ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (Fic Exo)What is Love สำหรับนาย รัก คืออะไร ??

    ลำดับตอนที่ #6 : SF EXO เหนื่อยใจ

    • อัปเดตล่าสุด 21 พ.ค. 57


    กัสของพัก What is Love  ไว้เปบนะฮะเนื่องจาก....กัสลืมพล็อคเรื่องฮะ แฮ่ๆผมขอโตดดดด   
    เลลยต้องเอาเรื่องสั้นมาแทรกก่อนเพราะขอกับไปเริ่มพล๊อคเรื่องก่อน........
























































    หลายคนอาจมีความรักที่สุขใจ  รักโดยไม่มีปัญหากับอุปสรรคที่เกิดขึ้นแต่กับผมมันไม่ใช่เลย




     

    "แบคฮยอนอย่าหนีฉันกลับมาพูดให้รู้เรื่อง"


     

    "ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกนะ"


     

    "ไม่กลับมาก่อนแบคฮยอน " ร่างสูงขว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้
     



    "ปล่อย  ฉันเหนื่อยมากนะชานยอล"
     



    "แต่เราต้องคุยกัน"
     



    "นี่ๆใจเย็นใจก่อนสิชานยอลนายจะโมโหทำไมแค่แบคฮยอนขอเปลี่ยนห้องกับคริสเอง"
     



    "ก็แล้วไม่ให้ผมโกรธได้ไงเล่นเปลี่ยนไม่บอกไม่กล่าวพอถามก็เดินหนีฮยองก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนแบบนี้ " ชานยอลตอบซูโฮที่ยืนอยู่ข้างๆแบคฮยอน
     



    "นายก็อยากนอนกับตุ้ยจางนิแล้วจะโมโหทำไมล่ะ  "ร่างบางเริ่มเถียง
     



    "แต่แบคฮยอนฉัน...."
     



    "ปล่อยฉันบอกแล้วไงว่าฉันเหนื่อย"

     

    "แต่....."
     


    "ปล่อยมือแบคฮยอนเถอะชานยอลวันนี้ทุกคนเหนื่อยมามากพอแล้ว " เมื่อหลีดเดอร์โอโมบอกทำให้ปล่อยข้อมือของอีกฝ่ายชานยอลก็ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
     



    "หึ.....  "หลังจากปล่อยมือของอีกฝ่ายชานยอลก็เดินหัวเสียไปอีกทาง

    .

    .

    .







    Baekhyun
     

    หลังจากเข้ามาในลิฟได้ร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นอย่างไม่อายใครๆ  เพราะในลิฟมีแค่ร่างบางเพียงคนเดียว

    ' ฉันไม่ได้เหนื่อยกายหรอนะชานยอลแต่ที่ฉันเหนื่อยน่ะฉันเหนื่อยใจเหนื่อยกับการต้องวิ่งไล่ตามความรักของนาย ยิ่งวิ่งเท่าไหร่  ฉันว่ามันยิ่งไกลออกไปทุกที  ' ร่างบางพึมพำกับตัวพลางเอามือปราดน้ำตาที่ไหลออกมาขัดกับหน้าหวานๆของเจ้าตัว



    "ฮึกๆๆ อย่าอ่อนแอสิแบคฮยอนไม่สมกับเป็นนายเลย "ร่างบางปลอบใจตนเอง


     

    ติง!!!!  เสียงลิฟดังบอกถึงปลายทางที่หมาย


     

    ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างลำบาก 'ต่อไปนี้ฉันจะคืนนายให้กับเค้าซะที'


     

     








     

    Lay


    ก็อกๆ


    " อ่ะ  "ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยที่มีคนมาเคาะประตูห้องของตน
     


    "ครับๆเปบนึ่งนะฮะ"
     


    แอ๊ด~~~
     


    "ย้ายห้องทำไมอี้ชิง  "เมื่อประตูเปิดออกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เริ่มถามเจ้าห้องทันที
     


    " ก็แบคฮยอนอยากนอนกับผมนีฮะ"



    "แล้วพี่ล่ะล่ะอี้ชิง"
     


    "อะไรกันฮะพี่คริสก็ไปนอนกับชานยอลสิ  เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ "ดูเหมือนคำว่าแฟนจะย่ำให้อีกฟังอยากจงใจ
     


    "แต่พี่อยาก...."
     


