คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 หนีตายเพื่อไปตาย! (2)
“นี่เซี่ยหลงคงไม่ได้ไปลูบ ๆ คลำ ๆ ตัวลูกมันหรอกนะ” แหนะ เก่งโคตรเพื่อนผม ทายถูกอย่างไม่ต้องสงสัย เอาใจเราไปเลย อิอิ (ไม่เอา! : ปอนด์)
“โคตรแม่นยังกะใช้ดาวเทียม เออ ลูบไปนิดนึง” เซี่ยหลงตอบ แหม น่ารักยิ่งกว่าตุ๊กตาบาร์บี้ที่บ้านผมอีก ไม่ให้ลูบได้ไงอะ นี่ดีนะที่เจอแม่มันก่อน ไม่งั้นยกขึ้นมากอด ใส่ถุงกลับบ้านด้วยเอ้า!
“เซี่ยหลง” หมอกเมฆาพูดเสียงสั่น ๆ ผมอึ้งทันที เพราะเสียงนั้นตามมาด้วยการสะอื้นไห้ เฮ้ย! ใครทำเพื่อนตูร้อง บอกมา!
“อะไรวะหมอกเมฆา ร้องไห้ทำไม ใครทำแก บอกมา” เซี่ยหลงถามทันที แน่ล่ะ ผมรักเพื่อนคนนี้จะตาย มันช่วยผมมาตลอด ถ้าผมไม่ช่วยมันจะเรียกว่าเพื่อนได้อีกเหรอ
“ไม่ต้องห่วงนะ เค้าจะหาฮวงซุ้ยดีดีให้เซี่ยหลงเอง” อ้าว ชิบหาย ไอหมอกเมฆา! ตูยังไม่ตายนะเฟ้ย จะหาฮวงซุ้ยมาตั้งไว้หน้าบ้านหรือไงฮะ
“ไอบ้า ยังไม่ตาย” เซี่ยหลงตอบกลับ แน่ล่ะ อยู่ดีดีมาแช่งกันอย่างนี้ ถึงจะเป็นในเกมก็เหอะ มันไม่ดีนะรู้มั๊ย
“หมูป่าเขี้ยวเหล็ก สัตว์อสูรระดับ 25 เมื่อเห็นใครเข้าใกล้ลูกของมัน มันจะติดสภาวะคลั่ง ระดับเพิ่มอีกสิบระดับ กลายเป็นระดับ 35” โอ้วชัดครับ ชัด! บอกได้คำเดียวว่าชัดโคตร เสียงอธิบายใสกิ๊งจริง ๆ ดอลบี้ดิจิตอลเซอร์ราวนด์ยังชิดซ้าย แก้วยังชิดขวา (มันใส ไงครับ จริงมะ ฮ่าๆๆ)
ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ก่อนจะใช้วิชาเฉพาะตัว ในขณะที่ร่างกายกำลังขับอดรีนาลินให้กลายร่างเป็นยอดมนุษย์ หลบการขวิดของหมูป่าเขี้ยวเหล็กหวงลูก ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ได้อย่างหวุดหวิด แถมยิ่งผมหลบได้มันยิ่งโมโห อาจเพราะผมดันหลบไปอยู่ด้านหลังของมันก็ได้ หุหุหุ
