คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ...........................................................T4
เจ็บ
ที่
เรา
ไม่
มี
ค่า
"นาย อะ...ไอ้เสาไฟ " ผมต้องอ้าปากทันทีที่เห็นหมอนั้นยืนทำหน้ากวนประสาทอยู่หลังผู้ชายคนที่เรียกเพื่อนของผม
"-___- ฉันชื่อ ปารค์ ชานยอล ไม่ใช่ไอ้เสาไฟ"
"ใครถามไม่ทราบ"
"ไม่มีใครถามหรอ แต่ อยากบอกเพราะกลัวใครบ้างคนจะเรียก เสาไฟ ผมมีชื่อของผมเองไม่ต้องมาตั้งให้ใหม่หรอ ผมไม่ชอบ " ไอ้โย่งตรงหน้ามันไม่หน้าคบเลยจริง คนอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย
"อ่ะ พอครับๆ ผมยังไม่อยากส่งเพื่อนผมไปโรงพยาบาลก่อนกินข้าวนะครับ " ผู้ชายผิวเข้มรีบปราบผมกับไอ้โย่งตรงหน้าทันที่ก่อนที่เราสองคนจะรบกันไปมากกว่านี้
"หึ ก็ยัยนี่เริ่มก่อนนีหว่าจงอินแกก็เห็นนิ " ไอ้โย่งเริ่มใช่ลูกอ้อนกับเพื่อนของมันทันที
"แต่แกก็ไปกวนเค้าก่อนนิหว่าไอ้ยอล หยุดเหอะมึงดูหน้าคยองซูกับเพื่อนเค้าดิจะกินโต๊ะแทนข้าวได้แล้ว"
"เอ่อ "ผมหันกลับไปมองเพื่อนทั้งสอง ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่าตอนนี้หน้าของลู่ฮ่านกับคยองซุ หน่ากลัวมาก
"หิวข้าว/หิวข้าว "ผมว่าต้องพาสองคนนี้ไปหาอะไรขมับ เอ๊ย ทานซะแล้วล่ะ
----- ชานยอล
หึ คนบ้าอะไรกวนประสาทถึงขีดสุดสวยซะเปล่า เสียดายหน้าตาซะมัด
------ เลย์
"เฮ้ย ~~~~ เหนื่อยจัง ทำงานทั้งวันเลย วันนี้ทำไมร้านผมคนเยอะจังผิดปกตินะเนี้ย " ( ก็ดีแล้วนิม๊า )
Rrrrrrr
"ใครโทรมาหว่า สายเข้า พี่ดงแฮ O.o โทรมาทำไมนะ"
"เดี่ยวเครียล์งานเสร็จแล้วค่อยโทรกลับไปก็แล้วกัน "ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนตัวเขียนรายได้ลงสมุดบัญชีตรงหน้า
20.00 น.
