คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :+: บทที่3 :+:
บทที่ 3
อารัมภาบทโดย : หวัง แจ็คสัน
“ชเวยองแจ...แกสร้างปัญหาระดับชาติให้ฉัน”
“เห้ย เห็นบ่นตั้งแต่ในทวิตล่ะ ท้องหรือไง!? โอ๊ย ไอ้เตี้ยนี่! ปารองเท้ามาทำไม!” พอเห็นเพื่อนรักที่เพิ่งวิ่งเข้าห้องมาด้วยท่าทางมีความสุขผมก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“ใครมันจะไปมีความสุขแบบแกตลอดเวลาล่ะ”
“เอ้า...นี่งอนจริงป้ะเนี่ย? เห้ยใครทำอะไร??”
“แกนั่นแหละ”
“ฉัน? ฉันทำอะไรตอนไหน?”
“นี่แกไม่รู้ตัวหรือไงเนี่ย?”
“ก็ไม่รู้ไงถึงถาม ใครทำอะไรแก?”
“...”
“ไอ้แจ็ค!”
“ไม่รู้โว้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว! อารมณ์เสีย!”
“เอ้า! คนอุตส่าห์เป็นห่วงนะเว้ย”
“ไม่เป็นไร เกรงใจ เก็บความห่วงใยไว้ให้เนื้อคู่แกเถอะ”
“ไอ้เตี้ย!”
ปัง!!!
พึ่บ~
ชเวยองแจ..วันๆเคยเอาเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตฉันบ้างไหมเนี่ย!
ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงมองไปรอบห้อง..
ห้องที่ธรรมดาไม่มีรูปผู้ชายหราเหมือนห้องของยองแจ นับว่าเป็นโชคดีที่หอนี้มี 2 ห้องนอน ทำให้ผมนอนหลับได้สนิทโดยไม่ต้องระแวงสายตาผู้ชายบนผนัง
เฮ้อ...
คิดแล้วก็ปวดหัว ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ
[ก่อนหน้านี้]
“นี่แกจะลากฉันไปไหนวะไอ้ยองแจ!?” เพื่อนตัวดีที่วิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆก็มาลากผมออกจากสนามบาส
“ไปหาผู้ชาย คิกๆๆ” ทำไมต้องหัวเราะน่าตบแบบนั้นด้วยฟระ
“แล้วทำไมฉันต้องไปหาด้วย!? ฉันจะไปเล่นบาสโว้ย!!”
“เล่นไปก็ไม่สูงขึ้นเหรอก ไปกับฉัน!”
“ไม่ไปเว้ย! ปล่อยเว้ยยองแจปล่อย! โอ๊ย!”
“โอ๊ย!” งานเข้าแล้วไง ไอ้เสียงโอ๊ยข้างบนนั่นคือเสียงของผมส่วนเสียงโอ๊ยข้างล่างเนี่ย..เสียงใคร??
“เฮ้ยๆ ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไอ้อ้วนตันนี่ทำ!” ผลรีบลุกขึ้นจากตัวเขา เจ้าของผมสีเพลิงส่งยิ้มพระเอกมาให้หนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ”
“งะ...งั้นผมไปนะครับ ฮ่าๆ ไปละไอ้แจ็คเดี๋ยวมาใหม่ จุ้บๆ”
“เห้ย นี่ลากฉันออกมาชนชาวบ้านแล้วหนีเหรอวะ!?”
“ไม่รู้เว้ย เคลียร์กันเอง พี่สุดหล่อผมขอโทษนะครับ บ๊ายบาย” ไอ้เพื่อนที่แสนดี!! เพื่อนที่น่ารัก! ผลักฉันไปชนเค้าแล้ววิ่งหนี เพื่อนคนนี้จริงใจมากครับ!
“อ่า...ผมกลับก่อนดีกว่า ฮะๆ” ผมจะอยู่ต่อทำไมล่ะ เผ่นสิครับ
“เดี๋ยว..” จู่ๆคอเสื้อผมก็ถูกคว้าไว้ อีกนิดขาผมจะลอยแล้วนะ! “เมื่อกี้บอกว่าอยากเล่นบาสไม่ใช่หรือไง?”
“นั้นมันเมื่อกี้ ตอนนี้ไม่อยากแล้ว”
“งั้นเหรอ” ผมรู้สึกเกลียดรอยยิ้มเขาขึ้นมาตะหงิดๆแล้วล่ะ
“อื้มฉันไม่อยาก..”