    "เลย์ฮยอง  "คนที่มาใหม่เรียกอีกฝ่ายอย่างดังเพื่อขัดจังวะร่างสูงที่ยืนบังทางเข้าห้อง

     

    "อ่ะแบคฮยอนมาแล้วหรอเข้ามาก่อนสิ"
     


    "แต่อี้ชิงฉันจะนอนกับนายนะ"
     


    "ไม่ฮะตุ้ยจางห้องเต็มแล้ว " พูดจบเลย์ก็ปิดประตูห้องใส่คริสอย่างแรง
     


    "เฮ้อ~~ "

     

    "ผมทำให้ฮยองสองคนทะเลาะกันหรือเปล่า  "คนตัวเล็กกว่าถามอย่างสงสัย


     

    "ไม่ๆฉันเป็นคนขอนายให้มานอนที่ห้องกับฉันเองนะ"
     


    "แล้วมั่นใจนะที่จะทำแบบนี้"
     


    "หรือนายกลัวหะแบคฮยอน"

     


    "ไม่หรอกใจจริงผมก็อยากจะคืนเค้าให้กับพี่คริสมานานแล้วล่ะ " ร่างเล็กตอบก่อนจะวางของแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะทิ้งให้เจ้าของห้องนั่งซึมอยู่บนเตียง
     


    "ฉันไม่คิดจะรั้งเค้าไว้เหมือนกัน "ร่างบางพึมพำกับตนเองก่อนที่สายตาจะเสมองออกไปนอกห้องต่างที่กำลังมีฝนพำอยู่เบา


     

    "ฉันอยากให้ฝนช่วยชะล้างใจจริงๆถ้าทำได้ฉันอยากเลือกที่จะไม่รักเค้า  ถ้าผลลัพของความรักมันจะย้อนกับมาทำร้ายจิตใจฉันมากขนาดนี้"








    สายฝนที่เริ่มกระหน่ำแรงตามน้ำตาของคนที่เฝ้ามองมันจากในกระจกของห้องพัก

    หากความรักเลือกได้  มันคงไม่อยากทำให้ใครเจ็บ  ถ้าตัวมันเลือกได้มันคงอยากให้ทุกคนมีความสุขกับตัวมัน  แต่เพราะมันก็เลือกไม่ได้เองเหมือนกัน  เพราะหากเรามีความรักแล้ว..สิ่งที่จะตามมาก็คือความทุกข์ที่ต้องเจอ

    แต่ความทุกข์นั้นหากเรารับและมองมันได้ในแง่ดีมันก็จะเป็นความทุกข์ที่แฝงไปด้วยความสุขที่สวยมาก

     
















     

    วันงานรับรางวัล

    แม้ทุกคนจะยิ้มแย้มกับความสุขที่ได้รับรางวัลแต่ในความเป็นจริงที่กับกันมันไม่ใช่เลยสีหน้าที่กำลังยิ้มให้แฟนคลับมันไม่ใช่ความจริงเรื่องนี้แฟนคลับไม่สามารถรับรู้ได้  แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังเหล่าเมมเบอร์ไปได้แต่ก็ยังไม่มีใครพูดขึ้นมา

     



    หลังจากงานรับรางวัลแล้วทุกก็มุงหน้ากลับโรงแรมด้วยความเหนื่อย


    " นี้อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาทานอาหารกันนะพวกนาย"  เสียงพี่เมเนเจอร์บอกกับเหล่าเด็กในสังกัดของตน



    "ครับ~~~"



    "นี้แบคฮยอนนายจะลงไปทานอะไรไม" เสียงพี่ชายร่วมห้องถามร่างบางที่กำลังเดินลากขาไปเข้าห้องน้ำ



    "ไม่ฮะผมเหนื่อยมากฮะฮยองลงไปเถอะผมอยากนอนพัก"



    "ตามใจงั้นพี่ไปแล้วนะ"



    "ฮะ"


    เมื่อบอกกับน้องชายร่วมห้องเลย์ก็ปิดประตูแล้วเดินออกมายืนรอลิฟที่กำลังจะถึงชั้นของตน
     



    ติง!!

