คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...............................................................A 3
3 ทุ่ม
เวลานี่เป็นเวลาที่ผมต้องนอนแล้วแต่พี่ชายที่น่ารักของผมกับเกิดอากราหิวขึ้นมาซะงั้น (ปกติพี่แกก็หิวตลอดนิ คยองซู ) เอิ่ม...ใช่ๆพี่มินซอกแกก็หิวตลอดเวลาอยู่แล้วล่ะเลยที่ของกินติดบ้านตลอดแต่ที่ผมต้องออกมาเดินเตร่ๆอยู่ในซูปเปอร์ตอน 3 ทุ่มเนี้ยเพราะพี่แกดันกินหมดแล้วนะสิ
" อ่า พอดีเลยน้ำยาซักผ้าที่บ้านหมดพอดี ลดครึ่งราคาหรอ -0- โก้ยๆ " แต่จะว่าไปเดินซูปเปอร์ตอนกลางคืนนี้ก็ดีนะเนี้ยคนก็น้อยของรดก็เยอะงั้นต่อไปผมต้องมาเวลาแบบนี้ดีกว่า
ขนาดที่ผมกำลังเลือกซื้อของอย่างเพลินผมกับรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนที่กำลังมองผมอย่างกับว่าจะสูบผมไปทั้งตัว...เอ่อผมว่าผมคิดไปเองนะ
------- จงอิน
' ทำไมผมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย ไม่น่าแข่งเกมแพ้ไอ้จงแดเลย ต้องมาลำบากเดินซื้อของไปบูชาไอ้เพื่อนประเสริฐ์ทั้ง 2 คนน่ารักจริงๆ '
ขนาดที่ผมกำลังเดินเลือกของกินต่างๆสายตาของผมก็ไปปะเข้าให้กับร่างของใครบ้างคน
-0- โอ้แม่เจ้านั้นผู้ชายหรือผู้หญิงว่ะเนี้ยนี่แม่งจะน่ารักไปไหนนนน ตาโต ตัวอ้อนแอ่น หน้าหวานขนาดผู้หญิงอายถ้าไม่เห็นทรงผมสั้นๆแบบเด็กล่ะก็ผมคิดว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงซะอีก( อีจงอิน....อีหื่น)
----- คยองซู
' อ่า~ กว่าผมจะหยุดเพลินกับของลดราคาเล่นเอาเกือบ 4 ทุ่มครึ่งน่ะ กลับบ้านดีกว่าผมว่าพี่ชายผมคงลงแดงตายคาบ้านแล้วแน่ๆเลย
(- - )( - -) ทำไมผมยังรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่นะแต่พอผมหันไปก็ไม่เจอใครเลยซักคน ผมว่าผมรีบเดินดีกว่า '
-----จงอิน
5555 ดูสายของเค้าสิผมล่ะอยากจะเข้าไปกอดซักทีเลย(ได้ข่าวว่ายังไม่รู้จักนะ) ใครสนล่ะคนอย่างจงอินน่ะแค่กะดิกนิ้วก็ตามมาเป็นพวนแล้ว
แต่ไม่เอาอ่ะกับคน คนนี้ผมอย่างจะจีบเองดูซะที ขนาดที่ผมเดินตามร่างเล็กตรงหน้าก็ดูจะคอยหันมามองหาผมตลอดเวลา หาไปเถอะเพราะอย่างก็หาผมไม่เจอเพราะผมเป็นคนที่เล่นซ้อนหาแกล้งจะตาย( อ้าวไม่ใช่ว่าแกดำหรอกหรอ) อยากตายป่ะไรเตอร์
(ไม่เอาถ้าฉันตายแกจะได้คู่กับคยองซูป่ะล่ะ)
' อ่ะหายไปแล้ว ตัวเล็กของผมหายไปแล้ว ไปไหนเนี้ยเดินตามมาติดๆเลยนะ '
" ย้า ไอ้โรคจิตไอ้วิปริตรแกจะเดินตามฉันมาทำไม " ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรร่างเล็กตรงหน้าก็กระหน่ำฟาดมือมาแบบไม่ยั่งมือ