“หืม ไม่อยากอะไรนะ?” คอเสื้อผมถูกขยำแน่นกว่าเดิม
“ไม่อยากกลับบ้านแล้ว แหม่ ไปเล่นบาสดีกว่าเนอะ”
ตุ้บๆ
ผมเลี้ยงลูกบาสไปมาโดยมีไอ้ผู้ชายหัวแดงที่ผมชนเมื่อตะกี้เป็นคู่แข่ง ให้ตายเถอะ เข้าจะตามผมมาเล่นทำไม? อยากแกล้ง? อยากอวด? อยากเอาคืนที่ผมทับ?
รอยยิ้มพระเอกนั่นโผล่มาอีกแล้ว ให้ตายเถอะ หมอนี่ยิ้มเป็นอย่างเดียวหรือไง!
“นี่...นายหยุดยิ้มแบบนั้นได้ไป ฉันเห็นแล้วรำคาญตา”
“ไม่..” พูดแล้วก็วิ่งเข้ามาจะแย่งลูกบาสในมือผม ผมก้าวเท้าขวาหลบกระแทกลูกบาสลงกับพื้นแต่ถูกแขนของอีกคนสกัดไว้ได้
“นาย...” ทำได้ยังไง! ปกติไม่เคยมีใครขวางได้นี่!
“อยากให้ฉันเลิกยิ้มแบบนี้นายก็”
“ก็อะไร!?” ถ้าเขายังไม่หยุดยิ้มแบบนั้นผมจะเอาต้นหญ้ายัดปากเขาแล้วนะ
“มาเป็นแฟนฉันสักเดือนนึงดิ”
สวบ~
ทุกอย่างรอบข้างผมหยุดนิ่ง...เหลือเพียงแค่ลูกบาสที่ถูกโยนเข้าห่วงและกำลังเด้งกับพื้นสนาม
“ว่าไง?”
อ้อ...ไอ้เครื่องผลิตยิ้มนี่ด้วยที่ยังขยับอยู่
“นี่ อยากจะเอาคืนเรื่องที่ฉันล้มทับเมื่อกี้ใช่ไหม? สนุกมากป้ะเนี่ย ฉันไม่ตลกนะเว้ยฉันยังชอบผู้หญิงอยู่”
“แค่หนึ่งเดือนเอง...เผลอๆนายอาจจะอยากต่อไปอีก 1 ปี 3 ปี หรือตลอดไปก็ได้”
“อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลยน่า..คนอย่างไอ้หวังไม่เคยตกหลุมรักใครง่ายๆเว้ย”
“พูดแบบนี้ให้ได้จนจบแล้วกัน” ไอ้หัวแดงเดินตรงมาทางผมก่อนจะส่งยิ้มพระเอกมาให้นึงทีและเดินกลับไป
“คนอย่างหวังไม่เคยคืนคำเว้ย!”
“อ่าได้ๆ ถ้าอย่างงั้นหมวกนี่..ฉันไม่คืนนะ” มันพูดพร้อมกับชูหมวกใบโปรดของผมขึ้นมา มันเอาไปตอนไหน!? เมื่อกี้ผมยังใส่อยู่เลย!!
“เห้ยหมวกฉัน!!”
“อยากได้คืนก็มาเป็นแฟนฉันก่อนดิ”
“ไม่!!!”
“งั้นก็ไม่คืน”
[ตัดมาปัจจุบันจ๊ะ!]
จู่ๆก็มาขอเป็นแฟนเดือนนึงเนี่ยนะ! อะไร!? ฉันเป็นหนูทดลองหรือไงมาทดลองๆ คิดจะคบใครก็คบง่ายๆหรือไง ฉันเห็นเป็นคนแบบนี้ฉันก็ไม่เคยคบใครเล่นๆนะเว้ย
ครืดๆ
“ฮัลโหล”
/สวัสดีแฟน/
“เฮ้ย! นายมีเบอร์ฉันได้ไง!!?”
/ฉันเป็นแฟนนาย/
“เป็นตอนไหนไม่ทราบ อย่ามโนได้ป้ะ”
/ตอนนี้ไม่เป็นอีกหน่อยก็เป็น/
“นี่นายเป็นโรคจิตหรือไง หน้าตาก็ดีแต่มีปัญหาทางจิตเนี่ยนะ”
/ขอบคุณที่ชม ฉันรู้ฉันหน้าตาดี/ นี่มันพี่ชายไอ้ยองแจใช่ไหม?
