คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 ความลับที่ถูกเปิดเผย
บทที่ 1
‘ความลับ’ที่ถูกเปิดเผย
“-///-”
“J”
ลัคกี้ส่งรอยยิ้มหวานมาให้ฉันหลังจากที่เขาถอนริมฝีปากที่ร้อนผ่าวออกห่างจากปากของฉันเล็กน้อย ขอย้ำ! เล็กน้อยจริงๆT///T แถมยังกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อยอีก เด็กบ้านี่ชอบฉวยโอกาสกับฉันอยู่เรื่อยเลย -///-
“ลัคกี้ ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่เอา”
ฉันประท้วงออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยฉันให้ออกจากอ้อมกอดของเขาซักที แล้วดูเขาตอบฉันสิ ไม่หยุดคิดเลยนะเด็กลามกT///T
“ปล่อยฉันเลยนะลัคกี้ ไม่งั้นฉันจะโกรธจริงๆด้วย-///-”
ฉันพูดเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย มีแต่แนวโน้มที่จะก้มหน้าลงมา เอ่อ จูบฉันอีกรอบ-///- ว้าว ดูเหมือนคำขู่ของฉันจะได้ผลแฮะ เพราะเค้าเอียงคอมองฉันนิดๆ แล้วพูดว่า...
“ถ้าผมจูบเพิร์ลจะโกรธหรอ”
“กะ ก็ใช่นะสิ”
ฉันตอบเขาเสียงสั่น เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขาที่กำลังเป่ารดจมูกของฉันอยู่ ทำไมเขาขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกแล้วอ่ะT///T
“อืม...แล้วเมื่อกี้เพิร์ลโกรธผมไหม”
“โกรธสิ ถอยออกไปเลย”
ฉันพูดเสียงเข้มพลางทำหน้าดุใส่ลัคกี้ที่ขยับเข้ามาใกล้ซะจนริมฝีปากเราแทบจะติดกันอยู่แล้วT///T ทำไงดีอ่า เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกแล้ววววTOT
“ไหนๆเพิร์ลก็โกรธแล้ว โกรธอีกรอบแล้วผมค่อยง้อละกันนะครับJ”
“เด็กทะลึ่ง”
ลัคกี้หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยินฉันเรียกเขาอย่างนั้น พลางก้มหน้าลงมามอบจูบอันแสนหวานที่พร้อมดึงเอาสติของฉันให้หลุดลอยไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาค่อยๆละเลียดชิมรสหวานบนปากของฉันอย่างเอาแต่ใจพลางดึงฉันให้เข้าไปแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างเราสองคน
“แบร์เรียกให้เข้าไปหาน่ะ”
“O///O”
“Shit!!!”
ระหว่างที่ฉันกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสแสนหวาน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังของลัคกี้ ทำให้เขาต้องถอนริมฝีปากออกไป เพราะฉันผลักเขาออกทันทีที่ได้ยินเสียงของคนแปลกหน้า=_=;; และนั่นเขาต้องสบถคำหยาบออกมาด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับหันไปจ้องผู้มาเยือนด้วยสีหน้าอยากจะฆ่าคน
จัดการมันเลยลัคกี้ บังอาจมาขัดจังหวะ เอ๊ย!! ไม่ใช่ๆ>///<
“ลัคกี้ ใจเย็นๆน่า”
“พี่แบร์เรียกผมทำไมหรอ พี่นัทสึ”
ลัคกี้ถามผู้เยือนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเมื่อเห็นหน้าเขาชัดๆ ดูเหมือนลัคกี้จะเกรงใจคนที่ชื่อนัทสึมากเลยนะเนี่ย ขอส่องหน่อยซิ ฉันมองหน้าพี่นัทสึ(เรียกตามลัคกี้)แล้วถึงกับตกตะลึงในความงาม(???)
“สวยจัง...”
ฉันพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวขณะไล่สายตามองเรือนผมสีส้มอ่อนที่ซอยสไลด์ระต้นคอขาวเนียน...ดวงตาสีคาราเมลเป็นประกาย จมูกโด่งคมสันและสุดท้ายริมฝีปากปางสีชมพูอ่อนน่าจูบ พี่เขาเป็นผู้ชายที่หน้าสวยจริงๆ อิจฉาอ่ะ~
“ไม่รู้ เห็นบอกว่าให้พาคนข้างๆนายไปด้วย แล้วเธอบอกใครว่าสวยนะ”
“ก็พี่ไงคะ^^”
ฉันตอบข้อสงสัยของพี่นัทสึด้วยรอยยิ้มหวาน ขนาดหน้าตอนโมโหยังสวยเลย พี่แบ่งความสวยมาให้เพิร์ลหน่อยก็ดีนะคะ อืม...มองไปมองมา ทำไมเหมือนเคยเห็นหน้าพี่นัทสึที่ไหนน้า~ อย่าบอกนะว่า...
“พี่นัทสึเรียนอยู่คณะไหนหรอคะ” ฉันเอ่ยปากถามพี่นัทสึอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวในคำตอบของพี่เขา TOT~
“บริหารธุรกิจสาขาการบัญชี ปี 3 พึ่งนึกออกหรอไง”
“ขะ ขอโทษค่ะ TOT”
ฮือๆ เอาอีกแล้วไงเพิร์ล จะลืมอะไรกันนักกันหนา ฮึก พี่ขาเพิร์ลขอโทษTOT
ฉันคร่ำครวญถึงความขี้ลืมของตัวเองในใจ ที่ลืมได้แม้กระทั่งพี่รหัสของตัวเอง!
“มีอะไรกันหรอครับ เพิร์ลเคยเจอพี่นัทสึด้วยหรอ”
“อือ นั่นน่ะน้องรหัสฉันเองแหละ ดูเหมือนจะพึ่งนึกออกเมื่อกี้ด้วย”
“อ่า...ก็เพิร์ลลืมอ่า”
“ลืมแม้กระทั่งพี่รหัสตัวเองนี่นะ-_-;;”
“ลัคกี้”
ฉันร้องออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าแม้แต่ลัคกี้ก็ซ้ำเติมฉัน ทำไมทุกคนโหดร้ายกับฉันอย่างนี้ โลกนี้ลำเอียง TOT
“ช่างเหอะ รีบพาไปหาแบร์เร็ว ฉันง่วงแล้ว”
พี่นัทสึพูดพลางส่ายหน้าไปมาราวกับกำลังทำใจกับความขี้ลืมของฉัน แล้วพี่ท่านก็เดินหายไปหลังรูปปั้นO_O
“ พะ พี่นัทสึหาย -[]-”
“มันมีทางลับอยู่ตรงนั้นต่างหาก ไปกัน”
ลัคกี้เฉลยพลางยิ้มนิดๆ แล้วเดินจูงมือฉันไปยังทางลับที่พี่นัทสึเดินหายเข้าไปเมื่อกี้นี้ โอ๊ะ มีประตูอยู่ตรงนี้ด้วยนี่นา ฉันว่าฉันก็เดินผ่านตรงนี้ประจำนะ ไม่ยักจะเห็นประตูเลย-*-
“เพิร์ล อย่ามัวแต่มองสิ เข้ามาเร็ว”
“อะ อือ”
ลัคกี้เรียกเมื่อเห็นฉันยืนมองประตูไม่ยอมขยับไปไหน ฉันจึงค่อยๆก้าวขาไปยังหน้าประตู(ตรงที่ลัคกี้ยืนนั่นแหละ)และพบกับบันไดวนแบบโบราณที่ตรงผนังมีคบไฟประดับอยู่ประปรายเพื่อให้แสงสว่าง
“ไปกัน”
“เดี๊ยวลัคกี้” ฉันร้องห้ามเมื่อเห็นเขาทำท่าจะดึงมือฉันให้เดินตามลงไปข้างล่าง
“มีอะไรหรอเพิร์ล รีบลงเถอะ”
“คือ...ฉันกลัวอ่ะ”
ฉันพูดพลางเบ้ปากนิดๆ บันไดวนนี่น่ากลัวจะตายไป ฉันไม่อยากลงไปเลยT^T
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะอยู่ข้างๆเพิร์ลเองนะ”
“อือ-///-”
ฉันพยักหน้ารับอย่างเขินๆ แล้วเดินตามลัคกี้ลงไปอย่างกล้าๆกลัวๆ พอเดินลงไปได้สักพัก พวกเราก็ถึงที่หมาย ลัคกี้จึงเอื้อมมือไปเคาะประตูไม้โบราณขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางผนังอย่างโดดเดี่ยว
