คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :+: บทที่ 6 :+:
บทที่ 6
อารัมภาบทโดย ชเว ยองแจ
“เห้ย!” คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย ลูกเกือบลืมหายใจไปแล้ว!!
“เห้ยทำไม…”
“ใครใช้ให้แกยืนเอาหัวโขกตู้เย็นในห้องมืดๆแบบนี้วะ! ไฟมีก็ไม่เปิด!” สาบานเลยว่าเมื่อกี้ผมแทบปารองเท้าใส่หน้าแจ็คสัน! ลองนึกภาพว่าคุณกำลังเดินเข้าห้องมืดๆคนเดียวแล้วเจอชายร่างตันๆยืนเอาหัวโขกตู้เย็นโป้กๆ
จูออนก็จูออนเถอะ เจอหวังแจ็คสันแล้วจะหนาว
มันเปิดแอร์เบอร์ 18 น่ะครับ ไม่ประหยัดไฟเลย!
“แกเป็นอะไรวะ ตั้งแต่เย็นแล้วเนี่ยดูลอยๆ นอยด์ๆ”
พรึ่บ
“เห้ย!!!”
ตุ้บ!!
“ไอ้แจ็คๆๆๆ ฉันขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจถีบแกนะเว้ย”
“อืม” ลุกขึ้นมาปัดก้นตัวเองแปะๆ
“ก็แกเล่นเปิดหน้าจอมือถือเข้าหน้าตัวเองทำไมล่ะ ฉันตกใจ!” ภาพผู้ชายที่มัดจุกทรงน้ำพุนั่งหน้าลอยบนโซฟาที่มีแบล็คกราวน์เป็นห้องมืดๆและเสียงลมหน้าหนาว จู่ๆก็ส่องแสงจากมือถือเข้าหน้าตัวเอง เป็นใครจะไม่ตกใจ ดีนะที่แค่ถีบตกโซฟาผมไม่เอาตะเกียบเสียบคอหอยมันก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“ฉัน...ฉัน...ยองแจ”
“อะไร?” ผมตอบไอ้เพื่อนที่วิญญาณหลุดไปห้วนๆ พร้อมกับเดินไปเปิดไฟ
“ฉัน...อ่า...ฉัน”
“ฉันๆ ฉันๆๆ ฉันๆๆๆๆ ฉันอะไรเลยเพลมาแล้ว!” ยองแจฉุนแล้วนะ ฉุนแล้วนะ!
“ฉัน...”
“เห้ย โอเคนะ?” ผมอึ้งนิดหน่อยเมื่อจู่ๆแจ็คสันก็ซบหน้าลงมาบนไหล่ผมและเอาแต่เงียบ ผมยอมให้มันโวยวายแล้วทุบผมเหมือนปกติยังดีกว่ามันเงียบและไม่ตอบโต้ผมแบบนี้นะ
ผมที่ทำตัวไม่ค่อยถูกค่อยๆเอามือลูบและกดหน้าของเพื่อนแนบไหล่ของผม เวลานี้ผมคงทำได้แค่เท่านี้ ทำได้แค่ทำให้มันสบายใจ ให้รู้สึกว่ามันยังมีผม ผมไม่ได้ไปไหน...
“เอาน่า อย่าเครีดดิ ยิ่งเครียดยิ่งเตี้ยนะเว้ย”
ป้าป!
