คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 หนีตายเพื่อไปตาย! (1)
เท้าทั้งสองพาเซี่ยหลงเดินดุ่ม ๆ มาห้ากิโลเมตร ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง เรียกเหงื่อได้พอสมควร เซี่ยหลงจึงได้รู้ว่าเกมนี้ทำมาได้สมจริงดังคำบอกไม่มีผิด ดังนั้นการขอพักเหนื่อยของเซี่ยหลงใต้ต้นไม้ใหญ่สูงกว่าสามเมตรย่อมเป็นเรื่องสมควร
เซี่ยหลงสูดกลิ่นธรรมดา สัมผัสความเป็นไปของมันอย่างสุขกายสบายใจ เซี่ยหลงได้พักสิบห้านาที เหงื่อที่ไหลเยิ้มจึงหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินสังเกตไปรอบป่า
ภายในป่านั้น แม้จะมีผู้เล่นน้อยกว่ารอบหมู่บ้าน แต่เซี่ยหลงกล้ารับประกันว่าจำนวนผู้เล่นที่เขาเห็นในป่านั้น พุ่งทะลุเกินหลักร้อยมาได้ครึ่งทางจะถึงพันแล้ว เป้าหมายของเหล่าผู้เล่นที่น่าจะเป็นหน้าเก่าที่เลิกเพราะน่าเบื่อในเกมเก่า กับเป็นหน้าใหม่ที่มากับคนรู้จัก นั้นคือสัตว์อสูรระดับ 6 กวางป่า นั่นเอง แม้ปกติผู้เล่นตัวคนเดียวจะสามารถโจมตีมันได้ในครั้งแรก แต่เมื่อมันเริ่มวิ่งหนี ผู้เล่นก็จะต้องเหนื่อยวิ่งตามไปโจมตีมัน แต่ตอนนี้ผู้เล่นต่างมีทีมเป็นของตนเอง และทำการกลุ้มรุมกวางป่าจนไม่มีโอกาสได้หนี แม้ว่าค่าประสบการณ์ที่ได้จะต้องแบ่งกันในทีมขนาดสี่ถึงห้าคนตลอด แต่มันก็คุ้มใช่ไหมล่ะ
ดังนั้นเซี่ยหลงจึงได้แต่เดินเล่นในป่าต่อไป ป่าที่อุดมสมบูรณ์ด้วยต้นไม้ใบหญ้า แต่ขาดแคลนสัตว์ป่าที่ช่วยเพิ่มเติมให้ธรรมชาติมันดูสมจริง ซึ่งเซี่ยหลงได้แต่เดินกลางป่าชมผู้เล่นแทนกวางไปเท่านั้นเอง
แต่การได้ลองต่อสู้ครั้งแรกของเซี่ยหลงก็มาถึง เมื่อมีกวางป่าตัวหนึ่งเกิดตรงหน้าของเซี่ยหลง
“โอ้ โชคดีจัง” เซี่ยหลงยิ้มเยาะ ในเมื่อเหยื่อมาอยู่ตรงหน้า คงไม่มีผู้ล่าที่ไหนจะปล่อยมันไปหรอกเนอะ โดยเฉพาะมังกรด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่
ฉึก!
เซี่ยหลงแทงมีดเข้าใส่ท้องของกวางป่า มันหันมาขวิดใส่เซี่ยหลง แต่เขาเอี้ยวตัวหลบได้ ก่อนจะแทงมีดที่สองเข้าที่ท้องอีกข้าง ฉึก! พร้อมกับเสียงร้องของกวางป่า ก่อนที่มันจะรีบวิ่งหนีไป
เซี่ยหลงรีบวิ่งตามกวางป่าไปทันที มือขวาที่ถือมีดอยู่พยายามทั้งแทงทั้งฟันใส่ขาหลังทั้งสองของกวางป่า ยิ่งวิ่งไปบาดแผลบนขาหลังทั้งสองข้างของมันยิ่งมากขึ้น เลือดที่ไหลนั้นกระเด็นไปมาบ้างก็มาโดนเซี่ยหลง บ้างก็กระเด็นไปบนพื้นข้างทาง จนในที่สุดเมื่อบาดแผลเยอะเกินไปจนกล้ามเนื้อฉีกขาดมาก กวางป่าก็ต้องทิ้งตัวกระแทกกับพื้นอย่างจำใจ
เซี่ยหลงไม่รอช้า ใช้มีดปาดเข้าที่คอของมันอย่างแรงเพื่อหวังไม่ให้มันทรมาน
“ผู้เล่น เซี่ยหลง สังหาร กวางป่า ระดับ 6 ได้รับค่าประสบการณ์ 30 แต้ม”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะอาชีพ ฟัน ของนักดาบ ระดับ 1”
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะอาชีพ แทง ของนักดาบ ระดับ 1”
