゜。P O I S O N 'S BOX (●ε●)ノ ”

ลำดับตอนที่ #60 : Chaseric . โยฮันเนส

หน้าเขาเป็นเช่นนี้แล(?) ให้เห็นชัดๆเฉยๆ แต่ไม่ได้แต่งตัวอย่างในรูปนี้นะคะ

            บท : อื่นๆ

            ชื่อ - นามสกุล : โยฮันเนส เรคอนซิล ( Johannes Reconsil )

            อายุ : 13

            อาชีพ : ขอทาน,ลูกจ้าง (อาชีพไม่แน่นอน แต่ก็ประมาณนี้แหล่ะค่ะ หลักๆจะอย่างหลังมากกว่า)

            รูปร่างลักษณะ : เด็กหนุ่มวัยสิบสามปี ผู้มีผมสีดำสนิทยุ่งๆไม่เป็นทรงเท่าที่ควร มีนัยน์ตาสีดำพัน ตาดำของเขายังเป็นเสี้ยวคล้ายกับตาแมวมาก จมูกโด่งรั้น มีเขี้ยวแหลมคล้ายกับพวกแวมไพร์ ผิวของเขาเป็นสีขาวนวลแต่ออกไปทางสีเหลือง เขาเป็นคนที่มีส่วนสูงตามเกณฑ์อายุ แต่มีน้ำหนักที่น้อยกว่าเกณฑ์อยู่มาก แขนขาซูบจนกระดูกแทบโผล่จัยไปไม่มีน้ำมีนวล มัดกล้ามเนื้อก็ไม่มี มีแต่กระดูกทั้งนั้น(?) ใบหน้ามีกระเล็กน้อย หน้าตาและเนื้อตัวมอมแมมอยู่เสมอ เสื้อผ้าก็ขาดๆรุ่ยๆ มีรอยปะผ้าอย่างเห็นได้ชัด หนำซ้ำยังดูสกปรกๆ มีฝุ่นดินติดอยู่เต็ม ชอบใส่หมวกฟักทองใบเก่าๆเป็นเอกลักษณ์

            ลักษณะนิสัย : เมื่อก่อนนั้นเขาเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาๆ ที่มองโลกในแง่ดีเสมอแต่ไม่ใช่พวกชอบเพ้อฝันหรืออยู่ในโลกของจินตานาการ รักสงบ และอ่อนโยนมาก เป็นเด็กที่เรียกได้ว่าบริสุทธิ์สุดๆ แต่ในตอนนี้ หลังจากที่เขาได้ผ่านอะไรมามากมาย ทัศนคติของเขาที่มีต่อโลกมันก็เปลี่ยนไป ถ้าจะพูดให้ถูกคือ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมากกว่า นั่นทำให้โยฮันเนสกลายเป็นคนที่มองว่า ' โลกคือสงคราม ' ที่ต้องคอยระแวดระวังตัวอยู่เสมอ ต้องขยันทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง แก่งแย่งชิงดีเช่นเด่นเพื่อจะได้ในสิ่งที่ตัวเองปราถนา เงินคือพระเจ้า--วลีนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดลองลงมาจาก โลกคือสงคราม--นั่นทำให้โยฮันเนสเป็นคนที่ขี้งกมาก เป็นคนที่เห็นคุณค่าของเงินแม้เพียงเป็นแต่เศษสตางค์เขาจะไม่มีวันดูถูก เขาใช้จ่ายอย่างประหยัด ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่มีทางซื้อ ขนาดเสื้อผ้ายังทนใส่แบบขาดๆเปื่อยๆเน่าๆ พยายามซ่อมแซมเอา อาหารการกินอันไหนในถังขยะยังพอกินได้เขาก็ยังทนกินเลยขอแค่พออยู่ท้องก็เป็นบุญอันใหญ่หลวงแล้วล่ะ เพราะบางวันเขาก็ไม่ได้กินอาหารเลยด้วยซ้ำ
ชีวิตของเขาไม่หวังอะไรมากนอกจากทำงาน หาเงินและเลี้ยงชีพตัวเองไปวันๆ ที่แน่ๆเขาจะทำงานที่สุจริตเท่านั้น ถ้างานทุจริตแม้จะได้เงินมาสบายๆทีละเยอะๆซื้อของกินได้จนพุงกางเขาก็ไม่มีทางไปทำ โยฮันเนสรักในศักดิ์ศรีมาก เขาไม่ชอบให้ใครมาเรียกเขาว่า เจ้าเด็กเหลือขอ หรือ ขอทานชั้นต่ำ เขาเป็นพวกเกลียดการแบ่งชนชั้นมาก แต่ถึงเกลียดก็ได้แค่เงียบเท่านั้น เพราะขืนแสดงออกไปชีวิตของเขาคงต้องเป็นอันจบลงแน่
โยฮันเนสเป็นคนที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร รู้ว่าถ้าทำอะไรแล้วเกิดเรื่องไม่ดีก็จะไม่ทำ เขาเป็นคนฉลาด มีไหวพริบ รู้จักแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างทำอะไรเพราะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นหลัก อย่างเช่นแย่งของลดราคา(?) แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาเห็นแก่ตัว ในทางกลับกันโยฮันเนสยังเป็นเด็กที่ชอบช่วยเหลือผู้คนอีกด้วย เขาเป็นคนที่ทนเห็นคนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากไม่ได้ แม้ว่าภายนอกเขาจะเป็นเด็กที่ไม่สนใจใครนอกจากตัวเองก็ตาม
แต่ถึงเขาจะชอบช่วยเหลือคนอื่นแต่กลับไม่ชอบให้คนอื่นมาช่วยตัวเขาเอง ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของใคร ก็อย่างที่พูดไปว่าเขารักในศักดิ์ศรี กรณีนี้เองก็เช่นกัน