" โอ็ยพอแล้วฉันเจ็บนะตัวก็เล็กแต่แรงเยอะเป็นบ้าเลย " ผมพยายามป้องกันตัวเองจากคนตัวเล็กที่รั่วฟ่ามือมาแบบมิยั่งใส่ผม
" จะให้หยุดหรอ ฝันไปเถะอไอ้โรคจิตฉันจะฟาดแกให้ตายเลยคอยดู "
ตุ้บๆๆๆๆๆๆ เสียงฟ่ามือที่ฟาดมายังผมทำให้ผมแทบกระอักเลือดตายเตะต้อยกับใครไม่เจ็บเท่าโดนคนตรงหน้าฟาดมาเลยซักครั้งเดียว
" โอ๊ย..บอกให้พอก็พอดิ มันจ๊บนะโว๊ย " ผมเริ่มอารมเสียที่อีกคนไม่ยอมหยุดการกระทำ
" แฮ่กๆๆ " เสียงหอบหายใจของคนตรงหน้าทำเอาผมเหนื่อยตาม
" แล้วนายตามฉันมาทำไมไอ้โรคจิต " เมื่อเริ่มหายใจเป็นปกติคนตาโตก็เริ่มซักไซ่ผมทันที
" ผมไม่ได้ตามคุณมาแต่ทางกลับบ้านของผมก็ทางนี้เหมือนกัน" ผมแถไปอย่างนั้แม้ทางกลับของผมจะคนละทางกับอีกคนก็ตาม
" ไม่เชื่อทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านาย"
" เอ่อ ผมเพิ่งย้ายมาเมื่อเช้าน่ะคุณอาจจะยังไม่เคยเห็นหน้าผมไง "
" อ้อ จริงอ่ะ เอ่อฉันขอโทษนะที่ทำอะไรนายไปเมื่อกี้น่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ 
" เค้าเชื่อผมครับพี่น้อง นี่จะซื่อไปไมครับคุณ
" เอ่อ งั้นผมขอเดินกลับด้วยได้ไมล่ะครับ " เมื่อได้โอกาสผมก็เริ่มแผนต่อทันที
" อ่าได้ซิ ^^ ทางเดียวกันจะเป็นอะไรไปล่ะ "เข้าจงอินสุดหล่อแล้วล่ะพี่น้อง 555
.
.
.
.
หลังจากเดินไปส่งคนตัวเล็กที่บ้าผมก็ได้คุยกับเค้าสารพัด และผมก็ได้รูจักเค้าว่าเค้าชื่อ คยองซู เป็นนักศึกษาปี 2 ม.โซลเรียนเก่งใช่ย่อยเลยล่ะแฟนในอนาคตของผมคนเนี้ย
" ไอ้กัมจงแกไอ้ซื้อที่โรงงานผลิตหรือไงว่ะไปเป็นชาติเลยมึง " จงแดเพื่อนสุดที่รักของผมเอ่ยทักทันทีที่ก้าวขาเข้าห้อง
" เอ่อเชี้ยบ่นไรว่ะยังไงกูซื้อมาให้แดกอยู่แล้ว อ้าวแล้วไอ้ยอลมันไปไหนอ่ะ" ผมกวาดสายตาหาเพื่อนร่างสูงที่ไม่ได้อยู่ในห้อง
" อ้อ คุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงน่ะเห็นว่าโทมาจากจีนน่ะ "
"เอ่อๆ กูไปนอนแล้วล่ะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า "
" ห๊ะ มึงเนี้ยนะไอ้กัมจงจะตื่นเช้านี้กุว่าพรุ่งนี้ฝันตกแน่มึง "
" เชี้ยไรกูมันไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยไง "
" ก็ใช่ไงใครเชื่อมึงก็ออกลูกทางจมูกแล้วล่ะไอ้กัมจง "
ตุ๊บ !!!!! เสียงร่างของเพื่อนที่รักลงไปนอนชักอยู่ที่พื้น
"เชี้ยอย่างน้อยก็มีคนเชื่อกูก็แล้วกันไอ้หน้าแก่ " พูดจบผมก็เดินเข้าห้องปล่อยให้เพื่อนที่รักพ่นคำด่าบุพการีต่อไปคนเดียว
'ถ้าคยองซุออกลูกทางจมูก ผมจะดีใจมากเลยล่ะ'
-----คยองซู