“ไม่มีอะไรฉันจะวางสายแล้วนะ”
/เฮ้ยๆ เดี๋ยวสิคุณแฟน/
“ช่วยเลิกเรียกฉันว่าคุณแฟนเหอะ ขนลุกว่ะ”
/แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอะไรล่ะ/
“เรียกให้เหมือนคนทั่วไปเค้าเรียกได้ไหม ฉันมีชื่อให้เรียกก็เรียกสิ”
/ได้...แต่ไม่ทำ/
“ไอ้..”
/อีกเป๊ปนึงเจอกันนะ/
ตู๊ด!
พูดเสร็จมันก็ตัดสายทิ้งไปเลย...เห้ยพระเจ้า!! อยากแกล้งอะไรแจ็คสันเป็นพิเศษใช่ไหมครับถึงส่งไอ้บ้านี่มาให้ผมเจอ ไอ้อีกเป๊ปนึงเจอกันนั่นมันอะไร ไม่มีทาง วันนี้ผมจะขังตัวเองเอาไว้ในห้อง!! พูดแล้วก็เดินไปล็อคหน้าต่างไว้ดีกว่า คนแบบไอ้บ้านี่ท่าทางคงจะปีนหน้าต่างเก่ง
ก็อกๆ
เห้ย...ใครเคาะห้องวะ?
“นั่นใคร?” ผมตะโกนถามออกไป ไอ้บ้าหัวแดงนี่ทำให้ผมระแวงนะเนี่ย!
“จะให้เป็นใครไม่ทราบ ห้องนี่มีแค่แกกับฉัน ถ้าไม่ใช่ฉันใครจะเคาะ” พอได้ยินน้ำเสียงกวนของไอ้อ้วนร่วมห้องก็โล่งใจ...แต่แล้วไงล่ะ ผมงอนมันอยู่!
“ฉันงอนแกอยู่ไอ้ยองแจไม่ต้องเข้ามา!” ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็ปลดล็อคประตูห้อง หวังว่าไอ้อ้วรนั่นจะเข้ามาง้อผมหน่อยนะ
“ยองแจห้ามเข้าแต่ฉันเข้าได้...” อ้าวเห้ย ยองแจเปลี่ยนไป!!
“เฮ้ย! อย่ากอด! ปล่อย! เข้ามาได้ยังไงวะ เมื่อกี้มันเสียงยองแจ..แกทำอะไรเพื่อนฉันวะ!?”
“หือ..ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ฉันก็แค่บังเอิญเจอเพื่อนนายหน้าห้องเลยขอเข้ามา”
“อย่ามามั่วยองแจไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า” เฮ้ย ปล่อยสิเว้ย! มากอดแบบนี้ทำไมอึดอัด!
“อืม แต่หมอนั่นบอกว่าฉันเป็นกรณีพิเศษ”
“ไอ้ยองแจ! ไอ้มกโพบ้าผู้ชาย!”
“นายก็ปล่อยฉันสักทีสิ! เฮ้ย! อย่าเอาคางมาเกยไหล่ฉัน มันขนลุก!”
“โอ๊ยไอ้...ปล่อยสิโว้ย!!!!!!!!!!!”
"คิกๆ จ้างให้ก็ไม่ปล่อย"
"ไอ้โรคจิต!"
"เอ้าๆ ร้องอีกสิร้องเลยคนอื่นจะได้รู้ไง"
"ไอ้บ้า ไอ้หัวแดง! ปล่อยโว้ย!!"
"ฮ่าๆ"
Talk : สรุปมันคือมาร์คแจ็ค... #รองเท้าใครลอยมา ก็เราชิปคู่นี้ อยากให้พี่หวังเคะ 5555 ตอนนี้ทั้งตอนเลยยอกให้คู่นี้ไปเลย เดี๋ยวตอนหน้ากลับมาต่อ 2แจ คู่หลักของเราบ้างคือแบบพี่บีเป็นพระเอกของเรื่องจนตอนนี้บทพูดยังน้อยกว่าพี่มาร์คคึที่เพิ่งเปิดตัวอีก 5555
#ฟิคแฟนคลับแฟนครับ เม้นท์ปุๆ
ความคิดเห็น