จากที่เขาเคยเป็นเด็กน่ารัก ใสซื่อ โลกสวย(?) ก็กลายเป็นเด็กที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงเกินตัวซะจนน่าตกใจ มองโลกตามหลักความเป็นจริง แล้วยังเป็นความจริงอันน่าเศร้าอีกต่างหาก มีเหตุผล แอนตี้เรื่องไร้สาระ เขาคิดว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งที่สวยงาม ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่หลอกลวง โยฮันเนสเป็นเด็กที่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ หรือถ้าพูดให้ถูกแล้วเขาไม่กล้าไว้ใจใครมากกว่า โยฮันเนสเป็นเด็กซื่อสัตย์ รักความยุติธรรม ไม่ใช่คนที่ชอบพูดโกหก = ไม่ใช่ว่าไม่เคยพูด แต่มักโกหกเพื่อเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขันจริงๆ โยฮันเนสเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่นกับทุกสิ่ง ขยันทำมาหากิน ที่สำคัญเขาเป็นคนที่ไม่เคยท้อต่ออุปสรรคและความเศร้าของชีวิตเขา แม้ว่าภายนอกจะชอบทำตัวว่าปลงแล้วก็ตาม เขามีเป้าหมายในชีวิตนั่นก็คือ การที่ได้ใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างคุ้มค่าที่สุด เขาไม่ชอบคนที่ทำตัวเรื่อยเปื่อย ใช้ชีวิตทิ้งๆขว้างๆไปวันๆ ทำตัวไร้ประโยชน์ และที่เกลียดที่สุดคือพวกไม่เห็นคุณค่าของเงิน

โดยปกติแล้วโยฮันเนสจะหน้านิ่งๆเครียดๆมอมแมมๆ ชีวิตมันเศร้า เขาเป็นเด็กที่ยิ้มและหัวเราะยากมาก เส้นลึ๊กลึก เขาเป็นคนพูดน้อย ฟังมาก รู้ว่าควรพูดอะไรในสถานการณ์แบบไหน มีสายตาที่ดูเศร้าๆหงอยๆแต่แฝงไปด้วยแววมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ เขาไม่ใช่คนกล้าหาญหรือเด็ดเดี่ยวอะไรมากมายนัก แต่ก็ไม่ได้ขี้ป๊อด ปอดแหก ความกล้าหาญของเขาอยู่ในระดับเด็กทั่วๆไป แต่ที่ต่างกันออกไปคือเขาต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวเกือบทุกวันเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกัน บางวันก็เหมือนกันและบางวันก็ต่างกันออกไป หลายครั้งที่โยฮันเนสต้องเป็น แพะรับบาป ให้กับคนอื่นด้วยเหตุผลต่างๆ(?) เขาทำอะไรไม่ได้กับความน่ากลัวเหล่านั้นก็ต้องทนต่อไป
โยฮันเนสเก็บอารมณ์ความรู้สึกเก่ง เขาไม่ชอบแสดงด้านอ่อนแอให้ใครเห็นนอกจากจะสุดวิสัยจริงๆ
เขาเป็นคนที่เคยชินต่อความเงียบ ความเหงา และความมืด