เซี่ยหลงนิ่งฟังประกาศจากระบบครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงเก็บเหรียญ เป็นเหรียญเงินเจ็ดเหรียญ แน่นอนว่าต้องมีเสียงจากระบบแจ้งเหมือนเดิม
เมื่อมองไปโดยรอบที่ไร้ซึ่งสัตว์อสูรให้จัดการอีก เซี่ยหลงจึงได้แต่เดินคอตกไปตามทางเรื่อย ๆ
แต่เดินไปได้สิบนาที ระหว่างกลุ่มผู้เล่นสองกลุ่ม พลันมีกวางป่าออกมาให้จัดการอีกครั้ง แน่นอนว่าด้วยหลักวิธีเดิม เซี่ยหลงก็สามารถใช้เวลานาทีหนึ่งจัดการกวางป่าตัวนั้นได้ไม่ยากนัก ก่อนจะก้มลงไปแตะกล่องสีแดง พร้อมกับเสียงจากระบบที่ดังขึ้น “ผู้เล่น เซี่ยหลง ได้รับ ดาบมือใหม่ อาวุธระดับ 0”
เซี่ยหลงจำได้ว่ากล่องสีแดงนั้นจะเป็นอาวุธ สีน้ำเงินเป็นเครื่องป้องกัน สีขาวเป็นไอเท็มประเภทยา โดยเราจะไม่รู้เลยว่าเป็นอะไรจนกว่าจะลองหยิบมันขึ้นมา
ดาบในมือเซี่ยหลงเป็นดาบระดับ 0 ใช้วัตถุดิบจากแร่ดีบุก โดยเหมาะกับผู้เล่นที่ระดับไม่เกิน 9 ไม่มันจะเป็นอาวุธระดับเดียวกับมีดสั้นมือใหม่ ในมือของเซี่ยหลง แต่ระยะการโจมตีที่เพิ่มขึ้นมาก็ดีกว่าเดิมแหละน่า
ระหว่างการเดินป่าอีกกว่าหนึ่งชั่วโมงนั้น เซี่ยหลงได้พบเห็นกวางป่าอีกสิบตัวที่เกิดมาในพื้นที่โล่ง ไม่มีผู้เล่นอยู่พอดี แน่นอนว่าทั้งสิบตัวล้วนตกตายด้วยด้ายน้ำมือเซี่ยหลงทั้งสิ้น พร้อมกับเงินในกระเป๋าเงินทอผ้า ที่เพิ่มเป็นหนึ่งร้อยเหรียญเงิน
“มีทะเลสาบด้วย!” เซี่ยหลงอุทานขึ้นมาหลังจากเห็นทะเลสาบอยู่สุดปลายสายตา เป้นทะเลสาบขนาดกลางที่ล้อมรอบด้วยป่า ให้บรรยากาศสดชื่นเป็นอย่างยิ่ง
เซี่ยหลงวิ่งไปไม่นานก็มาถึงทะเลสาบ ก่อนจะก้มตัวลงวักน้ำจากทะเลสาบมาล้างหน้าทันที
แซ่ก ๆ...
เสียงหนึ่งดังมาจากพุ่มไม้ เซี่ยหลงกระเด้งตัวขึ้นยืน มองไปทางขวาห่างออกไปห้าเมตร เห็นพุ่มไม้กำลังสั่นไหวอยู่
มือซ้ายที่ว่างปาดเหงื่อบนหน้าผากของเซี่ยหลงที่กำลังตึงเครียด เพราะเบื้องหลังการสั่นไหวของพุ่มไม้นั้นเป็น...
“ลูกหมู?” เซี่ยหลงเอ่ยกับตัวเองก่อนจะตรงไปหาลูกหมูป่าตัวสีน้ำตาลอ่อน มีขนาดเท่าหมูออมสินทั่วไป น่ารักน่าชังมากในสายตาของเซี่ยหลง ดังนั้นมือซ้ายตัวดีจึงเอื้อมไปลูบหัวมันทันที
ตึง!
เสียงกระทืบเท้าที่ดังนี้ ทำเอาเซี่ยหลงผงะหลังลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น มองไปทางพุ่มไม้ที่ลูกหมูป่าพึ่งจะแหวกออกมา และตอนนี้เซี่ยหลงจึงได้รู้ว่ามันไม่ได้มาคนเดียว...
“เอ่อ... ตามสบายนะครับคุณหมูป่า” เซี่ยหลงยืนขึ้นโค้งให้หมูป่าตัวสูงเท่าเอวของเขา ก่อนจะหันหลังและเดินไปช้า ๆ
โฮกกก!!!
“โอ้ย ไอเวร!” เซี่ยหลงอุทานขึ้นทันที ไม่ให้อุทานได้ไงอะ ก็ดูดิ ตัวตั้งใหญ่ มาวิ่งไล่ผมสะงั้น ผมเหนื่อยนะเนี่ย! พึ่งล้างหน้ามาหมาด ๆ จะให้ออกเหงื่ออีกแล้วเหรอ!
แต่มันคงจะอ่านใจผมได้อยู่หรอกนะครับ ต่อให้มันอ่านใจผมได้ มันก็คงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องอยู่หรอกนะครับ แน่นอนล่ะ ผมโกยอ้าวทันที!
ฟ้าววว!
