คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF EXO เหนื่อยใจ
เลลยต้องเอาเรื่องสั้นมาแทรกก่อนเพราะขอกับไปเริ่มพล๊อคเรื่องก่อน........
"แบคฮยอนอย่าหนีฉันกลับมาพูดให้รู้เรื่อง"
"ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกนะ"
"ไม่กลับมาก่อนแบคฮยอน " ร่างสูงขว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้
"ปล่อย ฉันเหนื่อยมากนะชานยอล"
"แต่เราต้องคุยกัน"
"นี่ๆใจเย็นใจก่อนสิชานยอลนายจะโมโหทำไมแค่แบคฮยอนขอเปลี่ยนห้องกับคริสเอง"
"ก็แล้วไม่ให้ผมโกรธได้ไงเล่นเปลี่ยนไม่บอกไม่กล่าวพอถามก็เดินหนีฮยองก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนแบบนี้ " ชานยอลตอบซูโฮที่ยืนอยู่ข้างๆแบคฮยอน
"นายก็อยากนอนกับตุ้ยจางนิแล้วจะโมโหทำไมล่ะ "ร่างบางเริ่มเถียง
"แต่แบคฮยอนฉัน...."
"ปล่อยฉันบอกแล้วไงว่าฉันเหนื่อย"
"แต่....."
"ปล่อยมือแบคฮยอนเถอะชานยอลวันนี้ทุกคนเหนื่อยมามากพอแล้ว " เมื่อหลีดเดอร์โอโมบอกทำให้ปล่อยข้อมือของอีกฝ่ายชานยอลก็ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
"หึ..... "หลังจากปล่อยมือของอีกฝ่ายชานยอลก็เดินหัวเสียไปอีกทาง
.
.
.
Baekhyun
หลังจากเข้ามาในลิฟได้ร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นอย่างไม่อายใครๆ เพราะในลิฟมีแค่ร่างบางเพียงคนเดียว
' ฉันไม่ได้เหนื่อยกายหรอนะชานยอลแต่ที่ฉันเหนื่อยน่ะฉันเหนื่อยใจเหนื่อยกับการต้องวิ่งไล่ตามความรักของนาย ยิ่งวิ่งเท่าไหร่ ฉันว่ามันยิ่งไกลออกไปทุกที ' ร่างบางพึมพำกับตัวพลางเอามือปราดน้ำตาที่ไหลออกมาขัดกับหน้าหวานๆของเจ้าตัว
"ฮึกๆๆ อย่าอ่อนแอสิแบคฮยอนไม่สมกับเป็นนายเลย "ร่างบางปลอบใจตนเอง
ติง!!!! เสียงลิฟดังบอกถึงปลายทางที่หมาย
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างลำบาก 'ต่อไปนี้ฉันจะคืนนายให้กับเค้าซะที'
Lay
ก็อกๆ
" อ่ะ "ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยที่มีคนมาเคาะประตูห้องของตน
"ครับๆเปบนึ่งนะฮะ"
แอ๊ด~~~
"ย้ายห้องทำไมอี้ชิง "เมื่อประตูเปิดออกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เริ่มถามเจ้าห้องทันที
" ก็แบคฮยอนอยากนอนกับผมนีฮะ"
"แล้วพี่ล่ะล่ะอี้ชิง"
"อะไรกันฮะพี่คริสก็ไปนอนกับชานยอลสิ เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ "ดูเหมือนคำว่าแฟนจะย่ำให้อีกฟังอยากจงใจ
"แต่พี่อยาก...."