การวิ่งไล่นี้เป็นไปอย่างต่อเนื่องราวหนึ่งชั่วโมง ใช่ครับอ่านไม่ผิด ชั่วโมงหนึ่งจริง ๆ ที่ผมต้องวิ่งอย่างต่อเนื่องไม่ได้พัก ถึงสวรรค์จะส่งผู้เล่นให้ได้มาพบเจอผมร่วมสามสิบคน แต่พวกเขาทั้งหลายต่างพากันวิ่งป่าราบกันไปเป็นแถบจนจวนจะหมดป่า โอ้พระเจ้า ข้างหลังผมมันหมูป่านะไม่ใช่ผี! วิ่งทีหางจุกตูดกันทุกตัว เอ้ย! ทุกคน
จะว่าเหนื่อยรึเปล่า ตอบได้แต่โคตรเหนื่อยครับ ถึงผมจะยิ่งวิ่งยิ่งไว แต่หมูป่าเขี้ยวเหล็กก็ไม่ได้ต่างกันหรอกครับ มันก็ยิ่งวิ่งยิ่งไว จนผมต้องใช้วิธีทั้งถีบตัวจากต้นไม้ หลบฉากให้ต้นไม้บังสายตา กระโดดโหนตัวบนกิ่งไม้ส่งตัวเองย้อนกลับไปด้านหลัง และอีกสารพัดวิธีที่ทำให้ผมหลบการโจมตีของมันมาได้เกินกว่าสี่สิบครั้งแล้ว
คุณคนอ่านอาจจะคิดว่าผมหลบมันมาได้ตั้งเยอะ ทำไมผมไม่โจมตีมันให้ตาย ๆ ไปใช่รึเปล่าครับ ขอโทษเถอะครับ ผมอยากจะตะโกนด่าคนออกแบบสัตว์อสูรให้หายเหนื่อยสักรอบ ก็มันเริ่มวิวัฒนาการแล้วน่ะสิครับ คุณพระช่วย! ผมหลบมาดักหลังมันได้ไม่ถึงสองวิ มันกระโดดหมุนตัวกลับหลังมาหาผมได้ทันที จะเอาเวลาที่ไหนไปฟันมันล่ะครับ!
โอ้พระเจ้า แดดเปรี้ยงครับตอนนี้ ตั้งแต่เข้าเกมมาช่วงเช้า ผมเดินเล่นได้สองชั่วโมงคงเริ่มจะสาย ผมวิ่งหนีหมูป่ามาชั่วโมงกว่าเกือบสอง นี่ก็เที่ยง ๆ แดดเปรี้ยง ๆ แล้วครับ ผมแทบจะฉีกแขนเสื้อมาเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่ออยู่รอมร่อ ไม่ซิ ผมใช้มีดสั้นปาดแขนเสื้อมาเช็ดแล้วต่างหากล่ะ ก็แหม เหงื่อมันเยอะอ่ะ มันไม่มีให้พักยกมั่งเลย ผมก็คนนะ
ยิ่งวิ่งไปเหงื่อผมยิ่งออก ยิ่งเหนื่อยล้า ยิ่งท้อแท้ ผิดกับหมูป่าเขี้ยวเหล็กบ้าพลังครับ มันยิ่งวิ่งยิ่งคึก ยิ่งสนุก ยิ่งตาม! อุ แม่เจ้า... ตูขอพักเหอะ ไม่ไหวแล้ว
ใจหนึ่งอยากพักครับ แต่เมื่อนึกถึงความเหนื่อยล้าที่ตอนนี้ผมวิ่งจนจุก ปวดขาไปหมดมันสมจริงขนาดนี้ เพียงผมนึกถึงความเจ็บปวดที่ต้องโดนมันขวิด! โดนมันกระถืบ! โดยมันฆ่า! และผมต้องตาย... อา แค่นั้นแหละครับท่านผู้อ่าน แค่นั้นจริง ๆ เรี่ยวแรงที่เคยเหือดหายเหมือนน้ำหยดลงกลางทะเลทราย มันเหมือนเกิดซึนามิขึ้นกลางทะเลทรายทันที!
