คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 28 ธ.ค. 2555 : Last hell day in 2012
Last hell day in 2012
28 ธ.ค.2555
วันนี้เป็นวันปกติสำหรับการไปโรงเรียนวันนึง
ตื่นมาตอน 7 โมงเช้า แล้วก็เข้าแถวสาย
วิชาที่ ต้องสอบสำหรับวันนี้ ก็มีแค่ 3 วิชา วิทย์ อังกฤษ แล้วก็ไทย
พอเริ่มสอบคาบวิทย์ มันไม่ยากมาก แต่เพราะเราเก่งไง เลยทำไม่ได้สักข้อ
พอสอบเสร็จคาบวิทย์ ก็เข้าคาบภาษาอังกฤษ คิดว่าตัวเองไปหลุดอยู่ในโลกของภาษาตรุกี
นี่โจทย์หรือคับ!!?!? กุคิดว่าเป็นโค้ดดาวินชี่
นั่งเอ๋ออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง สุดท้ายก็ฝน ค.ควายเกือบทุกข้อ เพื่อส่อถึงสมองของเรา (ล้ำเลิศ)
แต่จุดไคล์แมกซ์ มันอยู่ตอนที่ระหว่างนั่งรอสอบวิชาภาษาไทย
เราลืมบอกไปว่าเราเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้อง
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คนทั้งห้องถึงหันมาเกลียดเรา
ความจริงเรื่องมันเริ่มตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนเรามีปัญหากับเพื่อนคนหนึ่งในห้อง
แต่เราลืมไปว่าเพื่อนคนนั้น (เราขอเรียกว่า นิว) นิวมีพวกมาก เพื่อนเยอะ
การที่เรามีปัญหากับนิวคนเดียว ก็กลายเป็นว่า เรามีปัญหากับเพื่อนทั้งห้อง
เพราะนิวเอาเราไปนินทาให้คนอื่นๆฟัง ทำให้คนทั้งห้องเกลียดเราคนเดียว
กลับมาต่อเรื่องเดิม…
ระหว่างนั่งรอสอบคาบภาษาไทยอยู่หน้าห้อง
เรานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องสอบ เก้าอี้มันชิดกำแพงทางเดิน
(ซึ่งทางเดินมันก็กว้างพอให้ควายทั้งตัวมาเดินผ่านได้)
แน้ต เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง เดินผ่านหน้าเราแล้วจงใจสะดุดเท้าเรา เธอเซ แล้วก็หันหน้ามาจิกตาใส่เรา
“โอ๊ย! เกะกะว่ะ! ไปนั่งไกลๆดิ๊!” แน้ตตวาดใส่
ในตอนนั้นหน้าเราเอ๋อสุดๆ เพราะงงมากๆ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหา เราส่ายหัวเบาๆแล้วก็ลุกออกไป
แน้ตก็เดินไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเองแล้วจงใจตระโกนดังๆว่า
“ไม่มีอะไร! ก็แค่หมาขวางทางเดิน!”
ใจเราสั่นมาก น้ำตามันเริ่มคลอเบ้า ปายเห็นสีหน้าเราแล้วก็พยายามถามเรา แต่เราก็พูดอะไรไม่ออก
ไม่ใช่ว่าปายไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เราเคยบอกปายกับเบลล์แล้วหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น
เราบอกว่า อย่าเข้ามาใกล้เรา เพราะจะติดร่างแหไปด้วย
การที่ปายกับเบลล์ไม่สนใจพวกที่ฟังความข้างเดียว ยิ่งทำให้เรารักทั้งสองคนมาก
สุดท้ายปายกับเบลล์ก็ไม่รู้เรื่องที่เราโดนแน้ตพูดจิก
พอสอบภาษาไทยเสร็จเป็นคาบสุดท้าย เวลา 12.00
เราก็ให้แม่มารับ แล้วกลับบ้านอย่างปลอดภัย โดยไม่โดนอะไรไปมากกว่านี้
ถือว่าเราโดนส่งท้ายปีใหม่โดยวิธีน่ารักๆก็แล้วกัน
และเราจะต้องกลับไปยังนรกนั่นอีกในวันที่ 3 มกราคม 2556 ยังมีเวลาเตรียมใจอีกนาน
พอกลับถึงบ้าน อย่างแรกที่ต้องทำคือ เล่นคอม! คอมเฟส! เขียนไดอารี่!
วันนี้น้องเล็นออนเฟสบุ้คแล้ว หลังจากหายไปตั้ง 2 วัน
น้องเล็นบอกว่าที่หายไปเพราะเน็ตตัด แต่ตอนนี้ต่อเน็ตแล้ว
หลังจากคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย จู่ๆน้องเล็นก็ถามขึ้นว่า ‘พี่ยังมีปัญหากับใครอีกหรือเปล่า’
ทำเราแทบหงายเงิบ เพราะเราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้น้อง
น้องเล็นเป็นคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียน เพราะเราก็ไม่เคยเล่าให้น้องฟังเลย
ไม่รู้ว่าไปรู้เรื่องนั้นได้ยังไง และรู้ไปถึงไหน เราก็ไม่กล้าถาม
เราก็ทำได้แค่บอกไปว่า ‘พี่ไม่เป็นไร ไม่มีใครมาทำอะไรพี่ได้อีกแล้ว’
ดูท่าว่าน้องเล็นจะไม่ติดใจอะไรเลยไม่สาวความ เราก็เปลี่ยนเรื่องคุย
และหลังจากคุยเรื่องต่างๆกับน้องไม่นาน ก็ถึงเวลาที่น้องเล็นต้องนอน (เป็นคนที่นอนเร็วมาก)
และเราก็จะได้ฟังคำที่ทำให้เรารู้สึกอุ่นใจที่สุดคือคำว่า Love sis กับ Miss sis
มันเป็นคำที่ปัดเป่าความเหนื่อยล้าจากเราไปได้มากที่สุด
พอฉันเห็นว่าน้องเล็นออฟไลน์ไปแล้ว นั่นก็แสดงว่าหลับไปแล้ว
ก็ถึงตาฉันนอนซะที ราตรีสวัสดิ์ Dear Diary ;)
C U TMR … Sweet Dream <3
ความคิดเห็น