            ประวัติความเป็นมา : แรกเริ่มสุดเลย พ่อของโยฮันเนสเป็นคนจากตระกูลเรคอนซิล ตระกูลที่ร่ำรวยและเก่าแก่พอสมควร แม่ของโยฮันเนสเป็นสาวชาวบ้านธรรมดาๆ นั่นทำให้ตระกูลไม่ค่อยชอบขี้หน้าแม่ของเขาสักเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรที่พ่อและแม่ของเขาคบกัน พ่อแม่ของเขารักกันดีมาก และขณะที่คบกันอยู่ แม่ของเขาก็ท้องเขาขึ้นมา นั่นเป็นสาเหตุที่พ่อและแม่ของเขาต้องจัดงานแต่งงานในเวลาต่อมา แม่ของโยฮันเนสก็โดนรังเกียจมากยิ่งขึ้น เรื่องทั้งหมดกำลังจะเงียบไป แต่แล้ววันที่โยฮันเนสลืมตาดูโลก ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เมื่อตอนที่คนในตระกูลเรคอนซิลได้เห็นโยฮันเนสที่มีนัยน์ตาสีประหลาด และตาดำที่เป็นเสี้ยวนั่น พวกเขาต่างอุทานออกมาว่า "เด็กปีศาจ!" นี่เป็นสาเหตุที่แม่ของโยฮันเนสถูกขับไล่ออกจากตระกูล ส่วนพ่อของเขาก็โดนห้ามไม่ให้พบหล่อนอีกเลย แถมยังไม่ให้เอาทรัพย์สิน เงินทองอะไรติดตัวมาด้วย บ้านเดิมของเธอก็เซ้งไปแล้ว ทำให้เธอกับลูกน้อยไร้ที่อยู่
ตอนแรกแม่ของโยฮันเนสจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับเขา แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจ เพราะสงสารลูกของตัวเองและสัญญาว่าจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด จนกระทั่งโยฮันเนสโตขึ้น เขาเป็นเด็กที่บริสุทธิ์มากๆคนหนึ่ง และถึงแม้ว่าเขาจะโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่ดี อาหารการกินห่วยๆ แต่เขาก็ไม่เคยปริปากบ่นเลยสักนิดและคอยให้กำลังใจแม่อยู่เสมอ 
วันหนึ่งตอนนั้นเขาอายุประมาณ 8 ขวบได้ แม่ของเขาก็ตายด้วยฝีมือของปีศาจ นั่นทำให้โยฮันเนสเปลี่ยนไปจนเป็นแบบปัจจุบัน

            ชอบ / เกลียด / กลัว / แพ้ : เงิน,งาน,อาหาร,คนดี,ความอบอุ่น / ความหนาว,ความเหงา,คนที่ไม่เห็นคุณค่าของเงิน / การสูญเสียสิ่งสำคัญ / ------

            สิ่งที่ถนัด / ไม่ถนัด : วิ่งเร็ว,ประสาทสัมผัสไว,มีความอดทนมากกว่าคนทั่วไป / งานต้องใช้แรงเยอะ,การต่อสู้(ไม่เป็นเลยมากกว่า)

            เพิ่มเติม : หมวกฟักทองของรักของหวงของเขาเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่แม่ของเขาให้

            คำถามวัดดวง --- ระหว่างเลข 1 กับ 2 จะเลือกหมายเลขใด? : 1

            QUESTION -- คำถามสั้นๆ :

            ข้อหนึ่ง. ถ้าจะให้เปรียบตนเองว่าเหมือน หรือคล้ายกับสิ่งๆ หนึ่ง จะเปรียบกับอะไร และเพราะอะไร?

            : ไร้สาระ (นิ่งสักพัก) แต่ผมจะตอบคุณก็ได้เพราะผมยังพอมีเวลาอยู่ --ผมน่ะเหมือนกับเวลาล่ะมั้ง เหตุผล เพราะว่าผมไม่เคยเดินย้อนกลับมา มีแต่จะเดินไปเรื่อยๆ แล้วเวลาก็ยังมีคุณค่าต่อชีวิตอีกด้วย ผมเป้นคนที่ไม่ชอบเสียเวลา... แล้วถ้าผมเปรียบตัวเองเป็นเวลาอยู่ล่ะก็ การเสียเวลาก็เหมือนกับเสียชีวิต-- ล่ะมั้งครับ

            ข้อสอง. ทัศนคติของท่านที่มีต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในลอนดอนเป็นอย่างไร

            : ผมไม่สนใจเท่าไหร่หรอก ผมยอมรับว่าผมกลัวพวกปีศาจนะ... แต่ถึงจะกลัวก็ต้องเผชิญมัน ผมยังต้องไปทำงาน หางานทำไปเรื่อยๆ เดินหาที่นอนใหม่ไปเรื่อยๆ จะมานั่งกลัวหัวหดก็ไม่เป็นอันกินกันพอดีน่ะสิครับ

---------------------------------------------------------------------------------------------------

@SQWEEZ