คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 ละเลงเลือดก่อน(จะ)ตายอีกรอบ!? (2)
แต่เพียงกวางป่าอีกสามตัวกลายร่างเป็นแสงและพุ่งขึ้นฟ้าไปเกิดใหม่ในอีกกี่นาทีที่ผมไม่สนใจ กลับมีแสงพุ่งลงมาจากฟ้าครอบตัวผมเนี่ยแหละ
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับพื้นฐานเป็น ระดับ 2”
โอ้ว เย้! ระดับที่คิดว่าจะเลื่อนด้วยกระต่ายและแล้วก็เลื่อนกับกวางป่าครับ เสียเวลาไปสิบห้านาทีไม่เป็นปัญหาสักนิด
จะรีรออะไรอยู่ครับ!? ก็ต้องไล่ฆ่าพวกกวางป่าต่อสิครับถามได้! ผมจัดการเปิดฉากล้างบางเหล่ากวางด้วยตัวคนเดียว
หากเป็นตอนแรกที่ผมต้องวิ่งไล่ฟันมันจนเสียเวลาไปนาทีกว่า หรือสองนาทีกว่าจะจัดการมันได้ นี่คงเหนื่อยใจแย่ครับ แต่เมื่อมีก้าวพริบตามาแล้ว มันไม่ยากเลยครับที่จะลดเวลาในการไล่ฆ่ามันไปได้โข แถมยังลดเวลาเคลื่อนที่อีกต่างหาก
แต่ของดีมันไม่ฟรี หรือพูดให้ถูกคือไม่มีของฟรีที่ดีพอ ผมจัดการส่งวิญญาณกวางป่าไปได้อีกร่วมยี่สิบตัว ทั้งก้าวพริบตาทั้งเหยียบเวหา เรียกใช้ไม่มีหยุด แถมยังต้องก้มเก็บของจนปวดหลังตงิด ๆ ถึงจะฆ่ากวางได้ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง แต่ขอโทษเหอะครับคุณท่านผู้อ่าน เหงื่อผมงี้ไหลเยิ้มเป็นน้ำตกซกเล็กเนื้อไม่เปื่อย เอ้ยไม่ใช่! เหงื่องี้ไหลเยิ้มโคตรถังกะละมังเต็ม ลงไปนอนหอบกับพื้นไม่อายฟ้าอายดิน (จะอายทำไม คนมันหล่อ อิอิ : ยู)
กว่าจะพอหายเหนื่อยได้ล่าต่อก็เล่นนอนกลิ้งเกลือก กระเสือกกระสนไปมาบนพื้นเหมือนหมาเล่นดินอยู่เกือบชั่วโมง แต่ยังดีนะครับที่ระบบส่งของบรรณาการมาให้ผมบ้างหลังจากใช้ก้าวพริบตาอีกครั้งเพื่อไล่ตามกวางป่าตัวหนึ่งเพื่อแทงมีดสุดท้ายจบชีวิตมัน
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะเสริม ก้าวพริบตา เป็นระดับ 2”
“โอ้ ยอด...” ไม่ใช่ยอดเยี่ยมครับ ผมคิดจะพูดออกมาว่ายอดเยี่ยมโดยไม่อายสายตาชาวบ้านที่กำลังมองมาไกล ๆ หรือสายตารำคาญของผู้เล่นที่อยากหลับนอนใกล้ ๆ ตัว เพราะสายตาอันว่องไวประดุจเหยี่ยวดันไปพบเห็นโจทก์เก่าเข้าพอดี
ฮู่มมมมม!
“แย่!” ผมจบประโยคที่คงค้างไว้ สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าโกอเวย์! ไม่ต้องบอกท่านผู้อ่านนะครับว่าไอเสียงฮู่ม ที่เซอร์ราวนด์สุดยอดสั่นประสาทมันเสียงของตัวบ้าอะไร!
