คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ......................................................................H 2
อดีตที่ไม่อยากจำ
-----เซฮุน
4ปีแห่งความสุขที่ผมมีใครอีกคนมาเติมเต็ม
"ฮยอง เมื่อไรจะมีลูกให้ผมซะทีอ่ะ รอมา 4 ปีแล้วนะ" ร่างสูงพูดพลางเอานิ้วจิ้มแก้มอีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี
เพี้ย!!! เสียงฝ่ามือกระทบกับต้นแขนของร่าสูงเข้าอยากจัง
"นี่ เซฮุน จะเล่นอะไรก็เล่นนะแต่อย่ามาล้อเล่นเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้จะได้ไม ฮยองไม่ชอบ"
"อ่ะผมขอโทษฮะ อย่าโกรธน๊า" ผมอ้อนเหมือนที่ทำอยู่เป็นประจำ แม้ผมแค่ล้อเล่นเองทำไมต้องโกรธด้วยนะ
"อืมๆชั่งมันเถอะ แต่ตอนนี้นายออกไปก่อนได้ไมฮยองทำกับข้าวไม่ถนัดเลย" ร่างเล็กเอ่ยปากไล่คนที่ยืนอยู้ข้างๆให้ออกไปเพราะตนทำอะไรไม่ถนัดจริงๆ
"ฮยองอ่า ก็ได้ฮะแต่......คืนนี้เราต้องลองพยายามลองกันใหม่อีกครั้งดูไมล่ฮะ' ผมกระซิบใส่ข้างหูคนตัวเล็ก ที่พอได้ฟังหน้าถึงชับสีระรื่นขึ้นมา
"บ ะ.......บ้าน๊าเซฮุน พ ะ...พูดอะไรของนายเนี้ย ออกไปเลยนะอีตาบ้า" พูดจบร่างบางก็พยายามดันร่างสูงให้ออกไปจากห้องครัว
ก็แฟนของผมน่ารักอย่างงี้ไงผมถึงรักยิ่งกว่าอะไรดี......แม้แต่ชีวิตผมก็ให้เค้าได้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆเลย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
"ฮยองฮะมีโทรศัพท์มามารับหน่อยสิ " ผมตะโกนเรียกที่รักของผมที่งวนอยู่กับ กับข้าวในห้องครัว
"อ่ะเซฮุนอ่า ดูให้หน่อยสิว่าใครโทรมา"
"เปบนะ......----สายเข้า พ่อ ' พ่อหรอผมไม่เคยคุยกับพ่อของลู่ฮานเลยชักครั้ง
"พ่ออ่ะฮยองให้ผมรับให้ไม " สิ้นเสียงของผม ลู่ฮานก็วิ่งโล่ออกมาแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของผมอย่างเร็ว
"เดียวฮยองมานะถ้าหิวก็กินไปก่อนเลยกับข้าวเสร็จแล้ว " พูดจบลูฮ่านก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมนั่งงงกับปฎิกิริยาเมื่อครู่
20 นาทีผ่านไป
นานไปแล้วนะฮยองนี่ไปคุยโทรศัพท์หรือแอบไปไหนกันแน่เนี้ย พั้นร่างกายก็เร็วกว่าความคิดตอนนี้ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องแต่ไม่ทันที่จะเอื่อมมือไปเปิด ลูกบิดกับถูกเปิดออกจากอีกฝั่งนึ่ง
'อ่ะฮยองทำไมนานจัง นี่ผมกำลังจะไปตามพอดีเลย"
"อ้อพอดีคุณพ่อแกนานๆทีจะโทรมาน่ะเลยคุยนานไปหน่อย" พูดจบร่างบางก็พยายามจะเดินหลบเข้าไปภายในห้อง
ขวับ!! ลำแขนแกร่งขยับบขว้าข้อมือของฝ่ายไว้ได้ แม้อีกฝ่ายจะพยายามสะบัดมันออกแต่ผมกลับกมันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
"ฮยองร้องไห้ทำไม"
"เปล่า ฉันไม่ได้ร้องนายอย่ามามั่ว"
'ไม่จริงอย่าหลอกผมรู้นะ มีอะไรก็บอกผมมา"
"ไม่ ไม่มีอะไรทั่งนั้น เซฮุนฮยองปล่อยนะ ฮยองเจ็บ" ร่าบางพยายามจะสบัดมือของผมออก
"ฮยอง..."