     


    "อ่ะ  ตุ้ยจาง"  เลย์ชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่ประตูลิฟเปืดออกมาพร้อมกับร่างทั้งสองที่ยืนจับมืออย่างหวงแห
     


    "อ้อ อี้ชิง " เข้ามาสิประตูจะปิดแล้วนะ เมื่อได้สติเลย์ก็แทรกร่างของตนเข้าไปข้างใน
     






    .......ภายในลิฟมีแต่ความเงียบปกคลุม
     



    "ชานยอลนายอยากกินอะไร "  คริสเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

     

    "อะไรก็ได้ฮะผมกินอะไรก็ได้"
     


    "อย่าเกรงใจพี่สินายนี้ตลอดเลยนะ "ร่างสูงบีบจมูกของคนรักอย่างเบามือ

     


    "อ่ะอย่าแกล้งผมสิฮยอง"

     

    "555 ฉันจะแกล้งแฟนของฉันแล้วใครจะทำอะไร"

     

    เสียงหยอกล้อของท้งคู่ที่อยู่ภายในลิฟมันชั่งมีความสุข  แต่หารู้ว่ายิ่งทำให้ผู้โดยสารอีกคนที่ยืนไร้คู่เพียงคนเดียวในลิฟเกิดความอิจฉาป่นเสียใจอยู่คนเดียว

     


    "อ้าวเลย์ฮยองแล้วแบคฮยอนล่ะฮะ"


     

    "เอ่อ.... อ้อไม่ลงมาน่ะแบคบอกว่าเหนื่อยขอนอนพักบนห้อง"
     



    ติง!!  เสียงลิฟดังขึ้นขัดบทสนทนาที่เริ่มหน้าอึดอัด
     


    "ฉันไปแล้วนะชานยอล  "เมือ่ประตูลิฟเปิดออกเลย์ก่อนพุ่งพรวดออกไปทันที
     


    "เดี๋ยวฮะเลย์ฮยองๆๆ"

     

    "ปล่อยเค้าเถอะชานยอลแล้วเรื่องคืนนี้ที่เราตกลงกันไว้ล่ะ"
     


    "ฮยองพาเลย์ฮยองไปเลย  เดี๋ยวผมจะขึ้นไปหาแบคฮยอนเอง " พูดจบชานยอลก็ผลักคริสออกมาพร้อมโยนกุญแจให้
     


    "โชคดีนะพี่ชาย"  เสียงขาดหายไปพร้อมกับประตูที่ถูกปิดลง
















    กลับมาอัพต่อแล้วครับพี่น้องงงงงงงง












     


    "ก็อกๆ"  เสียงเคาะปะตูดังขึ้น  ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต้องละความสนใจมาเปิดประตูห้อง




    "ครับๆๆแปบนึ่งครับกำลังจะไป"  แบคฮยอนร้องบอกคนที่ด้านนอกที่ออกแรงเคาะมากขึ้น




    "อ้า เลย์ฮยองลืมของหรอครั…. เฮ้ย! ออกไปนะชานยอล ฉันบอกให้ออกไป นี้นายจะเข้ามาทำไมออกไปๆๆ" ร่างบางผลักคนตัวสูงกว่าให้ออกจากห้องในขนาดที่อีกคนกำลังฝืนเดินเข้ามาอย่างหน้าตาย




    "ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ล่ะในเมื่อ….."




    "หยุด!!!  หยุดพูดอะไรไร้สาระซักที แล้วช่วยออกไปจากห้องของฉันด้วย " ร่างเล็กชี้นิ้วไปที่ประตูเพื่อบอกใบ้ให้คนหน้าด้าน
    ที่ยืนหน้าตายไม่รู้ร้อนอะไร




    "ไม่ ฉันไม่ออกเรามีอะไรต้องคุยกันนายอย่าลืมสิแบคฮยอน " ชานยอลเดินเข้าใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆจนอีกฝ่ายติดกับผนังห้อง



    "อ่ะ…..ออกไป  อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะชานยอล"



    "แบคฉันไม่ได้เป็นแฟนกับคริสฮยอง………"   ร่างสูงสบตาคนด้านล่างอย่างเว้าวอนให้เชื่อในสิ่งที่ตนพูด



    "ฉันไม่เชื่อวันนั้นฉันได้ยินนายคุยกับ…."



    "เดี๋ยวนี้นายแอบฟังคนอื่นคุยกันหรอ ย้า!!!  นิสัยไม่ดี"



    "นี้อย่ามาว่าฉันนะไอ้โย่ง  ฉันแค่เดินผ่านเฉยๆไม่ได้ตั้งใจไปฟังซะหน่อย"  ร่างเล็กยู่ปากอย่างกับเด็กเอาแต่ใจ



    "โอเค นายได้ยินอะไรบ้าง"



    "ฉันๆ….. ฉันได้ยินแค่ว่า คริสฮยองผมจะขอ…. เป็นแฟน   แต่ฉันได้ยินไม่ถนัด ฉันเสียใจเลยวิ่วออกมาก่อน " พูดจบแบคฮยอนก็ปล่อยน้ำตาเลยมาอย่างไม่อายคนที่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ตรงหน้า