“ไอ้บ้า หุ่นฉันน่ะนักกีฬาระดับชาตินะ” แจ็คสันฟาดไหล่ผมทั้งๆที่ยังซบหน้าอยู่ในที่ไหล่ของผม ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดนึงที่เพื่อนตบตีผม อย่างน้อยก็รู้ว่ามันสบายใจขึ้นมาแล้ว
ผมปล่อยให้แจ็คสันซบมาที่ไหล่ผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะเปิดปากถามอะไร ปล่อยให้เวลาค่อยๆผ่านไปจะดีกว่า อย่างน้อยก็ให้แจ็คสันนั่งคิดทลทวนเรื่องที่ทำให้มันไม่สบายใจอยู่ตรงนี้ ข้างๆผมนี่ ถึงจะไม่รู้เรื่องอะไรก็ไม่อยากจะถามอะไรเซ้าซี้อีกเมื่อเห็นมันเอาแต่เงียบแบบนี้ มันคงจะเจอเรื่องไรหนักใจมาแน่ๆ
“ขอบคุณนะ...” แจ็คสันค่อยๆดันตัวเองออกจากไหล่ผมแล้วมองหน้า “ไอ้อ้วน”
ผั๊วะ
“ฮึก....ยองแจแกล้งหวัง” ดูมันทำครับ พอรู้สึกดีขึ้นก็กวนเลย มาว่าเค้าว่าอ้วนพอโดนทุบก็เบะ คิดว่าน่ารักหรือไง คิดว่ามีผมน้ำพุบนหัวแล้วทำปากเจ่อบุ่ยๆแบบนั้นแล้วจะทำให้ฉันใจอ่อนหรือไง
หยิก
“งือๆอย่าหยิกแก้ม เดี๋ยวย้วย!”
“น่าหมั่นไส้!”
วันนี้ใครมันทำอะไรให้ไอ้แจ็คมันนอยด์หรือเฟลแบบนี้เนี่ย! หรือว่าจะเป็นพี่สุดหล่อผมแดง?? ไม่น่าจะใช่นะ คนหน้าตาดีๆแบบพี่เค้าคงไม่ทำอะไรให้ไอ้แจ็คเสียใจหรอก อย่างมากมันก็ทำตัวมันเองนั่นแหละ
เอ๊ะ..แต่ก็อาจจะเป็นไปได้นะ
ขนาดผู้ชายหน้าตาดีอย่างเจบีโอปป้ายังทำให้ยองแจเสียใจเลย! คนโง่! อ่อยขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก! ทั้งผ้ากันเปื้อน ทั้งไลน์! คนโง่ คนโง่ คนโง่! ใช่คนโง่ โง่มากผมเลยเล่นแท็ก #พี่บีคนโง่ ในทวิตด้วย ผมหมั่นไส้เค้า
“...”
มองมือถือที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงแล้วคันไม้คันมือ อุตส่าห์ใจกล้าหน้าด้านไปขอไลน์เจบีโอปป้ากับฮยองหน้าเหี่ยวเลยจะยอมให้มันจบแค่นี้หรือไง คุยกันไม่กี่ประโยคเนี่ยนะ ไม่ใช่แนวยองแจค่ะคุณแม่!
เอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความเตรียมจะส่งให้เจบีคนโง่
/ดึกแล้วนะนอนหรือยัง.../
ไม่เอาๆ ดูเรียบร้อยไป
/นี่! ไปนอนซะ!/
เห้ยไม่ดีๆ เราเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆจะทำแบบนี้ไม่ได้
/ฝันดี.../
โอ๊ย!! นี่พิมพ์ๆ ลบๆ มาหลายรอบแล้วนะ จะส่งอะไรให้ดี สติ๊กเกอร์? หรือไม่ส่งเผื่อเจบีโอปป้าจะส่งมาหาเราก่อน
โว้ย!!
ผมหยิบมือถือขึ้นมากะว่าจะส่งสติ๊กเกอร์ไลน์กวนๆให้เจบีโอปป้าแต่ก็ต้องนั่งตะลึงอยู่แบบนั้นเมื่อพบว่า
22.17 “ฝันดี”
เห้ย! ส่งไปตอนไหน! โอ๊ย ต้องเป็นตอนวางมือถือแน่ๆ ไอ้เครื่องนี้จะสัมผัสไวไปแล้วนะ!