พอถึงบ้านผมก็ถูกกระชากไปลงทัณ ทันทีโทษฐานที่ปล่อยให้พี่ชายสุดพองรอจนจะลงแดงตาย แต่ก็ทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนบ้านคนใหม่ที่นิสัยดี(เอิ่ม..มะกี้ยังฟาดเค้าไม่ยั่งเลยไม่ใช่หรอคยองซู) ก็ผมไม่รู้นิเค้าบอกกันว่าคนไม่รู้ไม่ผิด 555
นิหน่าจริงไมทุกคน ^^
เช้าวันต่อมา
" พี่มินซอกฮะผมไปก่อนนะฮะเดี่ยวจะสาย" ผมบอกกับพี่ชายตัวกลมที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเช้ามิสนใจผมเลย
" อ่ะๆๆ เย็นนี่จะไปไหนก็โทรบอกด้วยนะ "
" อ่า ครับ"
แอ็ด
" อ่ะ O.o " ช็อกสเตย์ชั้นแต่เช้าเลยฮะเมื่อเปิดประตูบ้านมาก็เจอ ผู้ชายผิวเข้มยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเกาหลีคม ?? อยู่หน้าบ้าน
"จะไปเรียนแล้วหรอครับ คยองซู"
"เอ่อ ใช่ฮะวันนี้ผมมีเรียนเช้า เอ่อ คุณจงอินมีอะไรกับผมหรอฮะมาแต่เช้าเชี่ยว"
"อ้อ เปล่าหรอแค่จะไปเรีนด้วยเฉยๆ"
O.o
"5555 นี่คยองซุไม่รู้หรอฮะว่าผมเรียนที่เดียวกับคุณ " ถ้ากุรู้แล้วกุจะตกใจไมล่ะไอ้ดำ -_-"
"เอ่อ...งั้นก็ไปด้วยสิฮะ" เฮ้ย....วันนี่มีอะไรให้ผมตกใจเล่นอีกไมล่ะฮะ
.
.
.
"นีแกดูสิ คยองซุสิร้ายไม่เบาเลยอ่ะเดินควงจงอินเดือนคณะศิลป์ด้วยอ่า"
" เอ่อนั้นดิเห็นติ่มๆนี่ไม่เบาเลยนะ เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย" เอาว่างจัดแต่เช้าเลยใช่ไมยัยพวกนี่อย่างนี้มีเครียล์ ขนาดที่ผมกำลังเดินไปหากลุ่มผู้หญิงที่กำลังนิทาผมอย่างออกรสออกชาติ แต่กับต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือหนาของใครบ้างคนขว้ามือผมไว้ก่อน
"ปล่อยนะคุณผมจะเข้าไปเครียล์กะยัยพวกนั้น"
"หึ ชั่งมันเถอะ"
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องแต่หรอฮะเพราะอีกไมนานมันจะเป็นจริงอย่างที่พวกนั้นพูด ^^ "
O.o เป็นจริงอะไรกันที่เป็นจริง
---- แบคฮยอน
ผมมาเช้าไปหรือเปล่านะดูสิผมต้องมานั้งรอ2คนนั้นอยู่คนเดียว อ่ามะไหร่จะมากัน ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า
ขนาดที่ผมเดินเหม่อๆเลือกอาหารในโรงอาหารกลางอยู่นั้นผมก็เดินไปชนเข้ากับเสาอะไรซักอย่าง
" โอ๊ย!!! เจ็บอ่ะใครเอาเสามาตั้งตรงนี้เนี้ยเกกะจริงเลย" ผมบ่นเล็กน้อยพลางเอามือลูบหัวตัวเองเบาเพราะความเจ็บ
" ใครเสา ???" เสียงทุ้มต่ำถามมาอย่างโกรธเคื่อง
" เทอว่าใครเป็นเสานะ " ร่างสูงเริ่มย่างสุมเข้ามาใกล้
"เอ่อ คือฉันขอโทษฉันเห็นคุณสูงๆผมเลยคิดว่าคุณเป็น.....เอ่อเสา " ผมตอบไปจากใจริง
"หึ คราวหลังเดินให้ดูทางบ้างล่ะ..ยัยเตี้ย" คำหลังนี้นทำเอาผมอารมณ์พุ่ง ยัยเตี้ยหรอ??
