก่อนไอแจ้แมร่งเลย ก็คนมันหล่ออะ
“รอกูด้วย! ไอดรรมมมมมมมมมม”
รอก็โง่ซิมึง กูรักมึงหลอกนะถึงได้รีบออกมาก่อนอ่ะ เผื่อว่ามึงจะได้เจออะไรดีดี กร้าก ผมรีบสอยเท้ายาวๆ(?)กลับหออย่างรวดเร็ว อิเชี่ย! หอหาย! สัสยังไม่ถึง... ใจแทบร่วง กูแกล้งตัวเองทำไม...?
ณ หอพักชาย ปี 2 อเกน
โฮะ ในที่สุดก็ถึงหอซักที ถึงหอแล้วผมไม่ต้องคิดไรมากเลย วิ่งขึ้นห้องก่อนนะจ่ะ ห้องผมห้องไรนะ? ผมถามทำไมไม่ตอบกันนน!! โอเคจำได้ละ ขอบคุณที่บอก ห้องผม 123 ฮูว... ห้องเชี่ยไรว่ะเนี่ย กลัวจำเลขห้องแทบไม่ได้เลยอ่ะ หอแม่มก็ดีจริงนะ มีลิฟท์แต่เสียเป็นปี แล้วจะมีไว้ทำไม... ฝากไปถามผอ.หน่อยเหอะ
พ่าง ! < เสียงเปิดประตูห้อง ห้องผมเป็นเป็นประตูเลื่อนอัตโนมัติเวร่ย เชี่อซิๆ ถ้าเชื่อก็โง่ล่ะจ่ะ หอพักนะไม่ใช่เซเว่น - - จริงๆมันก็คือประตูธรรมดานี่แหละไม่ต้องถามเยอะมากนะ กร้าก มันไม่ได้ล็อกสงสัยวาเจลโล่คงนอนอ่อยรอผมแหละล่ะ ฮิ เวิ้นมานานละ เมื่อไห่จะได้เข้าห้องซักทีว่ะ เปิดประตูเข้าไปผมก็พบกับ..!! เจลโล่นอนเตียงชั้นล่างท่านอนแบบผมเห็นแล้วอึ้งไป 10 วิ ท่านอนพี่แกนอนได้ซะใจมาก แหกขา กางแขน เอาขาไปไว้พาดหมอนไว้ทางหัวเตียงด้วย ผ้าห่มก็กระจายเต็มที่ ดีนะ ที่เจลโล่ยังดีเลือกนอนเตียงชั้นล่าง คือมันเป็นเตียงสองชั้นไง ถ้านอนชั้นบนมีหวังตกเตียงคอหักตายแน่ดูจากท่าทางของพี่แกแล้ว .. เห้อ.. ผมผจญภัยในโลกกว้างมาเยอะพอแหละไปนอนดีกว่า ไม่ต้องอาบน้ำแหละ แม่ผมสอนเสมอตลอดนะว่าต้องช่วยโลกประหยัด เพราะฉะนั้นไม่ต้องอาบหรอกเปลืองน้ำเนอะ กิกิ ตัวยังหอยฉุยอยู่เล้อ เป็นปลื้มคร่ะ นอนละ คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ยยยย.. ทำไงดีๆ
1 นาทีผ่านไป.. ไวกว่ามดตด
ครอกกกกกกกกกกกกกกกกก (สาบานว่านอนไม่หลับ?)
เอ๊ก อิ เอ๊ก เอกกกกกกกกกก
สวัสดีออกซิเจนทั้งหลาย... อีพวกคาร์บอนกูไม่ได้ทักมึงเงียบๆไปเลย กร้าก กวนทรีนยามเช้า เช้านี้สดใสดีแท้ถ้าไม่ติดว่าได้กลิ่นตัวตัวเอง... เหม็นแสรดเลย ไม่ไหวๆ ไปอาบน้ำแหละ ฮิ เดินลงไปชั้นล่างพบกับซาก เอ้ย เจลโล่ นอนอยู่ตรงทางเดินบันไดที่ผมต้องเดินลง อิเชี่ยนี่นอนท่าไหนของมันหว่ะเนี่ย... เขี่ยๆมันออกไป ไม่เอาๆ นี่แฟนนะเวร้ย อุ้มไปที่เตียงก็ได้ชิชะ คนหรือฟรายหนิ หนักชิบหาย ถ้ากูไม่รักมึงกูไม่ทำให้มึงขนาดนี้หรอกนะที่รัก จุ้บๆ
.
.
.
.
แจ่บ แจ่บ
เดินไปกินหนมไปชีวิตนี้ชั่งมีความสุขเหลือเกินนะระหว่างทางเดินไปห้องมีแต่คนชอบมองผมว่ะ คนมันหล่อไงก็เข้าใจอยู่นะ แต่ก็ดีตอนนี้ผมมีขนมเต็มมือเลย... เดินไปทางไหนก็มีแต่คนให้อ่ะน่ะ กูหน้าตาน่าสงสารมากเลยหรอออ? ฮือออออ ตอแหลไปงั้นแหละจ่ะ ฮิฮิ เจลโล่ที่เดินไปห้องเรียนพร้อมผมก็ไม่น้อยหน้าเล้ยยยยย ได้ขนมมาเต็มเหมือนกัน รู้สึกว่าแฟนผมพึ่งจะย้ายโรงเรียนเข้ามาได้วันที่สองเองนะ ทำไมถึงได้ฮอตเยี่ยงนี่ ผมหึงนะ!! ไม่ยอมเวร้ยยยยยย รู้แหละมีวิธีแก้ยังไงให้ไม่มีคนมายุ่งกับเจลโล่สุดที่รัก หึหึ
……………………………………..
มาอัพแชปเจ็ดก่อนที่อินางไรท์จะเปิดเทอม กิกิ
เจอกันในทวิต @FonKraxy ลั้ลล้า”
ไรท์ชอบอ่านเม้นนะ อย่าลืมเม้นนะ กร้าก ไปละ บาย
#นสส
ความคิดเห็น