“ไม่ยอมหรอกโว้ยยยย!!!” ผมตะโกนลั่น เรียกทักษะบาทาสุนัขขั้นพัฒนาหลังจากคิดถึงความตายมาใช้ทันที และแล้วการไล่ล่าก็ยังมีอต่อไปอีกเกือบสองชั่วโมง โอ้ใช่ครับ มันจะครบสามชั่วโมงแล้ว ผมหลบการขวิดกระชากวิญญาณของหมูป่ามาได้นับแล้วตั้งแต่แรกคงเกือบร้อยแล้วมั้งเนี่ย ต่อให้รถมันยังมีน้ำมันหมด รถไฟฟ้ายังมีซ่อมบำรุง เล่นคอมฯยังมีพักเครื่อง (เฮ้ย ไม่เกี่ยว! : คนแต่ง) ประสาอะไรกับผม เซี่ยหลง มังกรฤดูร้อนตัวน้อย ๆ ที่จะเหนื่อยเป็น และหมดกำลังใจ
ถ้ามีคนเข้ามาช่วยผมบ้าง ผมคงไม่หมดกำลังใจหรอกครับ นี่ผมวิ่งมาตั้งนาน ไม่มีผู้กล้าคนไหนเข้าช่วยผมเลย ผมสงสัยนะครับ มันยากนักเหรอกับแค่ช่วยคนสักนิดเนี่ย กับอีแค่หมูป่าเขี้ยวเหล็ก ติดสภาวะคลั่ง ระดับ 35 ถ้าเป็นผมผมก็วิ่งครับ อ้าว อย่าว่าผมบ้าสิครับ ผมระดับ 1 นะครับ ขอสัก 20 ก่อนรับรองช่วยแน่นอน! (สาธุ ให้มันจริงเหอะ : คนแต่ง)
ใช่ครับที่พูดมาเสียเวลาอ่านตั้งหนึ่งย่อหน้า แค่จะบอกว่าหมดกำลังใจอ่ะครับ! คือไม่มีคนช่วย ขนาดเจอคนเยอะร่วมหลายร้อยแล้ว ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยผมเลย ผมก็ท้อเป็นนะครับ ฮือ ๆ ๆ
แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าไอเวลาที่ผมจะหยุดจริง ๆ เนี่ย สวรรค์กลับไม่ยอมให้หยุด โอ้ย ให้ผมไปหาพระอินทร์ดีดีไม่ชอบ นี่ส่งคนมาซ้ำอีกเหรอ!
ใช่ครับ ทุกท่านฉลาดมาก พระเจ้าช่างร้ายกาจ! หมูป่าเขี้ยวเหล็กตัวเดียวยังซาดิสไม่พอ นี่มันแพ็คคู่โอ้ โหยถ้าพวกมันสองตัวเป็นสาวน่ารักยังกับโฟร์ – มด ผมยอมให้วิ่งตามเลยครับ ให้วิ่งจากกรุงเทพฯ ไปรัสเซียก็ยอม!
“โอ้ย! ปล่อยกูไปซักที!!” ผมตะโกนลั่น จากเดิมที่วิ่งหนีมารเดี่ยว กลายเป็นสองมารสี่เขี้ยวหมูป่า เปิดพลังขวิดคู่กระแทกก้น เหอ ๆ ผมไม่ได้ลามกนะครับ แต่ด้วยความเตี้ยของมันทำให้การขวิดของมันสองตัวคือถ้าจะโดนนี่ล่อก้นผมแน่ ๆ แค่คิดก็เสียวซ่าน เอ้ย กลัวแล้วครับ!
ฟ้าววว!!
เปิดเกียร์หมาบาทาทะยานฟ้าทันที วิ่งหนีเขาคู่ทันที ถ้าหากจะถามว่าทำไมล่ะก็ จะไม่ตอบให้ก็น่าสงสารแย่ คนดีแห่งความจริงและความรัก คนเก่งผู้แสนน่ารักและทรงสเน่ห์ ผมสุดหล่อเซี่ยหลง สุดหล่อหน้าตาดีเหนือใครในจักรวาล สาว ๆ ทั่วโลกกำลังรอผมอยู่! (ออกทะเล~~~)
เปล่าหรอกครับ แค่ไม่อยากตายเพราะถูกเขาขวิดใส่ก้นเท่านั้นเอง ดังนั้นจะรีรออะไรอยู่ครับ ก็วิ่งหนีสิครับ สิบห้านาทีต่อมา ผมแทบไม่ได้วิ่งไปไกลขึ้นหรอกครับ เมื่อมันจับคู่ชู้ชื่นได้สำเร็จ มันก็พลัดกันขวิดใส่ผมไม่ยั้ง จนได้แต่หลบ ๆ จน...