"เย้ๆๆกลับบ้นผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเนี้ย "
Rrrrrrrrr
"อ่ะใครโทรมาเนี้ยแบคหรอ"
"สายเข้า พี่ดงแฮ " อ้อผมลืมไปเลยว่าจะโทรหาพี่แก
"ฮัลโลฮะพี่ดงแฮ มีอะไรหรอ"
(โทรหาแฟนพี่จำเป็นต้องมีอะไรด้วยหรอ)
"บะ...บ้าผมเขิลนะครับ -///-"
(555 หน้าเลย์ต้องแดงอยู่แน่ๆเลย)
"อ่ะพี่ดงแฮ อย่าแกล้งผมนะ"
(555 ไม่แกล้งแล้ว เลย์ปิดร้านแล้วใช่ไมฮะ มาหาพี่หน่อยสิ)
"ที่ไหนล่ะฮะ"
(เอ่อผับ G& D ตรง กังนัมน่ะ มาถูกไม)
"อ้อถูกฮะผมเคยผ่านอยู่ งั้นรอผมซะ 10 นาทีนะฮะ"
(ครับๆพี่จะรอนะ )
ติ๊ด มาแปลกนะปกติไม่เคยชวนไปผับมันแปลกนะ นี้ผมต้องระวังตัวใช่ไมฮะคุณผู้อ่าน
@ G & D
"พี่ฮะผมมาถึงแล้วให้ไปหาพี่ไหนหรอฮะ ตรงมาตรงโซนวีไอพี นะ ชั้น 2 ห้อง 313 ครับๆ " เมื่อรู้สถานที่ต้องไปผมก็รีบเดินเข้าไปทันทีโดยไม่มองทางเลยทำให้ชนเข้ากับใครบ้างคนเข้าอย่างจัง
"อ่ะ ! ! ! ผมขอโทษฮะๆ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าฮะ " ผมรีบเข้าไปดูบุคคลที่ผมเดินชนที่ตอนนี้เค้าไปนั่งกองอยู่กับพื้น
"ไม่ๆ ปล่อยฉัน " เค้าปัดมือผมออกแล้วยืนขึ้นทำเอาผมอึ่งเล็กน้อย คนบ้าอะไรตัวสูงอย่างกับเสาไฟ(เอาแล้วไงพี่น้องคู่นี้เห็นใครสูงกลายเป็นสาไฟไปหมดเลย)
"แต่ผมชนคุณล้มนะฮะ "ผมบอกเค้าอย่างสำนึกผิดจริง
"บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ฉันไม่... "พอเค้าหันหน้าทำเอาทั้งเค้าและผมอึ่งเป็นรอบสอง หล่อฮะ*0* เค้าหล่อมากเลย ตัวสูง ผมสีทอง จมูกโง ผิวเนียมากเลย แต่ดูเค้าก็อึ่งที่เห็นผมเหมือนกัน อะไรหรอหน้าผมมีอะไรติดหรอเค้ามองหน้าผมนานมากเลย
"เอ่อคุณครับ คุณๆ "ผมสะกิดเค้าเบา
"เอ่อ " เค้าหันหลังแล้วเดินจากไป
"อ้าวคุณๆ ไปซะแล้วหรอ " เมื่อผมเห็นแผ่นหลังเค้าหายไปกะบฝูงคนที่กำลังเต้นผมก็เลิกสนใจเค้าแล้วเดินไปยังชั้น 2 ตามกำหนดการเดิมของผม
ก๊อกๆๆ ผมยืนเคาะประตูก่อนเดินเข้าไป
"อ่ะ ทำไมนานจังเลยพี่รอตั้งนานน่ะ"
"เอ่อเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะฮะพี่ดงแฮ"
"หรอนั่งสิ "พี่ดงแฮเดินมาดึงให้นั่งลงข้างเค้าก่อนจะสั่งอะไรบ้างอย่างกับบริกร
"อ้าวแล้วเพื่อนพี่ล่ะฮ"ะ ผมถามอย่างสงสัยเพราะปกติถ้าพี่ดงแฮมาที่แบบนี้เค้าจะมากับเพื่อน
"อ้อ พี่มาคนเดี่ยวน่ะ"
"แล้วพี่มีอะไรหรอฮะถึงชวนผมมาที่นี้ " ผมเริ่มคำถามทันที่
"........ พี่........"
"อะไรหรอฮะ " ผมเห็นท่าทีของเค้าแล้วใจไม่ดีเลย ถ้าทีที่เหมือนเค้ากำลังปิดบังอะไรบ้างกับอย่างกับผม ผมไม่ชอบเลย
"พี่มีอะไรจะบอกผมพี่ก็บอกมาเถอะฮะ " ผมเริ่มทนกับอาการอ่ำอึ่งของเค้าไม่ได้
"พี่....มีคนใหม่'
"ฮะอะไรนะฮะ"
"ไม่สิไม่ใช่คนใหม่แต่เค้าเป็นแฟนพี่มานานแล้ว"
".......แล้วผมล่ะ"
"กับเลย์พี่แค่"
"แค่คั่นเวลาใช่ไมฮะ"
'ไม่พี่.."