อ่าน 22.17 “ฝันดี”
อ้าวเวรละ! อ่านแล้วด้วย โอ๊ยๆ ตายๆ ถ้าเจบีโอปป้าไม่ตอบกลับนี่หน้าแตกอับอายไปสามโลกเลยนะ โอ๊ยตายๆๆ ยองแจแกมันโง่ แกมันโง่กว่าเจบีโอปป้า ไอ้บ้า ไอ้อ้วน ไอ้หล่อ!
“นึกว่าจะไม่ส่งมาแล้ว ฮ่าๆ นายรีบนอนไป” 22.18
แหก!!!
เจบีโอปป้าตอบ!! ตอบ!!! ตอบเร็วด้วย!! แหก!!!!
ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วจูบมันรัวๆ ดีมากลูกทำดีมาก อืมๆๆ
ผมนอนดิ้นไปมาบนเตียงหมอน ผ้าห่ม เอวีติงออนมายเตียงอีสกระจัดกระจาย ทุกอย่างถูกผมจิกทึ้งด้วยความเขิน ผมหันไปมองโปสเตอร์บนผนังแล้วก็กรี๊ดคนเดียว
โอ๊ย..ผู้ชายที่ผมชอบมานานมาบอกว่าฝันดี ต่อให้คืนนีฝันเห็นแจ็คสันจับผมกดน้ำที่มีแต่แตงกวาไม่ปลอกเปลือกลอยไปมาก็ถือว่าเป็นฝันดี!!
โอ๊ยพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ณ จุดนี้บอกเลยว่ายองแจเก๊กต่อไม่ได้แล้ว ถ้าเกิดโดนพูดต่อหน้ามีหวังตายแน่ๆ ตายจริงๆ โอ๊ยๆๆๆ
แหก!!!!!!!!!!
“อรุณสวัสดิ์ยามเช้า” มีความรู้สึกว่าถูกปลายเท้าของใครบางคนเขี่ยแขนผม
“อืม...”
“ยองแจ”
“อืม ขออีกเป๊ปน่าแจ็คสัน” อย่าดึงผ้าห่มดิ! กำลังนอนสบาย!
“ไอ้ยองแจ เจบีโอปป้ามา”
“อย่ามาใช้มุขเดิมกับฉันนะฉันไม่หลงกลแล้ว”
“นี่ฉันหลอกแกไม่ได้อีกแล้วใช่ป้ะ”
“ช่าย..ฉันน่ะ ทั้งหล่อและเก่ง”
“นี่นายบอกว่าจะมาดูแลฉันไม่ใช่หรือไง ทำไมมานอนทำเสียงงึมงำๆในห้องแบบนี้!”
“เห้ย! ฮยอง!”
ปึง!
ผมหูตาสว่างทันทีเมื่อได้ยินเสียงจากสวรรค์ที่ดังขึ้นจากหน้าห้อง ผมนึกว่าผมฝันเห็นแจ็คมายืนปลุกผมแล้วมีเจบีโอปป้าโผล่หัวมาดูผมซะอีก!!
เมื่อกี้เขาเห็นโปสเตอร์ในห้องไหมนะ?
“ทำไมต้องวิ่งออกมาเร็วแบบนั้น เพื่อนนายยังอยู่ในนั้นนะ”
“อ๋อ ห้องแจ็คมันน่ะเมื่อคืนมันนอนห้องผมผมเลยมานอนห้องมันฮะๆ”
“อ๋อเหรอ...”
“ยองแจ!! ปล่อยฉันออกไป!! ห้องแกโคตรเหม็นอ่ะว่างๆเปิดหน้าต่างให้ลมโกรกบ้างนะ! จะตาย!”
รักแกว่ะเพื่อน...