"นี่เซฮุนนายไม่เชื่อใจฉันหรือไงห๊า " สายตาหวานที่แดงก่ำหันมามองอย่างกึ่งประชด
"เอ่อ คือผมแค่"
"ไว้ฮยองพร้อมฮยองจะบอกเซฮุนเอง ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนเถอะกับข้าวเย็นไปหมดแล้วล่ะ" พูดจบร่าบางก็หายเข้าไปในห้องครัว
เพราะไว้ใจไง ผมถึงยอม
และเพราะคำนี่ไงที่มันย้อนกลับมาทำร้ายผมอย่างเจ็บปวดในอนาคตอันใกล้นี้
-------- ลูฮ่าน
ที่ผมต้องออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกนั้นสาเหตุไม่ใช่อะไรแต่เพราะบุคคลที่โทรเข้ามาไม่ใช่พ่อของผมจริงๆ
แต่มันเป็นเพียงชื่อที่ผมเมมบังหน้าไว้เท่านั้น หลังจากออกมาผมรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
"ฮัลโลว่าไง อู้ฟาน " ผมกรอกเสียงไปอย่างเหนื่อยหน่าย
"ไม่ว่าไงหรอ ลู่ฮ่านฉันก็แค่โทรมาหาเฉยๆ" เสียงเพื่อนสนิทกรอกมาตามสาย
"อย่างนายนะไม่มีคำว่า เฉยๆหรออู้ฟาน มีอะไรก็ว่ามาตามตรงเลยดีกว่า"
"อ่า เบื่อจริงๆเลยพวกเดาทางฉันถูกเนี้ย ก็แค่จะโทรมาบอกว่า...........หมดเวลาแห่งความสุขของพวกแกแล้วน่ะสิ"
"ห๊า นายว่าอะไรนะอู้ฟาน " หมดเวลาแห่งความสุขงั้นหรอไม่จริงมันเร็วไปแล้ว
"5555 นายได้ยินไม่ผิดหรอ"
"แต่...."
"ไม่มีแต่น๊าลู่ฮ่าน ฉันให้เลือกนะ ระหว่าง พ่อบังเกิดเกล้าที่นอนรอเงินจากฉันไปรักษา กับ ลูกชายของผู้ชายที่ทำให้บริษัทของครอบครัวแกพังแล้วก็ทำให้พ่อของแกต้องไม่สบายหนัก แถมแม่ก็ยังหนีไป แกจะเลือกอะไรดีล่ะลู่ฮ่าน " เสียงของเพื่อนสนิทเตือนสติของผมขึ้มาอย่างจัง
' หึ ทางเลือกที่ดูยังไงไม่ก็ไม่ต่างกัน นี่ผมต้องเลือกมันจริงๆใช่ไม'
"แต่ฉันขอเวลาได้ไมล่ะอู้ฟาน " ผมบอกกับปลายสายอย่างอ่อนแรง ตอนนี้แม้แรงจะพูดผมยังทำมันไม่ได้เลย
"อ้อ ได้ซิเพื่อนรักเวลาน่ะฉันมีให้นายได้ตลอดแหละ แต่อย่านานเพราะฉันไม่ชอบนายเองก็รู้ดีนิ"
"อืมไม่นานหรอ เรี่องนี้ผมต้องจบตัวตัวของผมเอง " พูดจบผมก็กดวางสายอย่างไม่ใยดี
"ใช่ฉันเป็นคนเริ่มมัน...................เพราะฉะนั้น ผมต้องจบมันเอง"
20นาทีผ่านไป
ผมเดินกลับมาถึงห้องของเซฮุนอย่างอ่อนแรงหลังจากเดินไปเลื่อยเปื่อยนานพอสมควร
คลิก ผมเปิดประตูห้องเข้าไป พบกับบุคคลที่ยืนอยู่หน้าประตูเข้าอย่างจัง
"อ่ะฮยองทำไมนานจัง นี่ผมกำลังจะไปตามพอดีเลย " เซฮุนถามผมมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำเอาผมน้ำตาเริ่มคอมาอีกครั้ง
