คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 ละเลงเลือดก่อน(จะ)ตายอีกรอบ!? (1)
เป้าหมายที่จะคลายความสงสัยของผมได้นั้น ไม่ได้ไกลจากไหนมากหรอกครับ เมืองเริ่มต้นนั้นเอง แม้ขณะนี้จะเป็นยามเย็นภายในเก แต่คนงี้ยังกับหนอนครับ โอ้ยจะมาเล่นทำไมเยอะแยะเนี่ย (แล้วแกล่ะ : คนแต่ง)
ผมเดินดุ่ม ๆ เข้าไปภายในอาคารเริ่มต้น ตรงร่ำไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ เพราะขณะนี้ผู้เนทั้งหมดใช้วิธีเปิดจดหมายอ่านให้หายวุ่นวายกันแล้ว แต่ผมยังมีข้อสงสัยเพิ่มนี่นา ทำไงได้
“สวัสดีค่ะ มีข้อสงสัยอะไรหรือเปล่าคะ” พนักงานสาวยิ้มร่ารับผมทันที โอ้ พี่ครับ สวยจัง ขอเบอร์ได้ป่าวอะ แน่ล่ะว่าได้แค่คิด ขืนผมถามไป อาจมีการลงโทษจากเจ้าพนักงานก็ได้ คนดีดีอย่างผมยังไม่อยากเสี่ยงโดนทำโทษเป็นคนแรก ๆ ทั้งที่เปิดเซิฟเวอร์หรอกครับ
“เอ่อครับ พอดีว่าถ้าอยากดูรายละเอียดทักษะว่าสามารถทำอะไรได้บ้างเนี่ย ต้องทำยังไงเหรอครับ พอดีผมลืมไปแล้ว” ใช่ครับ ไม่ใช่ว่าผมจำไม่ได้หรอกครับ แต่เนื้อหาจดหมายยาวอภิมหาโหดแถมผมยังลบจดหมายไปแล้ว แล้วผมจะไปตรัสรู้เนื้อหามันอีกได้ยังไงเล่า
“อ๋อ ไม่ยากค่ะ เปิดหน้าต่างทักษะขึ้นมา แล้วกดที่รูปประจำทักษะก็พอแล้วค่ะ มีอะไรอีกรึเปล่าคะ” พนักงานสาวตอบฉะฉาน ส่งยิ้มให้ผมอย่างไม่รู้จักเมื่อยปาก แหม ยิ้มสยามจริง ๆ เลยเจ๊
“ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณมากครับ” คุณผู้อ่านอย่าคิดว่าผมจะไม่มีมารยาทนะ คนอย่างผมนี่สุภาพบุรุษเต็มขั้นแมนเกินร้อย เป็นยอด(คุณ)ชายเลยนะจะบอกให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีรับใช้ค่ะ” พนักงานสาวตอบ ผมลุกขึ้นจากไปด้วยรอยยิ้ม โอ้ย อยากขอเบอร์โว้ยยยยยยยย!