ก๊อกๆ
“เข้ามา”
หลังจากที่ลัคกี้เคาะประตูไปได้สักพักก็มีเสียงหวานใสของผู้หญิงดังมาจากหลังประตู ลัคกี้จึงเปิดประตูแล้วเดินนำเข้าไปข้างใน
“ยินดีต้อนรับจ้ะสาวน้อย”
ผู้หญิงผมยาวสีดำสนิทที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะตัวยาวเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวาน อ๊าย พี่เค้าสวยจัง ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับเรือนผมกลมโตราวกับตุ๊กตาเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับราวกับเด็กเห็นของเล่นใหม่(???) จมูกโด่งนิดๆ และริมฝีปากสีชมพูอ่อนกำลังคลี่ยิ้มหวานส่งมาให้ฉัน หรือเปล่า??? แต่เมื่อกี้พี่เค้าบอกว่าสาวน้อยนี่นา ถ้างั้นคงหมายถึงฉันแหละ>_< ฉันยิ้มตอบพี่เค้านิดๆพลางมองไปรอบๆห้องอย่างใคร่รู้ ดูเหมือนห้องนี้จะถูกใช้เป็นห้องประชุมเพียงอย่างเดียวนะ เพราะทั้งห้องมีเพียงโต๊ะตัวยาวที่ไว้ใช้สำหรับประชุมกับเก้าอี้นั่งที่มีผู้ชายหล่อๆนั่งอยู่(แต่บางคนก็หลับนะ) แล้วก็รูปของผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยที่แขวนอยู่บนผนัง ขณะที่ฉันกำลังสำรวจห้องเพลินๆอยู่นั้น ลัคกี้ก็ดึงฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขาซึ่งฉันก็ทำตามแต่โดยดี แหม ก็ยืนแล้วรู้สึเป็นจุดรวมสายตายังไงก็ไม่รู้=_=;;
“น้องสาวน่ารักจังเลย~ ชื่ออะไรหรอคะ พี่ชื่อแบร์นะจ้ะ มานั่งข้างพี่มา ฮารุลุกไปนั่งตรงอื่นไป ฉันจะให้น้องสาวนั่ง ไปๆ”
พี่แบร์ไล่ชายหนุ่มหน้าคมที่นั่งข้างๆให้ลุกออกไปนั่งตรงอื่นท่ามกลางสายตาขำขันของคนอื่นที่มองมาราวกับกำลังชมละครหลังข่าว แต่เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วนั่งต่อไปราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น เมื่อพี่แบร์เห็นอย่างนั้นก็ทำแก้มป่องแล้วส่งเสียงฮึดฮัดอย่างอารมณ์ไม่ดี เมื่อชายหนุ่มหน้าคมที่นั่งข้างๆพี่แบร์เห็นอย่างนั้น จึงอมยิ้มน้อยๆแล้วเอื้อมมือไปยีผมพี่แบร์เล่น
อ๊าย~พี่แบร์มองค้อนพี่ผู้ชายคนนั้นพร้อมกับยิ้มนิดๆด้วย พวกพี่เค้าต้องเป็นแฟนกันแน่เลย น่ารักกันจัง>///<
“น้องสาวยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าชื่ออะไร~” พี่แบร์หันมาทวงคำตอบจากฉัน
“อ่า ชื่อเพิร์ลค่ะ”
“จริงสิเพิร์ล เพิร์ลรู้รึเปล่าว่าห้องนี้ไว้ใช้ทำอะไร~”
พี่แบร์พูดพร้อมรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มของพี่แบร์ก็เลือนหายไปในพริบตาและกลายเป็นสีหน้าอยากฆ่าคนทันทีที่ได้ยินพี่นัทสึพูดทั้งๆที่ยังหลับตา(และขาพาดโต๊ะอย่างไม่เกรงใจใคร)ว่า
“มีแค่โต๊ะประชุมอย่างนี้ ไว้ใช้กินข้าวมั้ง”
“ไอ้...”