“ฮะ...ฮะ...” ได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กับผู้ชายสุดหล่อที่อยู่ตรงหน้าทำไงล่ะ เขารู้หมดเลยว่าผมเอ่อ...อย่าใช้คำว่าซกมกนะ ผมแค่อยากเป็นนักชีววิทยาเพาะเลี้ยงสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก
“นาย..ใส่ชุดนี้นอนเหรอ?” เขาพูดพร้อมมองผมหัวจรดปลายเท้า ผมแค่ใส่หมวกไหมพรมสีแดงและแว่นตากรอบใหญ่ เสื้อแขนยาวกับกางเกงเทอะทะลายแตงกวาสีเขียว กับถุงเท้านิ้วสีชมพูเอง
ผมไม่เข้าใจว่าเขามองผมแบบนั้นทำไม
“ทำไมอ่ะ สไตล์ของผมนี่ ฮยองไปรอข้างนอกก่อนผมขออาบน้ำเป๊ปนึง ไม่เกินยี่สิบนาที”
“เดี๋ยว..” อย่าจับแขนเสื้อ! เมื่อกี้เพิ่งเช็ดขี้มูก! “วันนี้ไม่ไปโรงเรียนนะ ฉันกับจิน..เจอาร์จะเข้าบริษัท”
“อ้าว? แล้วผมต้องไปด้วย??”
“อืม นายต้องไปด้วยในฐานะคนดูแลของพวกฉัน”
“อ้อ..” พยักหน้าหงึกหงัก
“แต่ตอนนี้เหมือนพวกฉันต้องดูแลนายแฮะ ไปอาบน้ำ!”
“ครับๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมรีบวิ่งแจ้นกลับเข้าไปในห้องนอนที่มีไอ้แจ็คนอนราบกับพื้น ผมดึงมันขึ้นมาเพื่อให้มาช่วยเลือกชุดที่จะใส่วันนี้ โอ๊ย จะได้เข้าตึกเจวายพีด้วยอ่ะ ยองแจตื่นเต้น! จะได้เจอศิลปินไอดอลเยอะแยะแน่ๆ ยองแจต้องหล่อ ยองแจต้องน่ารัก เผื่อประธานเห็นจะได้รับเราเข้าบริษัท อิอิ
“ไหนบอกว่าไม่เกินยี่สอบนาทีไง นี่มันครึ่งชั่วโมง.......” จู่ๆเจบีโอปป้าก็เงียบ ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องหยุดพูดกลางอากาศแบบนั้น แค่เงยหน้ามาเห็นผมเนี่ยต้องตะลึงขนาดนั้นเลยหรือไงนะ...อ้อลืมไปว่าผมน่ารัก คิกๆๆ ถ้าเจบีโอปป้าจะตกหลุมรักหรือสะดุดตาในความน่ารักก็คงไม่แปลก
ผมคว้าข้อมือเขาและเดินออกมาจากห้องและพาเขาตรงไปยังรถตู้ที่รออยู่ข้างล่างหอจัดการเปิดปะตูรถและพาเจบีโอปป้าสุดหล่อเข้าไปในรถ ผมก้มหัวทุกทายคนขับรถและเดินขึ้นไปนั่งระหว่างกลาง
จูเนียร์ฮยองดูเหมือนตกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆผมก็นั่งพรวดลงมา แต่ดูเหมือนว่ามีคนคนนึงที่ตกใจกว่าและคาดว่ายังคงประมวลผมในสมองไม่เสร็จผมแอบเห็นเครื่องหมายคำถามลอยไปมาบนหัวเขาด้วยแหละ
เขาคงจะตกใจที่ผมรู้ได้ยังไงว่าเราต้องขึ้นรถคันนี้ ผมล่ะอยากจะบอกเหลือเกินว่าแฟนคัลบอย่างผมน่ะจำได้แม้กระทั่งทะเบียนรถทุกคนที่เขาใช้ ทั้งสี ยี่ห้อ แม้แต่วันผ่อนรถวันสุดท้ายผมยังรู้เลย!