เพียงผมออกมานอกอาคารเริ่มต้นเท่านั้นแหละ ผมจัดการเปิดหน้าต่างทักษะทันที มันมีตารางปรากฏขึ้นมา ที่หัวตารางมีหัวข้อทักษะสี่หัวข้อ ผมจิ้มไปที่ทักษะเสริม ด้านล่างในตาราง ที่แบ่งเป็นสองช่องก็มีข้อมูลขึ้นมา
ช่องซ้ายเป็นรูปประจำทักษะที่สวยงาม อันบนเป็นรูปคนที่ทำเป็นเงาดำ กำลังเคลื่อนตัวหลบอาวุธทิ้งเงาจาง ๆ เอาไว้ ภาพสวยงามใช้ได้ ด้านขวาเป็นชื่อทักษะ หลบหลีก แน่ล่ะว่าผมไม่สน เพราะมันตรงตัวโคตรขนาดนี้ ไม่รู้ก็บ้าแล้ว
แถวที่สอง เป็นรูปเงาดำที่มีรัศมีสีแดงคุ้มร่างอยู่ คือทักษะ ทรหด ผมจิ้มเข้าไปที่รูป พร้อมกับหน้าต่างอันใหม่ที่ปรากฏขึ้นมา ด้านบนเป็นรูปและชื่อ ด้านล่างมีคำอธิบายสั้น ๆ ว่า “ทักษะเสริมทรหด จะทำให้ผู้เล่นมีสภาพร่างกายที่แข็งแรงมากขึ้น สามารถฝืนใช้ร่างกายให้ถึงขีดสุดได้นานกว่าเดิม โดยส่งผลให้ความเหนื่อยล้าจากการเคลื่อนไหวร่างกายลดน้อยลงอีกด้วย”
“แจ่มว่ะ” ผมยิ้มกับตัวเอง เดินออกไปท้ายหมู่บ้าน หย่อนก้นลงใต้ต้นไม้ต้นเดิม เฝ้ามองผู้เล่นกำลังเล่นไล่จับ เอ้ย ไล่ฆ่ากระต่ายสีขาวขนปุย ที่น่ารักโคตรในสายตาผมได้ลงคอ ฮึก ๆๆ
“เออ ได้ทักษะลับมาด้วยนี่หว่า” ผมพึมพำขึ้น กดปิดคำอธิบายของทักษะทรหด จิ้มไปที่หัวข้อทักษะลับ พร้อมกับมีสองทักษะปรากฏขึ้นมา อันหนึ่งเป็นรูปคนกำลังลอยตัวอยู่เหนือฟากฟ้า เท่ชะมัดเลยว่ะ อีกรูปรูปคนที่ทิ้งเงาไว้ไกลลิบ ๆ ส่วนตัวจริงหายไปอยู่อีกที่ที่ไกลจากเดิมโคตร นี่ก็เท่ว่ะ
รูปแรกนั้นคือทักษะเหยียบเวหา รูปที่สองเป็นทักษะก้าวพริบตา ผมอ่านคำอธิบายของสองทักษะถึงกับตาค้าง
“สุดยอด!!!” ผมเพราะตะโกนออกมาลั่น ผู้เล่นใกล้ ๆ ถึงกับหันมามอง ผมที่เขินอายเพราะเผลอหลุดพูดอะไรไปได้ยังไงก็ไม่ทราบ ไม่อยากเสียมาดคนหล่อ จึงรีบวิ่งย้ายที่ไปหาที่นั่งที่หน้าหมู่บ้านแทน
“สนทนาลับถึง หมอกเมฆา” ฮ่า ๆ ๆ ใช่แล้วครับท่านผู้ประเสริฐทุกท่าน ใครมีของดีก็ย่อมต้องอวดชาวบ้านเป็นธรรมดาแหละครับ แต่เวลาอวดคนนี่ผมขอสอนหน่อยนะครับ เราต้องรู้จักเลือกด้วยนะ ถ้าไปอวดกับพวกปากปีจอนี่ มันมีแต่จะทำเป็นเยาะเย้ยแล้วหาเรื่องแน่นอนครับ ต้องหาคนสนิท ๆ ที่โม้ด้วยกันได้แบบสบายใจเท่านั้นนะ
“ว่าไง นี่กำลังขึ้นเรือพอดีเลย” หมอกเมฆาตอบกลับมา เสียงร่าเริงแจ่มใสเรียกรอยยิ้มผมได้ดีมากกก
“หมอกเมฆา จำทักษะลับที่คนเค้าพูดถึงกันได้รึเปล่า” ใช่ครับ ทักษะลับนี่ในเว็บไซท์ต่าง ๆ พูดถึงกันโคตรจะมาก พอ ๆ กับสมญานามพิเศษยี่สิบเก้าอาชีพ คือทำเอาเว็บล่มไปหลายเว็บอะครับ สุดยิดจริง ๆ
“อื้อ มียี่สิบทักษะใช่รึเปล่า” หมอกเมฆาตอบ เขาเองก็สนใจใครรู่ และแน่นอนว่าเหมือนปุถุชนคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาตรงหน้าตา คือ อยากได้!
