คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 4 ภารกิจลับส่งวิญญาณ (1)
“อ้ากกกกกกก!!” เสียงร้องของผมดังขึ้นระลอกที่สอง ถ้าหากว่ามีผู้เล่นอยู่แถวนี้ ไม่แน่ผมอาจจะเป็นบุคคลที่น่าเวทนาก็เป็นได้ ผมดิ้นพล่านไปมาบนพื้น ไม่สนใจแล้วครับว่าสกปรกหรือดูประสาทเสียแค่ไหน แต่ขอให้ความเจ็บนี้มันหมดไปก่อนเถอะ!
ระลอกที่สามแห่งความเจ็บที่ตามมา มันไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลยครับ โอย ความทรมานที่มีมันมากเกินจะรับไหวจริง ๆ แต่ก็ไม่สลบครับ เพราะความเจ็บมันปลุกอยู่ตลอดเวลา แน่ล่ะว่าถึงตรงนี้หมดยาฟื้นพลังไปแล้วหกขวด อย่างเปล่าประโยชน์ เอ่อไม่สิ มันก็ช่วยให้ผมไม่ต้องตายเพราะเลือดที่มันลดฮวบฮาบลงมาหรอกนะครับ
จนหมดระลอกที่สี่พร้อมกับยาที่ผมต้องหยิบมาดื่มอีกสองขวด และแล้วความเจ็บปวดก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง ราวกับไม่เคยมีมันมาก่อน
“เฮ้ออออ...” ผมถอนหายใจพลางหอบขณะนอนแหงนหน้ามองพระจันทร์ ความทรมานเมื่อครู่มันทำให้ร่างกายของผมอ่อนล้าลงถนัดตา เหงื่อที่ไหลเยิ้มจนอาบน้ำได้แล้วนั้นเป็นพยานได้ดี
กว่าหนึ่งชั่วโมงที่ผมได้นอนแต่สูดกลิ่นดินกลิ่นหญ้า ที่ผมเองก็สงสัยว่าทำไมมันถึงหอมจรุงใจได้ขนาดนี้ แถมสรรพคุณของมันยังช่วยทำให้ความเหนื่อยล้าของผมลดลงทีละเล็กละน้อย
“ผู้เล่น เซี่ยหลง บรรลุเงื่อนไข ได้รับทักษะเสริม จิตบรรลุ ระดับ 1”
อื้อหือ ทักษะนรก เอ้ย ทักษะเสริมมาให้ผมได้งงแตกต้องเรียกหน้าจอสถานะ มาอธิบายให้ตัวผมเองและท่านผู้อ่านได้ฟังกันอีกแล้วครับ
“ทักษะเสริม จิตบรรลุ... สามารถทำให้ผู้เล่นดึงพลังจากธรรมชาติรอบด้านมาฟื้นฟูพลังให้ตนเองได้ ไม่ว่าจะเป็นพลังชีวิต พลังเวท พลังจิต หรือแม้กระทั่งความเหนื่อยล้าหรือความเจ็บปวดทางกาย”
อ่าฮะ ชัดดีครับ ชัดดีมีประโยชน์อีกต่างหาก ท่านผู้อ่านเก็ทนะครับ? โอเคเก็ทครับ ผมก็เก็ท แต่ถ้าสงสัยว่าผมได้มันมายังไง ผมก็ตอบไม่ได้ครับ เพราะผมไม่ใช่คนแต่ง
ข้อดีของทักษะเสริมนั่นคือไม่ว่าอาชีพใดได้ไป ก็จะเป็นประโยชน์ในการเล่นไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง แน่นอนว่าสำหรับผมแล้วตอนนี้มันเป็นประโยชน์มาก เพราะไอผมที่ปกติก็บรรลุความว่องไวระดับเทพอยู่แล้ว ได้ก้าวพริบตาอีก ถ้าผมโดนโจมตีนั่นคือผมโดนรุมยำตีนครับ ถ้ามาตัวต่อตัวผมไม่กลัวหรอก ฮ่า ๆ
เมื่อได้พักเหนื่อยเป็นที่เรียบร้อย ผมจึงก้มสำรวจดูตัวเองครับ ไม่อยากคิดเลยครับว่าถ้าผมอยู่กับเพื่อน ๆ แล้วเนี่ย สุภาพบุรุษปากสุนัขอย่างอัศวินนักรัก จะหัวร่อเสียงดังขนาดไหนกับสภาพผมในตอนนี้
เสื้อมือใหม่ที่ถักทอจากป่านนี่ขาดรุ่งริ่ง คราบเลือดของหมูป่ากระเด็นจนจะย้อมสีเสื้อให้ผมได้แล้ว ไม่ต่างกันกับกางเกงมือใหม่เลยครับ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมใส่ใจตอนนี้คือ ‘ไอความเจ็บปวดสุดสยองโลกเมื่อกี้มันมาได้ไง!’