ตลอดทางผมและจูเนียร์ฮยองก็ฟาดฟันขบกัดกันมาตลอด มีเพียงเจบีโอปป้าที่เหล่ตามองมาทางผมเล็กน้อย เวลาที่ผมแกล้งไถลซบไหล่จูเนียร์ฮยองเขาก็เอาขามาเหยียบๆที่เท้าผม
“ชิ!” ผมหันไปเบ้ปากใส่เขาเมื่อถูกเขาเอาศอกทุ้งแขนผม ผมทำอะไรผิด ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่จูเนียร์ฮยองเอนตัวมาซบผมเอง!!
ท่าทางของเจบีโอปป้าทำให้ผมรู้สึกสับสนแปลกๆ
ไม่รู้ว่าเขาหวงจูเนียร์ฮยองหรือว่าแค่รำคาญผมหรือว่าอาจจะหมั่นไส้ผม
แต่ทำไมผมรู้สึกมันเอียงไปทางข้อแรกล่ะ
ไม่ๆๆๆๆ ความรู้สึกเปลี่ยวๆมันกลับมาอีกแล้ว! ตั้งแต่ที่ผมเห็นรูปในห้องจูเนียร์ฮยองความรู้สึกเปลี่ยวๆในหัวผมก็เกิดขึ้นมา ปกติผมเป็นคนมั่นใจนะถึงแม้ว่าจะเก่งแค่ในความคิดก็เถอะ ผมไม่เคยรู้สึกเปลี่ยวและรู้สึกว่างในหัวแบบนี้มาก่อนเลยแฮะ ถึงแม้ผมจะเอาแต่คิดว่าเจบีโอปป้าชอบอ่อยบ้าง ชอบผมบ้างมันก็แค่บางคราวนั้นแหละ หลายครั้งนะที่ผมกลัว ตั้งแต่ก่อนที่สองคนนี้จะย้ายมาแล้วล่ะ ผมกลัวว่าเขาจะสนิทกันเกินไป กลัว กลัวเพราะมีคนมากมายเชียร์เขาทั้งสองคน กลัว กลัวทั้งๆที่ผมไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาเลย กลัวทั้งๆที่ผมยืนอยู่ในฐานะแฟนคลับ..ใช่แค่นั้นแหละ
“โอ๊ย! ฮยองหยิกแก้มทำไม!”
“หมั่นไส้” คนที่หยิกแก้มผมตอบหน้าตาย..ให้ตายเถอะขัดอารมณ์ดราม่าชะมัดเลย!
“ปล่อยน่าฮยอง เดี๋ยวจูเนียร์ฮยองก็ตื่นหรอก” ผมบอกให้อีกคนหยุดแล้วเขยิบตัวให้เขาเห็นว่าจูเนียร์ฮยองนั้นหลับคาไหล่ผมไปแล้ว
“ช่างมันสิ ฉันหมั่นไส้นาย” ทำไมต้องหยิกแรงขึ้นด้วยเล่า!
“โอ๊ยๆ อย่าดึงๆ”
“ฮ่าๆ” มือไม่ปล่อยแล้วยังจะมาหัวเราะอีก ถึงมันจะดูละมุนละไมแต่แรงที่หยิกนั้นไม่ละมุนเลย โอปป้าทำแบบนี้กับว่าที่แม่ของละ......แม่บ้านเหรอ!
“ผมรู้นะว่าผมน่ารักจนฮยองหมันไส้น่ะ ปล่อยได้แล้ว”
แปะ!
แก้มทั้งสองข้างของผมถูกตบด้วยฝ่ามือใหญ่เบาๆ ก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะออกแรงบีบและนวดแก้มผมเป็นแป้งพิซซ่า
“นายน่ะ..น่าหมั่นไส้”
“อื้อ....ไม่เอาๆ เดี๋ยวแก้มเหี่ยว” ผมพยายามถอยออกมา จูเนียร์ฮยองครับผมไม่อยากบอกเลยว่าตอนนี้ฮยองเป็นภาระผมมาก ผมจะทำอะไรก็ต้องระวังไม่ให้ฮยองตื่นเนี่ย
แปะๆ
“หมั่นไส้...”