"ไม่ต้องบอกผมหรอฮะผมรู้ดี และรู้มาตลอดเลยว่าพี่มีใครอีกคน........และคงรักเค้ามาก"
"........ คิบอม เค้าจับได้ว่า ได้ว่าพี่คบกับเลย์เค้าเลยยืนคำขาดมากับพี่ว่าจะบอกเลิกกับเลย์หรือ จะเลิกกับเค้าแทน"
'พี่เลยเลือกที่จะเลิกกับผมใช่ไมฮะ"
"เอ่อ พี่ขอโทษนะเลย์พี่ก็ไม่อยากจะทำแบบนี้"
"ผมถามหน่อยฮะ"
"ตลอดเวลาที่เราคบด้วยกันมา พี่เคยรักผมไมฮะ"
"...... พี่ก็รักเราแต่"
"แค่พี่น้อง นายรักเลย์เค้าแค่พี่น้องนายก็บอกน้องเค้าไปสิดงแฮ " ร่างบางของใครอีกคนที่ผมเคยเห็นแต่ไม่รู้จักเดินเข้ามาแล้วพูดประโยคที่แทงใจผมสุดๆก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆพี่ดงแฮ
"ไม่ต้องบอกก็รู้ฮะว่าเค้าคนนี้คือใคร"
"คิบอมไหนบอกจะไปนั่งรออยู่กับเพื่อนๆไงแล้วทำไมมานี่ล่ะ"
"ฉันรอนายนานไปแล้วน่ะสิจะเดินมาตามบอกน้องเค้าไปให้หมดเลยนะว่านายรู้สึกอย่างไงกับน้องเค้า ฉันไม่อยากเห็นใครบ้างคนฝันเพืองมากไปกว่านี้"
"... ................ ผมเงียบแทนคำตอบ"
"หมดแล้วใช่ไมฮะ ผมจะได้กลับบ้านฮะที่"
"เอ่อเลย์พี่.."
"จะกลับก็กลับไปซิแล้วเลิกยุ่งกับ แฟนของคนอื่นเค้าซะที"
"หึ คุณต้องไปบอกกับแฟนของคุณมากกว่าที่ต้องเลิกยุ่งกับผม"
"ปากดีนะแก"
"มันจริงไมล่ะผมอยู่ของผมดีๆ กับมีใครก็ไม่ร็เดินเข้ามาจีบผมถึงที่ ผมว่าคุณต้องไปฝึกเสน่ห์ของตัวใหม่แล้วล่ะคุณคิบอม"
"แก"
เพี้ย !!!!!!! เสียงผ่ามือกระทบกับแก้มของผมเข้าอย่างจัง
"จำไว้ว่าดงแฮเป็นของฉันอย่างมายุ่ง "พูดจบเค้าก็ลากคนที่ผมเคยรักออกไปจบห้องทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวในห้อง
Rrrrr
"ว่าไงแบคฮยอน " ผมกรอกเสียงไปอย่างเหนื่อหน่ายแม้แต่แรงจะลุกผมยังไม่มีเลย
"พี่อยู่ไหนอ่ะพี่เลย์ผมรอพี่กลับมากินข้าวนานแล้วนะ"
"เอ่อแบคกินไปก่อนเลยพี่ยังไม่กลับบ้าน"
"เอ่อฮะๆแล้วพี่อยู่ไหนล่ะฮะเสียงดังจังเลย"
"อ้อพี่มากับเพื่อนน่ะกลับดึกหน่อยนอนไปเลยไม่ต้องรอพี่"
"ฮะๆรีบกลับมานะฮะ"
"อืมๆๆ"
.
.
.
.