"อ้อพอดีคุณพ่อแกนานๆทีจะโทรมาน่ะเลยคุยนานไปหน่อย " ผมตอบไปอย่างเลี่ยงๆและพยายามจะเดินหนีเค้าเข้าไปในห้อง
แต่เค้ากลับขว้าข้อมือของผมไว้ ผมเองก็พยายามจะสะบัดมันออกแต่มันกับแน่ขึ้นมากว่าเดิม
"ฮยองร้องไห้ทำไม" ผมปิดเค้าไม่ได้จริงๆ
"เปล่า ฉันไม่ได้ร้องนายอย่ามามั่ว" ผมตอบไปโดยไม่มองหน้าเค้า
"ไม่จริงอย่าหลอกผมรู้นะ มีอะไรก็บอกผมมา"
"ไม่ ไม่มีอะไรทั่งนั้น เซฮุนฮยองปล่อยนะ ฮยองเจ็บ" ผมพยายามจะสบัดมือของเค้าออก
"ฮยอง"
"นี่เซฮุนนายไม่เชื่อใจฉันหรือไงห๊า" สายตาหวานที่แดงก่ำหันมามองอย่างกึ่งประชด
"เอ่อ คือผมแค่ "
"ไว้ฮยองพร้อมฮยองจะบอกเซฮุนเอง ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนเถอะกับข้าวเย็นไปหมดแล้วล่ะ " ผมเลี่ยงเดินออกไปยังห้องครัวทิ้งเค้าไว้ตรงที่เดิม
ฮยองขอโทษนะเซฮุนถึงเวลานายจะรู้เอง ไม่นานหรออีกไม่นานหรอ
อัพต่อ
เซฮุน
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เสี่ยวลู่ร้องไห้วันนั้นผมรู้สึกได้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของเค้า ผมคงไม่ได้คิดไปเองใช่มัย
“ฮยองวันนี้ผมอยากกินข้าวฝีมือฮยอง”จัง ทำให้ผมกินหน่อยสิ “ ผมอ้อนคนตัวเล็กที่ดูจะสนใจงานในคอมมากเป็นพิเศษ
“ฮยองไม่ว่างอ่ะเซฮุนไปทำอะไรกินเองได้ไม” ร่างเงยหน้ามาตอบแล้วก็กลับไปสนใจกับงานของตนต่อปล่อยให้ผมยืนมองด้วยความน้อยใจ
“นี่ฮยองเป็นอะไรหลบหน้าผมมาหลายวันแล้วนะ แล้วเรื่องวันนั้นฮยองก็ไม่ยอมบอกผมซะที ผมถามไปด้วยความน้อยใจกึ่งโมโหที่คนตัวเล็กไม่ยอมบอกเรื่องที่ปิดบังไว้กับผมซะที
"ฮยองบอกแล้วไงเซฮุนน่า ว่าพร้อมมะไหร่จะบอก"
"แต่นี่มันนานแล้วนะ"
"เซฮุน นายจะมาขาดคั้นอะไรกับฮยองนัก นี่ฮยอง ก็ปวดหัวกับงานที่คณะมากพอแล้วนะ"
"ฮยองไม่เคยเป็นแบบนี้ มีอะไรปิดบังผมนักหนา พอผมถามก็ไม่ยอมบอกได้แต่เลี่ยงที่จะตามมันทุกครั้ง"
"เซฮุน นายจะมากไปแล้วนะ"
"ก็ฮยองไม่ยอมบอกผมซะที ไอ้ความลับที่ว่าคงไม่ใช่ว่าแอบไปมีผู้ชายใหม่ใช่ไม!!" ผมถามอยากเหลืออด
"ซะ...เซฮุนนาย" เพี้ย เสียงฝ่ามือของลูฮานฟาดเข้าให้กับใบหน้าหล่อๆของอีกคนเข้าอย่างจัง
"ฮะ.....ฮยองตบผมทำไม หรือโกรธที่ผมพูดความจริง!! " ผมถามกับด้วยการประชดแม้จะอึ่งที่ถูกอีกคนตบหน้าแต่ผมก็ยังจะทำ
"ฮึกๆๆๆ ออกไป ฉันบอกให้นายเอาไป " ร่างบางสั่นด้วยความโกรธ แม้ลู่ฮ่านจะยืนก้มหน้าแต่ผมก็รู้ว่าลู่ฮ่านกำลังร้องไห้ ผมพยามจะดึงอีกคนเข้ามากอดแม้ว่ามันจะยากเพราะอีกฝ่ายพยายามจะสะบัดตัวออกท่าเดียว