ไอหมูป่าเขี้ยวเหล็กตัวแสบเจ้าถิ่นตัวเดิมนั่นแหละครับ! อย่าหาว่าผมปรักปรำว่าเป็นตัวเดิมอย่างหาเรื่องนะครับ มันใช่จริง ๆ ที่ผมจำได้เพราะอะไรน่ะเหรอ หึหึหึ ก็ที่หัวมันถลอกปอกเปิดขนาดนั้น! เขี้ยวที่บิ่นขนาดนี้! ยิ่งเมื่อเขาหลบมันได้และอ้อมมาด้านหลังเพื่อพิสูจน์หลักฐาน ก็เจอร่องรอยมีดมหาศาลที่เกิดจากหมอลอบกัดบางตัว! ชัดครับ! ไอหมูแก่หวงลูกเจ้าเดิมนั่นแหละ!
“หนอยแก เดี๋ยวต้องจับทำหมูตุ๋นยาจีนให้ได้เลยเชียว!” ผมด่ามัน แต่มันแสร้งถอนหายใจและส่ายหัวดิ้ก ๆ โอ้ย มันจะดูถูกผมใช่ป่ะเนี่ย! อย่าอยู่เลย!
ผมวิ่งเข้าหามัน มันก็วิ่งเข้าหาผม สองตาเราประสานกันพลางส่งยิ้มให้กัน... อ่านไม่ผิดครับ สองตาของสองเราประสานกันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผนการทั้งสองฝ่าย จริง ๆ
วูบ! ผมใช้ก้าวพริบตาที่พึ่งเลื่อนระดับ หายไปปรากฏอยู่ที่ข้างลำตัวของหมูป่าเขี้ยวเหล็ก ซึ่งดูมันจะตกอกตกใจที่ผมหายไปต่อหน้าต่อแบบว่ามันขวิดอยู่ในวินาทีต่อมาอยู่แล้ว จนเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจ
ผัวะ! ผมไม่รอช้า งัดท่าสกายคิกใส่มันทันที ขาคู่ที่แหวกอากาศไปประทับข้างลำตัวมันของผมสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของผม แต่เอ... เมื่อกี้เหมือนผมจะตาฝาดนะ ที่เห็นมันยิ้ม
คงไม่ให้มันยิ้มอยู่หรอกครับ! โหยไอเซี่ยหลง! ไอคุณชายยู! คุณรู้ตัวบ้างมั๊ยว่าตัวผอมแค่ไหน! เตี้ยอย่างงี้ ผอมอย่างงี้ แถมปกติยังไม่ได้ออกกำลังกายมากนัก ถึงแม้หมัดจะหนักหน่อย และสู้คนได้บ้าง แต่นอกจากฝึกวิชาหลวงพ่อโกยถล่มป่าราบ และคู่ต่อสู้ที่ไม่ใช่คน คงมีแรงถีบหมูป่าหนักร่วมร้อยกิโลกรัมอยู่หรอกเนอะ!
สรุปแล้วมันไม่สะดุ้งครับ นอกจากมันยิ้มแล้วมันยังส่งเสียงขู่ผมอย่างเหนือชั้น อ้ากกกกก ขายขี้หน้าหมูฉิบหาย!
ตูม!
อื้อหือมันเสยเขี้ยวคู่เหล็กขวิดทะลวงต้นไม้ด้านหลังผมทันที ดีนะเบี่ยงตัวหลบทัน ไม่งั้นน่าจะไม่รอดก็เป็นได้
แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้เขาวิ่งหนีโดยที่ไม่รู้ทางก็เป็นไปไม่ได้ จะลากใส่ชาวบ้าน เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเขาอาจจะก่นด่าเราได้ (เคยสนด้วยเรอะ : คนแต่ง) (เออเสะ เดี๋ยวเสียภาพพจน์เฟ้ย! : ยู)
ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... ปิ๊ง! เซี่ยหลงคิดออกแล้ว! สู้มันเลย! (อื้อหือ ยังต้องคิด : คนแต่ง)
ไม่ว่าเปล่าครับ ผมจัดการใส่ทักษะก้าวในพริบตาไปด้านข้าง ปาดมีดใส่ลำตัวมันทันที หวังจะให้มันเหนื่อยล้าตัดกำลังมันก่อนครับ เพราะแรงมันดีเหลือเกิน สามร้อยแรงหมูจริง ๆ
ฟุบ!