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะลับ ก้าวพริบตา”
“หา!” ผมยังงงไม่หายว่าไปได้ทักษะลับมาได้ยังไง ก่อนจะวิ่งเข้าใส่ต้นไม้ วิ่งขึ้นไปบนต้นไม้ได้เกือบเมตร ก่อนจะถีบเท้าตีลังกาหนึ่งตลบมาหยุดอยู่ด้านหลังของหมูป่าสองตัวที่เก่งฉกาจขนาดว่านอกจากจะไม่ได้ขวิดเขี้ยวคู่ใส่ต้นไม้แล้ว ยังกระโดดหันหลังมาสบตาจ๊ะเอ๋ กับผมทันทีที่สองเท้าของผมประทับพื้น
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะเสริม ทรหด”
“เอ๋!!!” ผมไม่ทันจะหายสงสัยกับประกาศแรก ก็มีประกาศที่สองตามมาติด ๆ อะไรกันวะเนี่ย อธิบายให้ผมฟังด่วนนนนนนน!!
ฮู่มมม!!!
แหงะ มันขู่อีกแล้ว จะร้อยรอบแล้วนะเนี่ย!!! ทำไงเหรอครับ ก็เผ่นซิ! สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้าหา... หาหนทางหนีซิถามได้!
โอ้ใครเลยจะรู้ ผมวิ่งทะลุมาทางตะวันออกได้ไกลโข ดูจากพระอาทิตย์ที่อยู่ด้านหลังผมแล้ว วิ่งมาอีกไม่นานนัก ป่ารอบข้างจึงหายไป กลายเป็นทุ่งดอกไม้โล่งกว้าง และปลายทางที่ผมไม่รู้จักนั้น ผมกำลังวิ่งไปหามันเรื่อย ๆ
เขาว่ากันว่าสัญชาตญาณของสัตว์นั้นดีกว่าคนใช่รึเปล่าครับ เอาเป็นว่าใช่นะครับ และผมก็ได้พิสูจน์แล้ว เมื่อพวกมันวิ่งตามผมมาจนอีกร้อยเมตรจะสุดทาง พวกมันก็แค่วิ่งเหยาะ ๆ โดยที่ผมได้แต่คิดว่ารอดแล้ว เพราะเสียงฝีเท้าเบาลงไป แต่ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่ามันชะลอฝีเท้าว่าอะไร
“รอดแล้วโว้ย!” ผมเห็นระยะห่างที่เพิ่มขึ้นกับหมูป่าเขี้ยวเหล็กทั้งสอง ยิ่งได้ใจ สับไกเหนี่ยวฝีเท้าเต็มที่อย่างไม่ลืมหูลืมตา โดยลืมคำสอนของบิดามารดาที่เคารพว่า ‘เวลาเดินให้ดูทาง’
ฟ้าววว!!
ซาวน์เอฟเฟ็คนี้ผมใช้มาแล้วสองครั้ง แต่ครั้งนี้ผมขอสารภาพว่ามันไม่ใช่เสียงผมเหยียบย่างเหนือทุ่งดอกไม้ด้วยความเร็วเหนือสายลมหรอกครับ แต่ผมกำลังดิ่งพสุธาด้วยความเร็วเหนือลมต่างหาก!
ผมรู้แล้วครับทำไมมันหยุดวิ่ง! ก็มันแสนรู้น่ะสิครับ มันรู้ว่ามีหน้าผา แถมยังฉลาดซ้อนแผนผมด้วยการทำเป็นวิ่งตามแล้วมาชะลอ โอ้แม่เจ้า ฉลาดโคตร! ใครออกแบบมันฟ่ะเนี่ยยยยยย
แต่ผมก็ไม่สามารถก่นด่าใครได้ครับ นอกจากความฉลาด(น้อย) ของตัวกระผมเอง
“@#$%&!!” ผมร้องอออกมาไม่เป็นภาษา เมื่อได้ลิ้มรสชาติการดิ่งพสุธาเพราะวิ่งไม่ดูทาง แถมวิ่งออกไปทางหน้าผา แถมยังมีการวิ่งออกไปบนอากาศอีกเล็กน้อยด้วยแรงเฉื่อยที่คงค้าง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก
ผมมองลงไปด้านล่าง มันเห็นโขดหินครับ! โอ้โหย ประสบการณ์การตายครั้งแรกของผมทำไมมันทุเรศงี้เนี่ย!