"ปล่อยฉันนะมะกี้นายยังบอกว่าฉันแอบไปมีคนใหม่ไม่ใช่หรอ แล้วยังจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม ปล่อยชิ ปล่อย!! "
อารมณ์ของผมที่สงบไปแล้วเพราะเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายกลับฟุ่งขึ้นมามากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเพราะคำประชดที่ได้ยินมาจากปากของลู๋ฮ่าน
"ได้ ไม่อยากให้จับใช่ไม " ผมผลักอีกฝ่ายลงพื้นทันที แล้วเดินจากออกไปทิ้งให้ลู่ฮ่านนั่งอยูในห้องนั้นคนเดียว
.
.
.
หลังจากผมออกมาจากห้องได้ผมก็ขับรถมาจนถึงผับที่ไม่ได้มานาน
"อ้าว เฮียไม่นานตั้งนานผมนึกว่าพี่กลับเกาหลีไปแล้วซะอีก " บริกรปากหมาที่คุ้นหน้าเอ่ยทันผมอย่างสนิทสนม
"ยังฉันยังไม่กลับง่ายๆหรอแต่ช่วงที่ไม่ว่างเลยค่อยได้มา "
เอาอะไรดีล่ะเฮีย"
"เหมือนเดิม อ้าวแล้วคู่หูแกไม่มาหรอมินโฮ"
"ไม่ฮะจงฮยอนมันขอกลับเกาหลีสักพักน่ะฮะเห็นบอกว่าแฟนมันงอนหนีกลับไปมันเลยต้องตามไปง้อน่ะฮะ"
"เอ้แฟนมันชื่ออะไรนะฉันลืมตลอดเลย"
"อ้อ คีย์ไงเฮีย คนที่เป็นนักร้องประจำผับนั้นไง"
"เอ่อๆใช่"
"แล้วตกลงเฮียจะรับอะไรฮะผมถามนานแล้วนะ"
"อ้อเอาเหมือนเดิมแล้วกัน"
ไม่ถึง 3 นาที เครื่องดื่มสีอัมพันก็ถูกส่งมาอย่างเร็วผมยกดื่มอย่างไวเพื่อที่จะดับอารมณ์ที่ยังไม่จางหายไป ผมกับลู่ฮ่านเราคบกันมาหลายปีแต่ไม่เคยมีสักครั่งที่เราจะทะเลาะกันถึงขั้นกับที่เค้าต้องตบผมขนาดนี้ งั้นสิ่งที่ผมสังนิฐานก็จริงนะสิ
หลังจากนั่งดื่มอยู่นานผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที
ติ่ง เสียงลิฟที่บ่งบอกว่าถึงปลายทางที่ต้องการ ผมจึงเดินออกมาแม้ว่ามันดูท่าว่าจะลำบากซะหน่อยก็ตาม
คลิก~~ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปผมได้ยินเสียงของลู่ฮ่านที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่นแว่วออกมา
"อู้ฟาน ฉันกำลังรีบอยู่นี่ไง...........................ไม่นานหรอ ฉันรู้ว่าพ่ออาการเป็นยังไงนายไม่ต้องมาย่ำ...................ห๊า 2 วัน มันเร็วไปแล้วนายจะบีบฉันไปถึงไหนยังไงฉันก็ต้องเลือกพ่อฉันอยู่แล้ว...................อืม 2 ก็ 2วัน ฉันจะทิ้งเซฮุนภายใน 2วันตามที่นายสั่ง.............ดูแลพ่อฉันด้วยเสร็จงานนี้นายรอดูผลได้เลย" ร่างบางคุยจบก็วางโทรศัพท์แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่เห็นผมที่ยืนหลบอยู่ข้างประตู