"คุณครับผับเราจะปิดแล้วนะครับ"
"เอ่อ เท่าไฟหร่ฮะ"
"12000 วอนฮะ"
"อ่ะ "ผมหยิบเงินให้บริกรตรงหน้าก่อนจะเดินออกมาจากผับบ้านี่ ใช่ฮะหลังจากวางโทรศัพท๋จากน้องของผม ผมก็เดินลงมานั้งที่บาร์ด้านล่างเพื่อดื่มให้ลืมไอ้ผู้ชายบ้าๆพรรคนั้น
"โอ็ย " ผมเสเล็กน้อยเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ
ขวับ มีมือปริศนามืขว้าผมไว้ก่อนจะดึงผมไปกอด
"ให้ผมไปส่งนะครับ"
"ปล่อยๆๆ"
"นะคุณ"
"บอกให้ปล่อยไง ปล่อยเซ่ " ผมดิ้นไปมาในอ้อมอุ่นๆของใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก
"คุณเมาอย่างนี้จะกลับไง"
"เรื่องของผม ผมมาเองกลับเองได้"
"นี่อย่าหยิ่งไปเลยคุณ"
"อย่ามายุ่งกับผม " ผมออกแรงดิ้นอีกครั้งจากอ้อมกอดของเค้า เมื่อได้โอกาสผมจึงวิ่งออกมาทันที ไอ้โรคจิตนั้นเป็นใครผมไม่รู้จะมาผมไปส่งที่บ้าน หึจะพาไปฆ่าล่ะซิผมไม่โง่นะ
เมื่อวิ่งมาถึงป้ายรถเมลล์กลับไม่มีรถเลยซักคัน อะไรกัน ตี3 เองนะรถไปไหนกันหมดเนี้ย
ปริ๊ดดดดดดดดดดดด
ขนาดที่ผมรอรถ กับมีรถสปอต์สีแดงเพลิงสาดไฟใส่หน้าผม
"อ่ะไอ้บ้า"
"นี่ขึ้นรถฉันเถอะเดี่ยวไปส่ง"
"ไม่ฉันไม่ขึ้นคุณเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย"
"อ้าวนี่คุณความจำเสื่อมหรือไงซุ่มซ่ามแล้วยัง...."
"อ้อ พอๆผมจำได้แล้ว"
ผมเดินหน้าบึ่งตึ่งไปขึ้นรถทันที ไม่อยากต่อความยาวให้เรื่องเพราะตอนนี้ผมมึนมากไม่อยากเถียงกับใคร
"บ้านคุณอยู่ไหนล่ะผมจะไปส่ง"
".......... "
"เฮ้ยคุณๆๆ อ้าวอะไรว่ะหลับโคตรเร็วเลย"
----- คริส
ผมขับรถกลับมาคอนโดพร้อมร่างบางที่เมาหลับไม่รู้เรื่องข้าง ผมก็งงตัวเองอยู่เหมือนกันที่เข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นทั้งที่ปกติผมไม่ใช่คนแบบนั้น
เอาจริงผมมองคนนี้ตั้งที่เค้าเดินชนผมแล้วด้วยความบังเบิญมั่งที่ห้องของผมตรงข้ามกับห้องที่หมอนี้อยู่ทำให้ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่คนตัวเล็กเจอ......เค้าคงโดนไอ้หน้าหวานนั้นทิ้งแน่ แต่ตอนที่ผมเห็นหมอนี่โดนตบผมแทบพุ่งออกจากห้องทันที แต่ผมก็ต้องซะงักเมื่อนึกขึ้นได้ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า ทำไมต้องไปยุ่งเรื่องของเค้าด้วยล่ะ และผมก็ต้องกลับมานั้งที่เดิมเพราะเหตูนี้ ผมนั่งมองเค้าจนผับจะปิดนั้นแหละคนอะไรคอแข๊งชะมัดซัดเหล้าไปตั้ง 3 ขวดเพียวๆ ผมงี้อึ่งเลย แต่พอเค้าลุกนั้นแหละผมถึงเดินตามออกมาเจอเค้าสถาพนั้นทั้งที่ผมพยายามจะขอมาส่งแต่คนตัวเล็กกว่ากับไม่ยอมแถมดิ้นแรงด้วยล่ะผมล่ะเหนื่อยเลยล่ะ แต่พอผมผ่อนแรงเท่านั้นคนตัวเล็กนี่ได้ทีวิ่งหนีผมออกมาทันทีเลยกว่า ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถของตัวเองทันทีแลฃ้วขับตามตอนแรกนึกว่าจะไมทันดีนะทีคนที่ผมตามหาวิ่งมานั่งรอรถอยู่ตรงป้ายข้างหน้าผับ
