สาส์นจาก...สองตาข้างทาง

ลำดับตอนที่ #2 : เตือนสำนึก

29/08/51

กลอนบทนี้เขียนเพื่อเตือนสำนึก

ให้ระลึกถึงคำว่าไทยแท้

มีน้ำใจช่วยเหลือผู้อ่อนแอ

ไม่ทำตัวแย่แย่ด่าแต่ใคร

เหลียวดูตัวดีก่อนค่อยสอนสั่ง

ประชาธิปไตยกลายพันธุ์มีที่ไหน

ศาลสั่งแล้วให้ถอยไม่ยอมไป

เป็นไฉนหน้าด้านไร้ยางอาย

                ไม่ได้ด่าได้ว่าให้เจ็บเล่น

ไม่อยากเด่นให้คนแค้นแทนเป็นสาย

ไม่อยากพลีชีพอย่างหน่วยกล้าตาย

เพียงถ้าตายขอประเทศยังเป็นไท

                ใครจะตายตายไปไม่อยากว่า

ขอแต่ว่าเสรียังมีให้

ขอความคิดปลอดโปร่งไม่มีนัย

ยุติไว้ซึ่งอธรรมนำใจพาล

                ที่ทำอยู่เรียกว่าภัยในประเทศ

ก่ออาเพศสร้างภัยไม่สร้างสรรค์

ทำอะไรไม่รู้ดูไม่ทัน

แต่หวั่นๆว่าบ้าไม่น่าเต็ม

ก็คิดตู่อยู่คนเดียวว่าตนถูก

รู้ไหมลูกหลานไทยกี่ล้านแสน

เขามองดูสมเพชไปแกนๆ

ได้แต่แหงนดูฟ้าที่ทุกข์ทน

                จะบ้าเหรอน้ำมันแพงอยู่แล้ว

ยังซ้ำเติมเป็นแถวไม่รู้สิ้น

ฟังแต่ตัวไม่ฟังใครไยจะยิน

เสียงคนถิ่นท้องไทยที่อ่อนแรง

                เอ้าคนจนจนกันลงไปอีก

คิดจะปลีกตัวไปสู้ดูบ้างไหม

ตัวต่อตัวฆ่ากันให้ตายไป

แต่อย่าใช้ประเทศเป็นเครื่องมือ

                ทำเป็น sensitive กันไปได้

เห็นคนจนบ้างไหมทำไขสือ

อยากให้พวกคนฉลาดเลิกทำบื้อ

แล้วล้างมือมาดูอย่างจริงจัง

                ป่นปี้เป็นผุยผงไปแค่ไหน

ยื้อแย่งไปแย่งมาบ้าหรือนี่

ฟังเสียนะพวกคนสติดี

แย่งไม่ดีไม่มีที่อยู่ต่อไป

                เผาให้สิ้นทำลายอย่าให้เหลือ

ให้วอดวายเป็นเบือทั้งสองข้าง

แก้วร้าวซ่อมได้ไหมไม่มีทาง

ย่อมแตกต่างจากเดิมที่เคยเป็น

                ก็คนไทยทั้งนั้นกันทุกฝ่าย

อยากขอไหว้กราบกรานวานวอนขอ

อยากให้ไทยวันนี้รู้จักพอ

เลิกเถอะหนอทำร้ายไทยกันเอง