ตอนแรกก็ว่าจะสนทนาลับไปหาหมอกเมฆาเพื่อนเลิฟหรอกครับ แต่เมื่อดูเวลามันใกล้เที่ยงคืนแล้วจึงต้องทำใจครับ คนมีมารยาทอย่างผมไม่ชอบกวนใครเวลานอนครับ เพราะกัวทีนจะทาบหน้าเอาทีหลัง แหะๆ
“อ๊ะ กระบี่!” ผมจำได้ครับว่าผมได้ของกำนัลมาจากการละเลงเลือดอยู่บ้าง จึงต้องเปิดกระเป๋าดูก่อนครับ ว่าได้ของมาคุ้มค่ายาที่ใช้ไปกับความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่าตายรึเปล่า ย้ำครับ ยิ่งกว่าตาย!
“ไหน ๆ... เงินตอนนี้... อุแม่เจ้า เกมทำไมงกงี้วะ!” กริ้ง ๆ ผมเทเหรียญลงมาจากกระเป๋าเงินผ้า ลงสู่พื้น ฆ่ากวางป่าก็เยอะ หมูป่าก็แยะ (ตั้งหนึ่งตัวเชียวนะ!) แต่ได้เงินมากระจึ๋งเดียวเอง! ฮึก ๆ ๆ จะบ้าตาย 450 เหรียญเงิน โฮ ๆ ๆ
“เห้อ ยังดีมีของอย่างอื่นนะเนี่ย ยังงี้มันต้องขาย!” ผมเก็บเหรียญเงินทั้งหมด ก่อนจะสำรวจดู จึงเห็นเขากวางที่เก็บมาตอนเพลิน ๆ แปดอัน เขี้ยวหมูป่าเมื่อครู่อีกสองอัน แล้วก็ได้ยามาบ้าง ยังที่เมื่อกี้ใช้ไปแปด แต่ได้มา สี่ รวมแล้วเหลือสิบหกขวด ก็ยังอยู่ได้อีกยาว สำหรับคนเก่งแบบผม
แต่ที่แน่ ๆ ของอย่างหนึ่งที่ทำเอาผมยิ้มไม่หุบ คงเป็นกระบี่เล่มนึงล่ะมั้งครับ ตอนนี้มันเป็นแค่กระบี่ที่ดูเก่า ๆ ธรรมดาครับ ผมจึงหยิบมันมาถือดู
กระบี่นี้ยาวหนึ่งเมตรถ้วนครับ ถือว่ายาวจริง ๆ ผมลองฟันมันเข้ากับต้นไม้ทั้งที่ยังสวมฝักดาบอยู่ ทันใดนั้น มีเสียงระบบดังขึ้น “อาวุธยังไม่ปลดผนึก ไม่สามารถใช้งานได้”
ถึงผมจะรู้อยู่แล้ว แต่ก็ขอลองหน่อยน่า คนมันกำลังเห่อของใหม่งะทำไงได้ ผมเก็บมันเข้าไปในถุงผ้าข้างเอวอีกครั้ง มองดูนาฬิกาแล้วนี่เที่ยงคืนแล้ว คนส่วนหนึ่งที่ยังเก็บระดับต่อจนถึงกลางคืนก็เริ่มเข้านอน
ผมเองก็อยากจะนอนนะครับ แต่ไม่ได้ซื้อกระโจมมานี่นา แต่เอ๊ะ... ผมนึกถึงข้อความในจดหมายขึ้นมาตงิด ๆ “ผู้เล่นสามารถรับของใช้ที่จำเป็นตามร้านค้าต่าง ๆ ของทางระบบได้หนึ่งครั้ง จำกัดสำหรับผู้เล่นมือใหม่ และที่เมืองเริ่มเต้นเท่านั้นค่ะ”