    "เฮ้ๆ ที่นายร้องไห้ทำไม หยุดร้องแบคฮยอนฉันไม่ชอบ"



    "ก็นาย…..ฮึก……   ยังบอกว่าชอบฉัน…..ฮึก แต่ไปขอคริสฮยองเป็นแฟน  นายทำอย่างนี้ได้ไง ทำให้ฉันรัก ให้ฉันวิ่งตามนายทุกอย่าง  ฉันไม่ไหวแล้วนะชานยอลหยุดทำแบบนี้ซักทีอย่าทำเป็นว่ารักฉัน  ฉันไม่อย่าเข้าข้างตัวเองนะ พอซักทีๆฮืออออออออออ "  พูดจบร่างของคนตัวเล็กกว่าก็ทรุดลงกับพื้นปล่อยโฮออกมาพลางเพ้อเหมือนคนไม่มีสติ




    "……….. " ร่างสูงของชานยอลยืนนิ่งเมื่อได้รับรู้ความจริงที่อีกคนพูดมา



    'นี้เราคิดเหมือนกันหรอ' 



    "แบคฮยอน…….  " ร่างสูงช้อนคนตัวเล็กกว่ามาไว้ในอ้อมกอด



    "ทำไมนายชอบคิดไปเองแบบนี้ ฉันเคยบอกหรอว่าฉันเห็นนายเป็นอย่างอื่นกับคริสฮยองเราแค่พี่น้องกันที่นายได้ยินวันนั้นฉันไปปรึกษาเรื่องของนาย"




    " !!!!! " 




    "ฉันจะขอนายเป็นแฟนแต่ไม่กล้า  ฉันเลยไปขอให้ฮยองเค้าช่วยคิดอีกอย่างคริสฮยองเองก็รักเลย์ฮยองมากจะมารักฉันที่สาบานว่าเป็นน้องชายได้ยังไง บ๊องจริงเลยนาย"




    "ย๊า!!  อย่ามาว่าฉันนะ  ปล่อยได้แล้วไอ้โย่ง"  คนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นไปมาไม่อยู่สุข



    "ฮ่าๆๆๆๆ   ก็ได้ " เมื่อได้รับอิสระจากอ้อมกอดของอีกคนแบคฮยอนก็นั่งลงกับเตียงอย่างอ่อนแรง



    "นี้  เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดมัยแบคฮยอน"  ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าอีกคน



    "ฉันไม่รู้…….  "



    "เชื่อใจฉันเถอะ  ฉันรักนายจริงๆนะแบคฮยอน " ชานยอลหยิบมือเรียววสวยของอีกคนมากุมไว้



    "ถ้าฉันเชื่อนาย……  ฉันจะไม่เสียใจอีกใช่มัยชานยอล"



    "ครับ ปาร์ค ชานยอล สัญญาด้วยหัวใจที่มีแต่แบคฮยอนคนนี้เลย ^(+++++++++++)^"



    ".///////.   อืออออ เชื่อแล้วล่ะคนบ้า  ปล่อยมือฉันได้แล้ว"



    "ฮ่าๆๆๆ  อย่าทำแบบนี้บ่อยนะแบคฮยอน   เดี๋ยวฉันจะห้ามใจไม่อยู่แล้ว….."   ชานยอลเว้นวรรคไว้ทำให้อีกคนสงสัย



    "แล้วอะไรบอกมานะไอ้โย่ง !! "  ร่างเล็กเริ่มประทุร้ายใส่อีกคน



    "พอแล้วๆ ก็ถ้าฉันอดใจไม่ไหวเผลอจูบนายขึ้นมาจะทำไง"




    "-//////-   ย๊า!!!  ไอ้โย่งโรคจิต ไม่คุยด้วยแล้ว"  พูดจบแบคฮยอนก็วิ่งออกจากห้องไป




    "ไปไหนไอ้เตี้ยของโย่ง  กลับมาบอกก่อนดิว่าจะป็นแฟนฉันรึเปล่า  " ร่างสูงส่ายหัวให้กับคนตัวเล็กกว่า
    เพราะงี้ไงเค้าถึงรักแบคฮยอน




     

    หากแต่เรามัวมองถึงสายฝนที่ไม่หยุดตก แต่ไม่เคยสังเกตถึงสายรุ่งที่กำลังวิ่งตัดกับขอบฟ้าเราจะรู้มัยว่าในสายฝนที่กำลังตกพรำๆนั้นมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอยู่


























     

     









    :)  Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×