"เลย์ฮยอง "คนที่มาใหม่เรียกอีกฝ่ายอย่างดังเพื่อขัดจังวะร่างสูงที่ยืนบังทางเข้าห้อง
"อ่ะแบคฮยอนมาแล้วหรอเข้ามาก่อนสิ"
"แต่อี้ชิงฉันจะนอนกับนายนะ"
"ไม่ฮะตุ้ยจางห้องเต็มแล้ว " พูดจบเลย์ก็ปิดประตูห้องใส่คริสอย่างแรง
"เฮ้อ~~ "
"ผมทำให้ฮยองสองคนทะเลาะกันหรือเปล่า "คนตัวเล็กกว่าถามอย่างสงสัย
"ไม่ๆฉันเป็นคนขอนายให้มานอนที่ห้องกับฉันเองนะ"
"แล้วมั่นใจนะที่จะทำแบบนี้"
"หรือนายกลัวหะแบคฮยอน"
"ไม่หรอกใจจริงผมก็อยากจะคืนเค้าให้กับพี่คริสมานานแล้วล่ะ " ร่างเล็กตอบก่อนจะวางของแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะทิ้งให้เจ้าของห้องนั่งซึมอยู่บนเตียง
"ฉันไม่คิดจะรั้งเค้าไว้เหมือนกัน "ร่างบางพึมพำกับตนเองก่อนที่สายตาจะเสมองออกไปนอกห้องต่างที่กำลังมีฝนพำอยู่เบา
"ฉันอยากให้ฝนช่วยชะล้างใจจริงๆถ้าทำได้ฉันอยากเลือกที่จะไม่รักเค้า ถ้าผลลัพของความรักมันจะย้อนกับมาทำร้ายจิตใจฉันมากขนาดนี้"
สายฝนที่เริ่มกระหน่ำแรงตามน้ำตาของคนที่เฝ้ามองมันจากในกระจกของห้องพัก
หากความรักเลือกได้ มันคงไม่อยากทำให้ใครเจ็บ ถ้าตัวมันเลือกได้มันคงอยากให้ทุกคนมีความสุขกับตัวมัน แต่เพราะมันก็เลือกไม่ได้เองเหมือนกัน เพราะหากเรามีความรักแล้ว..สิ่งที่จะตามมาก็คือความทุกข์ที่ต้องเจอ
แต่ความทุกข์นั้นหากเรารับและมองมันได้ในแง่ดีมันก็จะเป็นความทุกข์ที่แฝงไปด้วยความสุขที่สวยมาก
วันงานรับรางวัล
แม้ทุกคนจะยิ้มแย้มกับความสุขที่ได้รับรางวัลแต่ในความเป็นจริงที่กับกันมันไม่ใช่เลยสีหน้าที่กำลังยิ้มให้แฟนคลับมันไม่ใช่ความจริงเรื่องนี้แฟนคลับไม่สามารถรับรู้ได้ แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังเหล่าเมมเบอร์ไปได้แต่ก็ยังไม่มีใครพูดขึ้นมา
หลังจากงานรับรางวัลแล้วทุกก็มุงหน้ากลับโรงแรมด้วยความเหนื่อย
" นี้อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาทานอาหารกันนะพวกนาย" เสียงพี่เมเนเจอร์บอกกับเหล่าเด็กในสังกัดของตน
"ครับ~~~"
"นี้แบคฮยอนนายจะลงไปทานอะไรไม" เสียงพี่ชายร่วมห้องถามร่างบางที่กำลังเดินลากขาไปเข้าห้องน้ำ
"ไม่ฮะผมเหนื่อยมากฮะฮยองลงไปเถอะผมอยากนอนพัก"
"ตามใจงั้นพี่ไปแล้วนะ"
"ฮะ"
เมื่อบอกกับน้องชายร่วมห้องเลย์ก็ปิดประตูแล้วเดินออกมายืนรอลิฟที่กำลังจะถึงชั้นของตน
ติง!!