โอ้ จอร์จ! ทำไมโง่ลืมมาตั้งนานได้เนี่ยเรา! คิดได้ดังนั้นก็อยากจะเล่นกลับเมืองทันทีครับ แต่สภาพและกลิ่นแบบนี้มัน... ถังขยะโมบายชัด ๆ! ก่อนอื่นผมวิ่งไปทางทะเลสาบ อาศัยคลำทางเอาผสมดวงครับ ไม่นานก็ถึงทะเลสาบ จัดการถอดเสื้อจนหมด ไม่ต้องอายใครหรอกครับ แบบว่ามันกลางคืนอะ แหะ ๆ เพื่อล้างตัวล้างกลิ่นบ้าง ไม่งั้นแย่ครับ ผมเองยังะเป็นลมเองเลย หุหุหุ
“ฮือ ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ดังขึ้น ผมสะดุ้งโหยง ก่อนจะมองไปโดยรอบ ผมพึ่งจะหย่อนกายลงมาชำระล้างร่างกายในทะเลสาบได้ไม่ถึงสองวิ ก็มีเสียงเขย่าประสาทมาสะแล้ว
“ฮือ ๆ ๆ” ฮือ ๆ ๆ ฟังเสียงคนร้องแล้วอยากร้องไห้ครับ เสียงเหมือนเด็กผู้หญิงที่ให้อิมเมจแบบตัวเล็ก ๆ น่ารักน่าชัง ๆ กำลังนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ เธอดูอายุราวหกหรือเจ็ดขวบ อยู่ในชุดเสื้อคอกลมกางเกงขายาว รองเท้าผ้าดูสกปรกมอมแมม มองไม่เห็นหน้าเพราะกำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่...
ท่านผู้อ่านกรุณาอย่าสงสัย ทำไมอิมเมจผมมันออกมาเป็นภาพได้ชัดเจนเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ขนาดนั้น ก็ไอต้นเสียงที่ว่ามันอยู่ห่างผมไปสิบเมตรเนี่ย!
เฮือก! ผมสะดุ้งโหยงครับ ไม่ให้สะดุ้งได้ไง ถึงนั่นจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่นั่นก็คือผู้หญิงนะครับ! แล้วดูสภาพผมสิครับ! โหย ใครมาเห็นคงหาว่าผมจะข่มขื่นน้องเค้าแน่ ๆ ก็ดูซิ เปลือยเปล่า ล่อนจ้อน ใช้คำว่าล่อนจ้อนครับ! ปราการด่านสุดท้ายไม่มงไม่มีหรอกครับ!
ง่า อย่าด่าผมว่าลามกกันสิ ก็ตอนแรกผมมองดูรอบ ๆ มันไม่มีใครนี่นา แถมมันก็ดึกแล้ว จำได้ด้วยว่าตอนกลางวันแถวนี้คนก็ไม่มีด้วย คงเพราะไอหมูป่านั่นแน่ ๆ ผมก็เลยถอดหมดจะล้างตัวให้สบาย ๆ
ที่ไหนได้ เสื้อผ้าก็กองไว้ตั้งไกล อยู่ที่โคนต้นไม้ที่ถึงมันจะใกล้ผมก็ต้องขึ้นจากทะเลสาบห่างออกไป... สามเมตรครับ ฮึก ๆ ๆ
แต่เหมือนน้องเค้ายังใจดีกับผมนะครับ น้องเค้าหมุนตัวหันหลังมาทางผม เอ๊ะ! น้องเห็นผมโป๊ด้วยเหรอครับ! แม่เจ้า ผมก้มลงมอง ที่แท้ผมสะดุ้งยืนขึ้นมา นี่ถ้าผมอยู่ที่ตื้นกว่านี้อีกสักนิ้วสองนิ้วนะ อื้อหือ ผมคงต้องโชว์ยูน้อยออกมาให้น้องเค้าเห็นแน่ ๆ...