"นี่ขึ้นรถฉันเถอะเดี่ยวไปส่ง " ผมบอกทันทีที่ผมเปิดประตูรถออกมา
"ไม่ฉันไม่ขึ้นคุณเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย " เอ่อเมานี่ความจำเสื่อมโคตรเร็วเลย
"อ้าวนี่คุณความจำเสื่อมหรือไงซุ่มซ่ามแล้วยัง.... " ผมต้องหยุดพูดต่อเมื่ออีกคนพูดขัดขึ้นมา
"อ้อ พอๆผมจำได้แล้ว " พูดจบร่างบางก็เดินมาขึ้นรถผมด้วยสีหน้าเหมือนมีคนมาขัดใจ
"บ้านคุณอยู่ไหนล่ะผมจะไปส่ง "ผมเอ่ยถามคนข้างทันทีที่รถเคลื่อนตัวออก
..........
"เฮ้ยคุณๆๆ อ้าวอะไรว่ะหลับโคตรเร็วเลย" แล้วเค้าก็หลับแบบไวแสงมาก
.
.
ติ๊ง ! ! ! เสียงบ่งบอกให้รู้ถึงปลายทางที่ผมต้องการทำให้ผมต้องหยุดความคิดทั้งหมดแล้วกระชับแขนอุ้มร่างบางที่หลับเป็นตาย
เมื่อเปิดประตูห้องออกผมก็ตรงไปยังห้องนอนทันที เมื่อวางร่างของอีกคนลงทำให้ผมต้องหยุดชะงักนั้งลงมองเค้า ริมฝีแดงเพราะริฤของแอลกหอล์กำลังเม้มเป็นเส้นตรง แก้มนิ่มมีเลือดฝาดพร้อมรอยช้ำ 5 นิ้วขึ้นบืน ผมเห็นดังนั้นจึงเดินไปหยิบอุปกรณทำแผลมาทำแผลให้อีกคนที่หลับไม่รู้เรื่อง เสร็จผมก็เดินตรงไปเข้าห้องน้ำหวังจะอาบน้ำให้หายเหนื่อยแต่กลับต้องหยุดอีกครั้งเมือคนบนเตียงครางออกมา
"พี่ดงแฮฮะ ผมผิดตรงไหนฮะทำไมต้องหลอกผม ฮึกๆๆ "
.
.
.
.
.
"อือ " เสียงครางพร้อมกับขยับตัวของอีกคนทำเอาผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"ตื่นแล้วหรอ"
" อือ ที่นี้ที่ไหน "
" ห้องผมเอง ^^ "
"แกไอ้คนฉวยโอกาสเห็นฉันเมาแล้วเอาเปรียบฉันใช่ไม" ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรบันดาหมอนบนเตียงก็กะหน่ำลงมามิหยั่ง
"เฮ้ฟังผมก่อนซิคุณ"
"จะให้ฟังอะไรแกมัน ฮึกๆๆๆๆๆ" เวณล่ะอู้ฟาน ร้องไห้ใหญ่แล้ว
"เอ่อ...หยุดร้องเถอะคุณผมไม่"
"ฮึกๆๆๆๆ"
"หยุดเถอะคุณผมไม่..."
"ฮึกๆๆๆๆ"
" โธ่เว๊ย บอกให้หยุดไงบอกว่าม่ชอบน้ำตายังจะร้องหาพระแสงอะไรอีก "ได้ผลเค้าหยุดร้องไห้แล้วมองหน้าก่อนที่....
" ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ "
หล่ออยากตาย 
**************************
กัสอัพแล้วนะครับบบบบ
อีก สองจะมาต่อตอน 5
ความคิดเห็น