"เฮ่ นี่ผมเป็นผู้ชายนะอย่่างมาเรียกผมอย่างนี้นะคุณ"
"อ้าวหรอก็เห็นหน้าหวานยั่งกะผูหยฺงฉันเลยนึกว่า...."
เพี้ย ! ! ! !
ผมตบเข้าไปที่หน้าของคนตรงหน้าอย่างเดือด
"หึ แรงแค่นี้เองหรอ"
"ไอ้หูกาง ไอ้เสาไฟ ไอ้ปากห้อย ไอ้ๆๆๆ......" ผมยืนหอบเพราะใช่กำลังกับการด่าไอ้สูงตรงหน้า
"เทอนี่มัน..."
ตุบ ! ! ! ! ผมพลักอีกคนทันทีที่เค้ายืนขึ้นมาเหมือนเดิมผลคือเค้าล้มไปนั้งจุกอยู่กับพื้น ส่วนตัวผมเองก็วิ่งหนีออกมายังดีที่มันเช้าคนเลยไม่พุกพ่านเลยทำให้ผมวิ่งกับมาถึงโต๊ะประจำกลุ่มได้เร็ว
"แฮ่กๆๆๆ "
"หนีอะไรมาหรอแบคฮยอน" ลู่ฮ่านที่นั่งอ่านหนังอยู่เงยหน้ามาถามผมทันที
"ฮึ หนีเสาไฟเดินได้มา"
"ฮะ เสาไฟเดินได้ บะ...บ้าน่านี่ยังเช้าอยู่นะผีจะหลอกได้ไง" ลู่ฮ่านพูดไปแต่สายตากับสอดส่องไปทั่ว
"ไม่ใช่ผีหรออาลู่คนน่ะ คน " ผมพูดปลอบเพื่อนที่ตอนนี้เริ่มหน้าเสียไปแล้ว
"อ่ะ ตกใจหมดเลยแบคอ่า"
"เอ่อแล้วคอยงซูยังไม่มาอีกหรอ"
"อ้อโทรมาบอกว่าถึงแล้วแต่ต้องเดินไปส่งเพื่อนใหม่ที่คณะศิลป์น่ะ"
"ใครหรอ"
"ไม่รู้ดิคยองซูไม่ได้บอก"
"อ่ะ 8 โมงแล้วขึ้นเรียนเถอะ" ผมดึงลู่ฮ่านให้ลุกไปเข้าห้องเรียนตามเวลาเข้า
.
.
.
เที่ยง ณ โรงอหารกลางที่เก่าเวลาใหม่
"เอ่อ อาลู่ไปกินข้างนอกไม่ได้หรอ" ผมใช่ลูกอ้อนกับเพื่อนสนิท
"ไมอ่าก็กินที่ก็ดีแล้วไมอาจุมม๊าเจ้าประแกมีรายการมาใหม่ด้วยล่ะเมื่อเช้าฉันเดินมาดูแล้ว " คยองซุพูดกับเพื่อนอย่างซื่อ
"เอ่อ..." ความจริงผมก็ไม่อยากออกไปกินข้างนอกหรอนะแต่เพราะเหตุการร์มพเช้ามันกับมาหลอกหลอนผมไง ผมไม่อยากเจอหน้าไอ้เสาไฟนั้นตอนนี้หรอนะ
"คยองซูฮะทางนี้ๆ " ผมต้องหยุดความคิดเมือมีเสียงเรียกเพื่อนสนิทตาโตของผม ดังมาจากทางด้านหลังแต่เมื่อผมหันกับไปต้องช็อกกับไอ้เสาไฟที่ยืนอยู่ข้างผู้ชายผิวเข้ม
"เทอ/นาย ! ! !" เวรกรรมอะไรของคนหล่ออย่างแบคฮยอนเนี้ย อยากจะบ้าตาย T_T
พรุ่งอาจมีสองตอนติด เพราะกัสมิไม่ไปเรียนโรงเรียนหยุดเพราะเค้าจัดสนามสอบธรรมมะกัสไม่ได้สอบ..เพราะกัสเป็นคนไม่มีธรรมมะในตัวเลย 555 ข้อยล้อเล่นนะพี่น้อง
:) Shalunla
ความคิดเห็น