"อ่ะ ตุ้ยจาง" เลย์ชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่ประตูลิฟเปืดออกมาพร้อมกับร่างทั้งสองที่ยืนจับมืออย่างหวงแห
"อ้อ อี้ชิง " เข้ามาสิประตูจะปิดแล้วนะ เมื่อได้สติเลย์ก็แทรกร่างของตนเข้าไปข้างใน
.......ภายในลิฟมีแต่ความเงียบปกคลุม
"ชานยอลนายอยากกินอะไร " คริสเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
"อะไรก็ได้ฮะผมกินอะไรก็ได้"
"อย่าเกรงใจพี่สินายนี้ตลอดเลยนะ "ร่างสูงบีบจมูกของคนรักอย่างเบามือ
"อ่ะอย่าแกล้งผมสิฮยอง"
"555 ฉันจะแกล้งแฟนของฉันแล้วใครจะทำอะไร"
เสียงหยอกล้อของท้งคู่ที่อยู่ภายในลิฟมันชั่งมีความสุข แต่หารู้ว่ายิ่งทำให้ผู้โดยสารอีกคนที่ยืนไร้คู่เพียงคนเดียวในลิฟเกิดความอิจฉาป่นเสียใจอยู่คนเดียว
"อ้าวเลย์ฮยองแล้วแบคฮยอนล่ะฮะ"
"เอ่อ.... อ้อไม่ลงมาน่ะแบคบอกว่าเหนื่อยขอนอนพักบนห้อง"
ติง!! เสียงลิฟดังขึ้นขัดบทสนทนาที่เริ่มหน้าอึดอัด
"ฉันไปแล้วนะชานยอล "เมือ่ประตูลิฟเปิดออกเลย์ก่อนพุ่งพรวดออกไปทันที
"เดี๋ยวฮะเลย์ฮยองๆๆ"
"ปล่อยเค้าเถอะชานยอลแล้วเรื่องคืนนี้ที่เราตกลงกันไว้ล่ะ"
"ฮยองพาเลย์ฮยองไปเลย เดี๋ยวผมจะขึ้นไปหาแบคฮยอนเอง " พูดจบชานยอลก็ผลักคริสออกมาพร้อมโยนกุญแจให้
"โชคดีนะพี่ชาย" เสียงขาดหายไปพร้อมกับประตูที่ถูกปิดลง
กลับมาอัพต่อแล้วครับพี่น้องงงงงงงง
"ก็อกๆ" เสียงเคาะปะตูดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต้องละความสนใจมาเปิดประตูห้อง
"ครับๆๆแปบนึ่งครับกำลังจะไป" แบคฮยอนร้องบอกคนที่ด้านนอกที่ออกแรงเคาะมากขึ้น
"อ้า เลย์ฮยองลืมของหรอครั…. เฮ้ย! ออกไปนะชานยอล ฉันบอกให้ออกไป นี้นายจะเข้ามาทำไมออกไปๆๆ" ร่างบางผลักคนตัวสูงกว่าให้ออกจากห้องในขนาดที่อีกคนกำลังฝืนเดินเข้ามาอย่างหน้าตาย
"ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ล่ะในเมื่อ….."
"หยุด!!! หยุดพูดอะไรไร้สาระซักที แล้วช่วยออกไปจากห้องของฉันด้วย " ร่างเล็กชี้นิ้วไปที่ประตูเพื่อบอกใบ้ให้คนหน้าด้าน
ที่ยืนหน้าตายไม่รู้ร้อนอะไร
"ไม่ ฉันไม่ออกเรามีอะไรต้องคุยกันนายอย่าลืมสิแบคฮยอน " ชานยอลเดินเข้าใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆจนอีกฝ่ายติดกับผนังห้อง
"อ่ะ…..ออกไป อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะชานยอล"
"แบคฉันไม่ได้เป็นแฟนกับคริสฮยอง………" ร่างสูงสบตาคนด้านล่างอย่างเว้าวอนให้เชื่อในสิ่งที่ตนพูด
"ฉันไม่เชื่อวันนั้นฉันได้ยินนายคุยกับ…."