ผมหลบการโจมตีของมันเป็นว่าเล่น ตอนนี้ไม่ต้องวิ่งไปไหนแล้วครับ อย่างมากก็เคลื่อนตัวด้วยเหยียบเวหา ที่ทำให้ผมมั่นใจได้ว่าไม่ต้องไปเหยียบกิ่งไม้บนพื้นให้มันรู้ตัวว่าผมอยู่ด้านไหน แถมผมไม่ได้วิ่งไปรอบ ๆ เพื่อคอยฟันมันให้โง่หรอกครับ ผมวิ่งก้าวสองก้าวก็ใช้ก้าวพริบอ้อมไปอีกฟากแล้วโซโล่มีดรัวทันที!
ฮู่มมมม!!! มันได้แค่ขู่ครับครับ ใช่ครับสำหรับผมตอนนี้มันกำลังขู่อยู่ ฮ่า ๆ ๆ ก็จะทำไงได้ล่ะครับในเมื่อหมูป่าเขี้ยวเหล็กระดับ 25 กำลังถูกผมลูบคมทีละเล็กละน้อยอยู่น่ะสิครับถามได้ หุหุหุ
ฉัวะ ๆ ฉึก ๆ! เสียงดาบของผมโซโล่ไม่มีหยุด แทบจะออกมาเป็นเพลงแล้วครับ เหงื่อผมไหลเป็นทาง ผมใช้ก้าวพริบตาหนึ่งครั้ง ฟันมันได้ราวหกหรือเจ็ดทีก็ต้องวิ่งหลับสายตามันเพราะมันหันตัวมาหาผมแล้ว ซึ่งวิ่งหลบได้ไม่กี่ก้าวก็แผนเดิมครับใช้ก้าวพริบตา
จะว่าไปนี่ผมใช้ก้าวพริบตามาร่วมสามสิบครั้ง ต่ำ ๆ ผมก็ฟันมันเกือบสองร้อยทีแล้วนะ! แต่เห็นมันยังแรงแดงไม่มีตกอยู่เลย!
“ทนไม่ไหวแล้ว!” ผมชักเหนื่อยครับ ขาแข้งแทบหลุด สู้กับมันมาสิบห้านาที จะบ้าตายแล้วครับ จุดการกระโดดให้สูงที่สุด จับดาบด้วยมือสองข้าง ทิ้งตัวลงแล้วแทงใส่หัวของมันอย่างแม่นยำ!
ฉัวะ!
อื้อหือเสียงดาบแทงทะลุม่านกะโหลกทะลุเอ่อ สารพัดอวัยวะภายในศีรษะจนถึงใต้คาง แถมปักพื้นแถมเสียง ฉึก! ให้อีกหนึ่งที ที่แทบจะไม่ได้ยินเสียงคำรามของหมูป่าที่ให้เสียงเหมือนเทเนอร์สำหรับผมให้ได้ยินเลย โอ้ยเสียดาย
“ผู้เล่น เซี่ยหลง สังหาร หมูป่าเขี้ยวเหล็ก ติดสภาวะ คลั่ง ระดับ 35 ได้รับค่าประสบการณ์ 330 แต้ม เนื่องจากสัตว์อสูรออกอาละวาดสร้างความเดือดร้อน จึงได้รับค่าประสบการณ์พิเศษ 300 แต้ม”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับพื้นฐานเป็น ระดับ 3”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะอาชีพ ฟัน เป็นระดับ 2... 3”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะอาชีพ แทง เป็นระดับ 2... 3”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะเสริม หลบหลีก เป็นระดับ 2”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะลับ เหยียบเวหา เป็นระดับ 2”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับทักษะลับ ก้าวพริบตา เป็นระดับ 3”
อื้อหือออออ ผมแทบจะลอยออกไปลัลล้า กับการต่อสู้หฤโหดที่ติดต่อกันเกือบครึ่งชั่วโมงนี้ กลางป่าใต้แสงจันทร์ทันที แต่ก่อนอื่นต้องเก็บของก่อนสิครับโหะ ๆ และมันก็ไม่ทำให้ผิดหวังครับ! การลงทุนลงแรงนี้ มันอุตส่าห์ให้อาวุธผมมาตั้งชิ้น ที่นอกเหนือจากเงินเล็กน้อยกับยาฟื้นพลังแดง สามขวด และเขี้ยวหมูป่าอีกสองอัน
ผมลุ้นระทึกก่อนจะเอื้อมมือไปแตะกล่องสีแดงเพื่อฟังการประกาศจากระบบทันที
“ผู้เล่น เซี่ยหลง ได้รับ กระบี่ อาวุธระดับ 3”
โหะ ๆ ๆ อาวุธระดับ 3 เชียวนะ โอ้ย อยากก้มลงไปจูบแก้มหมูป่ามักซักทีอะ น่ารักมาก ๆ (ศพมันเลือดท่วม เละไม่มีชิ้นดี แกยังกล้า... : คนแต่ง) เสียดายที่ศพมันหายไปเสียก่อน แหม ๆ ไม่งั้นจะยกขึ้นหิ้งบูชาสักทัก ฮ่า ๆ ๆ
“คุ้มว่ะ...” ผมพูดได้แค่นั้น ยังไม่ทันที่จะหยิบกระบี่ออกมาดู แม้จะรู้ว่ามันต้องนำไปปลดผนึกก่อนก็ตามทีเถอะ แต่ไม่ทันได้ดูหรอกครับ เพราะ...