2 วันหรอ 2 วันที่ลู่ฮ่านจะทิ้งผมไป ไม่ ไม่จริงมันไม่ใช่เรื่องจริงผมไม่เชื่อ แล้วลู่ฮ่านคุยกับใคร ใครสั้งให้เค้าเลิกกับผม พ่อเค้าไม่สบายทำไม่ผมไม่รู้ ทำไมผมไม่รู้อะไรเลย นี่ผมทำไมโง่อย่างนี้
เหลืออีก 40% นะเอ่อ ต่อไปเปน Nc เดี่ยวหาที่แปะลิงค์ก่อน
NC เสร็จแล้วแต่จะลงพรุ่งนี้เนื่องจากคนลงมันไปนอนแล้วกัสลงไม่เป็นน่ะอ่านข้ามไปก่อน่ะ
............ภายในห้องไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงหอบของทั้งสองคนที่เพิ่งเสร็จกิจกรรมรักมา
เช้าของอีกวัน
---ลูฮ่าน ผมลืมตาขึ้นมาอย่างลำบากก่อนจะพยายามพยุ่งร่างของตัวขึ้นอย่างช้าๆแม้ผมจะเจ็บกับช่องทางของผมมากแต่ผมก็จำเป็นต้องลุกขึ้นมา เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างเตียงนอนของผม
“ฮัลโล” ผมพยายามจะทำเสียงให้ปกติที่สุดเพราะกลัวอีกฝ่ายจะจับผิดได้
“นี่เสี่ยวลู่ นายอยู่ไหน” เสียงเข้มทำมาอย่างรีบร้อน
“ทำไมอู้ฟานฉันก็..อยู่ที่ห้องไง”
“นายรู้ไมว่าตอนนี้พ่อนายช็อกนอนอญุ่ห้องไอซียู”
“ฮะ..พ่ออยู่ห้องไอซียู ทะ....ทำไมอู้ฟานทำไมนายไม่เฝ้าพ่อฉัน"
"ฉันเฝ้าอยู่แต่ฉันแค่ออกไปหาอะไรกินแค่เปบเดี่ยวกลับมา พยาบาลก็วิ่งมาบอกว่าพ่อนายกำลังช็อก " เสียงจากปลายสายบ่งบอกถึงความกังวล
"งั้นนายมารับฉันได้ไมอู้ฟาน"
"แล้วแกเครียร์กับไอ้เวรนั้นหรือยัง"
"เอ่อ...เครียร์แล้ว นายรีบๆมาก็แล้วกัน" ผมตอบกลับไปแม้จะไม่เป็นความจริงก็ตาม
"งั้น 20 นาทีรอฉันเดี่ยวไปรับ "
"อืม " ผมกดตัดก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วพยายามจะลุกจากเตียงออกไปอย่างเงียบๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากเก็บของเสร็จลูฮ่านก็กลับเข้ามาในห้องนอนที่ร่างสูงยังคงหลับพริ่มอยู่อย่างไม่มีท่าทางรู้เลยว่าคนที่เค้ารักกำลังจะจากเค้าไป
"ฮึกๆๆ เซฮุนน่าฮยองขอโทษนะแต่ฮยองต้องทำจรงยกโทษให้ฮยองนะ " ร่างเล็กพูดก่อนจะใช่มือเรียวเล็กเอือมไปลูบแก้มอีกคนอย่างรักไคร้และมองด้วยสายตาที่ประมาณค่าความรักของเค้าไม่ได้
หมับ !!! มือที่กำลังลุบแก้มของคนที่กำลังหลับกลับถูกขว้ามันมาหยุดที่อกข้างซ้ายของคนที่กำลังนอน
"ถ้าไม่อยากทำแล้วทำ ทำไมล่ะฮยอง" ร่างสูงลืมตามามองคนรักที่เค้ารักหมดหัวใจ
"เซฮุนนายตื่นแล้วทำไมไม่บอกฮยอง" ผมตกใจเล็กน้อยที่เซฮุนตื่นขึ้นมาเพราะเค้าแค่จะมาลาแล้วไปโดยไม่บอกอีกคน
"ทำไมล่ะฮยองทำทำไม " เซฮุนยังคงย้ำกับคำถามเดิม ผมรีบเช็ดน้ำตาออกที่เค้าจะเห็น