ผมแหวกพุ่มไม้ใช้ยอดกลยุทธ์ประจำตัวบาทาสุนัข ที่ไม่ต้องให้ใครมายืนว่าผมบรรลุถึงขั้นไหน แต่ใครจะรู้ว่าหมูป่าตัวร้ายมันก็มีบาทาสุนัข เอ้ย! บาทาหมูป่าระดับสูงเท่าบาทาสุนัขของผมกันเล่า อ้าก! แล้วตูจะหนีมันพ้นไหมเนี่ย!
ใครก็ได้ช่วยที! ผมได้แต่ตะโกนร้องในใจ จะตะโกนทำไมให้เมื่อยปาก ในเมื่อรอบข้างผมไม่มีผู้เล่นสักคน โอ้แม่เจ้า พระเจ้าเป็นพยาน ตอนเดินมาคนเป็นร้อย ทำไมตอนเดินกลับคนไม่มีวะ!
ฮู่มมมม!
โห คุณผู้อ่าน มันขู่ผมอะ ผมแค่จะวิ่งหนีมันเฉย ๆ ไม่ต้องมาขู่ผมหรอก สมองคิดไปสองเท้าก็วิ่งไป ไม่น่าเชื่อบาทาสุนัขของผมจะใช้ได้ต่อเนื่องขนาดนี้ ใช้ครับ ปกติสิบนาทีผมก็คงลงไปกองกับพื้นหอบแฮ่ก ๆ เหมือนหมาหอบแดด เอ้ย เปลี่ยน ๆ คนหล่อหอบแดด แล้วครับ แต่นี่ผ่านไปสิบห้านาที ทั้งกระโดดข้ามขอนไม้ วิ่งซิกแซกให้หมูป่าหน้าโง่(ที่ไม่โง่เหมือนที่ผมคิด) มันหลงทางคลาดกับผม แต่ก็ไม่
“เหนื่อยโว้ย!” เซี่ยตะโกนออกมาสุดเสียง ก่อนจะฉากหลบหมูป่าที่มันขวิดใส่ผมทันทีที่ผมลดความเร็วลงเพียงเสี้ยววินาที แน่ล่ะว่ายกนี้คนหล่ออย่างผมชนะ ผมฉากหลบไปด้านขวาและกระโดดมาด้านหลัง จนมาอยู่ด้านหลังของหมูป่าที่พุ่งกระแทกต้นไม้อย่างจัง
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะเสริม หลบหลีก”
แต่ใครจะสนล่ะครับ ก็หมูป่ามันเปิดจังหวะให้ผมอยู่ตรงหน้า ไม่คว้าแล้วจะเสียใจ
“เสร็จโจร!” เซี่ยว่าเข้าให้ก่อนจะชักมีดออกมาแทง ๆ ๆ ๆ ๆ ใส่มันไม่ยั้ง แทงไปร่วมยี่สิบมีดได้ครับ แต่ขอโทษเหอะ เลือดมันออกมาแค่ซิบ ๆ หนังแม่งหนาโคตร! นี่หนังหมูป่าหรือหนังจระเข้วะ! ขอลอกหนังไปทำกระเป๋าขายทีดิ้
ฮู่มมม!!
มันขู่อีกแล้วอะ! จะทำไงได้ ก็เผ่นสิครับ อยู่ต่อก็บ้าแล้ว ผมพึ่งระดับ 1 เองนะ มันระดับไหนผมยังไม่รู้เลย
“สนทนาลับถึง หมอกเมฆา” เซี่ยหลงออกคำสั่งกับหน้าต่างสนทนาลับทันที ใช่ครับท่านผู้อ่านที่แสนจะฉลาดทั้งหลาย ถึงผมจะไม่รู้ แต่เพื่อนเลิฟของผมน่าจะรู้
“มีอะไรอะ” หมอกเมฆาตอบกลับมา
“แกรู้จักหมูป่า ในป่าทางตะวันของหมู่บ้านเริ่มต้นรึเปล่าวะหมอกเมฆา” เซี่ยหลงถาม เหลือบมองไปดูหมูป่าที่ไล่ตามมายิก ๆ โอ้ย มึงปล่อยตูไปไม่ได้เหรอ แค่ลูบหัวลูกมึงนิดเดียว โหย ตามอยู่ได้ ไม่รูจักเหน็ดจักเหนื่อยเลยนะ น่าให้เหรียญทองโอลิมปิคนะเนี่ย
“แถวทะเลสาบสวย ๆ รึเปล่า” หมอกเมฆามันถามกลับ ฮั่นแหน่ ผมบอกแล้วมันรู้ สมเป็นเพื่อนผมครับ แสนรู้ไปหมด ฮ่า ๆ ๆ
“โอ้มึงเก่งมาก ตัวนั้นเลย” เซี่ยหลงตอบ ก่อนจะกระโดดขึ้นกลางอากาศ ถีบเท้าทั้งสองข้างใส่ต้นไม้ตรงหน้า ส่งตนเองอ้อมไปด้านหลัง ให้หมูป่าขวิดใส่ต้นไม้เต็มแรงจนใบไม้ฟุ้งกระจายไปทั่ว โหะ ๆ จะจับข้ายังเร็วไปสิบปีเว้ยไอหมูน้อย!
ความคิดเห็น