วิ่งหนีหมูป่า! สามชั่วโมงแห่งความพยายามอันไร้ค่า! ตามด้วยการโดนไล่ขวิดแบบดับเบิ้ลแอทแท็ค! ปิดท้ายด้วยการโดนหลอกให้วิ่งเข้าหาหน้าผา! แถมยังต้องดิ่งพสุธาที่ความสูงสามร้อยเมตร! ยัง ๆ ยังไม่พอ พื้นที่รองรับกลับไม่ใช่พื้นน้ำ มันเป็นโขดหินโสโครกนับสิบ ๆ ก้อน อ้ากกก!!!
วิ้ง! ก่อนที่หัวของผมจะปะทะเข้ากับหินโสโครกทั้งหลาย ภาพรอบตัวของผมก็ดำมืดทันที นี่ยังดีที่เกมไม่ได้ออกแบบมาโหดร้ายขนาดให้ต้องลิ้มรสการโหม่งพสุธาก่อนตายนะเนี่ย
“ผู้เล่น เซี่ยหลง เสียชีวิต รอเวลาเกิดใหม่ 2 ชั่วโมงค่ะ”
ตอนนี้รอบตัวผมมีแต่ความมืด ใช่แล้วครับ ความมืด ผมจึงล้มตัวลงนอนกลิ้งเกลือกไปกับพื้นและเผลอหลับไปสะอย่างนั้น
“ผู้เล่น เซี่ยหลง รอเวลาเกิดครบตามกำหนด จะถูกส่งกลับไปยังหน้าอาคารเริ่มต้นค่ะ” ผ่านไปสองชั่วโมง เสียงใสของระบบก็ปลุกผมขึ้น ผมยืนขึ้นก่อนที่รอบตัวจะถูกกลืนกินด้วยสีขาว ภาพเมืองเริ่มต้นจึงค่อย ๆ เลือนขึ้นมาให้ผมเห็นเหมือนเดิม
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะลับ เหยียบเวหา”
“อะไรวะเนี่ย” เซี่ยหลงอุทานขึ้นมาเมื่อเสียงจากระบบบอกว่าผมได้ทักษะลับอย่างที่สอง แต่ไม่ทันได้สงสัยไปมากกว่านี้หรอกครับ หน้าต่างสนทนาลับดันเด้งขึ้นมาตรงหน้าผมเสียก่อน
“หือ?” ผมมองหน้าต่างสนทนาลับด้านหน้า ที่บอกชื่อผู้สนทนาลับเป็น อวี่จี้ลู่
“ว่าไง” เซี่ยหลงทักกลับ ก่อนจะหาที่หย่อนก้นลงนั่ง
“เมื่อกี้ชื่อพี่เซี่ยหลงในรายชื่อกลุ่มกลายเป็นสีดำ พี่ตายมาเหรอ” อวี่จี้ลู่ถาม
“เออ หนีตายแทบตาย แล้วก็ตายจริง ๆ ว่ะ” เซี่ยหลงตอบ ผมได้แต่นึกในใจว่าทำไมไม่ยอมหยุดให้หมูป่าเขี้ยวเหล็กฆ่าแต่แรกก็ไม่รู้ เหนื่อยตั้งนาน แลกกับทักษะเสริมสองทักษะ ทักษะลับสองทักษะ กับเวลาอีกหนึ่งวัน คุ้มไหมวะเนี่ย! (โคตรคุ้ม! : ผู้แต่ง)
ความคิดเห็น