เห้ย! ตกลงนี่น้องเค้าร้องไห้หรือมองผมอยู่กันเนี่ย ถึงได้หันถูกหน้านีถูกทางด้วยอะ! เดี๋ยวนะ... เสียงร้องหายไปแล้ว! น้องเห็นจริงพี่เปลือยท่อนบนใช่ไหมครับเนี่ย! ดังนั้น เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาและเสียสุขภาพตาของน้องที่ร้องไห้อยู่ ผมใช้ทักษะก้าวพริบตารัวเลยครับ ขึ้นจากทะเลสาบ ไปถึงกองผ้า ก้มลงหยิบพร้อมกับหายไปอยู่ในพุ่มไม้อีกครั้ง
สวบ ๆ ซึบ ๆ... ผมเสื้อเสื้อผ้าอย่างเร็วรี่ ปกติแล้วเกมนี้เนี้ยจะมีปราการด่านสุดท้ายให้ผู้เล่นโดยอัตโนมัติครับ ถ้าถามว่าถอดได้ไหม... ไม่อยากจะบอกความโรคจิตเลยครับว่าถอดได้ แต่! มันมีข้อแม้ว่าต้องไม่มีผู้เล่นอยู่ในรัศมีสองร้อยเมตรครับ หรือต้องอยู่ในสถานที่ส่วนบุคคล เช่น เราจะอาบน้ำในโรงแรมอะไรประมาณนั้น และผมสงสัยว่าไอทะเลสาบตรงนี้ตอนกลางคืนก็ไม่ต่างกันกับการอาบน้ำในโรงแรมครับ ผมเลยถอดมันได้ นี่ถ้ารู้ว่าจะมีเด็กผีโผล่มานะ ผมไม่ถอดหรอก ฮึก ๆ
เอ่อ เดี๋ยวนะ... ก็ในเมื่อมีเด็กโผล่มา ถ้าเป็นผู้เล่นก็น่าจะมีปราการด่านสุดท้ายปรากฏขึ้นมาโดยอัตโนมัตินี่นา... หรือว่า! ระบบมันพังวะ (หือ ไอโง่! : คนแต่ง) (คนมันพึ่งเล่นเฟ้ย! : ยู)
ช่างมัน ที่สำคัญกว่านั้นคือ ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วนี่ ก็ควรจะออกไปถามน้องเค้าว่าน้องมาขัดความสุขพี่ทำไม เอ้ยไม่ใช่! น้องทำไมมร้องไห้คนเดียว
“พี่คะ” เฮ้ย! อนิจจา ไฉนน้องมายืนรอพี่อยู่หน้าพุ่มได้อะเนี่ย น้องเห็นอะไรไหม ไม่เห็นใช่มั๊ย ไม่สินะ ไม่นะ ไม่มีทางหรอกนะ ผมเหงื่อตกซิก ๆ มองหน้าน้องเค้าด้วยรอยยิ้มที่ฝืนอย่างสุด ๆ แก้มสองข้างแดงอย่างเขินอายที่โชว์หุ่นขี้ก้างให้น้องเค้าดูเมื่อครู่
“ว่าไงจ้ะ” ผมก้มลงถามน้องเค้า น้องเค้านั่งลงตรงที่ผมเคยวางเสื้อผ้าทิ้งไว้นั่นแหละ ผมก็นั่งลงข้างน้องเค้านั่นแหละครับ
พึ่งได้เห็นหน้าน้องเค้าครับ ตาโต ๆ จมูกเล็ก ๆ แก้มป่องน่าหยิก ปากสีแดงมีน้ำมีนวล โหย น่ารักยังกับตุ๊กตาครับ ยิ่งบวกกับผมสีทองเป็นเส้นตรงยาวถึงกลางหลัง นี่มันตุ๊กตาบาร์บี้ที่หัวเตียงผมแน่ ๆ!
แต่ผมรอน้องเค้าตอบคำถามก็ตั้งนาน น้องเค้าไม่ตอบซักที เอ่อ น้องอย่าอายพี่สิครับ พี่คิดมากครับ โคตรจะคิดมากเลยครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โหะ ๆ นั่งมอง View ของแต่ละตอน มันลดลงมาเรื่อย ๆ นับจากบทนำ ๆ เป็นกราฟดิ่งลงเหวที่น่าใจ 555+
แต่ก็ช่างมัน =w= ทีจะหน้าด้านแต่งต่อปาย~~~ เพื่อผู้อ่านที่ยังอ่านอยู่นะครับ อิอิ
ความคิดเห็น