"เดี๋ยวนี้นายแอบฟังคนอื่นคุยกันหรอ ย้า!!! นิสัยไม่ดี"
"นี้อย่ามาว่าฉันนะไอ้โย่ง ฉันแค่เดินผ่านเฉยๆไม่ได้ตั้งใจไปฟังซะหน่อย" ร่างเล็กยู่ปากอย่างกับเด็กเอาแต่ใจ
"โอเค นายได้ยินอะไรบ้าง"
"ฉันๆ….. ฉันได้ยินแค่ว่า คริสฮยองผมจะขอ…. เป็นแฟน แต่ฉันได้ยินไม่ถนัด ฉันเสียใจเลยวิ่วออกมาก่อน " พูดจบแบคฮยอนก็ปล่อยน้ำตาเลยมาอย่างไม่อายคนที่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ตรงหน้า
"เฮ้ๆ ที่นายร้องไห้ทำไม หยุดร้องแบคฮยอนฉันไม่ชอบ"
"ก็นาย…..ฮึก…… ยังบอกว่าชอบฉัน…..ฮึก แต่ไปขอคริสฮยองเป็นแฟน นายทำอย่างนี้ได้ไง ทำให้ฉันรัก ให้ฉันวิ่งตามนายทุกอย่าง ฉันไม่ไหวแล้วนะชานยอลหยุดทำแบบนี้ซักทีอย่าทำเป็นว่ารักฉัน ฉันไม่อย่าเข้าข้างตัวเองนะ พอซักทีๆฮืออออออออออ " พูดจบร่างของคนตัวเล็กกว่าก็ทรุดลงกับพื้นปล่อยโฮออกมาพลางเพ้อเหมือนคนไม่มีสติ
"……….. " ร่างสูงของชานยอลยืนนิ่งเมื่อได้รับรู้ความจริงที่อีกคนพูดมา
'นี้เราคิดเหมือนกันหรอ'
"แบคฮยอน……. " ร่างสูงช้อนคนตัวเล็กกว่ามาไว้ในอ้อมกอด
"ทำไมนายชอบคิดไปเองแบบนี้ ฉันเคยบอกหรอว่าฉันเห็นนายเป็นอย่างอื่นกับคริสฮยองเราแค่พี่น้องกันที่นายได้ยินวันนั้นฉันไปปรึกษาเรื่องของนาย"
" !!!!! "
"ฉันจะขอนายเป็นแฟนแต่ไม่กล้า ฉันเลยไปขอให้ฮยองเค้าช่วยคิดอีกอย่างคริสฮยองเองก็รักเลย์ฮยองมากจะมารักฉันที่สาบานว่าเป็นน้องชายได้ยังไง บ๊องจริงเลยนาย"
"ย๊า!! อย่ามาว่าฉันนะ ปล่อยได้แล้วไอ้โย่ง" คนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นไปมาไม่อยู่สุข
"ฮ่าๆๆๆๆ ก็ได้ " เมื่อได้รับอิสระจากอ้อมกอดของอีกคนแบคฮยอนก็นั่งลงกับเตียงอย่างอ่อนแรง
"นี้ เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดมัยแบคฮยอน" ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าอีกคน
"ฉันไม่รู้……. "
"เชื่อใจฉันเถอะ ฉันรักนายจริงๆนะแบคฮยอน " ชานยอลหยิบมือเรียววสวยของอีกคนมากุมไว้
"ถ้าฉันเชื่อนาย…… ฉันจะไม่เสียใจอีกใช่มัยชานยอล"
"ครับ ปาร์ค ชานยอล สัญญาด้วยหัวใจที่มีแต่แบคฮยอนคนนี้เลย ^(+++++++++++)^"
".///////. อืออออ เชื่อแล้วล่ะคนบ้า ปล่อยมือฉันได้แล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ อย่าทำแบบนี้บ่อยนะแบคฮยอน เดี๋ยวฉันจะห้ามใจไม่อยู่แล้ว….." ชานยอลเว้นวรรคไว้ทำให้อีกคนสงสัย
"แล้วอะไรบอกมานะไอ้โย่ง !! " ร่างเล็กเริ่มประทุร้ายใส่อีกคน
"พอแล้วๆ ก็ถ้าฉันอดใจไม่ไหวเผลอจูบนายขึ้นมาจะทำไง"
"-//////- ย๊า!!! ไอ้โย่งโรคจิต ไม่คุยด้วยแล้ว" พูดจบแบคฮยอนก็วิ่งออกจากห้องไป
"ไปไหนไอ้เตี้ยของโย่ง กลับมาบอกก่อนดิว่าจะป็นแฟนฉันรึเปล่า " ร่างสูงส่ายหัวให้กับคนตัวเล็กกว่า
เพราะงี้ไงเค้าถึงรักแบคฮยอน
หากแต่เรามัวมองถึงสายฝนที่ไม่หยุดตก แต่ไม่เคยสังเกตถึงสายรุ่งที่กำลังวิ่งตัดกับขอบฟ้าเราจะรู้มัยว่าในสายฝนที่กำลังตกพรำๆนั้นมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอยู่
ความคิดเห็น