[EXO] :: Sweet Dreams :: [KRISLAY]

ลำดับตอนที่ #1 : Sweet dreams [Kris x Lay]

Sweet dreams

Kris x Lay

 

เสียงเครื่องปรับอากาศดังอยู่ในความมืดของยามค่ำคืน เจ้าของร่างสมส่วนพลิกตัวไปมากระส่ำกระส่ายจากอาการปวดกล้ามเนื้อ หว่างคิ้วขมวดมุ่นเพราะความเหนื่อยล้าทางร่างกาย จากที่ปวดแค่กล้ามเนื้อช่วงเอวก็พาลให้อ่อนเพลียไปหมด ใจหนึ่งอยากขยับลุกขึ้นนั่งแต่ร่างกลับไม่ฟัง ทำได้แค่นอนพลิกไปมาเท่านั้น 

 

"นอนไม่สบายแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้พัก" คำพูดที่ได้ยินทำให้ต้องปรือเปลือกตาหนักมองคนที่พึ่งเข้ามาในห้อง ร่่างสูงโปร่งที่เห็นเรียบตึงเจือไม่พอใจ เขามองตามร่างที่เดินลงมานั่งลงข้างเตียงช้าๆ "ลู่ฮานมาบอกว่ามีคนไม่ยอมนอน"

 

อ้าปากจะเถียง แต่นึกคำพูดไม่ออก เลยได้แต่ย่นหน้ามองตอบกลับ มือขาวปัดผ้าห่มที่คลุมตัวออกเล็กน้อย ยื่นไปหาคนที่ทำตัวเป็นพ่อของเขา ดุเอาๆอยู่นั่น ..โดยไม่ต้องพูดอะไร มือที่ส่งให้ก็ถูกจับกุมไว้แล้วจับมันวางลงบนตักเหมือนไม่ใส่ใจนัก สวนทางกับแรงบีบเบาๆที่บอกเหลือเกินว่าเป็นห่วงมากขนาดไหน

 

"อยากกินซับกยอลซัล" จบประโยคเขาก็เห็นอีกฝ่ายยิ้มขบขัน มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาขยี้หัวทุยเบา เอ็นดู "ชอบจัง เล่นหัวเนี่ย" พอโดนเล่นก็รีบเอียงหลบแล้วเปลี่ยนมาเอาแก้มแนบมือให้คลอเคลียอยู่แถวแก้มแทน ..อีกคนก็รู้งาน เกลี่ยแก้มนิ่มนั้นเบามือ

 

"ตื่นมาแลัวจะพาไป ตอนนี้นอนก่อน"

 

"นอนไม่หลับ"

 

"ก็คิดเยอะจะนอนหลับได้ไง ป่วยแบบนี้นอนเยอะๆก็หาย เชื่อสิ"

 

" . . . " สบตอบดวงตาสีน้ำตาลที่มองมาผ่านความมืดสลัว ส่งผ่านความปรารถนาในใจที่ไม่กล้าบอกเงียบๆ ..อยากให้อยู่ด้วยกันก่อน อยากจะนอนจับมือเย็นๆไว้ แม้จะไม่อบอุ่นแต่เขาก็หลงใหลความรู้สึกเช่นนี้เหลือเกิน

 

"บอกสิ ถ้าไม่พูด ก็ไม่รู้หรอกนะ"

.. รู้แล้วชัดๆ ..คิดในใจแล้วบีบมือที่จับกันไว้ไปแรงๆหนึ่งที คริสหัวเราะ เขาจับมือขาวขึ้นมาเขย่าไปมา ชอบอกชอบใจที่คนตรงหน้านี้รู้เขารู้เราไปเสียทุกเรื่อง ใช่ เขารู้อยู่แล้วว่าอิ๊ชิงของเขาต้องการอะไร

 

"ถึงจะไม่พูด คืนนี้ก็ไม่ไปไหนหรอก.."

 

"จริงหรอ แล้วลู่ฮานล่ะ"

 

"อยู่ห้องฉัน"

 

พยักหน้าเข้าใจแล้วฝืนจะดันตัวเองขึ้น แต่โดนห้ามไว้ด้วยการกดไหล่เบาๆ คริสยื้มให้ เดินอ้อมมาที่อีกฝั่งของเตียงแล้วเอนตัวลงนอนข้างกัน ..ตาสบตา นานแล้วที่ไม่ได้นอนข้างกันแบบนี้ อิ๊ชิงขยับตัวเข้ากอดคนข้างๆเอาไว้ กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้ผ่อนคลาย เขาสูดเอากลิ่นอ่อนนั้นเข้าไปเต็มปอด

 

"ไม่ต้องอ้อนเลย เป็นคนบอกว่าจะนอนกับลู่ฮานเองแท้ๆ" ตอนนี้กลับทำเหมือนว่าคิดถึงกันเต็มที่ โตแล้วก็อยากจะงอนขึ้นมาบ้างเหมือนกันนะ.. แต่คริสทำไม่ได้ ความใจดีของเขาตามใจอี๊ชิงคนเอาแต่ใจอยู่เสมอ

 

"...อยู่ด้วยกันมากๆไม่ดีหรอก" คำพึมพำที่ได้ยินทำให้คนตัวสูงกว่าอมยิ้ม คงคิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันมากๆเขาจะเบื่อสินะ ทั้งๆที่คิดถึงจะตาย.. ต่อหน้าใครต่อใครก็ต้องแกล้งเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าที่พยายามแกล้งทำเฉยอยู่ไม่ได้ช่วยอะไรซักนิด ในเมื่อสายตาเอาแต่มองตามเขาอยู่แบบนี้ ถ้าว่างก็อยากจะเอารูปในเว็ปมาให้ดูเหมือนกัน รูปที่อิ๊ชิงแอบมองเขามันก็มากพอๆกับที่เขาแอบมองอีกฝ่ายนั่นแหละ