“เอ่อ พี่แบร์ค่ะ เพิร์ลมีเรื่องจะถามน่ะค่ะ”
“เรื่องอะไรคะน้องสาว~”
พี่แบร์หันมาตอบฉันด้วยรอยยิ้ม เมื่อกี้พี่ยังโกรธอยู่เลยไม่ใช่หรอคะ ฉันคิดอย่างสงสัยขณะยิ้มตอบพี่แบร์พลางพูดว่า
“พี่แบร์เรียกเพิร์ลมาทำไมหรอคะ”
“อ๋อ พี่คิดว่าเพิร์ลควรจะรู้เรื่องนี้ไว้น่ะจ้ะ เผื่อพี่เรียกประชุมด่วน เพิร์ลกับลัคกี้จะได้ไม่ทะเลาะกันไงจ้ะ”
“คะ???”
รู้เรื่อง รู้เรื่องไรอ่า แล้วไหนจะประชุมอีก ฉันอยู่ที่นี่ก็เกือบปีกว่าแล้วนะไม่เห็นมีประชุมอะไรเลย
“ไม่ใช่อยากเห็นหน้าน้องเค้าหรอกหรอแบร์”
ชายหนุ่มผมสีดำไฮไลต์สีน้ำเงินเข้มพูดอย่างนิ่งๆพลางมองหน้าฉัน เอ่อ มีอะไรติดหน้าเพิร์ลหรอคะ จ้องเพิร์ลทำไม ฉันคร่ำครวญในใจเมื่อพบว่าดวงตาคมสีเปลือกไม้ของผู้ชายผมสีดำไฮไลต์น้ำเงินกำลังจ้องมองหน้าฉันอย่างสำรวจ
“ดูเหมือนนิสัยเดิมจะกำเริบน่ะดีซี แต่ฉันออกแล้วล่ะว่าจะจัดการยังไง”
ชายหนุ่มหน้าคมเจ้าของเรือนผมสีเงินที่(ฉันคิดว่า)เป็นแฟนกับพี่แบร์ ตอบผู้ชายผมดำไฮไลต์น้ำเงินด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ(แต่ตอนท้ายๆเริ่มเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์)
“เงียบไปเหอะน่า เอาล่ะเพิร์ล~ เพิร์ลรู้ไหมว่าคณะกรรมการนักเรียนมีกี่คน~”
“อืม...น่าจะ 12 คนนะคะพี่แบร์”
คณะกรรมการนักเรียนจะสักสัญลักษณ์ 12 ราศีไว้บนร่างกายนี่นา ถ้างั้นก็คงมี 12 คนแหละ แล้วพี่แบร์ถามทำไมหว่า อย่าบอกนะว่า...O_O
“แหม~ทำตาโตอย่างนั้น แสดงว่านึกออกแล้วสินะจ้ะ~ แล้วก็อย่าลืมนะจ้ะ มีคณะกรรมการนักเรียนแล้วก็ต้องมีประธานกับรองประธานด้วยน้า~”
“ถะ ถ้างั้น...พี่แบร์เป็น...”