“อื้อออออ”
“หึ้ย!!!”
โป้ก!
เอ่อ..นั่นไม่ใช่เสียงหัวผมโดนใครโบกหรืออะไรนะครับ นั่นเป็นเสียงของหัวจูเนียร์ฮยองที่กระแทกกับกระจกรถอย่างแรงต่างหาก
“เห้ย” ผู้ก่อเหตุร้องเสียงหลงผลักหัวผมออกและชะโงกหน้ามองเพื่อนที่นอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“โอ๊ยฮยอง! จะฆ่าผมหรือไง ผลักมาได้ ดูสิ ผลักจนผมชนจูเนียร์ฮยองกระแทกกับกระจกเลย” ผมชี้หน้าผู้ร้ายอย่างเอาเรื่อง เขามีท่าทางลนลานมือไม้โบกไปมาเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าขโมยยางลบกิน
“ฉะ ฉัน..ฉันไม่ ผะ ผิดนะเว้ย!” อุ๊บ..ฮ่าๆๆๆๆ ผมอยากจะขำกับท่าทางของเขาตอนจริงๆนะ ท่าทางตลกลนลานแบบนี้ของเขาผมเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ตาตีบๆนั่นก็โตขึ้นมาสองเลเวลจากตาตีบเป็นตาตี่ ปากที่โวยวายไม่หยุดนั่นอีก ไอ้ผู้ชายขี้เก๊กมาดแมนแบดบอยในนิตรสารในทีวีนั่นหายไปไหนแล้วน่ะ ฮ่าๆๆๆ
“ขำมากไหมนายน่ะ!” อุ๊ย ตอนนี้เขาหยุดโวยวายแล้วหันมาหาเรื่องผมแทนแล้ว ฮ่าๆๆ ก็ใครใช้ให้เก๊กหลุดอ่ะ ฮ่าๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาก็มีมุมนี้ ฮ่าๆ
“นายนี่มัน”
“อืม..เสียงดังอะไรกัน” แขนสองข้างที่กำลังจะบีบคอผมถูกเสียงของฮยองหัวแข็งดั่งไม้ฝาเชอร่าขัดไว้พอดี “ฉันจะนอน เห้ย...นี่อะไร” น้ำเสียงเนือยๆดังขึ้นหลังจากเอามือเสยผมตัวเองขึ้นและผมของเหลวแถวหน้าผาก
“เห้ย! จินยอง! หน้าผากมีเลือดไหลอ่ะ!” เจ้าพ่อรีแอคชั่นตะโกนทันทีที่เห็นเลือด
“อือ..ช่างมันเหอะ ฉันขอนอนต่ออีกพักนึงนะเดียวค่อยตกใจ”
“เลือด!!!!!”
โอ๊ยพระเจ้า นี่ผมมานั่งอยู่ที่นี่ทำไม ที่เค้าบอกว่าศิลปินค่ายนี้ไม่ปกติจผมเพิ่งรู้ซึ้งก็วันนี้แหละ ผู้ชายหน้าเข้มที่สร้างภาพลักษณ์แบดบอยกลัวเลือดเป็นกระเทยแถวคลองถมส่วนผู้ชายน่ารักก็มีหัวและจิตใจที่เข้มแข็งถึงแม้หัวจะแตกก็สามารถหลับต่อได้
“จินยอง เลือด!!!”
“คร่อก...”
ยองแจตายไปแล้วครับ...
Talk: ตอนนี้มันป่วงๆหลายอารมณ์ไหม? 5555555 ถ้ามันขัดอารมณ์ยังไงก็โซซอรี่นะคะ และเราก็มีแฟนอาร์ตเรียบร้อยแล้วเย้!!! ขอบคุณคุณเพื่นอปรางที่เสียสละเวลาวาดให้อย่างสูง -/\-
#ฟิคแฟนคลับแฟนครับ
ความคิดเห็น