"ปล่อยเซฮุนน่า " ผมพยายามจะแกะมือหนาของเค้าออกแต่มันกลับยิ่งกำแน่นมากขึ้นกว่าเดิม ติ๊งติอง เสียงกระดิ่งหน้าห้องดังขึ้นมา ทำให้เซฮุนต้องปล่อยให้ร่างเล็กไปเปิดประตูเพราะตนเองไปไม่ได้เนื่องจาก..-มโนเองนะพี่น้อง---
"20 นาที พอดี ฉันตรงต่อเวลาดีแค่ไหนนายย่อมรู้ดีนะเสี่ยวลู่"
"เปบนะฉันไปหยิบของก่อน " ผมหันตัวกลับมาหวังจะหยิบของที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว กับต้องชะงักเข้าให้กับร่างของเซฮุนที่ยืนบังอยู่หลังประตู
"จะไปไหน" น้ำเสียงนิ่งที่ถามผมทำเอาผมยืนนิ่งอยู่กับที่
"อ้าวนี่ใครหรอเสี่ยวลู่ ทำไมไม่แนะนำบอกสามีคนนี้รู้จักเลยล่ะ" เพื่อนปากมอมของผมเอ่ยทำทันทีที่เห็นเซฮุน
(*^_^*) อู้ฟาน
( -_-)เซฮุน
( _._) ผม ขนาดที่กำลังส่งสายตาเชือดเชือนกันอยู่นั้นผมรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้แล้ววิ่งกับมาแต่ขนาดที่กำลังจะออกไปแขนหนาของอีกคนกับขว้าผมไว้อย่างแน่น
"ปล่อยฮยองเซฮุน"
"ถ้าผมปล่อยแล้วฮยองจะอยู่ต่อผมทำมันแน่" สิ่งที่เซฮุนพูดทำให้ผมอย่างรีบหันกลับไปกอดเค้าเหมือนที่เคยทำ....แต่ตอนนี้ผมกลับทำมันไม่ได้แล้ว
"ปล่อยฉันเถอะเซฮุน" ผมพยายามที่จะแกะมือเค้าออกแม้มันจะยากลำบากก็ตาม ไอ้อู้ฟานบ้าก้ได้แต่ยืนมองอยู่นั้นแหละไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไง ผมพยายามจะส่งสายตาไปอ้อนวอนเพื่อนสนิทที่อยู่มองแต่กลับถูกมันส่งกับมาประมาณว่า 'แกบอกว่าแกเครียร์แล้วไง ฉันไม่ช่วยแกหรอนะ' ขอบคุณนะไอ้เพื่อนเลวแผนแกแต่ฉันต้องทำเนี้ยนะ ดีเกินไปแล้วล่ะไอ้หัวทอง -___- กับมาสู่โหมดดราม่าต่อ
"ไม่ผมไม่ปล่อยจนกว่า...."
"ปล่อยฉันซะนายน่ะ...หมดประโยชน์กับฉันแล้ว " ประโยคที่ผมเพิ่งพูดออกไปแม้จะทำร้ายอีกคนมากแต่ผมก็ต้องทำ
"แต่ผมรักฮยองนะ "
" ปล่อย นายน่ะหมดความสำคัญกับฉันแล้ว และตอนนี้ฉันก็มีคนใหม่ นายก็เห็นนิ " ผมส่งสายตาชิ่งชังออกไปแม้ในใจจะไม่ใช่ก็ตาม
"ฮยองอย่าไปนะ ผมไม่ยอมให้ฮยองไปไหนหรอ "เค้าส่งสายที่ทั้งเจ็บปวดและอ้อนวอนให้ผมแม้ผมจะเจ็บแต่ผมก็ต้องไปนี่มันเลยเวลามาแล้ว
"ปล่อย " ผมสะบัดมือออกแล้ววิ่งเข้าลิฟที่เปิดออกพอดี สิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายคือ สายตาที่เจ็บปวดเหมือนจะขาดใจของคนที่ผมรักที่สุดส่งมาก็ที่ประตูลิฟจะปิดลง เซฮุนชาตินายคงไม่ได้เจอฮยองอีกแล้วล่ะ ฮยองขอโทษนะ
.