“อยากบอกว่ากูได้มาสองอันแล้วนะ อิอิ” เซี่ยหลงตอบพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ยิ่งหัวเราะก็ยิ่งมากยิ่งเยอะ จนที่สุดมันก็เริ่มกลายร่างจากมนุษย์เป็นแม่มด พร้อมกับต้องหลบสายตาชาวบ้านอีกรอบ แหม คนมันดีใจอะ ห้ามได้เหรอ
“จริงอะ โหย เก่งจังเลยเซี่ยหลง” หมอกเมฆาอุทานขึ้นมา ไม่ต้องบอกผมก็เดาได้ทันที ว่าไออัศวินนักรัก มันต้องวิ่งแจ้นมาถามหมอกเมฆาแน่ ๆ ว่าทำไมต้องดีใจจนโอเวอร์เพอเฟ็คขนาดนี้
“โหะ ๆ ไว้มะรืนนี้เจอกัน” ผมตอบก่อนจะปิดหน้าต่างสนทนา ของอย่างงี้มันต้องลอง!
“พี่เซี่ยหลง” แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปสักก้าว สองน้องเวร เอ้ย สองน้องรักก็ส่งข้อความมาหาผ่านช่องกลุ่มทันที
“ว่ามา” ผมตอบกลับ สองขาพาเดินไปทางป่าอีกครั้ง พลางหยิบข้าวปั้นที่อยู่ในกล่องใส่อาหารมาหนึ่งก้อนจากทั้งหมดสิบก้อนขึ้นมากินลวก ๆ ต่อให้หิวแต่ความอยากลองมันมากกว่าครับ ฮ่า ๆ ถึงมันจะเย็นแล้วก็ช่าง อย่างมากก็นอนกลางป่าครับ โหะ ๆ แถมมีแหล่งน้ำใกล้ ๆ ไม่ตายง่าย ๆ แน่ ขอแค่ไม่เจอไอหมูป่าเขี้ยวเหล็กนรกนั่นก็พอ ฮึ่ย คิดแล้วหยองอะ
“ผมสองคนขอออกนอกทีมก่อนนะพี่ สาว ๆ ชวน” อื้อหือ ดูไอตงซือมันพูดครับ ทิ้งผมกันหน้าด้าน ๆ แน่ล่ะครับว่าผมกดสลายทีมทันทีอย่างหมั่นไส้ พร้อมกับกดปิดหน้าจอสนทนาที่มันส่งข้อความมาตลอดอย่างตกใจ แต่ผมไม่สนครับ งอน ครับงอน ทิ้งกันได้ลงคอ นี่พี่พวกแกนะเนี่ย!
เฮ้อ... ผมถอนหายใจ ก่อนจะเดินเหยาะ ๆ ไม่รีบเหมือนตอนแรก แต่แน่ล่ะครับว่ากว่าจะถึงนี่ พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว ผู้เล่นจำนวนมากก็จัดการตั้งเพิงหมาแหงน เอ่อ เปลี่ยน ๆ เต๊นท์ขนาดสองคนล้อมรอบกองไฟกันถ้วนหน้า เหลือผู้เล่นไม่กี่กลุ่มที่กำลังไล่ฆ่ากวางป่าอยู่
โอ้สวรรค์! สถานที่เก็บระดับอยู่ด้านหน้า ไม่คว้าไว้ ไม่ขอใช้ชื่อเซี่ยหลงครับ! ผมวิ่งแจ้นไปหาเหล่ากวาง ก่อนจะเริ่มทดลองทักษะใหม่ทันที
“เหยียบเวหา” ผมออกคำสั่งพร้อมกับความเร็วในการเคลื่อนมันเพิ่มขึ้นนิดนึง ใช่ครับนิดนึงจริง ๆ ถึงผมจะรู้สึกได้แต่มันก็คงจะแค่ 0.1% ได้มั้งครับ แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาทำเอาผมแทบร้องไห้ด้วยความดีใจ
“ฮ่า ๆ เหาะได้แล้ว!” ผมพูดกับตัวเอง หัวเราะออกมาไม่หยุดปาก บอกไม่รู้ว่าจะหัวเราะความน่าเวทนา หรือ ความขำดี ผมไม่เถียงครับว่าผมเหาะได้ แต่มันเหาะได้หนึ่งนิ้ว มันควรจะได้มั๊ยเนี่ยยยยยย (หรือแกจะไม่เอา : คนแต่ง) (เอาสิครับพี่ : ยู) (ทำเสียงออดอ้อน หมั่นไส้ว่ะ เดี๋ยวเจอดีแน่... : คนแต่งเซ็งครับ)
แน่นอนครับ กำลังใจมา สัตว์อสูรนับสิบตรงหน้าก็ยอมสู้ครับ ไม่ได้นอนช่างมันครับ พรุ่งนี้นอนกลางวันเอาก็ได้!