แปล๊บ ๆ ๆ... โอ้ยยยยย! เสียงอะไรไม่รู้ดังลั่นจากทั้งกระดูกทั้งกล้ามเนื้อผมเลยครับ โอ้ยเจ็บชะมัด! อ้ากกกกก ตูไปทำอะไรมาเนี่ยยยย แค่ฆ่าหมูป่าเขี้ยวเหล็กตัวเดียว กรรมมันออนไลน์แม้กระทั่งฆ่าสัตว์ในเกมแล้วเหรอวะเดี๋ยวนี้ อ้ากกกกกก
สงสัยไปก็เท่านั้นครับ ผมข่มตาพยายามสะกดความเจ็บปวด จนสุดท้ายต้องทิ้งตัวลงไปกับพื้น ความเจ็บปวดยิ่งเสียดแทงมากขึ้นทุกทีจนตัวสั่นไปมา พร้อมกับเลือดของผมที่ลดลงฮวบฮาบ
“เห้ย เลือดตู” ผมตะโกนออกมาเมื่อเลือดของผมที่มันมีอยู่ 200 จุดตอนนี้มันลดทีละ 5 อย่างเป็นจังหวะจะโคนจนตอนนี้เหลือ 30 ผมแทบจะหยิบยาฟื้นพลังแดง ระดับต่ำที่มีมาซดแทบไม่ทัน!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 3 จบแล้วครับ ^ ^
ผมลงแค่ไม่เกินวันละ 2 ตอนนะครับ ขึ้นอยู่กับความว่างของกระผมนะ แหะ ๆ
ปล. ขอบคุณ MoonbeaM, ปิ๊ดปี้ปิ๊ด, ๐จอมโจรล้างจาน๐, twinevil, killizer, นักอ่านลมกรด และสุดท้าย คาเรีย นะครับ สำหรับกำลังใจ ^ ^
มีคนติดตามอยู่แบบนี้ ผมคงทิ้งไม่ลงหรอกครับ (แม้จะเคยทิ้งมาหลายเรื่อง แหะ ๆ)
แต่ยังไงก็ขอสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด ถ้าติดธุระจะแจ้งล่วงหน้านะครับ
อ้อ ถัดจากผมอัพอันนี้แล้ว ผมจะอัพ ตาราง exp ที่ใช้ แล้วก็ ตาราง exp ที่ได้จากสัตว์อสูรว่าระดับไหนให้เท่าไหร่
อีกอย่างก็คือระบบการคิดคำนวณค่าประสบการณ์เล็กน้อยนะครับ
ปล.ผมมีเนื้อหาผิดไปเล็กน้อย - -" เดี๋ยวจะอัพใหม่นิดนึง แต่แค่เป็นการพิมพ์ตัวเลขผิดพลาด และลืมแก้เฉย ๆ อย่างกวางป่านี่ระัดับ 6 นะครับ ไม่ใช่ 5 ผมสับสนนิดหน่อย แล้วก็ การพิมพ์ตอนแรกที่เป็นทีม หลัง ๆ จะใช้กลุ่มนะครับ อาจจะมีอะไรเปลี่ยน ๆ ไปบ้างโดยไม่บอกก็ขอโทษด้วยนะครับ แหะ ๆ เอาล่ะครับ ขอไป copy ระบบมาอัพให้ก่อนนะครับ ^ ^
ความคิดเห็น