 

 "คิดมาก"

 

"    มันไม่มีอะไรที่ตลอดไปหรอก ... จริงไหม"

 

ฟังแล้วก็ต้องนิ่ง เหมือนคู่รักคู่อื่นๆ ครั้งหนึ่งที่ทุกคนเคยรัก และครั้งหนึ่งที่ทุกคนเคยเลิก เขาไม่มั่นคงพอที่จะทำให้คนตรงหน้าเชื่อใจ ขณะเดียวกันเขาก็ยังไม่กล้าที่จะเชื่อใจเหมือนกัน เราทั้งคู่รู้ดี ..สิ่งที่อิ๊ชิงคิดกับสิ่งที่เขาคิดมักจะตรงกันเสมอ แม้จะไม่มีใครพูดออกมา

 

คริสกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อ้อมกอดที่บอกว่าวันนี้อิ๊ชิงมีเขา

 

" นอนเถอะ " ไม่ใช่การบอกปัด คริสลูบหัวทุยเบาๆ หากพูดอะไรไปก็กลัวจะทำให้ไม่เข้าใจกันเสียเปล่าๆ บางครั้งเราก็ต้องหลีกเลี่ยงคำถามบางคำถามแม้มันจะมีคำตอบอยู่ก็ตาม

 

คนถูกบอกให้นอนถอยขยับออกมาสบดวงตาสีน้ำตาลที่มองเขาอยู่ในแสงสลัวของดวงจันทร์ อิ๊ชิงดึงโน้มให้คริสเข้ามา ให้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันจนไม่มีช่องว่าง ปลายจมูกโด่งสัมผัสกันแผ่วเบาให้คริสได้ใจเต้นเป็นเด็กสิบสี่ 

สิ่งที่อิ๊ชิงไม่เหมือนใครคือการรู้จักเปลี่ยนบรรยากาศ รู้จังหวะ รู้ว่าตอนไหนต้องทำอะไรและไม่ควรทำอะไร การยั่วเย้าเบาๆถือเป็นคำขอโทษที่ทำให้เขาอึดอัดใจ แม้ว่าในบางครั้งคริสจะต้องเป็นฝ่ายขอโทษ

 

"รู้อะไรไหม เพราะเป็นแบบนี้ฉันถึงอยู่กับนายนานกว่าใคร"

 

คนฟังยิ้มจางมาให้ และคริสไม่ทำตัวเป็นเด็กสิบสี่ที่ไม่กล้าทำอะไรแฟนตัวเองอีกต่อไป เขาจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากอิ่มสองสามครั้งจนอิ๊ชิงต้องเป็นฝ่ายรุกไล่ขึ้นมาเสียเอง ต่างฝ่ายต่างปรารถนา แต่มันจะดีมากเวลาที่เห็นคนที่ถูกกระทำต้องเล่นบทผู้กระทำเสียเอง.. 

 

เพียงไม่นานนักคริสก็กลับมาเติมจูบที่ตัวเองเป็นฝ่่ายเริ่มให้เต็ม รสอ่อนๆของจางอิ๊ชิงคือความผูกพันธ์ที่เขาไม่อาจจะทิ้งหรือลืมเลือนมันไปได้

 

จนกว่าจะขาดอากาศหายใจ

 

เชื่องช้า.. เขาละออกมาอย่างโหยหา และจูบกลับทุกครั้งที่อีกฝ่ายหวนกลับเข้ามาใกล้ มันไม่เคยมีคำว่าพอเลยสักครั้งเดียว

 

"จริงจังนะ นอนเถอะ"

 

"ไม่เคยได้ยินหรอ ว่าคนป่วยจะขี้อ้อน"

 

"ก็ให้อ้อนตั้งเยอะแล้วไง ถ้าให้มากกว่านี้พรุ่งนี้ฉันโดนลู่ฮานด่าแน่" โทษฐานที่เป็นตุ้ยจ่างไร้สติที่บังอาจรุมโทรมเพื่อนรักคนสนิทของตัวเอง

 

"งั้นนอนแล้วนะ" พูดปนหัวเราะ แต่ยังไม่เลิกแกล้ง อิ๊ชิงยิ้ม มือสวยไล้ไปบนใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีแววกังวลปรากฏให้เห็น ลากจากตรงกกหูลงมาตรงสันกรามแล้วมาหยุดที่ริมฝีปาก พักนี้เขามักจะโดนขโมยจูบทางอ้อมอยู่เสมอ คริสชอบแกล้งเอาอะไรซักอย่างมาแตะที่ริมฝีปากของเขาก่อนจะเอามันมาจูบ มือ หรือแม้แต่ถ้วยรางวัล ทำไมเขาจะไม่รู้ โหมดตุ้ยจ่างของคริสไม่ได้ปิดโหมดคนรักของคนตรงหน้านี้เอาไว้เลย แสดงออกจนต้องแกล้งเฉยใส่

 

ไม่งั้นจะให้ทำหน้ายังไง

 

กดลงบนเนื้อนิ่มเบาๆ แล้วชักมือกลับมาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง

 

มองคิ้วที่ขมวดมุ่นกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะหลับตาลงในที่สุด ทิ้งคนที่นิ่งแข็งเป็นปูนปั้นจากการห้ามใจตัวเองเอาไว้ให้หายใจไม่ทั่วท้องอย่่างงั้น

 

"เดี๋ยวนี้เอาใหญ่นะ"

 

คาดโทษเอาไว้ ขยับตัวสบายๆกอดคนตรงหน้าหลวมๆ แล้วหลับตาจมตัวเองลงสู่ห้วงนิทรา

 

 

.

.

.

 

Sweet dreams