.
.
.
.
.
-------------------------ปัจุบัน
นี่สรรค์ลงโทษผมอยู่หรือไงทำไมผมคิดว่าคนที่ผมจะไม่เจอกันอีกแล้วในชาติกับกลายเป็นว่าเค้าคนนั้นกำลังนั่งอยูข้างๆผม อ้อลืมบอกไปว่าเซฮุนไปส่งแบคฮยอนก่อนที่จะมาส่งผมเพราะเหตุที่ว่าโคดอนผมอยู่ใกล้กับโคดอนของสารถีที่ผมอาศัยมาแบคฮยอนเลยฝากให้เซฮุนมาส่งผมด้วยตอนแรกผมไม่ยอมแต่เพื่อนตัวเล็กกลับงอแง๊เป็นเด็กผมเลยต้องใจอ่อนยอมให้เค้าคนนนั้นมาส่งแต่โดยดี
"คุณสบายดีไม " น้ำเสียงที่เหินห่างถูกส่งมาหลังจากที่เงียบอยู่นานร่างสูงที่กำลังขับรถอยู่ก็เอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบที่เกาะกุมมาตลอดทาง
"ก็ดีน่ะ " ผมยิ้มและฝืนตอบไปแม้จะอยากหมุดตัวทะลุประตูออกไปก็ตาม
"แล้วแฟนใหม่ฮยองล่ะไปไหน"
"เอ่อ...ใครหรอ" ผมถามกลับอย่าง ง ง "ก็ไอ้หัวทองๆนั้นไง"
"อ้อ อูฟานน่ะหรอเค้าไม่ได้...."อุบเวรผมลืมไปเลยว่า...
"ไม่ได้อะไรฮะ" เซฮุนถามกลับมาอย่างสงสัย
"เอ่อ ไม่ได้มาอยู่ที่เกาหลีไง" แถครับแถ
"อ้อหรอครับ"
"อ่ะจอดตรงนี้ล่ะถึงแล้ว"
เอี๊ยดดดดดดด ทันทีที่รถจอดผมก็พุ่งลงจากรถโดยที่ลืมขอบคุณใครบ้างคน ขวับ !!! ร่างสูงขว้าข้อมือผมไว้ทำให้ผมฉงักการเดินลง
"ทำไมมีอะไรหรอ"
"ขอบคุณ"
"ขอบคุณฉันทำไม งง ครับ งง"
"ไม่ได้ขอบคุณคุณ แต่ผมบอกให้คุณขอบคุณผมตะหาก" แพล้งฮะ หน้าแตกเป็นฝุ่นเลย
"เอ่อ ลืม ขอบคุณนะที่มาส่ง"
" เดี่ยวนะ "
"อะไรอีก"
"ผมไม่ลืมหรอที่คุณทำอะไรไว้"
-0-
"และผมจะเอาคืนคุณแน่"
******************************************************
เม้นให้กัสหน่อยดีไม่ดีประการใดบอกกัสที ส่วน NC ใครที่ เม้นมาพร้อมเมลล์กัสอาจจะส่งให้เลยแต่ถ้าจะรอมะแปะที่หน้านิยายท่านก็รอกันต่อปายยยยย
ตอนหน้าจะเป็นแนวไหนรีดอยากอ่านแนวไหนบอกกัสมากัสดนสดได้เสมอ..อ่ะแต่กัสไม่ลืมพล๊อคเรื่องของกัสหรอนะจะบอกให้
ความคิดเห็น