ฉึก! ผมแทงมีดใส่กวางอย่างแรง แถมลากมีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ (ไอซาดิส : คนแต่ง) และสิ่งที่มันกำลังจะทำคือสิ่งที่ผมต้องการ หนี!
“ก้าวพริบตา” ผมเรียกใช้ทักษะก่อนจะวิ่งไปหนึ่งก้าว แต่ความไกลนั้นกลายเป็นสามก้าวจนระยะห่างของกวางกับผมนั้นหายไปในพริบตา มีดเล่มเดิม มือข้างเดิม แทงกวางตัวเดิม แต่เป็นแผลใหม่
ฉัวะ! เสียงมีดแทงเข้าเนื้อกวางป่า อา เลือดสีแดงกระฉูดออกมา เลือดเหล่านั้นติดเต็มทั่วใบดาบ ต้องแสงจันทร์แวววาวชวนให้หลงใหลเป็นที่สุด (โรคจิตว่ะ... : คนแต่ง)
โหะ ๆ ๆ แสนสุขสมนั่งชมจันทรา อยากกินกวางเหลือเกิน... แหะ ๆ แบบว่าคนมันมีความสุขอะนะ หุหุหุ ทักษะลับที่ผมมีมันยอดจริง ๆ นี่นา โหะ ๆ โอ้ย อยากจะอวดน้องสองตัวของผมจริง ๆ เลย แต่เออ ช่างมันเหอะ ปล่อยมันไปก่อน ชิ ได้สาวแล้วลืมพี่ ระวังนะ จะจัดการให้เข็ดเลย
ความคิดของผมช่างหัวมันก่อนครับ พับเก็บสามทบยัดกล่องล็อคกุญแจไปเลย เพราะผมยังมีงานที่สำคัญต้องทำอีกครับ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มัน คือ งานเก็บระดับ!
ในเมื่อเครื่องทุ่นแรงก็มีแล้ว สถานที่เก็บระดับก็มีแล้ว เพราะพื้นที่ยามค่ำคืนแห่งนี้ ผมยอมกลายร่างเป็นนกฮูกครับ เพื่อออกหากินในตอนกลางคืน เอ่อ ทุเรศอะ ขอเปลี่ยนนะ เพื่อออกเก็บระดับในยามค่ำคืน
และแล้วคืนวันพระจันทร์ไม่เต็มดวงก็ได้กลายเป็นสถานที่เก็บระดับของผมนั่นเองครับ โหย ข้าวเหรอครับ ไม่หิวแล้วตอนนี้ กระหายเหรอครับ ไม่อะครับ ความรู้สึกตอนนี้ที่เห็นกวางป่าอยู่ตรงหน้านับสิบ และมันจะคงสภาพนี้จนกว่าจะเช้าที่ผู้เล่นจะตื่นมาเก็บระดับกันต่อ มันคืออะไรเหรอครับ หึหึหึ
ฉึก! เสียงดาบที่แทงอย่างเร็วมันก้องไปทั้งหู โอ้ยสุดยอด! ซวบ! เสียงดาบที่ทิ่มแทงกวางป่าอย่างช้า ๆ อา เสียงที่มันกำลังแทงนี้ช่างเข้ากับเสียงร้องของกวางป่าเป็นอย่างดี โอ้ย เสนาะหูจริง ๆ ฉัวะ! เสียงดาบตวัดผ่านเนื้อให้เสียงโซปราโนในใจผมได้รุนแรงสุด ๆ ไม่ไหวแล้วครับ ยังงี้มันต้องละเลงเลือด!
ความคิดเห็น