“เป็นประธานจ้ะ ส่วนพี่ลุคเป็นรองประธาน”
พี่แบร์เฉลยพร้อมกับชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มร่างท้วมหน้าตาใจดีที่นั่งยิ้มส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉัน พี่ลุคมีผมเส้นเล็กเหมือนเส้นไหมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาเรียวเล็กสีเฮเซลทอประกายอย่างอ่อนโยน พี่ลุคดูเป็นพี่ชายที่แสนใจดีจังเลย~
“นอกจากพี่แบร์กับพี่ลุคแล้วคนอื่นๆก็เป็นคณะกรรมการหมดเลยใช่มั้ยคะ”
ฉันถามพี่แบร์ที่ตอนนี้หันไปง้องแง้งกับพี่ฮารุ(ตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า)โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่เกินครึ่งหลับกันหมดแล้ว =_=;; พี่ลุคเห็นว่าพี่แบร์ไม่สนใจคำถามของฉันจึงส่งยิ้มน้อยๆพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ฉันมอง‘เหล่าคณะกรรมการนักเรียน’ที่บัดนี้หลุดไปอยู่ในโลกแห่งความฝันกันทุกคนไม่เว้นแม้แต่ลัคกี้ อ้อ ลืมๆพี่ฮารุยังไม่หลับนี่นา สรุปคือมีแค่ฉัน พี่แบร์ พี่ฮารุ และก็พี่ลุคสี่คนสินะที่ยังไม่หลับ...ดีจริงๆ=_=;;(ประชด)
“เอ่อ พี่ลุคคะ แล้วเค้าเลือกคณะกรรมการนักเรียนกันยังไงหรอคะ”
ฉันถามพี่ลุคเมื่อต่อมอยากรู้อยากเห็นของฉันเริ่มทำงาน และพี่ลุคก็ตอบฉันทันทีเลยว่า
“ความลับครับ”
พี่ตอบได้ดีมากเลยค่ะ ไม่เป็นไร เปลี่ยนคำถามก็ได้ คำถามเดิมเดี๊ยวค่อยถามลัคกี้เอาก็ได้ ชิ!
“ถ้างั้น...”
“เอาเป็นว่าเรื่องอะไรที่แบร์ไม่ได้บอก เพิร์ลก็ไม่ต้องรู้ละกันนะครับ เอาล่ะครับทุกคน เลิกประชุมแล้วแยกย้ายกันกลับหอพักได้แล้วครับ”
พี่ลุคพูดตัดบททั้งๆที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยคำถามใดๆออกมาเลยสักนิดเดียว ฉันขอถอนคำพูด พี่ลุคไม่เหมือนพี่ชายที่ใจดีแล้ว เผด็จการชัดๆ! และในทันทีที่พี่ลุคบอกให้แยกย้ายกันกลับหอ บรรดาบุคคลที่ฉันคิดว่าหลับ(เพราะจริงๆแล้วแค่หลับตา)ก็ทยอยกันลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันสักพักแล้วก็ค่อยเดินออกไป
“พี่ลืมแนะนำพวกนั้นไปเลย ขอโทษทีนะจ้ะ พี่ไปล่ะ บ๊ายบาย~”
พี่แบร์เดินมาลูบหัวฉันเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มให้แล้วก็เดินจับมือกับพี่ฮารุออกไปข้างนอก คู่นี้เค้าน่ารักกันจริงๆ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย~
“เราออกไปข้างนอกกันเถอะ”
“อะ อืม”
ฉันตอบลัคกี้อย่างเขินๆเมื่อลัคกี้เอื้อมมือมาจับมือของฉันไว้แล้วเดินนำออกไปข้างนอก
ความคิดเห็น